Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
06 October 2022, 18:49
De auto, ja die stond ter overnachting in Pelaghia terwijl wij hier aan het ontbijt zitten, de wandeling voor vandaag is dus simpel … op naar Pelaghia.
Naar beneden is het simpel, Frank van Weerde beschrijft in zijn wandel boekje een mooie wandeling naar de kustplaats, dat is een optie.
De tweede is deze wandeling te combineren met een andere wandeling, de nr 10 uit het wandelboekje Kythira Doorlopend, een onmisbare leidraad voor wandelaars.
Wandeling 10 gaat richting het dorp Trifilianiaka, langs de bron en door het bos nabij Potamós.
Die avond ervoor bekijk ik de kaart om te zien of ik van beide Tracks iets moois kan maken en misschien is het wel mogelijk om het onbekende en in de rotsen verscholen kerkje toch e bezoeken, al weet ik niet meer precies waar ik dat zoeken moet maar met een beetje geluk zit de wandelgids nog op kantoor, dus ik stuur een berichtje.
Vrijwel direct krijg ik antwoord: “Het kerkje van Agios Artemios... vanaf het kerkje is er doorgang naar beneden dat uitkomt bij een olijfboomgaard, Via de terrassen van die boomgaard loop je rechtsaanhoudend zolang tot je op de onverharde weg aankomen, llinks aanhouden en door naar Pelagia...” ja goed maar zoiets wist ik nog van jaren geleden toen we vanaf de andere kant kwamen maar waar geografisch nu het kerkje ligt? Geen idee!
Al gauw wordt mijn ongeduldigheid beantwoordt en ik krijg een schermafdruk van Google Earth met daarop twee markeringen.
Het was maar een klein deel dus ik moet gaan zoeken en met behulp van twee tablets naast elkaar kom ik eruit.
Teken de track in op een digitale kaart en laad deze ter ondersteuning in de gps, de route zit tussen mijn oren. Om even over 10 trekken wij de deur van Portokalia achter ons dicht en vervolgen onze weg door de oude straatjes van het dorp.
Bij het oude vervallen ziekenhuis gaan we rechts en steken even verderop de snelweg Pelagia over.
Het is super wandelweer, een stevige wind zorgt voor verkoeling want het is nog steeds heerlijk warm.
We lopen de weg af die naar het dorp Trifilianika voert, een weg die doodloopt boven de bron van het dorp.
Een rustige weg met slechts het gezang van aanwezige mussen, fruitbomen, en mooie huizen.
In het dorp zelf is het verlaten, hier en daar zijn oude huizen opnieuw opgeknapt en al gauw komen we aan het einde van het dorp waar we het sterk dalende keien pad richting de waterbron nemen.
Er is geen water als ik de kraan opendraai en ook de bankjes zijn in verval, het beton breekt, 1960 staat er op de tafel.
Ik ben ook van dat bouwjaar en voel enige gelijkenis …….
Vandaag heb ik maar weer eens de veters in de hoge bergschoenen geregen om te kijken of dit beter gaat met wandelen gezien de twee nog steeds aanwezige blessures die niet blijken over te gaan en het wandelen toch wel iets beperken maar goed we bewegen en dat telt.
Bij de bron slaan we links, meestal gaan we rechts de mooie kloof door richting Paleochora nu volgen we het ommuurde pad wat lager dan de velden er omheen zich door het landschap slingert totdat we voor het bos van Potamós staan.
Ja het bos van Potamós, ach je rijdt er doorheen als je toevallig die kant op moet, verder heb je er toch niets te zoeken….. toch?
Het is een mooi bos en nog verrassend ook, de stilte heeft er met uitzondering van vogel geluiden de overhand, of je er kunt verdwalen? Ik denk het wel.
We gaan rechts onderlangs het bos waar de wilde aardbei al langzaam zijn kleur begint te krijgen en het blad van de bomen het pad kleurt.
Dan gaan we dwars door het bos en komen uit bij het openlucht theater.
Ik zing een aria en plots zijn alle vogels verdwenen en is het intens stil geworden, langs het kerkje lopend slaan we nog net voor de asfaltweg het bos in om even later het asfalt te kruisen en aan de overzijde een weg in te gaan.
