Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
07 June 2022, 17:24
Het is rond half vijf die maandagmiddag.
Ik zit binnen bij Porto Bello omdat het weer ineens omslaat.
Vanuit het oosten komen mooie bliksemschichten onze kant op.
Dan wordt het stil en donker…… en breek de hel los.
Een felle regenbui teistert het kleine kustplaatsje en alles en iedereen is ineens drijfnat, het regenwater stroomt de restaurants binnen.
Een kleine storm die een kwartier duurt, daarna keert de rust terug, een half uur later is het weer warm.
Het is warm de laatste dagen, zelfs de bevolking klaagt erover, te warm voor deze tijd van het jaar.
Voor echt lange wandelingen is het even niet te doen, de last die aan water meegedragen moet worden is te groot. We doen vandaag een simpele korte tocht…. Limni.
Al vroeg staat er een taxie te draaien aan de bovenzijde van het appartementen complex, het is de dochter van de oude Takis, de bekende vriendelijke taxichauffeur die nu met pensioen is.
Als ik vraag wat ze komt doen, antwoordt ze dat ze gasten komt halen “from Frank”.
Er staan echter gasten beneden dus ik roep dat de taxie boven staat…..
“Ja dat was niet de afspraak, hij zou beneden staan!” Iets in de miscommunicatie…. Ach.
De gasten gaan kanoën vandaag in de buurt van Komponada, in de richting van het zuiden, een prachtige tocht langs verschillende zeegrotten en mooie verlaten stranden.
Wij hebben enkele tochten meegemaakt en het is echt een belevenis op zich om het eiland eens vanaf een andere kant te bekijken.
De taxie is vertrokken en ook wij gaan op stap richting het dorp.
De dalende weg vanuit het apartement komt uit bij de kustweg die zuidelijk langs de zee voert, in een kleine 500 meter bereik je het dorp.
Waar de kustlijn begint staat de kleine rode Toyota van onze Griekse buren, ze zijn heerlijk aan het zwemmen.
Het is een kleine 150 meter lopen maar ondanks de hoge benzineprijs deze periode wordt toch voor de auto gekozen…Grieken zijn Grieken.
In het dorp is het rustig als we plaatsnemen tegenover de supermarkt bij het cafeetje van Sempreviva.
Ik bestel ontbijt maar desondanks dat het buiten echt staat aangeschreven dat er breakfast is is dit niet het geval... “We do not have” ik ga niet in discussie over het hoe en waarom maar vraag wat hij dan wel heeft.
We zitten aan de koffie en de verse Jus en ik heb iets te eten…. Het lijkt op ontbijt.
“Kalimeraaaaaaaaaaaaaa” George de altijd vriendelijk eigenaar verschijnt ten tonele iets hinkend met zijn rechterbeen die onder de pleisters zit.
Als ik hem vraag wat er scheelt blijkt er iets te zijn met zijn bloedvaten waaraan hij geopereerd is.
Oorzaak: Corona.
Nou krijgt dat bekende biermerk hier overal een beetje de schuld van en dat kan ik mij ook wel voorstellen, het toerisme waar ze het hier van moeten hebben tijdens de zomermaanden heeft de overgelopen twee jaar natuurlijk grote verliezen gedraaid.
Dus Corona staat voor alles wat slecht is de afgelopen periode en nog steeds zijn de mensen hier huiverig of het allemaal wel goed komt deze zomer.
We lopen verder in zuidelijke richting het dorp uit en wandelen rustig langs alle bekende strandjes waar het opvalt dat er desondanks de 32 graden en een maar lichte bries, niemand ligt.
Limni, ik denk dat dit door ons het meest belopen pad is in de lange tijd dat wij op het eiland komen.
Ik weet dat in de begin jaren de vakantie voor ons was, zoals het nu nog steeds zal zijn voor de gemiddelde vakantieganger, je stond op ging brood halen, ontbijten, pakte je strandspullen en zocht een plekje op een van de vele strandjes langs deze weg en ging genieten van de zee en de zon.
Een volgende dag was het niet anders, je pakte eens de auto om ergens anders te kijken en doodde de tijd met lezen.
Ik ben geen lezer, ik lees nooit boeken alleen op vakantie las ik vaak een boek in twee dagen uit en soms wel in een dag met als gevolg dat de koffer te zwaar werd van alle boekwerken die meegezeuld werden.
