Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
28 May 2023, 07:31
Goedenavond,
Ja excuus maar ik moest de ontknoping van de giro de italia even kijken vandaar dat ik zo laat ben met een verhaaltje.
Waar waren we gebleven?
O ja vrijdagavond verjaarsfeest in Mylopotamos.
Voorafgaand daaraan zijn we nog even op de koffie bij de buren verderop, die ook uitgenodigd waren en met ons mee reden in onze luxe huurauto.
Om even over zes stuur ik een bericht de lucht in of de koffie om half zeven klaar staat, met de vermelding dat wij een stuk van de cake meenemen die een paar dagen eerder bij ons is afgeleverd.
Ja nee dat was goed, je raad het al geen koffie… “ moeten jullie nou echt koffie” vraagt de buurvrouw aan mij terwijl ze zelf aan de rode wijn zitten, onder toeziend oog van een zwarte buurkat die heerlijk uitgestrekt ligt op een van de stoelen.
“Ja doe maar”
Ondertussen krijgen we een rondleiding door het huis waar ze al een aantal weken zitten.
De cake smaakt heerlijk, althans dat is de mening van de kat die onderwijl dat wij het huis aan het bezichtigen waren dwars door de aluminiumfolie heen had gevreten en zich te goed deed aan de lekkernij.
“We krijgen onweer en regen hè?” Krijg ik te horen, ik denk nee toch ik wil morgen de kloof door en dan zit ik niet te wachten op regen en al helemaal niet op de donder.
Onderweg vallen er een paar druppels en dat was het voor die avond.
De jarige job die tevens 30 jaar getrouwd was ontmoeten we voor de ingang van O Platanos in Mylopotamos waar kale Jopie al opdracht had gegeven om een tafel te dekken voor zes.
We zaten binnen in de gemoedelijke sfeer van het gezellige oude restaurant.
Er werd gegeten, gedronken maar vooral heel veel gelachen met schitterende verhalen.
Ik heb de hele nacht maar liggen wachten op het onweer, de bliksem en de regen maar alles wat er kwam was het geblaf van de hond van de beneden buren.
Nou ja blaffen, ik weet niet echt hoe ik het geluid moet omschrijven het lijkt een beetje op het geluid van een zeehond en bovendien is het beest zo dement als een krentenbrood want als het s avonds echt muisstil is en hij hoort de echo van zijn eigen geblaf dan reageert hij steeds weer en ik, ik kan alleen maar lachen.
Die ochtend ben ik druk bezig om een wandeling te zoeken en dat valt niet mee als je zowat alle paden al belopen hebt.
De bedoeling was de kloof bij Paleochora maar met regen en onweer op komst, schreef ik al… gaan we dat niet doen.
Een blik naar buiten toont echter nog geen dreigend onweer of zware bewolking maar we zijn wel vaker hier in de maling genomen dus ik check even de weerkaart.
Overal regen, behalve op dat kleine eilandje in de diep blauwe zee.
Het onheil schijnt er allemaal omheen te draaien dus als ik de melding maak dat we de kloof ingaan wordt het klimtuig van zolder getrokken.
Na het oude brood van de dag ervoor en nog wat resterende cake die maar niet op wil vertrekken we richting de oude hoofdstad “Agios Dimitrios” zoals het in de geschiedschrijving beschreven staat.
Het alom bekende verhaal is al even triest als de weg er naar toe, die alsmaar slechter en slechter wordt.
Op het einde van de weg zet ik de auto op de parking en voor de zekerheid een steen onder een van de wielen.
Ja je zal het maar meemaken dat je in de kloof wandelt en je eigen huurautootje zie je voorbij vliegen.
De rugzakken gaan om en we gaan op pad.
Met de blik op de spookstad horen we gemekker van een geit, het geluid draagt hier ver dus het zal wel van de tegenoverliggende rotsen komen.
“Zie jij wat.” We kunnen het geluid niet traceren maar het gemekker blijft aanhouden en uiteindelijk loopt de zwarte bok nog geen 10 meter naast ons in de struiken met ons mee.
Het prachtige beest is even verbaasd als wij en even heb ik contact met de viervoeter.
In het verleden heb ik meegemaakt dat ze rare dingen kunnen doen dus we wachten even af.
Het gemekker gaat door en de bok kiest een ander pad.
Even voor het betreden van de ruïne stad slaan we links een dalend pad af en drie keer raden wie we daar weer tegen komen….
Inderdaad … de bok.
