Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
24 September 2022, 09:15
De wind trekt stevig aan de grote parasol en ook het Griekse blauw/wit in de haven van Rafina staat strak aan de mast maar om nu te zeggen dat het koud is….nee.
Na een vermoeiende morgen hebben we ons eindelijk ten ruste geplaatst bij een van de liefelijke restaurantjes aan de haven waar de grote Ferries aanmeren.
Ondertussen doen de diverse obers hun uiterste best om de toeristen binnen te krijgen.
Je moet er niet te lang naar kijken want dan wordt het vervelend.
Het is middag en zo maar van het een op het ander wordt ons een uur “aangenaaid” wat we kwijt zijn, het is het normale tijdsverschil tussen Nederland en het Griekse alhier.
Tijd dus voor een korte lunch en als de ober de kaart komt brengen vraag ik om twee ouzo om te vieren dat we wederom onze voetstappen geplaatst hebben op Griekse bodem.
Het worden er vier, geen voetstappen maar dat snapt u vast wel, verdeeld over de twee hoofden die er rijkelijk van genieten.
Een heerlijke Dakos salade en gefrituurde pijlstaart inkt visjes doen ons de heerlijkheid van dit land weer herleven.
Het viel achteraf allemaal wel weer mee, van grote rijen wachtende mensen waarvoor we vooraf bang gemaakt waren, was helemaal geen sprake en ook onze vlucht had gewoon doorgang.
Okee we hadden een half uurtje vertraging maar dat werd door het “windje mee” ingehaald.
Schiphol viel dus mee punt uit.
“Hee kijk nou” !
Ietwat verbaasd kijk ik naar iets wat mijn vriendin uit haar mond tovert al begrijp ik in eerste instantie niet waar het om gaat.
Zat er nauw wat vreemds in het eten?
“Me brug!”
Binnensmonds vloek ik even, nee hè! Zit alles mee vandaag, zit dit tegen.
Een deel van haar tanden, een zogenaamde “brug” ligt nu ineens op tafel.
Voor nu even ongemakkelijk en voor straks een klusje voor de tandarts in Livadi op het midden van het ons zo liefelijke Kythira, waarnaar wij morgen onze reis voortzetten.
Als wolken de zon het zicht ontnemen wordt het fris en ook de diesellucht van de aankomende schepen doet ons besluiten terug te keren naar het hotel.
Een heerlijke douche gevolgd door een goede Griekse gewoonte helpt ons de verloren uurtjes van vandaag iets in te halen.
Tegen de klok van 7 net voordat het donker wordt is er nog tijd voor een klein wandelingetje hoog boven langs de kust met uitzicht op de haven.
Het waait inmiddels stevig en in het stoere t shirts lopen is er voor nu even niet meer bij.
Het kleine wandelingetje voert naar een klein kerkje wat uitkijkt over de haven en de asgrauwe zee waarboven dikke wolken dreigen de boel te verzieken.
Het onweer blijft uit en we wandelen terug naar het centrale plein van Rafina.
De straten van Rafina zijn kaarsrecht en de huizen staan in blokvorm, soms bijzondere andere lelijk tot afgrijselijk en kitsch.
Het centrale plein daarin tegen is altijd wel gezellig naar mate de avond vordert.
We doen een rondje plein maar gaan toch ergens anders eten, ergens op een hoek in een van de gezellige oude straatjes heb ik een leuk restaurantje gezien.
We vragen de ober of hij open is en het of course en de knikkende glimlach bevestigen dit.
Ouzo heb ik wel genoeg gehad voor vandaag, een wijntje is misschien wel zo lekker.
Als er een zitten komen er meer en onder deze noemer wordt het drukker bij het restaurantje waar het heerlijk vertoeven is in de aangename avond.
Muziek klinkt er van alle kanten maar echt druk is het niet te noemen.
Rafina zal iets van een doorgaans plaats zijn voor als je met de boot verder moet of net terugkomt van een reis over zee. Het is leuk voor een weekend maar dan stopt het voor ons in deze plaats.
Ietwat beschonken lopen we terug over het verlaten plein richting het grote hotel, ergens op een ander plein staat een zangeres te zingen voor geen publiek, de prachtig stem verdwijnt aandachtloos in de stilte van de nacht.
