Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
De vermoeidheid zit m goed in de benen, de achillespees weigert enige medewerking en de knie is evenmin goed gezind maar we hebben nog wat dagen te gaan dus we moeten wat.
“Jij mag het zeggen vandaag” zeg ik tegen mijn vriendin maar als het antwoordt niet komt tussen het thee en koffie tijdperk gooi ik de groene pool in de groep.
“ o ja dat is goed hoor” ik denk mooi, een simpele tocht, geen gezeik, geen GPS en geen bramen struiken.
Onderweg wel even tanken 35 liter…… 80 euro of twee keer uitgebreid eten… dus de komende dagen oud brood met boter….
Door naar Mylopotamos waar Kaleopi de eigenaresse uitkijkt over een leeg plein, het is nog vroeg dus de klandizie laat nog even op zich wachten of ze hebben net als wij de benzinetank afgevuld.
In het dorp slaan we links en rijden verder door naar Kato Chora.
Vlak voor het ruïne stadje slaan we links en volgen de asfaltweg die in zuidelijke richting naar het haven plaatsje Limnionas voert.
Je kunt daar niet echt hard rijden ten eerste omdat de weg soms te smal is en ten tweede is het uitzicht zo mooi.
We passeren Fanakopia, een verkeersbord wat iets aanduid, wat weet ik niet, ik ken alleen het voor normale mensen onbereikbare strand wat daar ergens beneden vlakbij het tevens onberijdbare kerkje van de ag. Nicolaas ligt. Een keienstrand… verlaten en heel mooi.
Misschien nog wel iets voor een verloren zondag.
Limnionas is leeg en verlaten althans op een grote catamaran na die danst op de golven.
De wind waait soms stevig en is gedraaid, hij komt nu uit het noord oosten.
De tassen gaan om en we gaan vervelenderwijs maar weer eens op pad.
“Hee hierheen” terwijl mijn vriendin het pad wil volgen.
We moeten de heuvel over.
De weg is simpel maar toch wel gevaarlijk, hij is vlak te noemen en bestaat uit rode klei en stekelige stenen, als je je stoot aan de voormalige zeebodem lig je zeker open, de keuze voor hoge schoenen is dan ook gewenst.
Nu in het begin misschien nog niet maar op de terugweg als de vermoeidheid in de ledematen zit en je je benen niet genoeg optilt…. Auwwww
Het pad is makkelijk te volgen, er staan palen in het land en daar waar ze ontbreken is iemand overvloedig bezig geweest met een pot opvallende blauwe verf.
De route is ook simpel, dat kunnen wij makkelijk zeggen natuurlijk want dit is de derde of vierde keer dat we hier lopen maar gewoon de kust volgen.
Daar waar het landschap ruiger wordt en iets begint op te lopen is het nog beter uitkijken, de stenen zijn hoger en nog scherper en bovendien moeten we langs een steile afgrond die ik zo ver mogelijk probeer te mijden.
Het is een prachtige open grot, direct aan de kust, ooit had ik het idee om hier naar beneden te gaan want volgens mij is er meer zichtbaar als je afdaalt.
Daar waar we om de afgrond heen zijn gelopen begint het geklauter.
Vanuit de diepte is er gemekker…. We worden in de gaten gehouden en volgens mij worden we uitgelachen door het geklungel van ons om over de rotsen te komen.
Het gemekker heeft echter een andere oorzaak, op de smalle bergpas waar deze een maximale breedte heeft van een meter staan drie bokken ons vreemd aan te kijken.
We hebben een “pad” stelling, hoe toepasselijk in deze situatie.
Ja ik ga echt niet verder met drie van die bokken voor me.
Het gemekker uit de diepte blijft aanhouden en na een tijd passeren de bokken ons op een iets lager niveau, een niveau waar ik waarschijnlijk de broek al vol had gehad….. maar goed ik heb dan ook niet van die gesleten hoefjes.
We kunnen door en even verderop waar duidelijk een slaapplaats is voor de dieren verkruimel ik het oude brood wat ik mee had genomen voor de geiten, wat wij vanavond dan moeten eten dat zien we dan wel weer.
