Grieksegids nieuws     
Daar gaan we weer 2
#1
Die donderdagavond is de drukte buiten op straat niet evenredig met het winkel bezoek in de Griekse hoofdstad.
Over het algemeen staat er meer personeel dan dat er klanten te bekennen zijn in de diverse shops.
Het is nog steeds druk in de straten waar het langzaam begint te regenen, nou ja af en toe een druppel.
Wel zie je de mensen wat geïrriteerd naar de hemel kijken met een blik van wat is dit?
We lopen even via het Syntagma plein om te kijken hoe laat de bus de volgende morgen vertrekt om ons naar het vliegveld te transporteren, 9.50 uur pik ik uit het lijstje met tijden.
Gewapend met een plastic tas met aangekochte boedel gaan we weer richting hotel, ons een weg banend door de nauwe straatjes met de goed bezette terrasjes.
Regen, nog meer van de eerder gemelde overvloedige regen dreigt boven de stad, het blijft echter uit en als wij rond de klok van 8 ons samenvoegen in de slenterende toeristen massa is het gewoon droog en is van enige neerslag niets te voelen, laat staan te zien.
Gelukkig gaat de meute allemaal richting het drukke Plaka, de wijk met de vele restaurantjes waar men je maar al te graag naar binnen trekt.
Wij vervolgen de brede Ermou, een van de verkeersaders van de city, waar we halverwege een slagerij in duiken.
Het is een restaurant waarvan er in Athene nog een is, een authentieke slagerij waar men heerlijk kan eten.
Terend op het succes van de originele staat hier een replica die zeker niet onder doet voor de oorspronkelijke.
“Hello sir can I help you.”
Als ik haar vertel dat ik gereserveerd heb en haar mijn naam noem glijd haar vinger van links naar rechts naar boven en beneden en stopt zonder resultaat onderaan de pagina.
“How was your name again?”
Ik toon haar mijn reservering op de telefoon en ze doet een poging mijn naam uit te spreken…. Helaas.
Het is er niet druk en de sfeer is er gezellig, er komt een fles wijn op tafel, salade en twee borden met vlees spiesjes waarvan je kunt proeven dat je echt bij de slager zit.
Het vlees is vers en mals, heerlijk bereid op de grill en bij de eerste bijt in het vlees kun je niet wachten op de volgende.
We zitten propvol als we het restaurant verlaten, naar bed met deze volle maag is niet echt een goed idee dus we doen nog een ronde om de mooi verlichte Acropolis.
De drukte op de grote brede wandel weg is vertrokken, slechts een enkeling heeft het zelfde idee als wij.
De kraampjes met de zelfgemaakte sieraden verdwijnen langzaam in het donker van de nacht.
Richting het Syntagma plein stuiten we op een grote weerstand, mensen gewapend met vlaggen en mobiele telefoons lopen ons tegemoet, breeduit over de stoep en de straat.
Verkiezingen of weer een betoging, ik ga het ze niet vragen maar ze zijn druk, druk met elkaar zodat het voor ons bijna geen doorkomen aan is.
De bijbel, Gods geschrift, leidraad voor mens blijkt heden ten dage te zijn vervangen door het mobiele apparaat. Bijna iedereen in de stad blijkt tijdens het wandelen op zo een scherm te moeten kijken en heeft verder geen oog wat er om hem heen gebeurd.
Mensen zijn gefocust op het te kleine scherm en botsen regelmatig op elkander, zien de stoep niet of staan ineens stil tegen een pilaar die de oude Grieken er al duizenden jaren geleden opgestapeld hebben, vroeger ergerde ik mij hier ernorm aan, tegenwoordig stap ik niet meer opzij, dus u bent gewaarschuwd.
Het buskioskje op het Syntagmaplein is gesloten, maar een aankondiging trekt mijn aandacht, “ de bus naar het vliegveld vertrekt hier niet meer” ik denk nee hè en nu?
De volgende opstaphalte is bij het militair museum!
“Maak je niet druk, dat zal wel voor vanavond zijn, morgen is het weer anders!”
Ze heeft gelijk, ze heeft meestal gelijk… maar toch.

