Fodelianakis olijfolie                 
02 Jan 2022
#1
Op 2 januari van dit nieuwe jaar sla ik de ramen van de Pyrgos open, de zon schijnt en verderop in het weiland lopen een aantal pas geboren lammetjes.
Het is voorjaar!
De gedachten dat de vrolijk springende pasgeborenen met de Pasen wellicht aan het spit zullen draaien probeer ik even naar de achtergrond te schuiven, al lukt dat niet echt als ik ze door de zoeker van mijn camera bekijk.
Het is uitmuntend wandelweer dus rond de klok van 10 zijn we driftig in de weer met camera’s batterijen, gps en smeerseltjes tegen de zon.
Inmiddels zijn we allang weer terug van het wandelavontuur en zal ik zo goed mogelijk proberen voor u een verhaal in elkaar te kalken, een deel van het verhaal zal ik echter vertellen via de ervaring van andere, simpel om het feit dat ik er een deel niet bij was.
De reden hiervoor is een te hoge hartslag, een rechterhand die begint te trillen en de angst om het ravijn in te donderen. Bekende lezers herkennen direct mijn angst.
Goed.
Gedrieën rijden wij in de richting van het klooster van de heilige Madonna, we gaan proberen het grotkerkje te vinden wat ergens in de kloof van Spakolaggado moet liggen.
Waar?
Ja de naam krijg ik ook net door maar het is de kloof die je aan je linker hand ziet als je naar het beroemde kerkje “de Krassa” rijdt, voorbij het grote klooster van de zwarte Madonna.
Het is wederom warm en de wind heeft eigenlijk geen betekenis, 17 graden wijst de apparatuur aan en ik geloof het.
Weer te warm gekleed maar hou maar op.
Auto op slot en op pad naar het eerder genoemde Krassa, vandaar loopt een pad naar beneden de kloof in en dan worstelen door het riet en kijken of we uiteindelijk uitkomen waar we heen willen.
Vanaf de zee zijde had ik al diverse grotten kunnen ontdekken maar in geen van deze kon ik een kerkje onderscheiden.
Vergeet het maar, ruim voor we ook maar het kerkje zien besluit de leider van de expeditie iets anders.
“Kom jongens we gaan hier links”, links?
Ja hoor van het pad af, door het weiland recht naar de afgrond boven de kloof.
Bij de afgrond en het uitzicht wat het dan bied beginnen mijn knieën al te trillen, nee hè!
Diep beneden zie ik de kloof en wat ik vrees gebeurd.
“Kom jongens even kijken of we hier ergens naar beneden kunnen”.
Dat gaat we kunnen redelijk en zonder vrees de steile wand afdalen die deels de kloof inzakt.
Op punten waar ik het moeilijk heb wordt ik als een blinde in een porseleinkast verder geleid.
We lopen nu land inwaarts aan de linkerzijde hoog boven de kloof, het is hier adembenemend mooi, ruige rotspartijen met veel meer grotten dan we eerder hadden gezien.
Voorzichtig lopen we verder maar we blijven op hoogte en af en toe wordt mijn aandacht iets te veel getrokken door de diepte van de kloof rechts van mij.
We passeren een grote grot boven ons in de wand, echter zonder kerk maar vlak ernaast ligt een tweede.
Dat moet hem zijn gezien het zigzaggende pad wat er heen gaat.
Ik laat het andere tweetal voor gaan en volg op eigen tempo, omhoog is geen probleem, als je de gedachte achter je maar even uitschakelt en dat lukt.
De Agioi Anargyroi is een mooi kerkje in een hemels landschap maar met een duivels pad om er te komen.
Na de bezichtiging krijgen we uitleg hoe het verder gaat.
“Ja jongens ik denk de kloof in en dan stroomopwaarts en dan zien we wel of we ergens omhoog kunnen”.
Ik denk wacht effe, die kloof heb ik toch van de andere kant helemaal bekeken, wij waren toen tot de conclusie gekomen dat er geen doorkomen aan was.
In de kloof nemen we even rust en laat ik de hartslag even terugkeren naar waar deze normaal tikt.
De afdaling in de kloof was ook even een dingetje maar we zijn er.
Op een grote kei bekijk ik de omgeving, heel mooi en ik schat dat er in geen jaren hier ooit een normaal mens is geweest.
