Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
12 October 2022, 20:22
Ik zal proberen deze keer het verhaaltje een beetje kort te houden gezien de opmerking van een van de lezeressen dat ze na het werk weinig tijd heeft om zulke elle lange verhalen te lezen, proberen hè, lukken is een tweede.
Pelaghia zit op slot, je kunt er wel heen rijden maar de kans dat je wat te eten krijgt is nul coma nul, alle restaurants zijn gesloten.
Maandagavond waren wij dus gedwongen door te rijden naar Platia Ammos waar ondanks einde seizoen er een gezellige taverne open is met uitzicht over de baai.
De vrolijke bazin van het etablissement lachte breeduit toen we vroegen of ze nog open waren.
Onder toeziend oog van enkele dorpsbewoner die het restaurant gebruiken als WiFi spot zaten wij lekker te smikkelen.
Te lekker want die nacht werd ik wakker met een bonkende koppijn en dat is gek want dat heb ik normaal gesproken nooit als ik gezellig gegeten heb.
Een frisse douche deed wonderen alleen de benen protesteerden van alle kanten.
Vandaag maar even rustig aan.
Eerst koffie en een broodje en daarna zien we wel wat de dag brengt.
Eerst de buurman van verderop, hij moest koffie, twee bakken en koekjes.
Daarna andere buurtgenoten die de dag ervoor aangekomen waren en binnen een mum van tijd zat het terras bij ons huisje je vol met kwakende Ollandia.
Daarna maar even naar de hoofdstad in het zuiden, Chora.
Koffie in de hoek van het plein en even zit ik te denken aan een ouzo maar doe het niet, ik wil straks nog wat bekijken voor een wandeling.
Chora is verlaten en om het kastro nu voor de twaalfduizendste keer te gaan bekijken…nee.
We besluiten naar Kapsali te verhuizen en daar te gaan lunchen.
Kapsali is nog gewoon gezellig, goed de brancards op het strand zijn verdwenen maar er liggen nog wel mensen op het strand en de restaurants die nog open zijn, zijn goed bezet.
Bij de Goldfisch, een klein restaurant schud ik de hand van een Française en die begint tegen een vriendin uit te leggen dat wij de famous Dutch walkers zijn…… ik denk pfff zoveel heb ik deze vakantie nog niet gewalkt.
Bij Trattamento nemen we plaats en kunnen we bestellen wat we willen, alles is nog gewoon voorradig, miso kilo krassi aspro erbij en lekker genieten.
O moment even een trui pakken, de avonden worden frisser ondanks de ouzo.
Zo daar ben ik weer.
Na de lunch per auto naar Kalamos, richting de Aghia Sofia.
Op het lijstje te doen staat al jaren een wandeling door de kloof naar het verlaten strand van Kiria Koulou.
Vele malen ben ik het kloofje ingelopen maar steeds moesten wij stoppen bij een te diep gat waar we niet naar beneden konden.
Dus op Facebook zitten hengelen of er al eens iemand op dit strand geweest was.
Ja hoor velen, alleen per boot en niet te voet.
Toch kreeg ik van iemand het bericht dat deze er geweest was, hij vertelde dat je met touwen naar beneden moest door het gat, deze had hij echter niet en hij vertelde dat hij via een ander gat in de rotsen wel had kunnen afdalen.
Dus wij gingen kijken, het gat was er nog steeds en van een eerder verhaal van een touw wat er zou hangen was geen sprake, wellicht was deze in de war met Kalami.
Het gat in de rots kon ik niet vinden, heb ook geen moeite gedaan gezien de gedeelte Miso kilo van het goddelijk vocht wat nu in de benen zat.
Zo dat was een kort verhaal, ik laat even wat regels open zodat diegene die er moeite mee had ook morgen verder kan lezen.
Het is inmiddels woensdag, 12 oktober.
We zitten heerlijk aan de koffie en hebben net het ontbijt achter de kiezen als er vanuit de steeg geschreeuwd wordt.
“Looooopppppeeeen”
Het is de goede vriend en de verre buur van verderop, normaal waren we ook altijd al weggeweest maar niet deze vakantie.
Het is raar weer deze dag, van de zon is niets te zien en boven het dorp hangt een donkere wolk.
Koud is het volgens mij niet.
Twee tellen later staat de schreeuwer op onze binnenplaats en ik vraag of ie koffie wil maar hij bedankt.