Totdat wij dat gele wandelboekje “Kythira doorlopend” van de schrijver zelf in handen kregen gedrukt, toen werden de standmatjes verruild voor wandelschoenen en sindsdien hebben we echt duizenden kilometers op dit minuscule eiland gelopen.
Goed we gaan verder, het onverharde pad is inmiddels voorzien van een zwarte geasfalteerde laag zodat men ook per auto naar Limni kan om te genieten van de prachtige stranden.
De laatste 150 meter zijn echter nog onverhard.
Dit laatste deel brengt je naar de kaki lagada, de grote kloof die eigenlijk al start in Potamós, onderlangs de oude hoofdstad Paleochora voert en hier eindigt op het strand in een klein meertje.
Vanaf deze kant ademt de duivelse kloof zoals hij ook wel genoemd wordt een groot ontzag uit, wandel je het laatste smalle pad richting het keien strand af dan lijkt het alsof de hoge rotsen om je heen bewegen.
Je hebt hier een drietal mogelijkheden:
Je gaat terug
Je duikt de zee in
Je loopt door over schitterend pad wat uitkomt in diakofti
Je gaat de kloof in.
Wij doen de opties 4,1 en 2 en ook in die respectievelijke volgorde.
Het meertje is jammerlijk genoeg vervuild met allerlei plastics en ander zwerfvuil wat uit zee is overgewaaid in dit gedeelte en dat is jammer want dat geeft een grote afbraak aan deze schitterende plek.
Wij hebben de kloof vanuit de landzijde al een tweetal keer onder begeleiding van een gids belopen, dat ging met touwen en was erg leuk om te doen.
Dat kan uiteraard nog steeds maar er zijn ook stalen kabels en beugels geplaatst zodat het eventueel ook zonder touwen zou kunnen, aanbeveling blijft echter dit niet alleen te doen.
Aan het begin van het meertje ziet men aan de rechterzijde wat van deze constructie hangen.
We klimmen langs de rotswand iets omhoog en komen aan het einde van het meertje.
Daar moeten we een aantal grote rotsblokken omzeilen om in de kloof te geraken, het is vermoeiend en warm maar zeker de moeite waard als we even later rust kunnen nemen in de schaduwrijke kloof.
De rotsen die hier rondom steil omhoog steken maken je nietig, de natuur is hier zo overweldigend en stil dat het je zelf ook stil maakt.
Je gaat automatisch fluisteren om die serene stilte niet te doorbreken.
De kloof is hier zo een drie meter breed als we onze spullen afdoen en genieten van de rust en de omgeving.
Hier en daar is in de verte, hoog boven ons is een geit zichtbaar, waaghalzen op de steile smalle rotsen.
Net als we weer verder de kloof in willen hoor ik voetstappen in het losse grind, het komt van verder in de kloof maar is niet ver weg.
Andere hikers misschien, alhoewel ik net geschreven heb dat er mensen zijn kanoën met diezelfde gids….
Misschien een jager maar dan moeten we even uitkijken dat ik straks niet een schot hagel ergens heb zitten.
Voorzichtig loop ik verder de kloof in en hoor wederom voetstappen.
We lopen verder, de kloof wordt nauwer en de beklimming iets gladder.
Als ik bij een volgende bocht kom kijk ik voorzichtig om een rots heen.
Een enorme bok met een prachtig gewei staat midden in de kloof bij een klein achtergebleven meertje water te drinken.
Pikzwart en een dier om echt bang van te worden.
Heeee pstttt kom kijken roep ik naar mijn vriendin die iets achtergebleven is.
Net als ze komt aangelopen schiet er een geit, die ik niet had opgemerkt, van boven naar beneden de kloof in waardoor ook de bok opkijkt en zij beiden naar boven klimmen.
Wij lopen veder naar de drinkplaats van de dieren, gadegeslagen door de dieren die ons van een hoogte bekijken en wachten tot wij weer verdwijnen.
We besluiten niet verder te gaan, de schoonheid van de kloof was genoeg voor vandaag en de warmte lokte naar een verkoeling in zee.
Verder die dag doen we weinig.
De kleine storm die zijdelings Pelaghia heeft geraakt heeft behoorlijk wat schade in Diakofti aangericht, strand bedjes veranderde van locatie en diverse takken zijn er gesneuveld.