Hij kijkt achterom en loopt op zo een 5 meter voor ons uit, onze aanwezigheid schijnt hem geheel niet te interesseren en ik heb zelf het idee dat hij op ons wacht.
Ik hou toch maar even gepaste afstand terwijl het dier mekkerend doorloopt.
Het pad van ons daalt en de zwarte viervoeter kiest zijn eigen weg waarbij het gemekker verstomd.
De kloof, ja de kloof… eh stenen stenen, keien en uiteindelijk rotsblokken.
Van boven naar beneden kijken hoever we komen, kijken hoever de durf het overwint van de angst.
Een angst die bij de vaste lezer wel bekend mag zijn ondertussen.
De eerste paar honderd meter gast het makkelijk een beetje klauteren en kijken dat je de juiste route kiest.
Hier en daar hangen in het beging stalen kabels en muurankers maar om je daaraan te zekeren is eigenlijk nog niet gelijk nodig.
Het is warm in de kloof, om de bocht is de wind verdwenen en de stilte intens.
De eerste echte hindernis vraagt om een zekering en dan bedoel ik niet zo een stop die doorslaat als je kortsluiting maakt maar een val beveiliging.
Laten we die nou net meegenomen hebben en terwijl mijn vriendin zich in haar harnas hijst hoor ik een luide gil.
Ze is gaan zitten in een mierennest en het gepeupel kruipt om haar enkels en ook ik voel het bijten van de mieren….. gadverdamme…
Tuig om en naar beneden, dat was niet zo moeilijk en ook de volgende is een bekende.
Daartussen een mooie kloofwandeling met hoge rotsen en stijle wanden, af en toe een grote en veel kleine salamanders die wegkruipen tussen de rotsen.
Het derde grote obstakel doet het bloed toch wel sneller stromen, we hadden hem al eerder gedaan maar ik vond het geen fijne.
Je ging bovenlangs een diepe afgrond, goed je stond met je gezicht naar de rotswand maar toch had je in je achterhoofd de kennis van wat daar in de diepte allemaal mogelijk was en dat dan in de mogelijkheid van gebroken ledematen of erger nog.
Wat zat ik nou te zeuren, ik was gezekerd, zat vast aan de staalkabels met een dubbele valbeveiliging dus zou er iets gebeuren dan hing ik vast.
Maar wat nou als dit en wat nou als dat.
Het duurde even voordat ik mezelf onder controle had en het volgende moment tegen de rotswand aanstond.
Het viel achteraf wel weer mee.
So far so good, zover waren we de vorige keer ook gekomen, door angst en tijdgebrek zijn we toen niet verder gegaan.
Nu hadden we twee opties, of rechts de andere kloof stroomopwaarts inlopen of door naar beneden tot waar de angst het zou overwinnen van de durf.
Eerst maar de kloof rechts in die na 50 meter niet verder gaat vanwege een te hoog obstakel… jammer want die had ik graag verder ingewandeld.
Dus de oorspronkelijke kloof maar weer in en verder naar beneden.
Bij de volgende afdaling staan we te twijfelen, we kunnen hier omlaag maar kunnen we hier straks ook weer omhoog als we niet verder kunnen.
We doen het gewoon moet lukken bezie ik als we naar benden klauteren.
Weer kunnen we een aantal honderd meters verder en het wordt alsmaar mooier nog een afdaling maar dan staan we voor een groot gappend gat wat mij net effe te diep is en erger nog de beugels gaan eerst nog effe steil omhoog en ik kan niet zien waar naar beneden.
“We stoppen, ik vind t genoeg voor vandaag, wat jij?”
“Nee als jij niet wilt moet je het niet doen”
Ik kijk nog effe, zeker mij maar neem toch het besluit om terug te gaan, mocht ik om een of andere manier vallen dan is mijn wederhelft toch echt niet in staat mij op te takelen, laat staan dat ik effe iemand kan bellen en bovendien het bereik is hier nul.
Terug gaat makkelijker dan heen al vergt het wel de nodige inspanning maar toch.
Terug bij de oude hoofdstad blijkt alles nog verlaten en we besluiten maar te gaan lunchen in Avlenomas, dat is ons zo goed bevallen dat doen we nog eens.
Aardappel salade met vis en zeewier, en pasta met geitenkaas en spekjes.
Kretenzer recept… aangevuld met wel heel sterke ouzo waarvan ik het flesje maar niet leegdrink maar meeneem.
Het gehuppel over de stenen heeft gezorgd voor de nodige spierpijn na de lunch, mijn bovenbenen protesteren heftig als we naar de auto lopen.
