Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
26 May 2023, 17:11
Als ik deze vrijdagmorgen om 8.45 uur de bakkerij in Karavas binnenstap staat de oude bakmeester mij al met een grote glimlach te verwelkomen.
“You are early, why is that?” Ik vertel hem voor het lekker warme brood en de mondhoeken van de hoogbejaarde scheuren bijna uit.
We kiezen brood, paksimadia en nog wat proviand voor onderweg.
Het is negen uur en het temperatuurmetertje van de auto geeft tijdens het rijden al 22 graden weer op het te kleine display.
Gisteren hebben we niks uitgevreten maar dan ook helemaal niets en dat is niet goed voor de moraal en de stappenteller.
We zijn naar het strand geweest, Komponada.
Heerlijk verlaten, geen mens te bekennen, geen bedjes geen parasols.
Het water was redelijk, goed in het begin iets koud maar dat is maar even en bovendien is dat goed voor de bloedsomloop.
Zonnen, lezen en vooral nadenken waar we de komende dagen de wandelingen gaan uitzetten.
Later die dag bij een andere poging het water in te gaan was ik er zo weer uit, kwallen.
Nou ja kwalletjes, niet groter dan een thee schoteltje maar toch ik voelde er een al een poging doen om zich eens lekker vast te zuigen op de onderste ledematen van mijn lichaam.
Goed het ontbijt, de koffie en twee plakken cake.
Ehh handgemaakt door de moeder van de eigenaar… elke keer weer opnieuw en O zo vervelend om dit op te moeten eten.
Brrr terug van de wandeling, stinkend naar zweet, wat schrammen erbij, het hoofd vol met spinrag en de kleding onder de roetvegen… wie had hier ook alweer de melding gemaakt dat dit zo een geweldig wandeleiland was?
Wel weer een stukje onbekende track op de eeuwige kaart met wandelroutes erbij, al zal er wel niemand zo gek zijn dit na te lopen.
Tis 16.30 uur, sterk afgekoeld en de zon is al gaan slapen achter de wolken, ik pak even een ouzo en ben zo terug……..
Goed daar gaan we….
Na het ochtend ritueel vertrekken we in het kleine witte huurautootje richting Potamós, even een boodschap doen bij Stathis, de betere drankenhandel van het dorp.
In het gebouw staat genoeg drank om het hele eiland in een avond plat te krijgen en ook diverse Belgische bieren staan mij verliefd aan te kijken.
Belgisch bier moet in een bijpassend glas in een keer worden uitgeschonken dus ik laat de flesjes onaangeroerd.
We moeten even wat kopen voor een jarige, wel zo netjes al heeft de hoogbejaarde blonde dame al van te voren aangegeven daar geen prijs op te stellen maar goed je wordt maar een keer in je leven zeventig dus niet zeuren.
Na de boodschappen gaan we door naar logothetianika en het daarachter gelegen gehucht Kousounari.
Vlakbij de dorpskerk annex begraafplaats parkeer ik de kleine Suzuki in de berm, hangen we de belangrijke zaken om en gaan op pad.
Na nog geen 10 meter komt mij de guur van half verbrande benzine tegemoet.
Een geur die ik nog ken van vroeger toen auto’s nog voorzien waren van carburatie ipv geïnjecteerde brandstof.
Een oude Renault 4 komt mij tegemoet , een bekende, het is Alexandros van de canyoning en kanotochten van Pyrgos House, als hij stopt doe ik een vlugge inspectie van het voertuig en moet hem tot zijn spijt mededelen dat hij niet door de APK komt maar dat wist hij waarschijnlijk wel.
Hij trekt twee keer aan de chromen versnellingspook die uit het dashboard steekt, groet, geeft gas en laat ons achter in een bekende walm van vroeger.
Dourianika, daar moeten we heen en via een onverhard boeren pad dalen we af naar een voor ons bekende rivierbedding.
Een mooi pad wat voert langs hoge cipressen en donkere groene naaldbomen.
Insecten zijn hier vooral bezig met de voortplanting van hun soort en onzichtbare vogels zingen hun liet.
Af en toe schiet er een hagedis over het pad en ja hoor alsof ik nog niet heb ontbeten … telkens weer die spinnen in mijn gezicht.