Ik zit binnen bij Porto Bello omdat het weer ineens omslaat.
Vanuit het oosten komen mooie bliksemschichten onze kant op.
Dan wordt het stil en donker…… en breek de hel los.
Een felle regenbui teistert het kleine kustplaatsje en alles en iedereen is ineens drijfnat, het regenwater stroomt de restaurants binnen.
Een kleine storm die een kwartier duurt, daarna keert de rust terug, een half uur later is het weer warm.
Het is warm de laatste dagen, zelfs de bevolking klaagt erover, te warm voor deze tijd van het jaar.
Voor echt lange wandelingen is het even niet te doen, de last die aan water meegedragen moet worden is te groot. We doen vandaag een simpele korte tocht…. Limni.
Al vroeg staat er een taxie te draaien aan de bovenzijde van het appartementen complex, het is de dochter van de oude Takis, de bekende vriendelijke taxichauffeur die nu met pensioen is.
Als ik vraag wat ze komt doen, antwoordt ze dat ze gasten komt halen “from Frank”.
Er staan echter gasten beneden dus ik roep dat de taxie boven staat…..
“Ja dat was niet de afspraak, hij zou beneden staan!” Iets in de miscommunicatie…. Ach.
De gasten gaan kanoën vandaag in de buurt van Komponada, in de richting van het zuiden, een prachtige tocht langs verschillende zeegrotten en mooie verlaten stranden.
Wij hebben enkele tochten meegemaakt en het is echt een belevenis op zich om het eiland eens vanaf een andere kant te bekijken.
De taxie is vertrokken en ook wij gaan op stap richting het dorp.
De dalende weg vanuit het apartement komt uit bij de kustweg die zuidelijk langs de zee voert, in een kleine 500 meter bereik je het dorp.
Waar de kustlijn begint staat de kleine rode Toyota van onze Griekse buren, ze zijn heerlijk aan het zwemmen.
Het is een kleine 150 meter lopen maar ondanks de hoge benzineprijs deze periode wordt toch voor de auto gekozen…Grieken zijn Grieken.
In het dorp is het rustig als we plaatsnemen tegenover de supermarkt bij het cafeetje van Sempreviva.
Ik bestel ontbijt maar desondanks dat het buiten echt staat aangeschreven dat er breakfast is is dit niet het geval... “We do not have” ik ga niet in discussie over het hoe en waarom maar vraag wat hij dan wel heeft.
We zitten aan de koffie en de verse Jus en ik heb iets te eten…. Het lijkt op ontbijt.
“Kalimeraaaaaaaaaaaaaa” George de altijd vriendelijk eigenaar verschijnt ten tonele iets hinkend met zijn rechterbeen die onder de pleisters zit.
Als ik hem vraag wat er scheelt blijkt er iets te zijn met zijn bloedvaten waaraan hij geopereerd is.
Oorzaak: Corona.
Nou krijgt dat bekende biermerk hier overal een beetje de schuld van en dat kan ik mij ook wel voorstellen, het toerisme waar ze het hier van moeten hebben tijdens de zomermaanden heeft de overgelopen twee jaar natuurlijk grote verliezen gedraaid.
Dus Corona staat voor alles wat slecht is de afgelopen periode en nog steeds zijn de mensen hier huiverig of het allemaal wel goed komt deze zomer.
We lopen verder in zuidelijke richting het dorp uit en wandelen rustig langs alle bekende strandjes waar het opvalt dat er desondanks de 32 graden en een maar lichte bries, niemand ligt.
Limni, ik denk dat dit door ons het meest belopen pad is in de lange tijd dat wij op het eiland komen.
Ik weet dat in de begin jaren de vakantie voor ons was, zoals het nu nog steeds zal zijn voor de gemiddelde vakantieganger, je stond op ging brood halen, ontbijten, pakte je strandspullen en zocht een plekje op een van de vele strandjes langs deze weg en ging genieten van de zee en de zon.
Een volgende dag was het niet anders, je pakte eens de auto om ergens anders te kijken en doodde de tijd met lezen.
Ik ben geen lezer, ik lees nooit boeken alleen op vakantie las ik vaak een boek in twee dagen uit en soms wel in een dag met als gevolg dat de koffer te zwaar werd van alle boekwerken die meegezeuld werden.