Nog voor de wekker tijd heeft gekregen om af te gaan sta ik al onder de grote regen douche.
Eerst warm en daarna ijskoud, goed voor het lichaam om wakker te worden en de bloedsomloop te stimuleren voor weer een nieuwe dag.
De knop is echter nog niet om bij mij, ik leef nog teveel in de tijd, dit moet zo en dat even later. Natuurlijk we hebben nog een korte reis dag te gaan maar echt tot rust ben ik nog niet gekomen. Om even voor elf moeten we weer terug naar het vliegveld dus in de tussentijd kunnen we even rustig ergens ontbijten.
U leest het zelf, dat woord “moeten” dat zal uit de verhalen verwijdert “moeten” worden om te ont haasten.
Als we om even over acht door de straten van rafina slenteren is het nog rustig overal, op het centrale plein is een schoonmaker druk bezig de rommel op te ruimen die de toeristen achteloos weg gegooid hebben.
We zijn op zoek naar een bakkertje om daar wat broodjes te scoren.
Gewapend met een zak met broodjes lopen we terug naar de kade aan de kust.
“Haal jij even koffie? Dan ga ik vast zitten”.
Als ik plaats neem op een van de bankjes die uitkijken over zee zie ik nog net een laatste Ferry aan de horizon verdwijnen, waarheen? Geen idee ik denk naar ginder of elders, de naam voor een van de vele prachtige eilanden die dit land zo mooi maakt.
Terwijl mijn wandelmaatje is aangeschoven met de verse en bloedhete koffie genieten we van het heerlijke briesje en de zon die langzaam de aarde aan het verwarmen is.
Het is niet druk op de kade, soms schuifelt er een oud Grieks heerschap voorbij maar iets van een begroeting blijft uit. Het zal het verkeerde been zijn geweest wat hij deze morgen vanuit zijn bed op de vloer heeft geplaatst.
Ander gezelschap is er wel, eerst een en later tel ik 6 duiven die fanatiek meegenieten van een deel van ons ontbijt.
De gevleugelden rennen panisch heen en weer om elk kruimeltje op te pikken, een grappig schouwspel.
Zo ik ga u voor nu weer even verlaten, wat rest is de overtocht naar Kythira…. Veel bezongen en verfilmt.
Tot later…..
Na een vermoeiende morgen hebben we ons eindelijk ten ruste geplaatst bij een van de liefelijke restaurantjes aan de haven waar de grote Ferries aanmeren.
Ondertussen doen de diverse obers hun uiterste best om de toeristen binnen te krijgen.
Je moet er niet te lang naar kijken want dan wordt het vervelend.
Het is middag en zo maar van het een op het ander wordt ons een uur “aangenaaid” wat we kwijt zijn, het is het normale tijdsverschil tussen Nederland en het Griekse alhier.
Tijd dus voor een korte lunch en als de ober de kaart komt brengen vraag ik om twee ouzo om te vieren dat we wederom onze voetstappen geplaatst hebben op Griekse bodem.
Het worden er vier, geen voetstappen maar dat snapt u vast wel, verdeeld over de twee hoofden die er rijkelijk van genieten.
Een heerlijke Dakos salade en gefrituurde pijlstaart inkt visjes doen ons de heerlijkheid van dit land weer herleven.
Het viel achteraf allemaal wel weer mee, van grote rijen wachtende mensen waarvoor we vooraf bang gemaakt waren, was helemaal geen sprake en ook onze vlucht had gewoon doorgang.
Okee we hadden een half uurtje vertraging maar dat werd door het “windje mee” ingehaald.
Schiphol viel dus mee punt uit.
“Hee kijk nou” !
Ietwat verbaasd kijk ik naar iets wat mijn vriendin uit haar mond tovert al begrijp ik in eerste instantie niet waar het om gaat.
Zat er nauw wat vreemds in het eten?
“Me brug!”
Binnensmonds vloek ik even, nee hè! Zit alles mee vandaag, zit dit tegen.
Een deel van haar tanden, een zogenaamde “brug” ligt nu ineens op tafel.
Voor nu even ongemakkelijk en voor straks een klusje voor de tandarts in Livadi op het midden van het ons zo liefelijke Kythira, waarnaar wij morgen onze reis voortzetten.
