Sept12
#1
Wat is nou geschikt schoeisel om je überhaupt te verplaatsen op de onverharde paden van Kythira?
Bergschoenen, wandelschoenen, gympen, sandalen of zelfs teenslippers?
Het is gewoon allemaal mogelijk alleen de laatst genoemde kan soms wat lastig worden.
Dat ondervond een goede kennis in het dorpje Diouplianika.
Tijdens het schoonmaken van het pad een kleine onvoorzichtigheid, gevolg…. een hechting, een prik en een streep door de rekening voor minimaal een week wandelen op dit prachtige eiland.
Als je daarvoor komt en ook nog eens ondernemend bent en je lichaam gebruikt om te bewegen dan is dat veel zuurder dan dat hier de citroenen smaken en geloof mij dat zijn ze!
Ik stuur Femke, de vriendelijke vriendin van Nico, het slachtoffer een berichtje betreffende hoe het met de patiënt gaat, of ze koffie in huis heeft en wat de plannen verder zijn voor vandaag.
In die volgorde redelijk, ja en wandelen krijg ik bericht terug, dus even later rijden we via Pelaghia richting het noordelijke Karavas.
Even langs Semprevia om wat lekkers mee te nemen.
De uitbater Georges is echter met het verkeerde been uit bed gestapt.
Is chagrijnig en wil ons niets verkopen, ja misschien is het restant wat in zijn vitrine ligt niet goed meer maar zeg dat dan maar nee niets van dat alles dus maar op naar de bakker in Karavas.
Ook daar valt niets te halen, de schappen zijn leeg en vreemd kijk ik om me heen, wat is dit?
Gelukkig nog wel wat kleine donuts die we dan maar meenemen.
Achteraf denk ik dat alles misschien wel naar de bootvluchtelingen in Diakofti is gegaan, het verschrikkelijke wereldnieuws wat zelfs op de Nederlandse televisie ter sprake is gekomen en een zeer positief beeld geeft van de Kythiriaanse mens, vriendelijk, gastvrij en altijd bereid een ander te helpen.
Het dorp Diouplianika ligt op een bergrug en telt tal van mooie huizen die veelal uitkijken naar het dal waarin het kleine riviertje zou moeten stromen wat via Amir Ali richting Platia Amos gaat om daar rechts van het strand uit te monden in de zee.
Het huisje van de beide braboos is echt authentiek, pittoresk en ingericht met mooie gerestaureerde meubeltjes, geleverd door een vakman in Potamos, een meester restaurateur die met oog voor detail originele Griekse inboedel weer als nieuw maakt.
Het slachtoffer zit er wat triest bij en doet zijn verhaal terwijl wij genieten van de koffie.
Als er twee bakken van de zwarte vloeistof in het lichaam zitten gaan we op stap, Nico blijft beteuterd achter….hij had natuurlijk graag meegewild.
Via de dorpsstraat lopen we westwaarts het dorp uit en slaan even later rechts een smal dalend pad in, ik ken het pad van een vorige wandeling maar het lijkt nu schoner.
“Hee wacht kijk hier… een laurierboom, dit moet je plukken” Femke vertelt honderd uit over de omgeving waar zij wonen, de paden, de bomen, de bloemen en de vlinders.
Het is een ware wandelgids waar we mee op stap zijn en ik denk ook een gedegen concurrent voor de wandelgids uit Potamós of misschien wel een compagnon voor in de toekomst.
We steken een asfaltweg over om aan de overzijde een nog smaller en steiler pad af te dalen wat uitkomt bij het eerder besproken riviertje.
Er stroomt zowaar water niet veel maar net genoeg voor een piepklein kikkertje die gezelschap heeft van meerdere insecten die daar komen drinken.
Tot zover was ik de vorige keer ook geweest, wij gingen niet verder want er waren toch alleen maar akkertjes.
Maar we moesten volgen want hier waren waterbronnen en via de velden met voor ons onbekende vruchtbomen met Sharon fruit lopen we naar boven en daar toonde de omgeving ons een heel irrigatiesysteem van kanalen, aangebrachte bekkens, ondergrondse tunnels.
Er lopen hier vele paden die onderhoud nodig hebben om ook dit om te toveren tot een mooi wandelgebied.
Via weer een ander smal pad komen we hoog boven een grote diepe kloof uit, geheel gevuld met water.
Ook is er nog een oude verzamelplaats zichtbaar, iets soort gelijks als bij de bron van Trifilianika alleen is deze plek veel mooier, huizenhoge cypressen staan hier te schitteren met alle een eigen eigenaar zoals de gids verteld.
De overwoekering van veel struiken maakt het beeld niet geheel compleet van wat het ooit had moeten zijn maar met een beetje fantasie zie je hier een schitterende plek.
Femke verteld over een oude plakette van wit marmer, het duurt even en dan hebben we de plaats gevonden.
Vele takken- en bramenstruiken belemmeren het zicht en ook het marmer is aangetast en de letters niet leesbaar.
“Jaap wacht effe,  ik heb een snoeischaar” en even later knip ik de weg vrij om even later het marmer leesbaar te maken.
We proberen het te ontcijferen, het enige wat ik herken is 1930.
Langzaam gaan we terug naar het riviertje en verder naar boven om vervolgens uit te komen bij opnieuw gloednieuw asfalt, de charme van dit voormalige brede onverharde wandelpad is compleet verdwenen.
Vlak voor het volgende dorp Progki is er rechts opnieuw een smal pad het dal in, oppassen hier want bramenstruiken lopen laag over de grond.
Beneden komen we uit bij een verharde weg en ik herken deze van een eerdere rondgang.
Femke kijkt iets betreurd want dit was niet de bedoeling, we moesten echter ergens anders uitkomen maar gezien de tijd lopen we terug naar haar dorp.
Een rode kater vraagt de aandacht en op de binnenzijde van een bril loopt een kleine groene wandelende tak met ons mee, het nieuwe huisdier voor Nico, zo heeft hij wat te doen de komende dagen.
De wandeling wordt afgeblust in huize Anker/Brouwer met een koud biertje.
Een mooie wandeling en zeker mogelijkheden voor een vervolg!

Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.




Quote


Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 2 gast(en)