Deze vrijdagmorgen ben ik vroeg wakker, het lichaam plakt aan alle kanten, zweet.
Een verfrissende spoeling van eerst warm en daarna ijskoud water brengt verkoeling en ben ik klaar en wakker voor deze nieuwe dag.
Een blik naar buiten verteld mij dat het zacht regent maar dat zal wel niet lang duren.
Het ontbijt bestaat voor mij uit een gebakken ei en een sinaasappel aangevuld met een bakkie troost.
Om even over negen slenteren we rustig naar het syntagma plein waar net de X95 aan komt rijden.
Als we vragen of we vast in mogen stappen wijst de chauffeur naar voren, er staat er nog een klaar.. wat een luxe en … een zorg minder.
We zijn op tijd en vinden een plekje op de te krappe en harde twee persoonsbankjes en als even later de bus in beweging komt zit deze aardig vol.
De banken bieden weinig tot geen comfort dus na een uur heb ik een houten kont.
Het vliegveld is een groot mierennest met piepeltjes die alle kanten uit lopen en rennen, agenten die weer driftig staan te fluiten en taxie chauffeurs die hup lading lossen en vervolgens hun geld tellen om te kijken of er wat fooi aan vast hangt.
We halen de paar eerder gedropte koffers weer op en gaan naar de incheck om ze weer af te geven.
Dan vervolgens maar koffie en naar buiten, de mensen benauwen mij, de drukte … ik kan er niet meer tegen.
De tijd vliegt en zo ook het toestel, het eiland ligt heerlijk in de zon, de oase van rust wacht op ons.
Bij aankomst staat een vaste delegatie van het eiland ons op te wachten en te zwaaien met diverse vlaggen.
De burgemeester, zijn secretaris en wat andere bestuursleden heten ons welkom en na de bekende plichtplegingen gaan we op weg naar onze eindbestemming.

