Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
Die donderdagavond stuur ik Manthi van de bakker even een berichtje met de vraag hoe laat er brood is de volgende morgen, vrijwel direct krijg ik als antwoord dat het bruine brood na achten klaar is.
Waarom dan?
Nou ik wil de vrijdagmorgen vroeg op stap in verband met de warmte en de onderneming die wij willen doen.
De Via Ferratta of zoals de Duitstaligen schrijven de klettersteig.
Mooie worden voor een geleide afdaling, dmv rots ankers en gespannen stalen kabels kun je een traject langs de rotsen volgen, via een heup gordel en wat korte touwen kun je jezelf zekeren tegen eventueel misstappen of erger nog vallen.
In de kloof die noordwaarts onderlangs ‘De spookstad Paleochora’ loopt kun je volgens zeggen tot op het strand van Limni eindigen.
De vraag is echter of het zo is.
We hebben al een paar maal het traject door de kloof bewandelt maar dat was nog met touwen en willen het dus nu via de aangebrachte hulpmiddelen proberen.
Niet van boven naar beneden maar vice versa.
Dus met de auto in Pelaghia en dan eindigen in Potamos en zo kunnen we de volgende morgen via een andere wandeling van Potamós naar de kust lopen en de auto weer ophalen.
We zetten de auto op de parking van Evi apartments in Pelagia en vragen vrienden een oogje in het zeil te houden, op de vraag of we taxivervoer nodig hebben is het antwoord nee, vriendelijk aangeboden maar niet nodig.
Wel maak ik de opmerking dat als ze vanavond nog geen bericht hebben er iets mis is.
Ze houden de heli achter de hand.
Het is warm deze vroege morgen, 27 of zelfs 28 graden.
Het glooiende pad langs de kust richting Limni vergt de nodige zweetdruppels.
Bij het bekende waterbassin staat het water erg laag doch geeft het nog voldoende ruimte voor een aantal kikkers om zich daar te huisvesten.
Op de diverse stranden die we passeren is geen sterveling te vinden, de brancards lijken hun werk te hebben gedaan voor dit seizoen en zullen weldra opgeruimd worden.
Bijna op het einde van het pad, daar waar het weer ouderwets onverhard is staat een grote hond ietwat verbaasd uit zijn ogen te kijken wanneer wij in zijn richting lopen.
Aan het staartje wat vrolijk heen en weer kwispelt zie ik dat hij geen kwade bedoelingen heeft.
De beide jonge eigenaren volgen en de hond volgt ons, blijkbaar wil hij vandaag een iets grotere uitlaat sessie dan gepland stond.
Wij begroeten de wandelaars vriendelijk en vertellen hun dat de viervoeter wel mee kan naar Potamós…..
De uitgang van de immense kloof blijf altijd prachtig en imposant, je voelt je nietig als je omsloten wordt door de kaarsrechte hoge rotsen om je heen.
Het eerste stukje langs het kleine meertje en de steile rots behoeft geen gordel of andere hulpmiddelen.
Er hangen kabels en via de beugels kom je makkelijk op een klein keienstrandje.
Helaas is het hier erg vuil en past het plaatje niet echt bij de omgeving, het ligt hier vol met allerlei soorten plastic, door de mens gedumpt en van overzee door de wind hierheen geblazen. Het tweede stuk gaat over een steil stukje omhoog om vervolgens aan de achterzijde bij het begin van het meertje uit te komen.
Hier wachten ons enorme rotsblokken om overheen te klauteren gevolgd door hoge rotswanden waardoor het natuurlijke pad gaat, een pad niet breder dan 4 a 5 meter.
De natuur is hier schitterend met het pad wat door het water gevormd is.
Twee keer moeten we een kleine droge waterval omhoog, waarvan de laatste steil en erg glad is.
Hier geen kabels of beugels, is ook nog niet nodig want als je van boven komt glij je zo naar beneden.
