10 June 2022, 19:06
Donderdag
Ik hou de deuren even gesloten deze avond want de wind giert om het appartement.
Vandaag aan de wandel geweest in het noord westen van het eiland…. Routsounas.
Na een licht ontbijt pakken we de auto en rijden richting Karavas.
Bij de plaatselijk bakker kopen we water en broodjes die meegaan in de rugzak voor onderweg.
Routsounas ligt in het noord westen, een strand een beetje gelijk aan Komponada, alleen het mist de uitstraling…. Op de vraag zou je er heen gaan als badgast zou ik gelijkt negatief antwoorden want er zijn mooiere stranden…. Helder!
Vanaf de bakker rijden wij naar Gerakari, rijden het gehucht door en net voorbij de watertoren bij een prachtig huis parkeer ik de auto.
De rugzakken gaan om en we gaan op pad.
Heerlijk wandelweer graadje of 25 en een geweldige wind blaast ons om de oren.
We lopen langs het bos waar er flink gebulldozerd is, bestaande paden zijn verbreed, m.a.w de hele natuur hier gaat op de schop, waarom? Ik heb geen idee.
Natuurlijk als wandelaars vind ik het niks en ben ik bang dat er volgend jaar asfalt ligt… eigenlijk voor niets.
We gaan dalen, steil dalen.
Ik moet twee keer kijken of dit wel het juiste pad is wat ik heb, vorige vakantie nog gelopen vanaf de andere zijde maar toen was het niet een derde van de breedte van wat het nu is.
Het pad komt uit op de trektocht route van Pyrgos House, dag2, Platia Ammos-Potamós.
We gaan links en volgen dit nog onaangetaste pad, de mondhoeken kunnen weer omhoog.
Het slingert omhoog en omlaag en geeft mooie vergezichten.
Daar waar het weer enigsinds richting het zuiden gaat ben ik van plan het weiland door te steken om zo een stuk af te snijden richting Routsounas.
Helaas na een tweehonderd meter is dit pad zo volgroeit met alles wat prikt en steekt dat wij moeten terugkeren op de trektocht route.
Links bij een oud vervallen huisje even het veld in, de bougatsa’s zijn aan beurt.
Nee dat zijn geen snelle Italiaanse auto’s maar heerlijke bladerdeeg flapjes gevuld met een soort pudding.
Ze zijn groot en machtig dus voor de eerste stop delen we er een.
Lang kunnen we niet genieten van onze stop, de vervelende insecten duiken weer op… op pad maar weer.
Omdat ik de doorsteek niet kon maken zijn we verplicht omhoog te lopen naar het bos.
De stijging is inspannend maar het uitzicht vanaf hier richting het noorden is prachtig.
We gaan noordwaarts, dalend richting het strand wat ergens in de diepte moet liggen.
Ook hier is alles weer aan de kant geschoffeld…. Ik vloek inwendig…
Als we via het oude pad uitkomen bij Routsounas zie ik ineens veel meer wegen.
Het is niet te geloven een of andere imbeciel, ja sorry maar dit maakt mij echt kwaad heeft dwars door de mooie heuvel met de onbereikbare grotten, onderlangs een weg getoverd.
Idioot! Er loopt een weg! Waarom nog een?
We nemen even rust op het nietszeggende keienstrand, de wind waait te hard dus we kunnen zowieso de zee niet in.
Er ligt hier van alles, schoenen, flessen, voetballen, boeien, complete bomen…. en een honden tuigje.
Honden tuigje? Ja in eerste instantie had ik dat niet door maar toen ik het in elkaar klikte zag ik het.
Een penning eraan met op de ene zijde een telefoonnummer en aan de andere zijde de naam “Lusie”.
Ik schrok… de naam Lusie komt mij bekend voor.
“Hee dat is toch hond van Nikos”
Ja dat klopt die had of heeft een hondje met die naam.
Nikos is een van de broers van de bakker in Potamós.
Ik steek het tuigje in mijn rugzak maar heb er geen goed gevoel bij.
