Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
15 December 2021, 09:12
Alhoewel het ontvangst op de internationale luchthaven van het ons zo bekende eilandje warm en hartelijk was, zo was dat niet voor het klimaat.
Het was fris en de dubbellaags aangetrokken fleece trui bood dan ook maar net bescherming tegen de koude.
Elke normale goed denkende toerist was linea recta terug hèt vliegtuig ingestapt of in mineur verder gegaan.
Voor mij waren de bewolkte luchten die boven het eiland hingen als die van een onbetaalbare kunstenaar die met zijn beste en mooiste levenswerk ooit was begonnen.
Na de gebruikelijke plichtplegingen gingen we verder, per geautomatiseerd vervoer richting het oude dorpje in het centrale noorden van het eiland.
“Eh hee dat mondkapje mag nu wel af hoor” en ja ze had gelijk, de postzegel die vanaf 3.30 uur die ochtend voor mijn mond had gezeten kon er eindelijk na al die uren af.
Even had ik tijdens de tussenstop, in een overigens uitgestorven luchthaven van Athene, het kapje even af om buiten het gebouw naar frisse lucht te kunnen happen.
We jakkeren langzaam door, voor mij rijdt een Seat Cordoba, een model dat in de straten van ons eigen landje al lang uitgestorven is maar dit Kythiriaanse exemplaar beweegt nog.
Daar is het echter mee gezegd wat zo hoog de leeftijd van de bestuurder is, zo laag is de snelheid waarmee deze zich over het asfalt verplaatst.
Ik kan wel even toeteren maar de kans dat de gegoede eilandbewoner dan naast de weg beland is groot.
Er ontbreken spiegels in en buiten het voertuig, een achterlicht is stuk en de kans dat de knipperlichten het niet doen is groot, tenminste ik heb ze bij de afslagen nog niet zien branden.
Inhalen is dus een groot risico, hij zou zomaar af kunnen slaan.
Potamos het grotere dorp in het noorden toont in tegenstelling tot eerdere bezoeken weinig vertier, de straten en pleinen zijn leeg en verlaten.
Het is winter, de geur van gestookt houtvuur prikkelt mijn organen en langzaam vervolgen wij onze weg door de nauwe eeuwenoude steegjes van het dorp.
De Pyrgos, een oude in stijl gerenoveerde torenwoning midden in het dorp is ons vertrouwde verblijf voor de komende weken.
Het is er heerlijk warm en tekenen dat de kerst er binnenkort aan komt hangen links en rechts aan de wand.
Deze morgen wordt ik om 8.00 uur wakker door het licht wat door het kleine vierkante venstertje de camara in schijnt.
Ik moet er uit maar ik wil eigenlijk helemaal nog niet, het heerlijke bed werkt als een magneet en met moeite sta ik er eindelijk naast.
Vandaag wil ik toch echt aan de wandel, niet ver want we hebben nog meer te doen vandaag.
Boodschappen onder andere, goed de eerste levensbehoefte waren aanwezig in de vorm van bier ouzo en chips maar dat wordt op den duur eentonig.
Het ontbijt bestaat uit thee en cake, een enorme toren aan cake zal er de komende dagen aan moeten geloven.
Als ik de balkondeur openzwaai om de frisse lucht binnen te laten hoor ik het kwekkende stemmetje van de overbuurvrouw alweer volop, ze is in gesprek met haar zuster die naast haar woont.
“Kalimera” roep ik haar toe en verbaasd draait ze haar gezicht naar me toe….. “Ahhh Kalimera Sjaap” een hele reeks positieve verwensingen komt mijn richting op.
Chrysoula is een lief oud weduwe vrouwtje maar ze gaat ervan uit dat je de Griekse taal gewoon verstaat en als ze eenmaal begint is het gewoon een jukebox die geen muntjes behoeft, ze draait achter elkaar door.
