Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
25 September 2021, 18:51
Diverse bussen kruipen deze wederom zonovergoten dag over het eiland om de goedgelovigen daar te brengen waar ze zich kunnen vermaken. Dat zal een bezoek aan de hoofdstad zijn en de rest van de stoffige kloosters af op het eiland.
Waar je ze ook tegenkomt het is een verstoring van de openbare orde.
Als kippen die gevoerd worden kakelen ze de gehele dag door.
Maar goed zondag zullen ze wel weer verdwenen zijn, alleen de markt morgen zal een dingetje worden.
Het ontbijt zit er in en we nemen afscheid van onze buurtjes die vandaag per auto vertrekken naar de Peloponnesos, hun vakantie hier zit er op.
We gaan naar Kousounari, niet echt een gehucht waarvan je zegt “ o dat”
Wat huizen en straatjes waar de deuren van de auto niet open kunnen, geen aanrader om doorheen te rijden met twee ouzo op of meer.
Bij het hoger gelegen kerkje parkeer ik de auto en de rugzakken gaan om, we lopen vandaag in open terrein, geen schaduw alleen zon, dus de pet gaat op. Via de nauwe straatjes van het gehucht verlaten we de bewoonde wereld en gaan de velden in.
Wij hebben hier wel vaker gelopen, misschien wel te vaak maar toch kon ik deze keer weer andere paden ontdekken.
Zo liepen wij richting de westkust met rechts naast ons in de diepte de weg naar het strand van Likoudymou.
Slingeren we door verschillende veldjes met hun eigen veeteelt, schapen, geiten en een enkele aangelijnde koe.
Als we even stilstaan bij een ogenschijnlijke lege akker komt er eerst een schaap over de dam, kijken wat er loos is, blert wat en binnen de kortste keren wordt de rest van het gezegde afgemaakt.
Dat had ik eigenlijk willen filmen want dat was een leuk gezicht,onthouden voor de terugweg.
Links gaan we een pad in naar een kerkje, mooi gelegen op de bergrug en uitstekend voor de eerste rustpauze.
Ook hier is het stil je kunt je haren en nagels horen groeien.
Na de pauze verder richting de kust het pad rechts wijkt af van een eerdere route, ik had wel gezien dat het dood liep maar het leek mij een mooi pad.
Onderlangs een watertank volgen we het brede pad, een karrenspoor.
Het stijgt en daalt en heel opvallend midden in het land van niets staat ineens een gebedshuisje, zo te zien nog niet zo lang.
Een foto, waarvan ik denk van de overledene en een afbeelding van een heilige.
Een rare plek voor zoiets… of het moet te maken hebben met de stier die verderop staat…. Dat die in een agressieve bui misschien….
Aan het einde van het brede pad staat een verlaten boerderijtje met wat stallen, geen vee en geen bewoners.
Het brede pad houdt hier op en gaat verder in een smaller pad, links en rechts ontstaan diepe kloven en even later stopt ook deze routering.
Wat verder gaat zijn de geitenpaden 10 tallen en de keuze is moeilijk maar we dalen af richting de kust, ik kies voor de linker kloof waar we een mooi uitzicht hebben op een eerder gelopen pad wat zigzaggend eindigde aan de kust met ervoor twee piep kleine eilandjes.
Het is warm, ik zie iets van over de dertig graden, we kunnen nog door naar beneden, een heel end zelfs maar goed als ik kijk waarvan we komen voel ik de kuiten al weer protesteren.
“Zeg wat doen we gaan we verder naar beneden” …… “ja wat jij wil” krijg ik als antwoordt.
We doen het niet, een andere keer een mooie tocht voor een winterwandeling.
In plaats daarvan blijven we op hoogte en steken we horizontaal door naar het noorden zodat we uitkomen hoog boven de andere kloof.
Ik hoef niet te zeggen dat het allemaal weer mooi was, wat ik u wel vertel is dat de afgrond weer gezellig hoog was en mijn knieën aangaven niet dichter bij de rand te gaan staan.
Ik sta op een uitstekende steen die boven de kloof hangt en dan heb ik het niet over de kwaliteit van de rots maar meer dat hij overhangt.
Als mijn vriendin erbij komt wordt ik wat angstig… wat nou als ie een beetje los zit, dan liggen we straks getweeën beneden en er is echt geen hond die weet waar wij dan gebleven zijn.
We schieten wat foto’s en beginnen aan de terugreis, dat heeft in totaal iets van 1,5 liter water gekost, zweet en vochtopname.
Als we in de buurt komen van de schapenfokkerij haal ik mijn camera tevoorschijn om de aanrennende schapen te filmen.
