Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
Vrijdag 24 September, 21 graden, nationale feestdag op het kleine Griekse eilandje.
Busladingen met vooral in het zwart geklede goedgelovigen worden op het eiland losgelaten.
De hotels zitten overvol en even is het enorm druk in de toch eerder rustig wordende kustplaats Pelaghia.
Kerkdiensten en het uitdragen van de heilige icoon van de zwarte Madonna in het klooster van de gelijknamige vormen de hoofd schotel van dit meerdaagse evenement.
Helaas gaat het aansluitende feest dit jaar niet door, een grote strop voor de ondernemers in het dorp.
Ik ben eerdere jaren wel in het klooster geweest om de diverse sinterklazen te aanschouwen maar de enorme mensenmassa en het luide gepreek uit de luidsprekers heeft mij er dit jaar van weerhouden.
Feestdag, dus de winkels zijn gesloten, geen brood dus een goede smoes om maar weer beneden te ontbijten.
Dan door naar het grote kruis hoog boven het klooster waar de uitdroging plaats vindt, daar heb je mooi zicht en ben je de meute voor als het afgelopen is.
Om even over half elf heb ik afgesproken met mijn taxichauffeur van de dag ervoor.
Bij het kruis bovenaan de berg echter niemand maar als ik naar beneden kijk zie ik de “Roze Panter” zoals de bijnaam van het autootje is, ergens stilstaan en iemand heftig zwaaien dat ik naar daar moet komen.
Tweede terras boven de kerk, mooie plek voor foto’s.
Iedereen is vandaag op zijn paasbest, dat kan zijn van keurig tot echt ordinair.
Militairen staan klaar met geweren versierd met bajonet en ook de kapel treft zijn voorbereidingen.
Uit de speakers klinken diverse gebeden en even later wordt de icoon naar buiten gedragen, gevolgd door een reeks gejurkte heiligen.
Ze doen een klein rondje op het terrein, Grieken hebben nu eenmaal een hekel aan onnodige inspanningen.
Ik schiet wat foto’s en maak een filmpje…genoeg.
Auto in en wegwezen voordat ik vast kom te staan in een eeuwig durende file.
Op naar Fratsia, een wandeling van ongeveer 4,5 kilometer.
Net buiten het boerendorp gaat de auto aan de kant, de gps aan en behoedzaam volg ik het lijntje op het elektronische kompas.
Het gaat al gelijk mis ik wijk er van af en moet dus het andere pad hebben wat naar boven gaat.
Een breed pad maar echter wel stijl en dat had ik niet in mijn gedachten, niks zeggen gewoon doorlopen.
Als ik even later rechtsaf moet kijk ik nog eens goed want dat pad is heerlijk behangen met allerlei geselingen in de vorm van scherpe doornstruiken.
Wat moet moet en ik voel alweer heerlijk de striemen op de armen en benen en de vliegen die van de aangeboden nectar kosteloos genieten.
Het pad eindigt hoog boven een voor mij bekende kloof, een waar ook menig klaagzang over geschreven is.
De kloof slingert als een slang richting de kust en even verderop tussen de heuvels ligt net voor de zee Avlenomas te schitteren in de zon.
We gaan iets terug en moeten nu een veld oversteken, op de digitale map geen probleem nu echter wel, struiken bossages etc etc.
De doorntjes komen nu ook door de gympen en prikken in mijn zolen, de schoenen maar even uit en tijd voor een pauze, het is niet warm, wel op en top wandelweer.
Even later weer een normaal mooi pad wat rond het dorp Fratsia gaat.
Moeilijke olijfvelden met hier wel de olijven volop aanwezig.
Ook is de Hop weer aanwezig ik heb hem op de foto maar helaas wazig.
We steken menig veldje over en komen langs een soort van boerderij, kippen, geiten, schapen, koeien en kalkoenen.
Even sta ik in twijfel hoe we moeten maar het ontwaken van twee grote waakhonden die op de achterpoten strak aan de ketting staan doen mij gauw beslissen om door te lopen.
“Kom doorlopen” zeg ik tegen mijn vriendin die de dieren in de boerderij bekijkt, als die ketting breekt, zijn wij ook vee…. Het haasje!
We lopen in een iets hoger tempo door maar ik hou de twee honden in het oog, mocht er een losschieten ben ik er zowieso klaar voor, het is inmiddels maat 45 wat de voet siert en in corners en vrije trappen was ik altijd al goed.
De confrontatie blijft uit maar we zijn de weg kwijt, nou ja niet kwijt, dan moeten we terug en weer langs de viervoeters en daar had ik nou juist niet zo een zin in.
Het veld is omringt door een manshoge muur dus het duurt even voordat ik een geschikte plek heb gevonden voor de doorsteek naar een andere weg.
Fratsia, met uitzondering van wat boertjes in de lokale taverna lijkt het dorp verlaten.
Bij de oude wasbakken drinken we wat en mijn oog valt op een enorm mooi huis.
We gaan verder door het dorp en verlaten zuidwaarts via een nauwe steeg de bebouwing, zitten vervolgens wat te klooien in de diverse velden en besluiten na een half uur het asfalt maar weer op te zoeken.
Richting de auto zie ik het pad wat we moesten volgen, dichtgegroeid.
Toch stel ik nog even de vraag….
