Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
25 May 2022, 06:38
Deze dinsdagmorgen wordt ik gelukkig op tijd gewekt door het krijsen van twee zeemeeuwen die als ik door het raam naar buiten kijk hoog boven de zee een discussie voeren over waar te vissen vandaag.
De zon schijnt volop maar de Griekse tweekleur staat nog strak aan de mast
Het waait nog stevig en dat is natuurlijk een heerlijke verkoeling voor een wandeling.
Gisteravond was die zelfde wind echter behoorlijk koud en boden de kunststof schermen in het restaurant en de aangestoken terrasbranders weinig verwarming.
De sfeer en het eten was er echter niet minder om.
Voor we op pad gaan nog even ontbijten bij een van de vele restaurants aan de boulevard.
Eenmaal toast met honing, jam en pasta en voor mij een typisch Grieks gerecht, de croque madamme.
Ik denk dat de kip waarbij ze de eieren vandaan gestolen hebben flink over zijn zeik is want er liggen bij mij gewoon drie gebakken eieren te dampen op de madamme.
Het is rustig in kapsali met uitzondering dan van de Engelse muzikanten die het dorp bezet hebben.
Hoe ik dat weet? Simpel om het feit dat de een met een viool koffer op zijn rug loopt dan weer een met een gitaar, alleen diegene met de piano heb ik nog niet voorbij zien komen.
Het ontbijt zit er in, dat was al een opgave op zich maar goed op pad maar.
Vandaag Felotti, simpele tocht, mooie omgeving.
We lopen over de boulevard richting de hoofdstad.
“Hee ruik je dat….Everzwijnen” ik schiet in de lach bij de gedachte.
Je ruikt Maggie inderdaad wat bij een van de huizen tegen de wind naar buiten walmt.
Wat Maggie met everzwijnen te maken heeft zal ik u even verder uitleggen.
Kythira gangers “Bart en Irene” die meerdere malen onze buren waren in de appartementen Zathea te Pelaghia hebben op de Veluwe een prachtige bed en breakfast in de bossen nabij Epe.
Toen wij het afgelopen voorjaar een kort weekje bij hun verbleven vertelde Bart dat als er everzwijnen in de buurt zijn, deze de guur van Maggie verspreiden,dus vandaar.
Goed we gaan verder en lopen aan het einde van de boulevard de weg omhoog, ik heb wel wandelconditie alleen dat is op het vlakke.
Het lichaam protesteert duidelijk tegen de stijging en ook in mijn maag waggelt de croque madamme heen en weer.
We nemen het binnendoor pad naar Chora en enigsinds bezweet komen we aan in de hoofdstraat van de stad.
Chora is verlaten slechts een enkele kat loopt voor ons uit.
Bij de super halen we wat water en koekjes voor onderweg en slenteren de hoofdstad uit.
We volgen de hoofdweg noordwaarts om even verderop links richting de westkust te gaan.
Mijn darmen knorren, niet zozeer een honger gevoel maar meer dat er wel heel snel een zware sanitaire stop moet plaats vinden.
Enkele tellen later loop ik opgelucht verder en slaan we langs de kust noordwaarts het onverharde pad op dat weldra zal dalen tot de baai van Felotti.
Mei, het is nog vroeg in het jaar maar in dit jaargetijde vind je vele insecten op het eiland.
Goed niet iedereen is gecharmeerd van deze doelgroep maar er zitten mooi gekleurde vlinders, bijen, spinnen en ander stekeligheden bij.
Het is jammer dat een reisorganisatie als Pyrgos House hier geen aandacht aan schenkt, ze organiseren zoveel.
Neem nou als voorbeeld de orchideeën week.
Ik was er begin van dit jaar, je had het moeten zien, de plaatselijke gids stortte zich werkelijk ter aarde toen hij de eerste orchidee ontdekte.
Panisch was hij over een bloemetje wat niet groter was dan een vingerhoed.
Het pad is slecht, niet zozeer om te bewandelen maar meer voor alles wat zich op wielen voortbeweegt. Voordeel hiervan is dan weer dat er geen verkeer voorbij komt en je ongestoord het brede pad naar beneden kunt volgen.
Als de baai zich in alle pracht aan ons presenteert ben ik op zoek naar het smalle pad wat zich ergens links van het doorgaande pad dient te bevinden, maar helaas ik zie het niet.
Wel waar het begint beneden maar gaande weg wordt het steeds dichter overgroeit zodat ik niet kan zien waar ik hier in moet.
We lopen dus maar gewoon het brede pad af naar de baai.
Mijn tenen doen zeer, zijn mijn schoenen nu weer te klein?