Er staan wat vervallen oude boerderijtjes en stallen en het uitzicht op de blauwe zee in het oosten is mooi.
Daar waar de gps links zegt staat een klein beschildert bordje met de tekst van twee kerkjes erop, we nemen diegene waar we heen willen, het pad slingert mooi door de velden en we komen uit op een kleine parking.
Humor…. Dat hebben ze wel de Grieken.
We lopen door, de bordjes en het dalende pad volgende.
Rechts van ons ontstaat een hoge rots wand en in zoek het kerkje, zijn we er nu al voorbij?
Na de bocht wordt het smaller en zie ik het marmeren plakkaat aan de rotswand, Grieks…….
Ik neem een foto om deze later thuis te vertalen, u kunt dit nalezen op een van de foto’s.
Nadat we een gammel trapje opgaan is het deurtje van het rotskerkje zichtbaar.
Er past een dwerg door, meer niet of misschien zo een klein oud gekromd Grieks vrouwtje.
Ik doe de rugzak af open de grendel en frommel mijn te grote corpus door de ingang.
Het is pikkedonker in het grotje en ik sta dus al weer gauw buiten.
De iPhone erbij en het lichtje aan en hup weer naar binnen.
In het flauwe schijnsel kijk ik om me heen en in een nis staat een auto accu.
Wat moet je hier nu met een auto accu maar als ik verder schijn hangt er een lamp met twee draden.
Het is even vogelen met de bedrading maar dan begint het peertje opgehangen aan het plafond te schijnen.
Het is er klein en vochtig maar een prima schuilplaats voor diegene die dat zoekt, geen hond die je hier vind.
Nadat de accu ontkoppelt is sluiten we de deur, op zoek naar het beschreven pad.
Er lopen er twee de een bovenlangs komt uit bij een mooie grot, de ander loopt met veel frustratie en bloedverlies dood, geen doorkomen aan, bramen struiken….natuurlijk prikkeldraad drijft ons tot wanhoop.
Dan maar weer terug naar het kerkje maar mijn God waar was dat ook alweer, door de dichte begroeiing zie ik wel de hoge rotswand maar ja schuilkerkjes zijn natuurlijk gemaakt om …… precies.
Bij de kerk maken we de schade op, benen beschadigd en de armen bebloed, nee heerlijk zo een wandeling!
Het pad vanaf de kerk maar weer terug en dan een ander pad in wat op een gegeven moment een rivierbedding kruist en verderop ook dood loopt…. Het zit niet echt mee en bovendien we zouden goede vrienden ophalen van het vliegveld….. dus dat wordt niets.
De hele weg terug naar Potamós, de rondweg op en dan maar de route uit het wandelboekje.
Ik heb het niet bij me maar de route is simpel…. Afslagen negeren en zolang je maar naar beneden gaat komt dat goed.
Als we het onverharde inslaan zie ik verderop een Vlaamse gaai.
“Hee zie je dat een Vlaamse gaai, kom op met je camera!”
Ik zoem in en schiet een paar plaatjes van de bruin gekleurde vogel met zijn kuif en zwart witte achterkant.
Zo ik heb weer wat voor het verhaal.
5 tellen later kom ik tot het besef dat het helemaal geen Vlaamse Gaai was.
“Het was een Hop” vertel ik!
“ ja dat wist ik wel hoorde ik achter mij” ik denk pfffff
Het dalende pad slingert zich een weg langs de heuvels, passeert een water huisje en wordt slechter.
Links van ons duidelijk zichtbaar de verbrande heuvels van een paar dagen geleden, een schril contrast gezien het feit dat alles hier nog mooi groen is en de olijf rijp voor de pluk.
Boven ons horen wij gebrom, de OA cirkelt boven ons hoofd.. we zijn te laat.
We nemen het laatste pad links wat extreem steil daalt en voorzichtigheid vraagt.
Tenslotte lopen we langs de rivier en de mooie watermolen NeroMylos het dorp in.
Tijd voor een koud biertje in de heerlijke koele wind.
O ja en natuurlijk even verhaal gehaald bij de wandelgids….. het was drie jaar geleden dat hij daar gelopen had….. dus nog vrijwilligers gezocht voor te snoeien.