Als wolken de zon het zicht ontnemen wordt het fris en ook de diesellucht van de aankomende schepen doet ons besluiten terug te keren naar het hotel.
Een heerlijke douche gevolgd door een goede Griekse gewoonte helpt ons de verloren uurtjes van vandaag iets in te halen.
Tegen de klok van 7 net voordat het donker wordt is er nog tijd voor een klein wandelingetje hoog boven langs de kust met uitzicht op de haven.
Het waait inmiddels stevig en in het stoere t shirts lopen is er voor nu even niet meer bij.
Het kleine wandelingetje voert naar een klein kerkje wat uitkijkt over de haven en de asgrauwe zee waarboven dikke wolken dreigen de boel te verzieken.
Het onweer blijft uit en we wandelen terug naar het centrale plein van Rafina.
De straten van Rafina zijn kaarsrecht en de huizen staan in blokvorm, soms bijzondere andere lelijk tot afgrijselijk en kitsch.
Het centrale plein daarin tegen is altijd wel gezellig naar mate de avond vordert.
We doen een rondje plein maar gaan toch ergens anders eten, ergens op een hoek in een van de gezellige oude straatjes heb ik een leuk restaurantje gezien.
We vragen de ober of hij open is en het of course en de knikkende glimlach bevestigen dit.
Ouzo heb ik wel genoeg gehad voor vandaag, een wijntje is misschien wel zo lekker.
Als er een zitten komen er meer en onder deze noemer wordt het drukker bij het restaurantje waar het heerlijk vertoeven is in de aangename avond.
Muziek klinkt er van alle kanten maar echt druk is het niet te noemen.
Rafina zal iets van een doorgaans plaats zijn voor als je met de boot verder moet of net terugkomt van een reis over zee. Het is leuk voor een weekend maar dan stopt het voor ons in deze plaats.
Ietwat beschonken lopen we terug over het verlaten plein richting het grote hotel, ergens op een ander plein staat een zangeres te zingen voor geen publiek, de prachtig stem verdwijnt aandachtloos in de stilte van de nacht.
Nog voor de wekker tijd heeft gekregen om af te gaan sta ik al onder de grote regen douche.
Eerst warm en daarna ijskoud, goed voor het lichaam om wakker te worden en de bloedsomloop te stimuleren voor weer een nieuwe dag.
De knop is echter nog niet om bij mij, ik leef nog teveel in de tijd, dit moet zo en dat even later. Natuurlijk we hebben nog een korte reis dag te gaan maar echt tot rust ben ik nog niet gekomen. Om even voor elf moeten we weer terug naar het vliegveld dus in de tussentijd kunnen we even rustig ergens ontbijten.
U leest het zelf, dat woord “moeten” dat zal uit de verhalen verwijdert “moeten” worden om te ont haasten.
Als we om even over acht door de straten van rafina slenteren is het nog rustig overal, op het centrale plein is een schoonmaker druk bezig de rommel op te ruimen die de toeristen achteloos weg gegooid hebben.
We zijn op zoek naar een bakkertje om daar wat broodjes te scoren.
Gewapend met een zak met broodjes lopen we terug naar de kade aan de kust.
“Haal jij even koffie? Dan ga ik vast zitten”.
Als ik plaats neem op een van de bankjes die uitkijken over zee zie ik nog net een laatste Ferry aan de horizon verdwijnen, waarheen? Geen idee ik denk naar ginder of elders, de naam voor een van de vele prachtige eilanden die dit land zo mooi maakt.
Terwijl mijn wandelmaatje is aangeschoven met de verse en bloedhete koffie genieten we van het heerlijke briesje en de zon die langzaam de aarde aan het verwarmen is.
Het is niet druk op de kade, soms schuifelt er een oud Grieks heerschap voorbij maar iets van een begroeting blijft uit. Het zal het verkeerde been zijn geweest wat hij deze morgen vanuit zijn bed op de vloer heeft geplaatst.
Ander gezelschap is er wel, eerst een en later tel ik 6 duiven die fanatiek meegenieten van een deel van ons ontbijt.
De gevleugelden rennen panisch heen en weer om elk kruimeltje op te pikken, een grappig schouwspel.
Zo ik ga u voor nu weer even verlaten, wat rest is de overtocht naar Kythira…. Veel bezongen en verfilmt.
Tot later…..