Naar boven blijkt iets lastiger 10 meter verder stopt de tocht echter definitief want in de grote rots voor mij is niets te zien van enige beugel of iets dergelijks.
Raar want dat zou toch moeten maar wat er niet is, is er niet.
“Ho maar het stopt hier voor nu” roep ik naar mijn vriendin die stroomafwaarts staat te wachten.
Ik vertel haar dat we terug moeten want het gaat hier niet verder.
We nemen wat water en kijken voor de tweede keer deze vakantie naar een dode grote zwarte kraai die op zijn rug naar de hemel staart, bizar iets van de kraaien Corona? Ik ben benieuwd of er nog meer komen deze vakantie.
Dan gaan we terug en volgens het eerder beschreven verhaal andersom.
Halverwege de terugweg staat er een man met zijn telefoon te fotograferen, een Makakko
Een wat?
Ja een Italiaan, ik weet het ook niet maar in de volksbuurt in Amsterdam waar ik mijn jeugd doorbracht noemden wij de Italianen die toen als gastarbeiders voor ons het vuile werk opknapte Makkakoos.
Dat is er bij mij altijd ingebleven dus vandaar.
Maar goed de man staat ons een beetje vreemd aan te kijken en begint in zijn taal tegen ons te praten.
“ Buongiorno, come stai?” Maar dat had ik beter niet kunnen zeggen want de woordenschat die daarna over me heen komt is voor mij bijna niet te begrijpen.
Ik maak er uit op dat hij vraagt of hij verder kan lopen en met handen en voeten probeer ik hem wijs te maken dat hij een kleine 100 meter verder kan maar dat het dan ook voor hem ophoudt.
Verderop op het keienstrand bij Limni ligt zijn vrouw, ze zegt nog boe of bah.
“Weet je wat we doen we gaan straks van de andere kant gewoon naar beneden en kijken hoever we komen”.
Als we echter weer terug zijn in Pelaghia is het warm en het aantal gelopen kilometertjes zij er al meer dan 10 en de gedachte vervliegt.
Zullen we eerst wat eten, dan kijken we wel verder.
Bij het inmiddels voor u lezer bekende tentje Porto Bello gaan we aan de koffie, een Fraphe en een koude Cappuccino.
Ik bestel een Club sandwich voor ons twee en bel ondertussen de vrienden waar onze auto staat dat het niets geworden is.
“O we komen er zo aan we staan nog effe bij het tuincentrum”
Tuincentrum denk ik bij mezelf?
Het is niet druk aan de kust, hier hebben de bedden weer plaatsgemaakt voor het lege strand waar een verdwaalde toerist op een handdoekje geniet van de warme najaarszon.
En even komt bij mij de gedachte op om dit voorbeeld te volgen.
Als de vrienden arriveren gaat het van koffie over op ouzo.
Aangezien je op één been moeilijk kunt lopen volgt er een tweede.
“Zeg wat moesten jullie nou bij het tuincentrum?”
Ze hadden tijdens het feest van de zwarte Madonna in September lootjes gekocht en hadden gezien dat ze prijs hadden, een mandarijnenboom.
Na afloop van de geslaagd middagpauze lopen we terug langs de boulevard naar de auto.
Maken een praatje met andere Nederlandse Kythiragangers die ook weer aangekomen zijn op het eiland en bij de auto laden we de andere halve meter hoge boom over in de Suzuki.
De boom staat inmiddels ingegraven in een tuin in Potamos om verder te leven in een natuurlijke omgeving in plaats van in een pot.
Die avond snellen we per auto nog even naar Likoudimo voor de zonsondergang die iets tegenvalt en niet de mooie kleuren toont als dat hij zou moeten.
Het weekend verloopt eigenlijk zonder enige inspanning, een luie zaterdag op het keienstrand Komponada en een zondag op de markt gevolgd door een lunch in Diakofti.
Daarna in slaap vallen op het strand van Paliopoli.