Links in de wand de ogen van Kythira, tenminste zo zie ik de twee grotten die tezamen net twee ogen zijn die over zee uitkijken, op de terugweg maar even binnen kijken.
Het leukste bewaren we voor het laatste… een klim over te smalle rotsen, een te harde wind en handen die beginnen te trillen.
De afgrond rechts naast ons is diep, hoe diep geen idee maar ik moet even denken of ik dit wel wil.
Dat duurt even en dan gaan weer verder totdat we uitkomen bij het binnenmeertje wat groen gekleurd is…. Vandaar de benaming.
Het is een mooie plek en als je er een keer geweest bent ach…. dan kom je er nog eens.
Na wat foto’s die waarvan we er thuis nog tientallen hebben gaan we terug en eerlijk gezegd is dat gemakkelijker dan de heenweg, we bezoeken de eerder beschreven grot en gaan terug om de andere open grot heen en volgen weer het blauw van de markering.
“Zullen we even kijken of we naar beneden kunnen” en als ik dat voorstel, grote schijter als ik ben dan moet dat makkelijk kunnen.
Verdomd het gaat aan de linker kant vrij makkelijk en weer hoor en zie ik dezelfde geiten familie onder mij een weg zoeken.
We dalen nog iets verder en ik zie in de diepte de zee waar we volgens mij wel kunnen eindigen, ondertussen maken de geiten zich uit de hoeven en zie ik ze verdwijnen in een grot.
O wacht effe een grot, een grote schitterende grot die je van bovenaf bij het passeren niet kunt zien en die uitkijkt richting het zuiden.
Ik schreeuw de info naar boven naar mijn vriendin maar tevergeefs …. “ andere keer maar weer dan gaan we rechtstreeks hier naar toe”
En als ik omhoog klim heeft ze wederom gelijk mijn benen protesteren heftig tegen de beklimming en ik ben blij als we weer boven zijn.
Nadat de ademhaling weer op peil is vervolgen we het pad en komen weer uit op het strand van Limnionas.
Fluit ik even naar twee toeristen die dreigen verkeerd te lopen en wijs de Australiërs de goede weg.
“thanks mate”
We gaan op naar het plein onder de grote plataan… lunch en twee ouzo.
P.P
“Jij mag het zeggen vandaag” zeg ik tegen mijn vriendin maar als het antwoordt niet komt tussen het thee en koffie tijdperk gooi ik de groene pool in de groep.
“ o ja dat is goed hoor” ik denk mooi, een simpele tocht, geen gezeik, geen GPS en geen bramen struiken.
Onderweg wel even tanken 35 liter…… 80 euro of twee keer uitgebreid eten… dus de komende dagen oud brood met boter….
Door naar Mylopotamos waar Kaleopi de eigenaresse uitkijkt over een leeg plein, het is nog vroeg dus de klandizie laat nog even op zich wachten of ze hebben net als wij de benzinetank afgevuld.
In het dorp slaan we links en rijden verder door naar Kato Chora.
Vlak voor het ruïne stadje slaan we links en volgen de asfaltweg die in zuidelijke richting naar het haven plaatsje Limnionas voert.
Je kunt daar niet echt hard rijden ten eerste omdat de weg soms te smal is en ten tweede is het uitzicht zo mooi.
We passeren Fanakopia, een verkeersbord wat iets aanduid, wat weet ik niet, ik ken alleen het voor normale mensen onbereikbare strand wat daar ergens beneden vlakbij het tevens onberijdbare kerkje van de ag. Nicolaas ligt. Een keienstrand… verlaten en heel mooi.
Misschien nog wel iets voor een verloren zondag.
Limnionas is leeg en verlaten althans op een grote catamaran na die danst op de golven.
De wind waait soms stevig en is gedraaid, hij komt nu uit het noord oosten.
De tassen gaan om en we gaan vervelenderwijs maar weer eens op pad.
“Hee hierheen” terwijl mijn vriendin het pad wil volgen.
We moeten de heuvel over.
De weg is simpel maar toch wel gevaarlijk, hij is vlak te noemen en bestaat uit rode klei en stekelige stenen, als je je stoot aan de voormalige zeebodem lig je zeker open, de keuze voor hoge schoenen is dan ook gewenst.