In een periode van 4 jaar heb ik al 3 keer nieuwe wandelschoenen moeten kopen om het feit dat ze tijdens het wandelen gewoon te klein werden.
Ik dacht dat op mijn leeftijd alles wel een beetje uitgegroeid zou zijn maar het blijkt dat mijn voeten ongestoord verder groeien en ik bang ben dat de doodgraver in de deksel van mijn kist twee gaten moet boren waar mijn tenen uit kunnen steken.
We zijn beneden, door een woud van enorme rotsblokken zijn we aangekomen bij een klein huis waar we links afslaan om het bekende kleine rotskerkje te bekijken.
Het ligt er nog steeds, onveranderd mooi in een grot.
Na een korte pauze gaan we het pad terug en lopen naar de verlaten baai waar we het komplete strand voor ons zelf hebben.
Het is warm, het zonnetje doet goed zijn best om ons te verbranden dus ik grijp naar de factor die dit enigsinds beschermt.
De zee lokt ter afkoeling maar een eerste poging met alleen de voeten concludeert dat t water koud is…… brrr
Terug op het strandlaken heb ik het na 10 minuten alweer veel te warm dus een tweede poging volgt.
Iets verder in het water vecht een bij voor het leven, hij drijft hulpeloos in het water en af en toe schiet er een vis omhoog voor zijn lunch.
Ik pak een platte steen en probeer het insect erop te krijgen, na vele pogingen zit hij erop en ik tot me nek in het water, de koude vergeten.
Ik ben door…. Achteraf valt het wel mee maar toch blijft er een heerlijk op t strand liggen.
Na een korte periode van rust gaan we terug maar niet voordat we de ruige kust met de mooie steen afgravingen hebben bewondert.
Het is prachtig om te zien hoe de grote rots blokken zijn verwijderd uit de grond, het is hier een ware speeltuin voor een kleuter van 61 jaar.
Klimmen en klauteren, het is prachtig, de ene baai nog mooier dan de ander.
Aan alles komt een einde en ook aan het speelkwartier.
Voor ons ligt het stijgende pad naar Chora, wat haar spelden en dan in een straight line omhoog.
Het zal de nodige calorieën verbranden onderweg en dat is mooi meegenomen want door het bed heen zakken, dat wil toch niemand.
We passeren het smalle pad wat rechts van de weg loopt, ik ga er niet in omdat ik weet dat ik verkeerd loop door de overgroeiing
Eerder heb ik op dit pad een hele godsdienst vervloekt dit keer wil ik het netjes houden.
De weg is inspannend maar met de nodige rust en het aanvullen van het uitgezwete vocht komt het goed.
We gaan rechtdoor in de richting van de kaap Trachilos, daar wil ik via het kerkhof terug naar Chora.
We zijn maar net op weg als we een voor ons nieuw pad zien.
We besluiten het pad te nemen en het is een prachtig mooi aangeharkt pad wat uiteindelijk uitkomt op het dorpsplein van Chora.
Straks maar even Pyrgos House een berichtje sturen maar ik denk dat hij het al weet.
In Chora zit alles op slot, dicht.
Het verlangen naar een koude Mythos zal moeten wachten tot in Kapsali.
Net voor het Kastro slaan we rechts een steegje in en beginnen aan het dalende pad wat beneden langs het Kastro loopt.
Het gaat goed, de hoogte is er nog steeds maar de vrees hiervoor blijkt vooralsnog weg.
Als we voorbij het smalste punt zijn haal ik toch opgelucht adem en zie mijn hartslag dalen.
200 meter verderop lig ik op mijn knieën, uitgegleden.
“Gaat het” hoor ik achter mij… “Nee” antwoord ik.
De pijn en de schrammen op mijn knie interesseren mij niet maar meer het idee dat ik gevallen was.
Even verderop is alles weer vergeten en we zetten de daling in naar het strand nabij Chora.
Natuurlijk ik weet het wel, ik loop op oude gympen waarvan de zolen zo goed als versleten zijn.
Bij een laatste bezoek aan mijn Fysio voor mijn rug kreeg ik min of meer op mijn sodemieter dat ik op bergschoenen liep.
“waarom loop jij op bergschoenen? Je hebt toch geen zwakke enkels?
Zwakke enkels bestaan niet! Je gaat je spieren maar versterken.
Op het strand enkel wat mensen die vreemd naar een rotswand staan te turen en verderop klimmen wij weer omhoog om via een volgend rotskerkje de dalende weg naar de boulevard in te slaan.
Alles is leeg, de camera, de gps en ook mijn eigen batterij moet aan de lading.