Het is rond de klok van 10.30 als we vertrekken per auto richting de paleokastro, we gaan zuidwaarts omdat een belangrijke brug verbinding nog steeds niet klaar is.
In Aroniadika bij de slingerende weg die ineens heel smal wordt zit ik bijna met het rode huurautootje tegen de muur, een iets te grote trekker met oplegger eist bijna al het asfalt op maar het gaat goed.
Nabij de Paleokastro, de mooie rots in het zuidoosten moet ik de auto ergens kwijt en dat kan op een olijvenveld.
Tassen om en gaan.
Vanaf hier is het simpel, naar beneden richting de kloof en over de stenen stroomopwaarts.
De olijven staan er hier goed bij al zou een stevige regenbui de oogst toch nog wel kunnen verbeteren.
Misschien vrijdag want dan is er regen verwacht.
Aangekomen in de uitloop die hier bijna richting de kust gaat valt mij iets bijzonders op, goed het is al weer wat jaartjes geleden dat we hier gelopen hebben maar er is gebulldozerd en dit keer ben ik er positief over.
Eerst rechts naast de rivier, die overigens droog staat en later links ervan en dat scheelt een hoop tijd en getreuzel op de stenen.
Waarschijnlijk zijn de olijven velden die hier jaar na jaar stonden te verpieteren weer in gebruik genomen door verkoop of weet ik veel wat.
Naarmate we verder stroomopwaarts lopen blijkt mijn verhaal te kloppen de velden zijn schoongemaakt alleen het jammere is dan weer dat alle struiken in de kloof zijn gegooid.
Een keer lopen we dood op het pad aan de rechterzijde waarna we terug moeten en via de linkerkant wel doorgang vinden.
Eerlijk gezegd is het nog niet echt een kloof te noemen de bergen of rotsen staan nog te ver van elkaar, ik bedoel als een Griek van de ene rots naar de andere zou moeten dan zou hij een taxi bellen.
Ja dat is misschien niet zo een goede vergelijking want dat gebeurd al snel.
Het eerste stuk is niet echt bijzonder, ik bedoel als je als leek hierin loopt dan geef je al gauw de pijp aan Maarten als die toevallig mee is, wij zijn er ooit ingelopen omdat we dit deel van de kloof wilden laten aansluiten op de eerder gelopen delen.
Ook deze wandeling staat op het lijstje “te doen” en ook hier zullen we eindigen bij iets wat onoverbrugbaar is maar goed we gaan het wel weer proberen.
Het mooie pad houdt op in de Bush Bush dus vanaf nu lopen we over de keien van de rivier en dat gaat soms goed en soms wat moeilijker maar we lopen door.
De diverse poeltjes die nu droog staan zijn gevaarlijke kuilen geworden waar we omheen moeten en dat kost tijd.
Stenen, veel stenen verschillende stenen, verschillende soorten, kleuren en grote.
Ik ken iemand uit Groningen die ze verzamelt tot ergernis van zijn vrouw die telkens weer te maken heeft met onverklaarbaar overgewicht van de koffers.
Als bij thuiskomst dan de schoenen worden uitgepakt blijken deze vol te zitten met diverse stenen.
De kloof wordt nauwer en het gesteente anders, een soort leisteen wat makkelijk in laagjes los te halen is, eerst bruin en later groen van kleur bedekt de bodem.
Hier wordt het mooi, dat was zo de vorige keren, nu iets minder omdat de zon zich niet laat zien maar ik verwacht weer een mooi stukje wildernis.
Helaas valt dat een beetje tegen doordat de kloof langzaam begint dicht te groeien met struiken en dan met name de onaangename soort u en mij welbekend.
We worstelen ons er door heen en komen uit bij het punt waar we nooit verder zijn gekomen, dat bekende verhaal van die ezel, ja sorry dat gaat bij mij niet, zolang het nog gaat blijven we dit proberen.
Een watervalletje niet hoog, twee volwassen Hollanders op elkaar.
Maar helaas er zijn wel twee volwassen Hollanders maar er is er maar een met de juiste lengte.
Ik heb de bui al zien hangen maar doe toch diverse pogingen, ik kan me nergens omhoog trekken en ook het meegebrachte touwwerk bied geen uitkomst.
Een dikke stam van een boom die breekt onder mijn gewicht helpt ook niet echt.
Ik de donkerte zie ik bovendien een kleine schorpioen wandelen en schorpioenen zijn leuk als tatoeage of als merkje van een bekend wielerkledingmerk maar niet om hier tegen te komen en bovendien de kleinste zijn het giftigst zegt men.