Nu in het begin misschien nog niet maar op de terugweg als de vermoeidheid in de ledematen zit en je je benen niet genoeg optilt…. Auwwww
Het pad is makkelijk te volgen, er staan palen in het land en daar waar ze ontbreken is iemand overvloedig bezig geweest met een pot opvallende blauwe verf.
De route is ook simpel, dat kunnen wij makkelijk zeggen natuurlijk want dit is de derde of vierde keer dat we hier lopen maar gewoon de kust volgen.
Daar waar het landschap ruiger wordt en iets begint op te lopen is het nog beter uitkijken, de stenen zijn hoger en nog scherper en bovendien moeten we langs een steile afgrond die ik zo ver mogelijk probeer te mijden.
Het is een prachtige open grot, direct aan de kust, ooit had ik het idee om hier naar beneden te gaan want volgens mij is er meer zichtbaar als je afdaalt.
Daar waar we om de afgrond heen zijn gelopen begint het geklauter.
Vanuit de diepte is er gemekker…. We worden in de gaten gehouden en volgens mij worden we uitgelachen door het geklungel van ons om over de rotsen te komen.
Het gemekker heeft echter een andere oorzaak, op de smalle bergpas waar deze een maximale breedte heeft van een meter staan drie bokken ons vreemd aan te kijken.
We hebben een “pad” stelling, hoe toepasselijk in deze situatie.
Ja ik ga echt niet verder met drie van die bokken voor me.
Het gemekker uit de diepte blijft aanhouden en na een tijd passeren de bokken ons op een iets lager niveau, een niveau waar ik waarschijnlijk de broek al vol had gehad….. maar goed ik heb dan ook niet van die gesleten hoefjes.
We kunnen door en even verderop waar duidelijk een slaapplaats is voor de dieren verkruimel ik het oude brood wat ik mee had genomen voor de geiten, wat wij vanavond dan moeten eten dat zien we dan wel weer.
Links in de wand de ogen van Kythira, tenminste zo zie ik de twee grotten die tezamen net twee ogen zijn die over zee uitkijken, op de terugweg maar even binnen kijken.
Het leukste bewaren we voor het laatste… een klim over te smalle rotsen, een te harde wind en handen die beginnen te trillen.
De afgrond rechts naast ons is diep, hoe diep geen idee maar ik moet even denken of ik dit wel wil.
Dat duurt even en dan gaan weer verder totdat we uitkomen bij het binnenmeertje wat groen gekleurd is…. Vandaar de benaming.
Het is een mooie plek en als je er een keer geweest bent ach…. dan kom je er nog eens.
Na wat foto’s die waarvan we er thuis nog tientallen hebben gaan we terug en eerlijk gezegd is dat gemakkelijker dan de heenweg, we bezoeken de eerder beschreven grot en gaan terug om de andere open grot heen en volgen weer het blauw van de markering.
“Zullen we even kijken of we naar beneden kunnen” en als ik dat voorstel, grote schijter als ik ben dan moet dat makkelijk kunnen.
Verdomd het gaat aan de linker kant vrij makkelijk en weer hoor en zie ik dezelfde geiten familie onder mij een weg zoeken.
We dalen nog iets verder en ik zie in de diepte de zee waar we volgens mij wel kunnen eindigen, ondertussen maken de geiten zich uit de hoeven en zie ik ze verdwijnen in een grot.
O wacht effe een grot, een grote schitterende grot die je van bovenaf bij het passeren niet kunt zien en die uitkijkt richting het zuiden.
Ik schreeuw de info naar boven naar mijn vriendin maar tevergeefs …. “ andere keer maar weer dan gaan we rechtstreeks hier naar toe”
En als ik omhoog klim heeft ze wederom gelijk mijn benen protesteren heftig tegen de beklimming en ik ben blij als we weer boven zijn.
Nadat de ademhaling weer op peil is vervolgen we het pad en komen weer uit op het strand van Limnionas.
Fluit ik even naar twee toeristen die dreigen verkeerd te lopen en wijs de Australiërs de goede weg.
“thanks mate”
We gaan op naar het plein onder de grote plataan… lunch en twee ouzo.
P.P