“Hee ga je mee gaan we effe naar Chrysoula” roep ik naar mijn vriendin die elders in het huis zich aan het voorbereiden is voor de dag.
Gewapend met twee dozen stroopwafels en nog een ander presentje staan we even later op de voordeur te kloppen.
We worden binnen gelaten en de jukebox begint te spelen.
Het wordt ouderwets handen en voetenwerk maar we redden ons prima.
De stroopwafels zijn altijd welkom en het meegebrachte mariabeeldje valt in goede aarde bij de goedgelovige.
Maar als je denkt dat dit het is vergeet het, je komt niet zomaar weg, koffie en koekjes……. Handgemaakt uiteraard en dat is te proeven ook.
De paksimadia van de bakker uit Karavas mag dan legendarisch zijn, deze eigen gemaakte droge beschuiten van het Griekse vrouwtje zijn toch echt nog lekkerder.
We moeten nu echt op pad, er is tijd verloren en de wandeling die ik in gedachten heb is een probeersel, wat zoveel wil zeggen als ….. misschien lukt het wel niet.
Wat er mee gaat is wat water, sinaasappelen en nog wat zoetigheid.
In deze periode van het jaar gebruik men niet zoveel vocht en t wandelingetje is maar iets van 8 kilometer, dus op pad maar.
Het is rustig op de weg, ik rij richting het bekende strand van Komponada en zet de auto stil aan de kant van de weg net voordat deze daalt richting het strand.
De valies gaat om en we lopen een dalend betonnen pad af.
Het is niet koud, gekleed in een lange broek een thermoshirt en een fleecetrui krijg ik het zelf warm. Het pad wat door privé velden gaat is mooi en slingert zich door het landschap met alleen maar eeuwenoude olijfbomen die hun oude takken ten hemel steken.
Het is hier nog opvallend groen en dat komt hoofdzakelijk door de grote hoeveelheid aanwezige klaver.
Het pad wat ik gekozen heb is eerst een rondje en later gaan we via een ander pad klimmend omhoog.
Na een kwartier wordt het pad versperd door een hek, manshoog en een goed slot erop.
Ik moet toch echt aan de andere kant van het hek verder dus na wat geklauter vervolgen we onze weg, mochten we iemand tegenkomen….. dan zijn we gewoon verdwaald.
Het pad slingert mooi tussen goed verzorgde olijf velden door waarin de te kleine olijf nog zichtbaar is en waarschijnlijk niet meer geplukt gaat worden.
Als we bovenaan gekomen zijn staan we in een boomgaard met schitterend uitzicht op de kloof die eindigd op het keien strand van Komponada.
Recht tegenover ons de Theologus, het mooie kerkje dat statig uitkijkt over zee en eiland.
We stijgen nog even en draaien verderop naar beneden en komen uiteindelijk uit op de asfaltweg waarvan we vertrokken zijn.
Deze dalen we iets af en slaan vervolgens links een bekend pad in wat ons zal brengen naar het mooie kerkje in de vallei.
De zon doet zijn best en mijn vriendin ontdoet zich van haar jas, de temperatuur is aangenaam.
Heerlijk wandelweer.
De Agios Grigorios ligt heerlijk in de zon en na wat kort speurwerk vinden we de sleutel die de deur opent tot de kerk.
Na een korte pauze gaan we via de velden verder en steigen we via een onverhard pad de hoge bergrug op. Boven aangekomen blijkt het landschap erachter groter te zijn dan ik verwacht had.
We lopen de landerijen af maar waar ik uiteindelijk heen wil daar komen we niet.
Wel een mooi uitzicht op Vlychadi met het schoongemaakte pad aan de overzijde maar ik had graag de afgrond boven de zee bekeken maar door de bebossing en struiken geraken wij er niet. Nog twee paden ga ik af maar helaas…..
De terugweg is dezelfde en na ruim 10 kilometer geraken we weer bij de auto.