Aanmeldingen kunnen via de website!
Tot later!
Naar beneden is het simpel, Frank van Weerde beschrijft in zijn wandel boekje een mooie wandeling naar de kustplaats, dat is een optie.
De tweede is deze wandeling te combineren met een andere wandeling, de nr 10 uit het wandelboekje Kythira Doorlopend, een onmisbare leidraad voor wandelaars.
Wandeling 10 gaat richting het dorp Trifilianiaka, langs de bron en door het bos nabij Potamós.
Die avond ervoor bekijk ik de kaart om te zien of ik van beide Tracks iets moois kan maken en misschien is het wel mogelijk om het onbekende en in de rotsen verscholen kerkje toch e bezoeken, al weet ik niet meer precies waar ik dat zoeken moet maar met een beetje geluk zit de wandelgids nog op kantoor, dus ik stuur een berichtje.
Vrijwel direct krijg ik antwoord: “Het kerkje van Agios Artemios... vanaf het kerkje is er doorgang naar beneden dat uitkomt bij een olijfboomgaard, Via de terrassen van die boomgaard loop je rechtsaanhoudend zolang tot je op de onverharde weg aankomen, llinks aanhouden en door naar Pelagia...” ja goed maar zoiets wist ik nog van jaren geleden toen we vanaf de andere kant kwamen maar waar geografisch nu het kerkje ligt? Geen idee!
Al gauw wordt mijn ongeduldigheid beantwoordt en ik krijg een schermafdruk van Google Earth met daarop twee markeringen.
Het was maar een klein deel dus ik moet gaan zoeken en met behulp van twee tablets naast elkaar kom ik eruit.
Teken de track in op een digitale kaart en laad deze ter ondersteuning in de gps, de route zit tussen mijn oren. Om even over 10 trekken wij de deur van Portokalia achter ons dicht en vervolgen onze weg door de oude straatjes van het dorp.
Bij het oude vervallen ziekenhuis gaan we rechts en steken even verderop de snelweg Pelagia over.
Het is super wandelweer, een stevige wind zorgt voor verkoeling want het is nog steeds heerlijk warm.
We lopen de weg af die naar het dorp Trifilianika voert, een weg die doodloopt boven de bron van het dorp.
Een rustige weg met slechts het gezang van aanwezige mussen, fruitbomen, en mooie huizen.
In het dorp zelf is het verlaten, hier en daar zijn oude huizen opnieuw opgeknapt en al gauw komen we aan het einde van het dorp waar we het sterk dalende keien pad richting de waterbron nemen.
Er is geen water als ik de kraan opendraai en ook de bankjes zijn in verval, het beton breekt, 1960 staat er op de tafel.
Ik ben ook van dat bouwjaar en voel enige gelijkenis …….
Vandaag heb ik maar weer eens de veters in de hoge bergschoenen geregen om te kijken of dit beter gaat met wandelen gezien de twee nog steeds aanwezige blessures die niet blijken over te gaan en het wandelen toch wel iets beperken maar goed we bewegen en dat telt.
Bij de bron slaan we links, meestal gaan we rechts de mooie kloof door richting Paleochora nu volgen we het ommuurde pad wat lager dan de velden er omheen zich door het landschap slingert totdat we voor het bos van Potamós staan.
Ja het bos van Potamós, ach je rijdt er doorheen als je toevallig die kant op moet, verder heb je er toch niets te zoeken….. toch?
Het is een mooi bos en nog verrassend ook, de stilte heeft er met uitzondering van vogel geluiden de overhand, of je er kunt verdwalen? Ik denk het wel.
We gaan rechts onderlangs het bos waar de wilde aardbei al langzaam zijn kleur begint te krijgen en het blad van de bomen het pad kleurt.
Dan gaan we dwars door het bos en komen uit bij het openlucht theater.
Ik zing een aria en plots zijn alle vogels verdwenen en is het intens stil geworden, langs het kerkje lopend slaan we nog net voor de asfaltweg het bos in om even later het asfalt te kruisen en aan de overzijde een weg in te gaan.
Er staan wat vervallen oude boerderijtjes en stallen en het uitzicht op de blauwe zee in het oosten is mooi.