Ik heb hem de laatste tijd ook niet meer gezien met de hond, hij zou overleden kunnen zijn en hem hier ergens begraven hebben of weet ik veel wat. Vanavond in alle discretie maar even informeren bij mijn lokale correspondent in het dorp.
Na een korte stop klimmen we de heuvel op ik wil naar een strandje aan de noordzijde maar helaas is de begroeiing te sterk, en de broek te kort.
De nieuwe weg die om de heuvel draait is nog afgesloten met hekken voor autoverkeer maar wij gaan er brutaal langs.
Ik moet zeggen het is mooi gemaakt maar verpest voor 900% het landschap en ik denk dat de aanwezige geiten populatie er ook niet blij mee zijn.
Onderlangs de vroeger onbereikbare grotten waar de dieren zich schuilhouden loopt nu die weg.
Verbaasd staat een hele familie ons aan te kijken als wij passeren.
We komen weer uit op de weg naar boven die weer aansluit op de trektocht route.
Aangekomen bij het bos gaat de tweede Bougatsa eraan, aangevuld met verloren vocht.
Het laatste stuk is 3,2 kilometer naar de auto, tenminste dat zegt de gps, klimmen 9 procent.
Mensen ga nooit lopen met een gps, je wordt er gek van hoe vermoeiender je wordt hoe vaker je op dat ding gaat kijken hoe ver t nog is…. En t schiet niet op.
Moe en bezweet de auto in…..
We gaan naar het bier bij Porto Bello en als er andere wandelaars aanschuiven wordt t feest want de ouzo komt er bij!
O ja het hondentuigje…..
Ik ga niet zelf Nikos bellen over het hoe en waarom van het tuigje maar stuur via messenger Manti die achter de balie staat een berichtje met de vraag of de hond nog leeft.
Als antwoordt krijgt ik gelijk de vraag, ben je bij Routsounas geweest?
Je hebt t tuigje gevonden wat Nikos vergeten is!
Ik doe twee zuchten… een van verbazing en een van opluchting.
Ik hou de deuren even gesloten deze avond want de wind giert om het appartement.
Vandaag aan de wandel geweest in het noord westen van het eiland…. Routsounas.
Na een licht ontbijt pakken we de auto en rijden richting Karavas.
Bij de plaatselijk bakker kopen we water en broodjes die meegaan in de rugzak voor onderweg.
Routsounas ligt in het noord westen, een strand een beetje gelijk aan Komponada, alleen het mist de uitstraling…. Op de vraag zou je er heen gaan als badgast zou ik gelijkt negatief antwoorden want er zijn mooiere stranden…. Helder!
Vanaf de bakker rijden wij naar Gerakari, rijden het gehucht door en net voorbij de watertoren bij een prachtig huis parkeer ik de auto.
De rugzakken gaan om en we gaan op pad.
Heerlijk wandelweer graadje of 25 en een geweldige wind blaast ons om de oren.
We lopen langs het bos waar er flink gebulldozerd is, bestaande paden zijn verbreed, m.a.w de hele natuur hier gaat op de schop, waarom? Ik heb geen idee.
Natuurlijk als wandelaars vind ik het niks en ben ik bang dat er volgend jaar asfalt ligt… eigenlijk voor niets.
We gaan dalen, steil dalen.
Ik moet twee keer kijken of dit wel het juiste pad is wat ik heb, vorige vakantie nog gelopen vanaf de andere zijde maar toen was het niet een derde van de breedte van wat het nu is.
Het pad komt uit op de trektocht route van Pyrgos House, dag2, Platia Ammos-Potamós.
We gaan links en volgen dit nog onaangetaste pad, de mondhoeken kunnen weer omhoog.
Het slingert omhoog en omlaag en geeft mooie vergezichten.
Daar waar het weer enigsinds richting het zuiden gaat ben ik van plan het weiland door te steken om zo een stuk af te snijden richting Routsounas.
Helaas na een tweehonderd meter is dit pad zo volgroeit met alles wat prikt en steekt dat wij moeten terugkeren op de trektocht route.