Deze zaterdagmorgen is het raar weer, bewolkt en hoe zeer de zon ook zijn best doet, ik ben bang dat deze verliest vandaag.
Ik sta op met het lood in mijn schoenen en mijn kop lijkt van hout.
Als ik buk draait de wereld en vannacht had ik het idee dat de genuttigde inktvis die ik die avond ervoor gegeten had, telkens een poging ondernam om er weer uit te kruipen.
Waarschijnlijk vond deze het bad van de ouzo  niet erg prettig.
Terwijl mijn vriendin de resterende koffer uitpakt trek ik maar schoenen aan om een vers broodje te gaan halen.
Vers brood haal je bij de bakker dus op naar karavas, de dichtbij zijnde.
Ondanks het ontbreken van de zon is het heerlijk weer om te wandelen, een lekker windje maakt het nog aangenamer.
Als ik drie bochten gehad heb over de stijgende asfaltweg naar Karavas zie ik in de diepte de Roze Panter aankomen.
Eerder hadden ze mij bericht om mij op te pikken om even brood te halen  maar ik vond het een goed idee om zelf eerst even een stuk te wandelen om de bloedcirculatie weer een beetje op gang te brengen.
Ik stap in en gemotoriseerd gaat het verder.
Gadver……. Een dooie zwarte kat op het midden van de weg.
Tijdens het wandelen waren er toch wel een aantal auto’s mij gepasseerd, had nou niemand het fatsoen om het dier aan de kant te schuiven.
Dat fatsoen was er bij ons wel, stoppen dus.
De kat was stokstijf waardoor ik hem makkelijk kon verplaatsen naar de zijkant van de weg.
In de bakkerij is het rustig, in de winkel is niemand waardoor we direct doorlopen de bakkerij in.
Daar is men druk bezig met de wereldberoemde paksimadia
De oude inmiddels hoogbejaarde bakker weet van geen stoppen, zijn handen staan gekromd in de vorm van het voor gebakken brood.
We krijgen een stuk paksimadia dat nog niet is afgebakken tot de harde beschuiten, de smaak tomaat.
Het smaakt gewoon naar stokbrood maar het is de tweede afbak dat het maakt tot het product dat wereldwijd verzonden wordt.
Ik doe de boodschappen die mij zijn opgedragen, brood, water en paksimadia in de smaak honing - noten, mijn favoriet.
De bakker gooit er nog een gratis zoet broodje bij en we kunnen huiswaarts waar het ontbijt wordt geserveerd.
Vandaag aan de wandel, vuurtoren.
Ik zal u de hoogtepunten beschrijven want anders wordt het een herhaling van de jaren ervoor en dat gaat vervelen.
We gaan gewapend met een rugzak gevuld met 1 fles water en de zak eerde aangeschafte paksimadia op stap.
O ik vergeet de regen poncho’s…. Pavlov de bakker had ons geen goed weer voorspeld dus we hadden de handdoeken voor op het strand verruild voor de regenkledij.
Geen zon en een lekker windje vergezelde ons door de heuvels in het noorden, het was spookachtig weer en als de temperatuur niet zo aangenaam was zou je denken dat het wintertijd was.
Langs de rivier die wij stroomopwaarts liepen viel op dat de metershoge bamboe grotendeels verdwenen was en de rivier in de diepte nu zichtbaar was.
Brand, het meeste bamboe was verdwenen maar nieuwe was alweer aan het groeien en bamboe …..dat zie je bijna groeien.
Ondanks de weinige neerslag stroomde er naast het riviertje toch water in de goot die naar de verderop gelegen akker stroomde.
Een bekend geluid van een vogel hield mij op een gegeven moment bezig, ik hoorde hem steeds maar kon op het nauwe overgroeide pad de zanger niet ontdekken en daardoor de zang niet koppelen aan het gevogelte.
Even later zaten er vier in koor op de telefoon leiding te zingen en toen er een weg vloog herkende ik de bijeneter.
Die dus en ook de spinnen zijn weer volop aanwezig, heerlijk….plakt het lijf niet van het zweet…..dan zijn het wel de draden van de vele webben inclusief de heerlijke maaltijden die de bewoners ervan voor hun zelf hebben klaargemaakt.
We blijven klagen…. Maar goed daar zijn we Hollanders voor en uit ervaring verdwijnt dat meestal vanzelf na een paar dagen.
Op naar het strand van Agios Nicolaos en de veldslag die volgt op het nauwe onverharde pad naar beneden, spinnen.
Vlak voor we het strand bereiken zie ik iemand uit een BMW stappen, een dame.
Ze is alleen en in de veronderstelling dat dit gegeven ook zo blijft, ze schrikt zich dan ook bijna een oude besmettelijke ziekte als ze mij ziet staan.
Haar ogen poppen er bijna uit ik ik vertel haar dat ik niets doe…. Ze lacht en vraag waar ik ineens vandaan kom en ik leg uit…. Te voet.
De dame slaat aan het fotograferen en belet mij om een duik in zee te nemen, ik had geen zwem kleding mee dus dacht in me nakie effe t water in te gaan.
Dat ga ik nu natuurlijk niet doen want met zo een fotografe in de buurt sta ik binnen de kortste keren op de cover van de Griekse Playgirl. Ahuum
Dan maar even met de voeten in het water….. Jesus wat koud.
De blaas gaat ineens sneller werken en ja dat…..
Brrr maar effe niet.
Toch is het lekker op het strand waar af en toe de zon door de bewolking heen prikt maar nooit lang genoeg.
We lopen nog even de kloof in en bezoeken een te kleine grot.
Voor de terugweg klimmen via het nauwe pad richting de vuurtoren, doen nog even een inventarisatie voor de eventuele verbouwing van het oude vlagge huis nabij de vuurtoren en gaan door.
Het oude vlagge huis bestaat uit enorme dikke muren en het dak ligt in de vorm van gebroken dakpannen rond het gebouw verspreid, toch met wat werk zou dit een schilderachtige plek zijn om te gaan wonen, heerlijk rustig en eventueel een toekomstige koffie stop voor wandelaars.
De bewolking sluit zich nu volledig en de zonnebril kan definitief af.
Voor bij de vuurtoren nog even kijken of de grot van Paris en Helena er nog is en dan afdalen naar Platia Amos.
Tijdens de afdaling op het smalle pad krijg ik als het ware een klap in het gezicht als een ware windvlaag mij terugblaast, het aangename windje maakt ineens plaats voor een windkracht met een cijfer hoger dan 4, het wordt frisjes.
De geiten familie die hier meestal vertoeft heb ik nog niet gezien, wel wandelaars die verderop ons te gemoed komen.
Als we de kloof door moeten klik ik de camera vast aan, grote kans dat de geiten zich daar schuil houden en ja hoor een voor een komen ze uit de struiken van de kloof omhoog.
Verbaasd worden we aangestaard en even later maken ze zich uit de hoeven.
Dan staat er een hond op het pad, een mooi beest en aan zijn staart die driftig heen en weer gaat is te merken dat deze geen kwade bedoelingen heeft.
Zijn blik gaat naar ons maar wat eigenlijk nog interessanter is zijn de geiten.
De drie wandelaars groeten ons vriendelijk, dat zijn we gewend want wandelaars zijn nu eenmaal allervriendelijkst.
Een moeder, haar  dochter en schoonzoon.
Oostenrijkers…
We raken aan de praat over het wandelen en of we Frank kennen..
Ik zeg nee die ken ik niet wiesda?
Elke keer hetzelfde liedje en -keer dat zelfde verhaal.
Nee hoor … we knikken en ik vertel dat het me broer is.
Ook niet waar hoor.
Het laatste stuk langs de kust blaast de wind behoorlijk vanuit zee en slaan de golven zich stuk op het langgerekte strand van Diakofti.
Het is tijd voor de lunch bij Fiorenza.  Ik zal dit niet beschrijven bekijk de fotoos maar!
Zo nu douche en de avond in… hopelijk blijft de regen nog even weg.
Quote
#2
Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