Daar waar de gps links zegt staat een klein beschildert bordje met de tekst van twee kerkjes erop, we nemen diegene waar we heen willen, het pad slingert mooi door de velden en we komen uit op een kleine parking.
Humor…. Dat hebben ze wel de Grieken.
We lopen door, de bordjes en het dalende pad volgende.
Rechts van ons ontstaat een hoge rots wand en in zoek het kerkje, zijn we er nu al voorbij?
Na de bocht wordt het smaller en zie ik het marmeren plakkaat aan de rotswand, Grieks…….
Ik neem een foto om deze later thuis te vertalen, u kunt dit nalezen op een van de foto’s.
Nadat we een gammel trapje opgaan is het deurtje van het rotskerkje zichtbaar.
Er past een dwerg door, meer niet of misschien zo een klein oud gekromd Grieks vrouwtje.
Ik doe de rugzak af open de grendel en frommel mijn te grote corpus door de ingang.
Het is pikkedonker in het grotje en ik sta dus al weer gauw buiten.
De iPhone erbij en het lichtje aan en hup weer naar binnen.
In het flauwe schijnsel kijk ik om me heen en in een nis staat een auto accu.
Wat moet je hier nu met een auto accu maar als ik verder schijn hangt er een lamp met twee draden.
Het is even vogelen met de bedrading maar dan begint het peertje opgehangen aan het plafond te schijnen.
Het is er klein en vochtig maar een prima schuilplaats voor diegene die dat zoekt, geen hond die je hier vind.
Nadat de accu ontkoppelt is sluiten we de deur, op zoek naar het beschreven pad.
Er lopen er twee de een bovenlangs komt uit bij een mooie grot, de ander loopt met veel frustratie en bloedverlies dood, geen doorkomen aan, bramen struiken….natuurlijk prikkeldraad drijft ons tot wanhoop.
Dan maar weer terug naar het kerkje maar mijn God waar was dat ook alweer, door de dichte begroeiing zie ik wel de hoge rotswand maar ja schuilkerkjes zijn natuurlijk gemaakt om …… precies.
Bij de kerk maken we de schade op, benen beschadigd en de armen bebloed, nee heerlijk zo een wandeling!
Het pad vanaf de kerk maar weer terug en dan een ander pad in wat op een gegeven moment een rivierbedding kruist en verderop ook dood loopt…. Het zit niet echt mee en bovendien we zouden goede vrienden ophalen van het vliegveld….. dus dat wordt niets.
De hele weg terug naar Potamós, de rondweg op en dan maar de route uit het wandelboekje.
Ik heb het niet bij me maar de route is simpel…. Afslagen negeren en zolang je maar naar beneden gaat komt dat goed.
Als we het onverharde inslaan zie ik verderop een Vlaamse gaai.
“Hee zie je dat een Vlaamse gaai, kom op met je camera!”
Ik zoem in en schiet een paar plaatjes van de bruin gekleurde vogel met zijn kuif en zwart witte achterkant.
Zo ik heb weer wat voor het verhaal.
5 tellen later kom ik tot het besef dat het helemaal geen Vlaamse Gaai was.
“Het was een Hop” vertel ik!
“ ja dat wist ik wel hoorde ik achter mij” ik denk pfffff
Het dalende pad slingert zich een weg langs de heuvels, passeert een water huisje en wordt slechter.
Links van ons duidelijk zichtbaar de verbrande heuvels van een paar dagen geleden, een schril contrast gezien het feit dat alles hier nog mooi groen is en de olijf rijp voor de pluk.
Boven ons horen wij gebrom, de OA cirkelt boven ons hoofd.. we zijn te laat.
We nemen het laatste pad links wat extreem steil daalt en voorzichtigheid vraagt.
Tenslotte lopen we langs de rivier en de mooie watermolen NeroMylos het dorp in.
Tijd voor een koud biertje in de heerlijke koele wind.
O ja en natuurlijk even verhaal gehaald bij de wandelgids….. het was drie jaar geleden dat hij daar gelopen had….. dus nog vrijwilligers gezocht voor te snoeien.
Aanmeldingen kunnen via de website!
Tot later!