Mijn boven kleding en dan met name de rug is drijfnat, het is nog steeds warm maar gelukkig is hier schaduw.
We lopen verder en in gedachte doe ik een schietgebedje in de hoop dat we de kloof doorkomen en niet dezelfde weg terug moeten.
Na een kleine 75 meter, iets hoger dan de kloof wederom een grote grot, twee kamers en heel ruim.
We nemen een kijkje in de grote grot die indrukwekkend is.
Terug in de kloof worstelen we met enige begroeiing, klimmen we wat droge watervalletjes omhoog en is links van ons de twee kloof zichtbaar die hier aansluit.
Wij gaan echter steevast rechtdoor en volgen de eerdere kloof die tenslotte smaller wordt en langs een klein olijvenveld gaat.
Hier stappen we eruit, bekend terrein, een eerder pad wat we een paar dagen ervoor gelopen hadden is zichtbaar en we klauteren uit de kloof om deze te volgen.
Het pad gaat omhoog, rechts van een heuvel en ook rechts van ons in de diepte de kloof die steeds meer een kloofje wordt.
Via velden dalen we weer af richting het inmiddels twee meter kleine kloofje en steken dit over, aan de andere zijde klauteren we weer deels een heuvel op en slaan via een pad linksaf richting het zuiden.
Dan volgt een vermoeiend deel, de zon brandt volop en getergd door vele vliegen slenteren we de vele terrassen omhoog.
Uiteindelijk nemen we rust bij een vervallen huisje waar snel naar water gegrepen wordt, het lijkt wel hoog zomer!
De lunch bestaat uit de traditionele nieuwjaar cake, de vasilopita.
Het muntje wat er bij het voorbereiden van de cake ingestoken wordt is er inmiddels al uit dus we kunnen rustig door kauwen.
Na de lunch gaat het verder, nog steeds achtervolgt door de vliegen doe ik mijn mouwen maar weer omlaag om niet gestoken te worden.
Gelukkig, een pad .. dat loopt even wat makkelijker dan de velden waar we net door hebben gelopen.
Dit duurt echter niet lang als we rechts dalend het veld ingaan om kort daarop weer omhoog een heuvel op te klimmen.
De heuvel is bekend terrein, we zijn hier eerder geweest en ik weet ook wat er komen gaat.
Ik sta nu echter volop achter mijn besluit als het straks niet gaat ga ik echt niet verder!
Maar goed het is nog niet zover, bovenop de heuvel hebben we een pracht uitzicht over zee waar een booreiland versleept wordt.
In de diepte de ruige zwarte rotsen en de blauwe zee.
“Gaat dat lukken Jaap?” Ik knik.
Deze afdaling is steil maar ik heb deze eerder gedaan en dat geeft moed, “geef mij nu je angst ik geef je er hoop voor terug” denkend aan dit nummer van de overleden volkszanger dalen wij af tot het pad wat richting de kust gaat.
Ik laat de twee andere wandelaars voor op het smalle pad wat naar beneden gaat, de mooie natuurlijke en bekende brug wordt zichtbaar en de angst bij mij voelbaar.
Ik stop en de overredende teksten die ik te horen krijg dat het er o zo mooi is en dat er onderwater grotten zijn gaan er aan de ene kant in en komen er ongefilterd aan de andere kant weer uit, de angst overwint en ik blijf staan, of eigenlijk zitten.
De andere twee gaan door en het “weet je het zeker dat je niet mee gaat” vreet aan me.
Ik heb deze dag al genoeg mooie dingen gezien dus laat mij maar effe.
Ik zie de twee andere in de diepte zonder enige angst over de rotsen klauteren en over de natuurlijke brug lopen, dan zijn ze verdwenen en ga ik het gevecht met mijn angst aan.
Er is hier verder niemand en er zal hier ook niemand komen, dus hoe ik mij verder voortbeweeg maakt ook niet uit, ik denk ik ga t gewoon proberen.
Ik loop niet, zo is de afgrond voor mij niet te zien en ik laat mij op mijn kont naar beneden glijden via trap treden die er eigenlijk niet zijn, stenen die los liggen en boomwortels die afbreken.
Waar ben ik mee bezig?
Toch kom ik beneden en loop ik een deel de zwarte rotsen op, ik weet echter niet hoe het verder moet en besluit even rust te nemen.