Ik fluit, rammel aan de omheining en probeer zo goed mogelijk een schaap te imiteren maar nee niks ervan.
Het is warm en de viervoeters zullen wel in de stallen liggen, heerlijk in de schaduw.
Via een pad kom ik op het dak van een van de stalen en zie de vrienden liggen.
Ik stamp op het dak en het gemekker begint en ja hoor nieuwsgierig als ze zijn staat de meute blèrend aan het hek.
Koekjes, we hadden koekjes mee, even kijken of ze die lusten.
Ik hou er een voor de neus van een dier maar hij moet er niets van, ik zeg het zijn koekjes geen paksimadia!
Ik gooi het koekje op de grond en een ander vreet m wel op en binnen een mum van tijd is de inhoud van het zakje koekjes verdeeld over de dieren.
Kousounari is weer in zicht, iets van acht kilometer van weer een pracht wandeling.
Op naar de lunch…”zeg waar wil je eten?” … O maakt me niet uit..is het antwoordt.
“Spaghetti in Potamos?” Ik ben de slappe patatten en de pork chops wel een beetje zat. “Nee rij dan maar naar Mylopotamos” is het antwoord.
De spaghetti bij O platanos is van een uitstekende kwaliteit, spaghetti is spaghetti maar het is meer de kaneelachtige saus die er overheen wordt geserveerd..om je vingers bij af te likken.
Op dus naar “kale Jopie”
Onderweg pikken we nog een Grieks boertje op om 300 meter verder weer af te zetten.
Bussen, touringcars, o God nee hè, ik was het helegaar vergeten, de rondtrekkende gelovigen.
Ik zag het al voor me maar nee zoveel mensen er in een bus konden zaten niet bij het restaurant en kans dat de bejaarden even een tochtje watervallen deden schatte ik vrij klein in.
Een fles water, brood, een verse jus, een halve liter Mamos, Tiropitari en twee rijk gevulde borden met spaghetti.
Quanta Costa € 29,50
Terug naar de auto staat er een paard op de weg, wild hinnikend en maakt zich uit de voeten over het asfalt als hij ons ziet, een mooi dier, onder bruin, tegen zwart aan.
Er zijn drie wegen rond het dorp dus ik besluit nog niet weg te gaan met de auto, de kans is groot dat ik de edele viervoeter weer tegen kom.
Ik ga er niet achteraan maar besluit de andere weg om het dorp te nemen, misschien kom ik hem zo tegen.
Geen paard te zien… op naar huis.
Waar je ze ook tegenkomt het is een verstoring van de openbare orde.
Als kippen die gevoerd worden kakelen ze de gehele dag door.
Maar goed zondag zullen ze wel weer verdwenen zijn, alleen de markt morgen zal een dingetje worden.
Het ontbijt zit er in en we nemen afscheid van onze buurtjes die vandaag per auto vertrekken naar de Peloponnesos, hun vakantie hier zit er op.
We gaan naar Kousounari, niet echt een gehucht waarvan je zegt “ o dat”
Wat huizen en straatjes waar de deuren van de auto niet open kunnen, geen aanrader om doorheen te rijden met twee ouzo op of meer.
Bij het hoger gelegen kerkje parkeer ik de auto en de rugzakken gaan om, we lopen vandaag in open terrein, geen schaduw alleen zon, dus de pet gaat op. Via de nauwe straatjes van het gehucht verlaten we de bewoonde wereld en gaan de velden in.
Wij hebben hier wel vaker gelopen, misschien wel te vaak maar toch kon ik deze keer weer andere paden ontdekken.
Zo liepen wij richting de westkust met rechts naast ons in de diepte de weg naar het strand van Likoudymou.
Slingeren we door verschillende veldjes met hun eigen veeteelt, schapen, geiten en een enkele aangelijnde koe.
Als we even stilstaan bij een ogenschijnlijke lege akker komt er eerst een schaap over de dam, kijken wat er loos is, blert wat en binnen de kortste keren wordt de rest van het gezegde afgemaakt.
Dat had ik eigenlijk willen filmen want dat was een leuk gezicht,onthouden voor de terugweg.
Links gaan we een pad in naar een kerkje, mooi gelegen op de bergrug en uitstekend voor de eerste rustpauze.
Ook hier is het stil je kunt je haren en nagels horen groeien.
Na de pauze verder richting de kust het pad rechts wijkt af van een eerdere route, ik had wel gezien dat het dood liep maar het leek mij een mooi pad.
Onderlangs een watertank volgen we het brede pad, een karrenspoor.
Het stijgt en daalt en heel opvallend midden in het land van niets staat ineens een gebedshuisje, zo te zien nog niet zo lang.