“Nee doe maar niet “ is het antwoordt.
Busladingen met vooral in het zwart geklede goedgelovigen worden op het eiland losgelaten.
De hotels zitten overvol en even is het enorm druk in de toch eerder rustig wordende kustplaats Pelaghia.
Kerkdiensten en het uitdragen van de heilige icoon van de zwarte Madonna in het klooster van de gelijknamige vormen de hoofd schotel van dit meerdaagse evenement.
Helaas gaat het aansluitende feest dit jaar niet door, een grote strop voor de ondernemers in het dorp.
Ik ben eerdere jaren wel in het klooster geweest om de diverse sinterklazen te aanschouwen maar de enorme mensenmassa en het luide gepreek uit de luidsprekers heeft mij er dit jaar van weerhouden.
Feestdag, dus de winkels zijn gesloten, geen brood dus een goede smoes om maar weer beneden te ontbijten.
Dan door naar het grote kruis hoog boven het klooster waar de uitdroging plaats vindt, daar heb je mooi zicht en ben je de meute voor als het afgelopen is.
Om even over half elf heb ik afgesproken met mijn taxichauffeur van de dag ervoor.
Bij het kruis bovenaan de berg echter niemand maar als ik naar beneden kijk zie ik de “Roze Panter” zoals de bijnaam van het autootje is, ergens stilstaan en iemand heftig zwaaien dat ik naar daar moet komen.
Tweede terras boven de kerk, mooie plek voor foto’s.
Iedereen is vandaag op zijn paasbest, dat kan zijn van keurig tot echt ordinair.
Militairen staan klaar met geweren versierd met bajonet en ook de kapel treft zijn voorbereidingen.
Uit de speakers klinken diverse gebeden en even later wordt de icoon naar buiten gedragen, gevolgd door een reeks gejurkte heiligen.
Ze doen een klein rondje op het terrein, Grieken hebben nu eenmaal een hekel aan onnodige inspanningen.
Ik schiet wat foto’s en maak een filmpje…genoeg.
Auto in en wegwezen voordat ik vast kom te staan in een eeuwig durende file.
Op naar Fratsia, een wandeling van ongeveer 4,5 kilometer.
Net buiten het boerendorp gaat de auto aan de kant, de gps aan en behoedzaam volg ik het lijntje op het elektronische kompas.
Het gaat al gelijk mis ik wijk er van af en moet dus het andere pad hebben wat naar boven gaat.
Een breed pad maar echter wel stijl en dat had ik niet in mijn gedachten, niks zeggen gewoon doorlopen.
Als ik even later rechtsaf moet kijk ik nog eens goed want dat pad is heerlijk behangen met allerlei geselingen in de vorm van scherpe doornstruiken.
Wat moet moet en ik voel alweer heerlijk de striemen op de armen en benen en de vliegen die van de aangeboden nectar kosteloos genieten.
Het pad eindigt hoog boven een voor mij bekende kloof, een waar ook menig klaagzang over geschreven is.
De kloof slingert als een slang richting de kust en even verderop tussen de heuvels ligt net voor de zee Avlenomas te schitteren in de zon.
We gaan iets terug en moeten nu een veld oversteken, op de digitale map geen probleem nu echter wel, struiken bossages etc etc.
De doorntjes komen nu ook door de gympen en prikken in mijn zolen, de schoenen maar even uit en tijd voor een pauze, het is niet warm, wel op en top wandelweer.
Even later weer een normaal mooi pad wat rond het dorp Fratsia gaat.
Moeilijke olijfvelden met hier wel de olijven volop aanwezig.
Ook is de Hop weer aanwezig ik heb hem op de foto maar helaas wazig.
We steken menig veldje over en komen langs een soort van boerderij, kippen, geiten, schapen, koeien en kalkoenen.
Even sta ik in twijfel hoe we moeten maar het ontwaken van twee grote waakhonden die op de achterpoten strak aan de ketting staan doen mij gauw beslissen om door te lopen.
“Kom doorlopen” zeg ik tegen mijn vriendin die de dieren in de boerderij bekijkt, als die ketting breekt, zijn wij ook vee…. Het haasje!
We lopen in een iets hoger tempo door maar ik hou de twee honden in het oog, mocht er een losschieten ben ik er zowieso klaar voor, het is inmiddels maat 45 wat de voet siert en in corners en vrije trappen was ik altijd al goed.
De confrontatie blijft uit maar we zijn de weg kwijt, nou ja niet kwijt, dan moeten we terug en weer langs de viervoeters en daar had ik nou juist niet zo een zin in.
Het veld is omringt door een manshoge muur dus het duurt even voordat ik een geschikte plek heb gevonden voor de doorsteek naar een andere weg.
Fratsia, met uitzondering van wat boertjes in de lokale taverna lijkt het dorp verlaten.
Bij de oude wasbakken drinken we wat en mijn oog valt op een enorm mooi huis.
We gaan verder door het dorp en verlaten zuidwaarts via een nauwe steeg de bebouwing, zitten vervolgens wat te klooien in de diverse velden en besluiten na een half uur het asfalt maar weer op te zoeken.
Richting de auto zie ik het pad wat we moesten volgen, dichtgegroeid.
Toch stel ik nog even de vraag….
“Nee doe maar niet “ is het antwoordt.