Boodschappen doen, de hout kachel aan en een ouzootje als inspiratie voor het verhaal.
Het was fris en de dubbellaags aangetrokken fleece trui bood dan ook maar net bescherming tegen de koude.
Elke normale goed denkende toerist was linea recta terug hèt vliegtuig ingestapt of in mineur verder gegaan.
Voor mij waren de bewolkte luchten die boven het eiland hingen als die van een onbetaalbare kunstenaar die met zijn beste en mooiste levenswerk ooit was begonnen.
Na de gebruikelijke plichtplegingen gingen we verder, per geautomatiseerd vervoer richting het oude dorpje in het centrale noorden van het eiland.
“Eh hee dat mondkapje mag nu wel af hoor” en ja ze had gelijk, de postzegel die vanaf 3.30 uur die ochtend voor mijn mond had gezeten kon er eindelijk na al die uren af.
Even had ik tijdens de tussenstop, in een overigens uitgestorven luchthaven van Athene, het kapje even af om buiten het gebouw naar frisse lucht te kunnen happen.
We jakkeren langzaam door, voor mij rijdt een Seat Cordoba, een model dat in de straten van ons eigen landje al lang uitgestorven is maar dit Kythiriaanse exemplaar beweegt nog.
Daar is het echter mee gezegd wat zo hoog de leeftijd van de bestuurder is, zo laag is de snelheid waarmee deze zich over het asfalt verplaatst.
Ik kan wel even toeteren maar de kans dat de gegoede eilandbewoner dan naast de weg beland is groot.
Er ontbreken spiegels in en buiten het voertuig, een achterlicht is stuk en de kans dat de knipperlichten het niet doen is groot, tenminste ik heb ze bij de afslagen nog niet zien branden.
Inhalen is dus een groot risico, hij zou zomaar af kunnen slaan.
Potamos het grotere dorp in het noorden toont in tegenstelling tot eerdere bezoeken weinig vertier, de straten en pleinen zijn leeg en verlaten.
Het is winter, de geur van gestookt houtvuur prikkelt mijn organen en langzaam vervolgen wij onze weg door de nauwe eeuwenoude steegjes van het dorp.
De Pyrgos, een oude in stijl gerenoveerde torenwoning midden in het dorp is ons vertrouwde verblijf voor de komende weken.
Het is er heerlijk warm en tekenen dat de kerst er binnenkort aan komt hangen links en rechts aan de wand.
Deze morgen wordt ik om 8.00 uur wakker door het licht wat door het kleine vierkante venstertje de camara in schijnt.
Ik moet er uit maar ik wil eigenlijk helemaal nog niet, het heerlijke bed werkt als een magneet en met moeite sta ik er eindelijk naast.
Vandaag wil ik toch echt aan de wandel, niet ver want we hebben nog meer te doen vandaag.
Boodschappen onder andere, goed de eerste levensbehoefte waren aanwezig in de vorm van bier ouzo en chips maar dat wordt op den duur eentonig.
Het ontbijt bestaat uit thee en cake, een enorme toren aan cake zal er de komende dagen aan moeten geloven.
Als ik de balkondeur openzwaai om de frisse lucht binnen te laten hoor ik het kwekkende stemmetje van de overbuurvrouw alweer volop, ze is in gesprek met haar zuster die naast haar woont.
“Kalimera” roep ik haar toe en verbaasd draait ze haar gezicht naar me toe….. “Ahhh Kalimera Sjaap” een hele reeks positieve verwensingen komt mijn richting op.
Chrysoula is een lief oud weduwe vrouwtje maar ze gaat ervan uit dat je de Griekse taal gewoon verstaat en als ze eenmaal begint is het gewoon een jukebox die geen muntjes behoeft, ze draait achter elkaar door.
“Hee ga je mee gaan we effe naar Chrysoula” roep ik naar mijn vriendin die elders in het huis zich aan het voorbereiden is voor de dag.