Een stopcontact daarvoor is overbodig, een heerlijke koude Mythos doet wonderen!
De zon schijnt volop maar de Griekse tweekleur staat nog strak aan de mast
Het waait nog stevig en dat is natuurlijk een heerlijke verkoeling voor een wandeling.
Gisteravond was die zelfde wind echter behoorlijk koud en boden de kunststof schermen in het restaurant en de aangestoken terrasbranders weinig verwarming.
De sfeer en het eten was er echter niet minder om.
Voor we op pad gaan nog even ontbijten bij een van de vele restaurants aan de boulevard.
Eenmaal toast met honing, jam en pasta en voor mij een typisch Grieks gerecht, de croque madamme.
Ik denk dat de kip waarbij ze de eieren vandaan gestolen hebben flink over zijn zeik is want er liggen bij mij gewoon drie gebakken eieren te dampen op de madamme.
Het is rustig in kapsali met uitzondering dan van de Engelse muzikanten die het dorp bezet hebben.
Hoe ik dat weet? Simpel om het feit dat de een met een viool koffer op zijn rug loopt dan weer een met een gitaar, alleen diegene met de piano heb ik nog niet voorbij zien komen.
Het ontbijt zit er in, dat was al een opgave op zich maar goed op pad maar.
Vandaag Felotti, simpele tocht, mooie omgeving.
We lopen over de boulevard richting de hoofdstad.
“Hee ruik je dat….Everzwijnen” ik schiet in de lach bij de gedachte.
Je ruikt Maggie inderdaad wat bij een van de huizen tegen de wind naar buiten walmt.
Wat Maggie met everzwijnen te maken heeft zal ik u even verder uitleggen.
Kythira gangers “Bart en Irene” die meerdere malen onze buren waren in de appartementen Zathea te Pelaghia hebben op de Veluwe een prachtige bed en breakfast in de bossen nabij Epe.
Toen wij het afgelopen voorjaar een kort weekje bij hun verbleven vertelde Bart dat als er everzwijnen in de buurt zijn, deze de guur van Maggie verspreiden,dus vandaar.
Goed we gaan verder en lopen aan het einde van de boulevard de weg omhoog, ik heb wel wandelconditie alleen dat is op het vlakke.
Het lichaam protesteert duidelijk tegen de stijging en ook in mijn maag waggelt de croque madamme heen en weer.
We nemen het binnendoor pad naar Chora en enigsinds bezweet komen we aan in de hoofdstraat van de stad.
Chora is verlaten slechts een enkele kat loopt voor ons uit.
Bij de super halen we wat water en koekjes voor onderweg en slenteren de hoofdstad uit.
We volgen de hoofdweg noordwaarts om even verderop links richting de westkust te gaan.
Mijn darmen knorren, niet zozeer een honger gevoel maar meer dat er wel heel snel een zware sanitaire stop moet plaats vinden.
Enkele tellen later loop ik opgelucht verder en slaan we langs de kust noordwaarts het onverharde pad op dat weldra zal dalen tot de baai van Felotti.
Mei, het is nog vroeg in het jaar maar in dit jaargetijde vind je vele insecten op het eiland.
Goed niet iedereen is gecharmeerd van deze doelgroep maar er zitten mooi gekleurde vlinders, bijen, spinnen en ander stekeligheden bij.
Het is jammer dat een reisorganisatie als Pyrgos House hier geen aandacht aan schenkt, ze organiseren zoveel.
Neem nou als voorbeeld de orchideeën week.
Ik was er begin van dit jaar, je had het moeten zien, de plaatselijke gids stortte zich werkelijk ter aarde toen hij de eerste orchidee ontdekte.
Panisch was hij over een bloemetje wat niet groter was dan een vingerhoed.
Het pad is slecht, niet zozeer om te bewandelen maar meer voor alles wat zich op wielen voortbeweegt. Voordeel hiervan is dan weer dat er geen verkeer voorbij komt en je ongestoord het brede pad naar beneden kunt volgen.
Als de baai zich in alle pracht aan ons presenteert ben ik op zoek naar het smalle pad wat zich ergens links van het doorgaande pad dient te bevinden, maar helaas ik zie het niet.
Wel waar het begint beneden maar gaande weg wordt het steeds dichter overgroeit zodat ik niet kan zien waar ik hier in moet.
We lopen dus maar gewoon het brede pad af naar de baai.
Mijn tenen doen zeer, zijn mijn schoenen nu weer te klein?
In een periode van 4 jaar heb ik al 3 keer nieuwe wandelschoenen moeten kopen om het feit dat ze tijdens het wandelen gewoon te klein werden.