Forummededeling: De links en/of foto's in dit bericht zijn alleen zichtbaar voor leden van dit forum.
Ben je (nog) geen lid registreer je dan eerst en word lid. Ben je al lid meld je dan aan.






[Afbeelding: IMG-3933.jpg]

[Afbeelding: IMG-3922.jpg]
Quote
#3
[Afbeelding: IMG-3919.jpg]

[Afbeelding: IMG-3913.jpg]
Quote


Lijst met mogelijk verwante discussies
Discussie Auteur Reacties Weergaven Laatste bericht
  Daar gaan we weer 13 Japio 0 892 09 June 2023, 20:03
Laatste bericht: Japio
  Daar gaan we weer 11 Japio 4 1.174 04 June 2023, 09:12
Laatste bericht: Japio
  Daar gaan we weer 12 Japio 0 722 04 June 2023, 07:43
Laatste bericht: Japio
  Daar gaan we weer 10 Japio 0 681 31 May 2023, 08:23
Laatste bericht: Japio
  Daar gaan we weer 9 Japio 2 862 31 May 2023, 08:09
Laatste bericht: Japio
  Daar gaan we weer 7 Japio 10 1.739 29 May 2023, 14:32
Laatste bericht: Pieter
  Daar gaan we weer 8 Japio 0 629 28 May 2023, 07:31
Laatste bericht: Japio
  Daar gaan we weer 6 Japio 2 934 25 May 2023, 16:47
Laatste bericht: roefke
  Daar gaan we weer 5 Japio 2 889 24 May 2023, 18:37
Laatste bericht: Japio
  Daar gaan we weer 4 Japio 0 715 22 May 2023, 17:26
Laatste bericht: Japio

Ga naar forum:


Gebruikers die deze discussie lezen: 1 gast(en)