Sorry maar het was niet echt veel maar morgen een nieuwe week en nieuwe kansen.
Waarom dan?
Nou ik wil de vrijdagmorgen vroeg op stap in verband met de warmte en de onderneming die wij willen doen.
De Via Ferratta of zoals de Duitstaligen schrijven de klettersteig.
Mooie worden voor een geleide afdaling, dmv rots ankers en gespannen stalen kabels kun je een traject langs de rotsen volgen, via een heup gordel en wat korte touwen kun je jezelf zekeren tegen eventueel misstappen of erger nog vallen.
In de kloof die noordwaarts onderlangs ‘De spookstad Paleochora’ loopt kun je volgens zeggen tot op het strand van Limni eindigen.
De vraag is echter of het zo is.
We hebben al een paar maal het traject door de kloof bewandelt maar dat was nog met touwen en willen het dus nu via de aangebrachte hulpmiddelen proberen.
Niet van boven naar beneden maar vice versa.
Dus met de auto in Pelaghia en dan eindigen in Potamos en zo kunnen we de volgende morgen via een andere wandeling van Potamós naar de kust lopen en de auto weer ophalen.
We zetten de auto op de parking van Evi apartments in Pelagia en vragen vrienden een oogje in het zeil te houden, op de vraag of we taxivervoer nodig hebben is het antwoord nee, vriendelijk aangeboden maar niet nodig.
Wel maak ik de opmerking dat als ze vanavond nog geen bericht hebben er iets mis is.
Ze houden de heli achter de hand.
Het is warm deze vroege morgen, 27 of zelfs 28 graden.
Het glooiende pad langs de kust richting Limni vergt de nodige zweetdruppels.
Bij het bekende waterbassin staat het water erg laag doch geeft het nog voldoende ruimte voor een aantal kikkers om zich daar te huisvesten.
Op de diverse stranden die we passeren is geen sterveling te vinden, de brancards lijken hun werk te hebben gedaan voor dit seizoen en zullen weldra opgeruimd worden.
Bijna op het einde van het pad, daar waar het weer ouderwets onverhard is staat een grote hond ietwat verbaasd uit zijn ogen te kijken wanneer wij in zijn richting lopen.
Aan het staartje wat vrolijk heen en weer kwispelt zie ik dat hij geen kwade bedoelingen heeft.
De beide jonge eigenaren volgen en de hond volgt ons, blijkbaar wil hij vandaag een iets grotere uitlaat sessie dan gepland stond.
Wij begroeten de wandelaars vriendelijk en vertellen hun dat de viervoeter wel mee kan naar Potamós…..
De uitgang van de immense kloof blijf altijd prachtig en imposant, je voelt je nietig als je omsloten wordt door de kaarsrechte hoge rotsen om je heen.
Het eerste stukje langs het kleine meertje en de steile rots behoeft geen gordel of andere hulpmiddelen.
Er hangen kabels en via de beugels kom je makkelijk op een klein keienstrandje.
Helaas is het hier erg vuil en past het plaatje niet echt bij de omgeving, het ligt hier vol met allerlei soorten plastic, door de mens gedumpt en van overzee door de wind hierheen geblazen. Het tweede stuk gaat over een steil stukje omhoog om vervolgens aan de achterzijde bij het begin van het meertje uit te komen.
Hier wachten ons enorme rotsblokken om overheen te klauteren gevolgd door hoge rotswanden waardoor het natuurlijke pad gaat, een pad niet breder dan 4 a 5 meter.
De natuur is hier schitterend met het pad wat door het water gevormd is.
Twee keer moeten we een kleine droge waterval omhoog, waarvan de laatste steil en erg glad is.
Hier geen kabels of beugels, is ook nog niet nodig want als je van boven komt glij je zo naar beneden.
Naar boven blijkt iets lastiger 10 meter verder stopt de tocht echter definitief want in de grote rots voor mij is niets te zien van enige beugel of iets dergelijks.