Een foto, waarvan ik denk van de overledene en een afbeelding van een heilige.
Een rare plek voor zoiets… of het moet te maken hebben met de stier die verderop staat…. Dat die in een agressieve bui misschien….
Aan het einde van het brede pad staat een verlaten boerderijtje met wat stallen, geen vee en geen bewoners.
Het brede pad houdt hier op en gaat verder in een smaller pad, links en rechts ontstaan diepe kloven en even later stopt ook deze routering.
Wat verder gaat zijn de geitenpaden 10 tallen en de keuze is moeilijk maar we dalen af richting de kust, ik kies voor de linker kloof waar we een mooi uitzicht hebben op een eerder gelopen pad wat zigzaggend eindigde aan de kust met ervoor twee piep kleine eilandjes.
Het is warm, ik zie iets van over de dertig graden, we kunnen nog door naar beneden, een heel end zelfs maar goed als ik kijk waarvan we komen voel ik de kuiten al weer protesteren.
“Zeg wat doen we gaan we verder naar beneden” …… “ja wat jij wil” krijg ik als antwoordt.
We doen het niet, een andere keer een mooie tocht voor een winterwandeling.
In plaats daarvan blijven we op hoogte en steken we horizontaal door naar het noorden zodat we uitkomen hoog boven de andere kloof.
Ik hoef niet te zeggen dat het allemaal weer mooi was, wat ik u wel vertel is dat de afgrond weer gezellig hoog was en mijn knieën aangaven niet dichter bij de rand te gaan staan.
Ik sta op een uitstekende steen die boven de kloof hangt en dan heb ik het niet over de kwaliteit van de rots maar meer dat hij overhangt.
Als mijn vriendin erbij komt wordt ik wat angstig… wat nou als ie een beetje los zit, dan liggen we straks getweeën beneden en er is echt geen hond die weet waar wij dan gebleven zijn.
We schieten wat foto’s en beginnen aan de terugreis, dat heeft in totaal iets van 1,5 liter water gekost, zweet en vochtopname.
Als we in de buurt komen van de schapenfokkerij haal ik mijn camera tevoorschijn om de aanrennende schapen te filmen.
Ik fluit, rammel aan de omheining en probeer zo goed mogelijk een schaap te imiteren maar nee niks ervan.
Het is warm en de viervoeters zullen wel in de stallen liggen, heerlijk in de schaduw.
Via een pad kom ik op het dak van een van de stalen en zie de vrienden liggen.
Ik stamp op het dak en het gemekker begint en ja hoor nieuwsgierig als ze zijn staat de meute blèrend aan het hek.
Koekjes, we hadden koekjes mee, even kijken of ze die lusten.
Ik hou er een voor de neus van een dier maar hij moet er niets van, ik zeg het zijn koekjes geen paksimadia!
Ik gooi het koekje op de grond en een ander vreet m wel op en binnen een mum van tijd is de inhoud van het zakje koekjes verdeeld over de dieren.
Kousounari is weer in zicht, iets van acht kilometer van weer een pracht wandeling.
Op naar de lunch…”zeg waar wil je eten?” … O maakt me niet uit..is het antwoordt.
“Spaghetti in Potamos?” Ik ben de slappe patatten en de pork chops wel een beetje zat. “Nee rij dan maar naar Mylopotamos” is het antwoord.
De spaghetti bij O platanos is van een uitstekende kwaliteit, spaghetti is spaghetti maar het is meer de kaneelachtige saus die er overheen wordt geserveerd..om je vingers bij af te likken.
Op dus naar “kale Jopie”
Onderweg pikken we nog een Grieks boertje op om 300 meter verder weer af te zetten.
Bussen, touringcars, o God nee hè, ik was het helegaar vergeten, de rondtrekkende gelovigen.
Ik zag het al voor me maar nee zoveel mensen er in een bus konden zaten niet bij het restaurant en kans dat de bejaarden even een tochtje watervallen deden schatte ik vrij klein in.
Een fles water, brood, een verse jus, een halve liter Mamos, Tiropitari en twee rijk gevulde borden met spaghetti.
Quanta Costa € 29,50
Terug naar de auto staat er een paard op de weg, wild hinnikend en maakt zich uit de voeten over het asfalt als hij ons ziet, een mooi dier, onder bruin, tegen zwart aan.
Er zijn drie wegen rond het dorp dus ik besluit nog niet weg te gaan met de auto, de kans is groot dat ik de edele viervoeter weer tegen kom.
Ik ga er niet achteraan maar besluit de andere weg om het dorp te nemen, misschien kom ik hem zo tegen.
Geen paard te zien… op naar huis.