Ik zie er een maar goed wij zijn ook met z’n tweeen dus het plan om mijn hand nogmaals in de donkere spelonk te plaatsen laat ik varen.
“Zeg als ik jou nou naar boven duw dan kan jij me ophijsen” ik stel het voor maar moet bij de gedachte zelf al lachen, die krijgt het zware lichaam natuurlijk nooit omhoog.
Ietwat teleurgesteld kijk ik over de rots naar de kloof die verder gaat en waarschijnlijk nog mooier en ruiger wordt.
Volgende keer maar een trap meenemen, het is niet anders of een andere grote kerel.
Voordat ik sterf zal ik daar geweest zijn!
Op de terugweg worstelen wij ons weer door de bramenstruiken en volgen de stroom richting de kust, vergezelt door diverse vlinders van diverse formaten.
Als we halverwege de terugweg zijn hoor ik achter mij “ heej wat is dat nou” en ik denk die heeft iets bijzonders gezien maar nee…. Regen.
Het begint ineens te regenen, dus hup camera’s in de rugzak en de regen hoes erover, dat lukt niet bij de ene rugzak waardoor alles weer over moet naar de andere.
Het regent eerst stevig en een vijf minuten later is het nagenoeg droog.
Als mijn vriendin mij terugroept voor een mooie rups en ik opnieuw de camera wil pakken begint het opnieuw te plenzen, ik denk het is toch wel woensdag?
Als het regent worden de stenen nat en glad dus uitkijken, blijft het regenen … ja dan moeten we rennen want dan begint de rivier te stromen en eindigen we op het strand.
Zover komt het niet, onze vriend nemen we mee op een takje en als het droog geworden is schieten we wat foto’s van het mooie exemplaar.
De wandeling gaat verder normaal.
Was iets van 6 kilometer slenteren.
Op de terugweg moesten we even langs scandeia om te kijken wanneer het restaurant geopend was, bij aankomst maar gelijk gaan zitten, heerlijk gegeten en iets van 18 vliegen doodgeslagen die dachten ook heerlijk te kunnen dineren op mijn benen.
Zo nu brei ik er een eind aan, ga de klamboe ophangen want zag al diverse ongenodigde gasten rondvliegen die ook wel geïnteresseerd zijn in het nectar wat gestopt zit op de benen van de gezette Hollander.
Pelaghia zit op slot, je kunt er wel heen rijden maar de kans dat je wat te eten krijgt is nul coma nul, alle restaurants zijn gesloten.
Maandagavond waren wij dus gedwongen door te rijden naar Platia Ammos waar ondanks einde seizoen er een gezellige taverne open is met uitzicht over de baai.
De vrolijke bazin van het etablissement lachte breeduit toen we vroegen of ze nog open waren.
Onder toeziend oog van enkele dorpsbewoner die het restaurant gebruiken als WiFi spot zaten wij lekker te smikkelen.
Te lekker want die nacht werd ik wakker met een bonkende koppijn en dat is gek want dat heb ik normaal gesproken nooit als ik gezellig gegeten heb.
Een frisse douche deed wonderen alleen de benen protesteerden van alle kanten.
Vandaag maar even rustig aan.
Eerst koffie en een broodje en daarna zien we wel wat de dag brengt.
Eerst de buurman van verderop, hij moest koffie, twee bakken en koekjes.
Daarna andere buurtgenoten die de dag ervoor aangekomen waren en binnen een mum van tijd zat het terras bij ons huisje je vol met kwakende Ollandia.
Daarna maar even naar de hoofdstad in het zuiden, Chora.
Koffie in de hoek van het plein en even zit ik te denken aan een ouzo maar doe het niet, ik wil straks nog wat bekijken voor een wandeling.
Chora is verlaten en om het kastro nu voor de twaalfduizendste keer te gaan bekijken…nee.
We besluiten naar Kapsali te verhuizen en daar te gaan lunchen.
Kapsali is nog gewoon gezellig, goed de brancards op het strand zijn verdwenen maar er liggen nog wel mensen op het strand en de restaurants die nog open zijn, zijn goed bezet.
Bij de Goldfisch, een klein restaurant schud ik de hand van een Française en die begint tegen een vriendin uit te leggen dat wij de famous Dutch walkers zijn…… ik denk pfff zoveel heb ik deze vakantie nog niet gewalkt.