Het is voor ons een bekende oude route, ik herinner mij de tocht nog van jaren geleden, het enige obstakel was het riviertje om over te komen.
Dat blijkt nu weer het geval want we lopen vast in een bos, valt de camera op de grond en zijn we even verdwaald, ik zal u de godslastering even besparen maar het was heftig.
Als de vrede getekend is lopen we terug en kiezen een eerder pad wat we genegeerd hadden.
Dat negeren ja dat is nog een overblijfsel van dat gele boekje… dat “ Kythira Doorlopend” gebruikers zullen de steeds terugkerende tekst “afslagen negeren” wel herkennen, nou dat dus.
Het pad is mooi en gaat door het bos en over verlaten akkers en komt uit bij een oude ruïne van een watermolen, een idyllische plek.
Aan de oever van de eens stromende rivier staat hier een kleine nederzetting midden onder de bomen, vredig en verlaten.
Als we de droge beek oversteken zie ik wat in de struiken bewegen, geiten.
Vliegensvlug nog voordat ik de camera kan grijpen zijn ze verdwenen.
Het resterende pad tot aan het asfalt is stijgend.
Op het asfalt slaan we rechts het eerste gehucht in Perlegianika waar ik Nick ontmoet, de fotograaf en moderator van een Facebook pagina waar ik mijn foto’s op mag plaatsen.
We gaan door naar het volgende gehucht Dourianika waar we bij de kerk met de afzonderlijk klokkentoren even de lunch nemen.
Het pad wat we verder moeten is sterk door het hoge gras overgroeit maar toch lukt het ons om de oude boogdrug te bereiken.
Een bekende brug met veel angst en zweet uit het verleden.
De brug overspant een schitterende diepe kloof die we al meerdere malen belopen hebben en bij de brug eruit gekropen zijn, met knikkende knieën en het zweet op de lippen.
Maar goed de brug gewoon oversteken kan ook gewoon en met een beetje doorzettingsvermogen kom je dan uit in Mylopotamos, een werkelijk heel mooie tocht.
Maar goed, wat nu.
Ja stroomafwaarts hadden wij die kloof dus gedaan maar dat kleine stukje stroomopwaarts ontbrak nog op de kaart met bloed lijntjes getekend door de gps.
Voorbij de brug duiken we de kloof in, gadegeslagen door wat geiten die zich uit de voeten maken.
De kloof is mooi, niet bijzonder in vergelijk met andere kloven maar wel leuk om te lopen en zeg nou zelf welke idioot haalt het sowieso in zijn hoofd dit te doen.
Het is klauteren en klimmen, takken breken en je een weg banen door struiken en afgebroken bomen.
Hoge rotswanden met af en toe een grot, wegspringende hagedissen.
En stenen die los liggen waarvan je denkt daar kan ik wel op springen.
Het lukt, een klein uurtje is voorbij als we de keien speelplaats verlaten en ons een weg proberen te zoeken naar boven, de rivier uit om weer in het dorp uit te komen.
Na wat omwegen, geklauter en geploeter lukt dat.
Het dorp Perlegianika laten we achter ons en passeren een oude dame die ik vriendelijk groet.
“Wait, were you from” een Australisch accent spreekt mij aan.
Ik doe mijn verhaaltje en ze heeft moeite haar kaken te sluiten als ik haar vertel waar we geweest zijn.
Huiseigenaren uit Sydney, ze bezitten een oud huis van haar over over grootvader en als ik mij omdraai een enorm huis.
Ik ben er net langsgelopen om naar een kerkje te lopen en had toen het oude gebouw al gezien.
Als we door willen komt ook haar zoon aangestrompeld en twee tellen later haar neef, afijn ik sta dus een hele familie uit te leggen dat de wegen hier niet doodlopen en dat je vanuit dit prachtige dorp mooie wandelingen kunt maken.
“Do you know Frank” en denk ja hoor daar istie weer….
Via het asfalt gaan we richting logothetianika en slaan voor het kerkhof links het onverharde pad in.
Slingerent komen we in het stille dorp uit met zijn smalle steegjes en mooie huizen.
Langs de dorpskerk lopen richting onze eindbestemming, komen we wederom de oude Renault tegen en gaan via het kerkhof terug naar onze huurauto.
Einde verhaal, ik ga douchen.. ik zit te vernikkelen.