Gewapend met twee dozen stroopwafels en nog een ander presentje staan we even later op de voordeur te kloppen.
We worden binnen gelaten en de jukebox begint te spelen.
Het wordt ouderwets handen en voetenwerk maar we redden ons prima.
De stroopwafels zijn altijd welkom en het meegebrachte mariabeeldje valt in goede aarde bij de goedgelovige.
Maar als je denkt dat dit het is vergeet het, je komt niet zomaar weg, koffie en koekjes……. Handgemaakt uiteraard en dat is te proeven ook.
De paksimadia van de bakker uit Karavas mag dan legendarisch zijn, deze eigen gemaakte droge beschuiten van het Griekse vrouwtje zijn toch echt nog lekkerder.
We moeten nu echt op pad, er is tijd verloren en de wandeling die ik in gedachten heb is een probeersel, wat zoveel wil zeggen als ….. misschien lukt het wel niet.
Wat er mee gaat is wat water, sinaasappelen en nog wat zoetigheid.
In deze periode van het jaar gebruik men niet zoveel vocht en t wandelingetje is maar iets van 8 kilometer, dus op pad maar.
Het is rustig op de weg, ik rij richting het bekende strand van Komponada en zet de auto stil aan de kant van de weg net voordat deze daalt richting het strand.
De valies gaat om en we lopen een dalend betonnen pad af.
Het is niet koud, gekleed in een lange broek een thermoshirt en een fleecetrui krijg ik het zelf warm. Het pad wat door privé velden gaat is mooi en slingert zich door het landschap met alleen maar eeuwenoude olijfbomen die hun oude takken ten hemel steken.
Het is hier nog opvallend groen en dat komt hoofdzakelijk door de grote hoeveelheid aanwezige klaver.
Het pad wat ik gekozen heb is eerst een rondje en later gaan we via een ander pad klimmend omhoog.
Na een kwartier wordt het pad versperd door een hek, manshoog en een goed slot erop.
Ik moet toch echt aan de andere kant van het hek verder dus na wat geklauter vervolgen we onze weg, mochten we iemand tegenkomen….. dan zijn we gewoon verdwaald.
Het pad slingert mooi tussen goed verzorgde olijf velden door waarin de te kleine olijf nog zichtbaar is en waarschijnlijk niet meer geplukt gaat worden.
Als we bovenaan gekomen zijn staan we in een boomgaard met schitterend uitzicht op de kloof die eindigd op het keien strand van Komponada.
Recht tegenover ons de Theologus, het mooie kerkje dat statig uitkijkt over zee en eiland.
We stijgen nog even en draaien verderop naar beneden en komen uiteindelijk uit op de asfaltweg waarvan we vertrokken zijn.
Deze dalen we iets af en slaan vervolgens links een bekend pad in wat ons zal brengen naar het mooie kerkje in de vallei.
De zon doet zijn best en mijn vriendin ontdoet zich van haar jas, de temperatuur is aangenaam.
Heerlijk wandelweer.
De Agios Grigorios ligt heerlijk in de zon en na wat kort speurwerk vinden we de sleutel die de deur opent tot de kerk.
Na een korte pauze gaan we via de velden verder en steigen we via een onverhard pad de hoge bergrug op. Boven aangekomen blijkt het landschap erachter groter te zijn dan ik verwacht had.
We lopen de landerijen af maar waar ik uiteindelijk heen wil daar komen we niet.
Wel een mooi uitzicht op Vlychadi met het schoongemaakte pad aan de overzijde maar ik had graag de afgrond boven de zee bekeken maar door de bebossing en struiken geraken wij er niet. Nog twee paden ga ik af maar helaas…..
De terugweg is dezelfde en na ruim 10 kilometer geraken we weer bij de auto.
Boodschappen doen, de hout kachel aan en een ouzootje als inspiratie voor het verhaal.