Bij Trattamento nemen we plaats en kunnen we bestellen wat we willen, alles is nog gewoon voorradig, miso kilo krassi aspro erbij en lekker genieten.
O moment even een trui pakken, de avonden worden frisser ondanks de ouzo.
Zo daar ben ik weer.
Na de lunch per auto naar Kalamos, richting de Aghia Sofia.
Op het lijstje te doen staat al jaren een wandeling door de kloof naar het verlaten strand van Kiria Koulou.
Vele malen ben ik het kloofje ingelopen maar steeds moesten wij stoppen bij een te diep gat waar we niet naar beneden konden.
Dus op Facebook zitten hengelen of er al eens iemand op dit strand geweest was.
Ja hoor velen, alleen per boot en niet te voet.
Toch kreeg ik van iemand het bericht dat deze er geweest was, hij vertelde dat je met touwen naar beneden moest door het gat, deze had hij echter niet en hij vertelde dat hij via een ander gat in de rotsen wel had kunnen afdalen.
Dus wij gingen kijken, het gat was er nog steeds en van een eerder verhaal van een touw wat er zou hangen was geen sprake, wellicht was deze in de war met Kalami.
Het gat in de rots kon ik niet vinden, heb ook geen moeite gedaan gezien de gedeelte Miso kilo van het goddelijk vocht wat nu in de benen zat.
Zo dat was een kort verhaal, ik laat even wat regels open zodat diegene die er moeite mee had ook morgen verder kan lezen.
Het is inmiddels woensdag, 12 oktober.
We zitten heerlijk aan de koffie en hebben net het ontbijt achter de kiezen als er vanuit de steeg geschreeuwd wordt.
“Looooopppppeeeen”
Het is de goede vriend en de verre buur van verderop, normaal waren we ook altijd al weggeweest maar niet deze vakantie.
Het is raar weer deze dag, van de zon is niets te zien en boven het dorp hangt een donkere wolk.
Koud is het volgens mij niet.
Twee tellen later staat de schreeuwer op onze binnenplaats en ik vraag of ie koffie wil maar hij bedankt.
Het is rond de klok van 10.30 als we vertrekken per auto richting de paleokastro, we gaan zuidwaarts omdat een belangrijke brug verbinding nog steeds niet klaar is.
In Aroniadika bij de slingerende weg die ineens heel smal wordt zit ik bijna met het rode huurautootje tegen de muur, een iets te grote trekker met oplegger eist bijna al het asfalt op maar het gaat goed.
Nabij de Paleokastro, de mooie rots in het zuidoosten moet ik de auto ergens kwijt en dat kan op een olijvenveld.
Tassen om en gaan.
Vanaf hier is het simpel, naar beneden richting de kloof en over de stenen stroomopwaarts.
De olijven staan er hier goed bij al zou een stevige regenbui de oogst toch nog wel kunnen verbeteren.
Misschien vrijdag want dan is er regen verwacht.
Aangekomen in de uitloop die hier bijna richting de kust gaat valt mij iets bijzonders op, goed het is al weer wat jaartjes geleden dat we hier gelopen hebben maar er is gebulldozerd en dit keer ben ik er positief over.
Eerst rechts naast de rivier, die overigens droog staat en later links ervan en dat scheelt een hoop tijd en getreuzel op de stenen.
Waarschijnlijk zijn de olijven velden die hier jaar na jaar stonden te verpieteren weer in gebruik genomen door verkoop of weet ik veel wat.
Naarmate we verder stroomopwaarts lopen blijkt mijn verhaal te kloppen de velden zijn schoongemaakt alleen het jammere is dan weer dat alle struiken in de kloof zijn gegooid.
Een keer lopen we dood op het pad aan de rechterzijde waarna we terug moeten en via de linkerkant wel doorgang vinden.
Eerlijk gezegd is het nog niet echt een kloof te noemen de bergen of rotsen staan nog te ver van elkaar, ik bedoel als een Griek van de ene rots naar de andere zou moeten dan zou hij een taxi bellen.
Ja dat is misschien niet zo een goede vergelijking want dat gebeurd al snel.
Het eerste stuk is niet echt bijzonder, ik bedoel als je als leek hierin loopt dan geef je al gauw de pijp aan Maarten als die toevallig mee is, wij zijn er ooit ingelopen omdat we dit deel van de kloof wilden laten aansluiten op de eerder gelopen delen.
Ook deze wandeling staat op het lijstje “te doen” en ook hier zullen we eindigen bij iets wat onoverbrugbaar is maar goed we gaan het wel weer proberen.