Totdat wij dat gele wandelboekje “Kythira doorlopend” van de schrijver zelf in handen kregen gedrukt, toen werden de standmatjes verruild voor wandelschoenen en sindsdien hebben we echt duizenden kilometers op dit minuscule eiland gelopen.
Goed we gaan verder, het onverharde pad is inmiddels voorzien van een zwarte geasfalteerde laag zodat men ook per auto naar Limni kan om te genieten van de prachtige stranden.
De laatste 150 meter zijn echter nog onverhard.
Dit laatste deel brengt je naar de kaki lagada, de grote kloof die eigenlijk al start in Potamós, onderlangs de oude hoofdstad Paleochora voert en hier eindigt op het strand in een klein meertje.
Vanaf deze kant ademt de duivelse kloof zoals hij ook wel genoemd wordt een groot ontzag uit, wandel je het laatste smalle pad richting het keien strand af dan lijkt het alsof de hoge rotsen om je heen bewegen.
Je hebt hier een drietal mogelijkheden:
Je gaat terug
Je duikt de zee in
Je loopt door over schitterend pad wat uitkomt in diakofti
Je gaat de kloof in.
Wij doen de opties 4,1 en 2 en ook in die respectievelijke volgorde.
Het meertje is jammerlijk genoeg vervuild met allerlei plastics en ander zwerfvuil wat uit zee is overgewaaid in dit gedeelte en dat is jammer want dat geeft een grote afbraak aan deze schitterende plek.
Wij hebben de kloof vanuit de landzijde al een tweetal keer onder begeleiding van een gids belopen, dat ging met touwen en was erg leuk om te doen.
Dat kan uiteraard nog steeds maar er zijn ook stalen kabels en beugels geplaatst zodat het eventueel ook zonder touwen zou kunnen, aanbeveling blijft echter dit niet alleen te doen.
Aan het begin van het meertje ziet men aan de rechterzijde wat van deze constructie hangen.
We klimmen langs de rotswand iets omhoog en komen aan het einde van het meertje.
Daar moeten we een aantal grote rotsblokken omzeilen om in de kloof te geraken, het is vermoeiend en warm maar zeker de moeite waard als we even later rust kunnen nemen in de schaduwrijke kloof.
De rotsen die hier rondom steil omhoog steken maken je nietig, de natuur is hier zo overweldigend en stil dat het je zelf ook stil maakt.
Je gaat automatisch fluisteren om die serene stilte niet te doorbreken.
De kloof is hier zo een drie meter breed als we onze spullen afdoen en genieten van de rust en de omgeving.
Hier en daar is in de verte, hoog boven ons is een geit zichtbaar, waaghalzen op de steile smalle rotsen.
Net als we weer verder de kloof in willen hoor ik voetstappen in het losse grind, het komt van verder in de kloof maar is niet ver weg.
Andere hikers misschien, alhoewel ik net geschreven heb dat er mensen zijn kanoën met diezelfde gids….
Misschien een jager maar dan moeten we even uitkijken dat ik straks niet een schot hagel ergens heb zitten.
Voorzichtig loop ik verder de kloof in en hoor wederom voetstappen.
We lopen verder, de kloof wordt nauwer en de beklimming iets gladder.
Als ik bij een volgende bocht kom kijk ik voorzichtig om een rots heen.
Een enorme bok met een prachtig gewei staat midden in de kloof bij een klein achtergebleven meertje water te drinken.
Pikzwart en een dier om echt bang van te worden.
Heeee pstttt kom kijken roep ik naar mijn vriendin die iets achtergebleven is.
Net als ze komt aangelopen schiet er een geit, die ik niet had opgemerkt, van boven naar beneden de kloof in waardoor ook de bok opkijkt en zij beiden naar boven klimmen.
Wij lopen veder naar de drinkplaats van de dieren, gadegeslagen door de dieren die ons van een hoogte bekijken en wachten tot wij weer verdwijnen.
We besluiten niet verder te gaan, de schoonheid van de kloof was genoeg voor vandaag en de warmte lokte naar een verkoeling in zee.
Verder die dag doen we weinig.
De kleine storm die zijdelings Pelaghia heeft geraakt heeft behoorlijk wat schade in Diakofti aangericht, strand bedjes veranderde van locatie en diverse takken zijn er gesneuveld.