Links bij een oud vervallen huisje even het veld in, de bougatsa’s zijn aan beurt.
Nee dat zijn geen snelle Italiaanse auto’s maar heerlijke bladerdeeg flapjes gevuld met een soort pudding.
Ze zijn groot en machtig dus voor de eerste stop delen we er een.
Lang kunnen we niet genieten van onze stop, de vervelende insecten duiken weer op… op pad maar weer.
Omdat ik de doorsteek niet kon maken zijn we verplicht omhoog te lopen naar het bos.
De stijging is inspannend maar het uitzicht vanaf hier richting het noorden is prachtig.
We gaan noordwaarts, dalend richting het strand wat ergens in de diepte moet liggen.
Ook hier is alles weer aan de kant geschoffeld…. Ik vloek inwendig…
Als we via het oude pad uitkomen bij Routsounas zie ik ineens veel meer wegen.
Het is niet te geloven een of andere imbeciel, ja sorry maar dit maakt mij echt kwaad heeft dwars door de mooie heuvel met de onbereikbare grotten, onderlangs een weg getoverd.
Idioot! Er loopt een weg! Waarom nog een?
We nemen even rust op het nietszeggende keienstrand, de wind waait te hard dus we kunnen zowieso de zee niet in.
Er ligt hier van alles, schoenen, flessen, voetballen, boeien, complete bomen…. en een honden tuigje.
Honden tuigje? Ja in eerste instantie had ik dat niet door maar toen ik het in elkaar klikte zag ik het.
Een penning eraan met op de ene zijde een telefoonnummer en aan de andere zijde de naam “Lusie”.
Ik schrok… de naam Lusie komt mij bekend voor.
“Hee dat is toch hond van Nikos”
Ja dat klopt die had of heeft een hondje met die naam.
Nikos is een van de broers van de bakker in Potamós.
Ik steek het tuigje in mijn rugzak maar heb er geen goed gevoel bij.
Ik heb hem de laatste tijd ook niet meer gezien met de hond, hij zou overleden kunnen zijn en hem hier ergens begraven hebben of weet ik veel wat. Vanavond in alle discretie maar even informeren bij mijn lokale correspondent in het dorp.
Na een korte stop klimmen we de heuvel op ik wil naar een strandje aan de noordzijde maar helaas is de begroeiing te sterk, en de broek te kort.
De nieuwe weg die om de heuvel draait is nog afgesloten met hekken voor autoverkeer maar wij gaan er brutaal langs.
Ik moet zeggen het is mooi gemaakt maar verpest voor 900% het landschap en ik denk dat de aanwezige geiten populatie er ook niet blij mee zijn.
Onderlangs de vroeger onbereikbare grotten waar de dieren zich schuilhouden loopt nu die weg.
Verbaasd staat een hele familie ons aan te kijken als wij passeren.
We komen weer uit op de weg naar boven die weer aansluit op de trektocht route.
Aangekomen bij het bos gaat de tweede Bougatsa eraan, aangevuld met verloren vocht.
Het laatste stuk is 3,2 kilometer naar de auto, tenminste dat zegt de gps, klimmen 9 procent.
Mensen ga nooit lopen met een gps, je wordt er gek van hoe vermoeiender je wordt hoe vaker je op dat ding gaat kijken hoe ver t nog is…. En t schiet niet op.
Moe en bezweet de auto in…..
We gaan naar het bier bij Porto Bello en als er andere wandelaars aanschuiven wordt t feest want de ouzo komt er bij!
O ja het hondentuigje…..
Ik ga niet zelf Nikos bellen over het hoe en waarom van het tuigje maar stuur via messenger Manti die achter de balie staat een berichtje met de vraag of de hond nog leeft.
Als antwoordt krijgt ik gelijk de vraag, ben je bij Routsounas geweest?
Je hebt t tuigje gevonden wat Nikos vergeten is!
Ik doe twee zuchten… een van verbazing en een van opluchting.