Het mooie pad houdt op in de Bush Bush dus vanaf nu lopen we over de keien van de rivier en dat gaat soms goed en soms wat moeilijker maar we lopen door.
De diverse poeltjes die nu droog staan zijn gevaarlijke kuilen geworden waar we omheen moeten en dat kost tijd.
Stenen, veel stenen verschillende stenen, verschillende soorten, kleuren en grote.
Ik ken iemand uit Groningen die ze verzamelt tot ergernis van zijn vrouw die telkens weer te maken heeft met onverklaarbaar overgewicht van de koffers.
Als bij thuiskomst dan de schoenen worden uitgepakt blijken deze vol te zitten met diverse stenen.
De kloof wordt nauwer en het gesteente anders, een soort leisteen wat makkelijk in laagjes los te halen is, eerst bruin en later groen van kleur bedekt de bodem.
Hier wordt het mooi, dat was zo de vorige keren, nu iets minder omdat de zon zich niet laat zien maar ik verwacht weer een mooi stukje wildernis.
Helaas valt dat een beetje tegen doordat de kloof langzaam begint dicht te groeien met struiken en dan met name de onaangename soort u en mij welbekend.
We worstelen ons er door heen en komen uit bij het punt waar we nooit verder zijn gekomen, dat bekende verhaal van die ezel, ja sorry dat gaat bij mij niet, zolang het nog gaat blijven we dit proberen.
Een watervalletje niet hoog, twee volwassen Hollanders op elkaar.
Maar helaas er zijn wel twee volwassen Hollanders maar er is er maar een met de juiste lengte.
Ik heb de bui al zien hangen maar doe toch diverse pogingen, ik kan me nergens omhoog trekken en ook het meegebrachte touwwerk bied geen uitkomst.
Een dikke stam van een boom die breekt onder mijn gewicht helpt ook niet echt.
Ik de donkerte zie ik bovendien een kleine schorpioen wandelen en schorpioenen zijn leuk als tatoeage of als merkje van een bekend wielerkledingmerk maar niet om hier tegen te komen en bovendien de kleinste zijn het giftigst zegt men.
Ik zie er een maar goed wij zijn ook met z’n tweeen dus het plan om mijn hand nogmaals in de donkere spelonk te plaatsen laat ik varen.
“Zeg als ik jou nou naar boven duw dan kan jij me ophijsen” ik stel het voor maar moet bij de gedachte zelf al lachen, die krijgt het zware lichaam natuurlijk nooit omhoog.
Ietwat teleurgesteld kijk ik over de rots naar de kloof die verder gaat en waarschijnlijk nog mooier en ruiger wordt.
Volgende keer maar een trap meenemen, het is niet anders of een andere grote kerel.
Voordat ik sterf zal ik daar geweest zijn!
Op de terugweg worstelen wij ons weer door de bramenstruiken en volgen de stroom richting de kust, vergezelt door diverse vlinders van diverse formaten.
Als we halverwege de terugweg zijn hoor ik achter mij “ heej wat is dat nou” en ik denk die heeft iets bijzonders gezien maar nee…. Regen.
Het begint ineens te regenen, dus hup camera’s in de rugzak en de regen hoes erover, dat lukt niet bij de ene rugzak waardoor alles weer over moet naar de andere.
Het regent eerst stevig en een vijf minuten later is het nagenoeg droog.
Als mijn vriendin mij terugroept voor een mooie rups en ik opnieuw de camera wil pakken begint het opnieuw te plenzen, ik denk het is toch wel woensdag?
Als het regent worden de stenen nat en glad dus uitkijken, blijft het regenen … ja dan moeten we rennen want dan begint de rivier te stromen en eindigen we op het strand.
Zover komt het niet, onze vriend nemen we mee op een takje en als het droog geworden is schieten we wat foto’s van het mooie exemplaar.
De wandeling gaat verder normaal.
Was iets van 6 kilometer slenteren.
Op de terugweg moesten we even langs scandeia om te kijken wanneer het restaurant geopend was, bij aankomst maar gelijk gaan zitten, heerlijk gegeten en iets van 18 vliegen doodgeslagen die dachten ook heerlijk te kunnen dineren op mijn benen.
Zo nu brei ik er een eind aan, ga de klamboe ophangen want zag al diverse ongenodigde gasten rondvliegen die ook wel geïnteresseerd zijn in het nectar wat gestopt zit op de benen van de gezette Hollander.