Ik dacht dat op mijn leeftijd alles wel een beetje uitgegroeid zou zijn maar het blijkt dat mijn voeten ongestoord verder groeien en ik bang ben dat de doodgraver in de deksel van mijn kist twee gaten moet boren waar mijn tenen uit kunnen steken.
We zijn beneden, door een woud van enorme rotsblokken zijn we aangekomen bij een klein huis waar we links afslaan om het bekende kleine rotskerkje te bekijken.
Het ligt er nog steeds, onveranderd mooi in een grot.
Na een korte pauze gaan we het pad terug en lopen naar de verlaten baai waar we het komplete strand voor ons zelf hebben.
Het is warm, het zonnetje doet goed zijn best om ons te verbranden dus ik grijp naar de factor die dit enigsinds beschermt.
De zee lokt ter afkoeling maar een eerste poging met alleen de voeten concludeert dat t water koud is…… brrr
Terug op het strandlaken heb ik het na 10 minuten alweer veel te warm dus een tweede poging volgt.
Iets verder in het water vecht een bij voor het leven, hij drijft hulpeloos in het water en af en toe schiet er een vis omhoog voor zijn lunch.
Ik pak een platte steen en probeer het insect erop te krijgen, na vele pogingen zit hij erop en ik tot me nek in het water, de koude vergeten.
Ik ben door…. Achteraf valt het wel mee maar toch blijft er een heerlijk op t strand liggen.
Na een korte periode van rust gaan we terug maar niet voordat we de ruige kust met de mooie steen afgravingen hebben bewondert.
Het is prachtig om te zien hoe de grote rots blokken zijn verwijderd uit de grond, het is hier een ware speeltuin voor een kleuter van 61 jaar.
Klimmen en klauteren, het is prachtig, de ene baai nog mooier dan de ander.
Aan alles komt een einde en ook aan het speelkwartier.
Voor ons ligt het stijgende pad naar Chora, wat haar spelden en dan in een straight line omhoog.
Het zal de nodige calorieën verbranden onderweg en dat is mooi meegenomen want door het bed heen zakken, dat wil toch niemand.
We passeren het smalle pad wat rechts van de weg loopt, ik ga er niet in omdat ik weet dat ik verkeerd loop door de overgroeiing
Eerder heb ik op dit pad een hele godsdienst vervloekt dit keer wil ik het netjes houden.
De weg is inspannend maar met de nodige rust en het aanvullen van het uitgezwete vocht komt het goed.
We gaan rechtdoor in de richting van de kaap Trachilos, daar wil ik via het kerkhof terug naar Chora.
We zijn maar net op weg als we een voor ons nieuw pad zien.
We besluiten het pad te nemen en het is een prachtig mooi aangeharkt pad wat uiteindelijk uitkomt op het dorpsplein van Chora.
Straks maar even Pyrgos House een berichtje sturen maar ik denk dat hij het al weet.
In Chora zit alles op slot, dicht.
Het verlangen naar een koude Mythos zal moeten wachten tot in Kapsali.
Net voor het Kastro slaan we rechts een steegje in en beginnen aan het dalende pad wat beneden langs het Kastro loopt.
Het gaat goed, de hoogte is er nog steeds maar de vrees hiervoor blijkt vooralsnog weg.
Als we voorbij het smalste punt zijn haal ik toch opgelucht adem en zie mijn hartslag dalen.
200 meter verderop lig ik op mijn knieën, uitgegleden.
“Gaat het” hoor ik achter mij… “Nee” antwoord ik.
De pijn en de schrammen op mijn knie interesseren mij niet maar meer het idee dat ik gevallen was.
Even verderop is alles weer vergeten en we zetten de daling in naar het strand nabij Chora.
Natuurlijk ik weet het wel, ik loop op oude gympen waarvan de zolen zo goed als versleten zijn.
Bij een laatste bezoek aan mijn Fysio voor mijn rug kreeg ik min of meer op mijn sodemieter dat ik op bergschoenen liep.
“waarom loop jij op bergschoenen? Je hebt toch geen zwakke enkels?
Zwakke enkels bestaan niet! Je gaat je spieren maar versterken.
Op het strand enkel wat mensen die vreemd naar een rotswand staan te turen en verderop klimmen wij weer omhoog om via een volgend rotskerkje de dalende weg naar de boulevard in te slaan.
Alles is leeg, de camera, de gps en ook mijn eigen batterij moet aan de lading.
Een stopcontact daarvoor is overbodig, een heerlijke koude Mythos doet wonderen!