Met z’n tweeen gaan we verder en laten Jaap achter, ik ken zijn angst en misschien is het beter zo, praten helpt niet, hij moet het zelf doen.
Eerder punten zoals de afdaling naar Kalami heeft hij ook overwonnen, dus misschien ooit eens terug keren.
We dalen een steil trappetje af en komen uit bij de grillige zwarte rotsen, daar klimmen we over wat stenen en dalen af naar een grot,  achter ons is de natuurlijke brug te zien.
De tweede grot die we bezoeken is een mooie zee grot, de omgeving is hier prachtig.
Plots horen we stenen vallen…..
Via de stenen brug lopen we langzaam terug en genieten nog even van de mooie plek.

Ik ga terug, en loop deels de heuvel omhoog waar ik net vanaf gezakt ben.
Ook nu weer de angst en ik besluit om op mijn knieën verder te gaan, dat gaat moeizaam maar uiteindelijk red ik het.
Als ik ga staan, sla ik vast, er vallen wat stenen de afgrond in en het duurt even voor ik ze hoor kletteren.
Ik heb een verkeerde weg gekozen en zit dicht aan de rand van de hoge afgrond……. Jesus!
Het is meer een kreet om de hulp van de zoon van de almachtige dan een vervloeking.
Ik ga zitten en draai mij met het gezicht richting de afgrond, het is een prachtig uitzicht maar ik ga hier echt niet meer alleen weg en wacht op de andere.
In de diepte zie ik de contouren van mijn twee mede wandelaars als ze langzaam omhoog klimmen en bewonder de moed die mijn vriendin heeft om dit wel te doen.
Als ze bij mij aankomen vertel ik ze mijn belevenis….
“Je bent van het pad af” ik denk ja zo voel ik mij ook.
Ik heb inderdaad een verkeerde afslag genomen en zie nu het juiste pad iets hoger naast mij.
Frank reikt mij de hand, het lijkt de hand van God waar ik eerder om vroeg, tenminste zo voelt het.
De notenbar gaat open en na een korte rustpauze klimmen we verder omhoog.
Halverwege moet ik lachen, het zal wel weer een mooi verhaal worden denk ik bij mijzelf.
Halverwege het pad gaan we niet richting het huis waar het pad begint maar slaan rechts richting het zuiden.
Klimmen omhoog en via een andere kloof waar we hoog boven blijven gaat het nog steeds in zuidelijke richting, achterom kijkend de grillige rotsen en het witte kerkje van de Krassa in de verte.
Als we afdalen naar een olijfboomgaard hangt daar iets in de boom.
Een gevilde geit hangt binnenste buiten gedraaid opgehangen aan zijn kop in de olijfboom, als ik even in de wind ga staan is de stank niet te harden en vele vliegen sieren de huid.
Het veld is hier open, afsluiting door hekken is hier niet mogelijk en zodoende wordt door de boer dit gedaan om de geiten af te schrikken zodat ze zijn bomen niet kaal vreten.
Yagggggggggggg.
We klimmen weer omhoog en komen tenslotte op een pad uit wat aansluit op de weg die van het ene klooster naar het andere klooster gaat.
We slaan links richting het noorden en al gauw wordt de toren zichtbaar van het klooster.
Ik ben moe, de schoenen voelen als lood en de stank van zweet is ruikbaar.
Uiteindelijk iets van bijna twaalf kilometer het was zwaar zowel mentaal als inspannend maar toch had ik deze dag voor geen goud willen missen.
Verder wil ik mijn wandelmaatjes bedanken voor de ondersteuning, zonder hen had ik het zeker niet gered en ook niet gedaan!


Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.




Quote


Berichten in deze discussie
02 Jan 2022 - door Japio - 03 January 2022, 17:25
RE: 02 Jan 2022 - door Pieter - 03 January 2022, 20:13
RE: 02 Jan 2022 - door Albert - 03 January 2022, 20:18

Lijst met mogelijk verwante discussies
Discussie Auteur Reacties Weergaven Laatste bericht
  05 Jan 2022 slot Japio 4 1.277 07 January 2022, 17:20
Laatste bericht: Pieter

Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 1 gast(en)