Raar want dat zou toch moeten maar wat er niet is, is er niet.
“Ho maar het stopt hier voor nu” roep ik naar mijn vriendin die stroomafwaarts staat te wachten.
Ik vertel haar dat we terug moeten want het gaat hier niet verder.
We nemen wat water en kijken voor de tweede keer deze vakantie naar een dode grote zwarte kraai die op zijn rug naar de hemel staart, bizar iets van de kraaien Corona? Ik ben benieuwd of er nog meer komen deze vakantie.
Dan gaan we terug en volgens het eerder beschreven verhaal andersom.
Halverwege de terugweg staat er een man met zijn telefoon te fotograferen, een Makakko
Een wat?
Ja een Italiaan, ik weet het ook niet maar in de volksbuurt in Amsterdam waar ik mijn jeugd doorbracht noemden wij de Italianen die toen als gastarbeiders voor ons het vuile werk opknapte Makkakoos.
Dat is er bij mij altijd ingebleven dus vandaar.
Maar goed de man staat ons een beetje vreemd aan te kijken en begint in zijn taal tegen ons te praten.
“ Buongiorno, come stai?” Maar dat had ik beter niet kunnen zeggen want de woordenschat die daarna over me heen komt is voor mij bijna niet te begrijpen.
Ik maak er uit op dat hij vraagt of hij verder kan lopen en met handen en voeten probeer ik hem wijs te maken dat hij een kleine 100 meter verder kan maar dat het dan ook voor hem ophoudt.
Verderop op het keienstrand bij Limni ligt zijn vrouw, ze zegt nog boe of bah.
“Weet je wat we doen we gaan straks van de andere kant gewoon naar beneden en kijken hoever we komen”.
Als we echter weer terug zijn in Pelaghia is het warm en het aantal gelopen kilometertjes zij er al meer dan 10 en de gedachte vervliegt.
Zullen we eerst wat eten, dan kijken we wel verder.
Bij het inmiddels voor u lezer bekende tentje Porto Bello gaan we aan de koffie, een Fraphe en een koude Cappuccino.
Ik bestel een Club sandwich voor ons twee en bel ondertussen de vrienden waar onze auto staat dat het niets geworden is.
“O we komen er zo aan we staan nog effe bij het tuincentrum”
Tuincentrum denk ik bij mezelf?
Het is niet druk aan de kust, hier hebben de bedden weer plaatsgemaakt voor het lege strand waar een verdwaalde toerist op een handdoekje geniet van de warme najaarszon.
En even komt bij mij de gedachte op om dit voorbeeld te volgen.
Als de vrienden arriveren gaat het van koffie over op ouzo.
Aangezien je op één been moeilijk kunt lopen volgt er een tweede.
“Zeg wat moesten jullie nou bij het tuincentrum?”
Ze hadden tijdens het feest van de zwarte Madonna in September lootjes gekocht en hadden gezien dat ze prijs hadden, een mandarijnenboom.
Na afloop van de geslaagd middagpauze lopen we terug langs de boulevard naar de auto.
Maken een praatje met andere Nederlandse Kythiragangers die ook weer aangekomen zijn op het eiland en bij de auto laden we de andere halve meter hoge boom over in de Suzuki.
De boom staat inmiddels ingegraven in een tuin in Potamos om verder te leven in een natuurlijke omgeving in plaats van in een pot.
Die avond snellen we per auto nog even naar Likoudimo voor de zonsondergang die iets tegenvalt en niet de mooie kleuren toont als dat hij zou moeten.
Het weekend verloopt eigenlijk zonder enige inspanning, een luie zaterdag op het keienstrand Komponada en een zondag op de markt gevolgd door een lunch in Diakofti.
Daarna in slaap vallen op het strand van Paliopoli.
Sorry maar het was niet echt veel maar morgen een nieuwe week en nieuwe kansen.