Als ik even ga liggen om het verhaal te schrijven vallen de ogen dicht.
Nog net op tijd gaan ze open voor de Italiaanse wielerronde, avondeten slaan we over.
Zo en nu maar het verhaal schrijven
Klaar.
Ja excuus maar ik moest de ontknoping van de giro de italia even kijken vandaar dat ik zo laat ben met een verhaaltje.
Waar waren we gebleven?
O ja vrijdagavond verjaarsfeest in Mylopotamos.
Voorafgaand daaraan zijn we nog even op de koffie bij de buren verderop, die ook uitgenodigd waren en met ons mee reden in onze luxe huurauto.
Om even over zes stuur ik een bericht de lucht in of de koffie om half zeven klaar staat, met de vermelding dat wij een stuk van de cake meenemen die een paar dagen eerder bij ons is afgeleverd.
Ja nee dat was goed, je raad het al geen koffie… “ moeten jullie nou echt koffie” vraagt de buurvrouw aan mij terwijl ze zelf aan de rode wijn zitten, onder toeziend oog van een zwarte buurkat die heerlijk uitgestrekt ligt op een van de stoelen.
“Ja doe maar”
Ondertussen krijgen we een rondleiding door het huis waar ze al een aantal weken zitten.
De cake smaakt heerlijk, althans dat is de mening van de kat die onderwijl dat wij het huis aan het bezichtigen waren dwars door de aluminiumfolie heen had gevreten en zich te goed deed aan de lekkernij.
“We krijgen onweer en regen hè?” Krijg ik te horen, ik denk nee toch ik wil morgen de kloof door en dan zit ik niet te wachten op regen en al helemaal niet op de donder.
Onderweg vallen er een paar druppels en dat was het voor die avond.
De jarige job die tevens 30 jaar getrouwd was ontmoeten we voor de ingang van O Platanos in Mylopotamos waar kale Jopie al opdracht had gegeven om een tafel te dekken voor zes.
We zaten binnen in de gemoedelijke sfeer van het gezellige oude restaurant.
Er werd gegeten, gedronken maar vooral heel veel gelachen met schitterende verhalen.
Ik heb de hele nacht maar liggen wachten op het onweer, de bliksem en de regen maar alles wat er kwam was het geblaf van de hond van de beneden buren.
Nou ja blaffen, ik weet niet echt hoe ik het geluid moet omschrijven het lijkt een beetje op het geluid van een zeehond en bovendien is het beest zo dement als een krentenbrood want als het s avonds echt muisstil is en hij hoort de echo van zijn eigen geblaf dan reageert hij steeds weer en ik, ik kan alleen maar lachen.
Die ochtend ben ik druk bezig om een wandeling te zoeken en dat valt niet mee als je zowat alle paden al belopen hebt.
De bedoeling was de kloof bij Paleochora maar met regen en onweer op komst, schreef ik al… gaan we dat niet doen.
Een blik naar buiten toont echter nog geen dreigend onweer of zware bewolking maar we zijn wel vaker hier in de maling genomen dus ik check even de weerkaart.
Overal regen, behalve op dat kleine eilandje in de diep blauwe zee.
Het onheil schijnt er allemaal omheen te draaien dus als ik de melding maak dat we de kloof ingaan wordt het klimtuig van zolder getrokken.
Na het oude brood van de dag ervoor en nog wat resterende cake die maar niet op wil vertrekken we richting de oude hoofdstad “Agios Dimitrios” zoals het in de geschiedschrijving beschreven staat.
Het alom bekende verhaal is al even triest als de weg er naar toe, die alsmaar slechter en slechter wordt.
Op het einde van de weg zet ik de auto op de parking en voor de zekerheid een steen onder een van de wielen.
Ja je zal het maar meemaken dat je in de kloof wandelt en je eigen huurautootje zie je voorbij vliegen.
De rugzakken gaan om en we gaan op pad.
Met de blik op de spookstad horen we gemekker van een geit, het geluid draagt hier ver dus het zal wel van de tegenoverliggende rotsen komen.
“Zie jij wat.” We kunnen het geluid niet traceren maar het gemekker blijft aanhouden en uiteindelijk loopt de zwarte bok nog geen 10 meter naast ons in de struiken met ons mee.
Het prachtige beest is even verbaasd als wij en even heb ik contact met de viervoeter.
In het verleden heb ik meegemaakt dat ze rare dingen kunnen doen dus we wachten even af.
Het gemekker gaat door en de bok kiest een ander pad.
Even voor het betreden van de ruïne stad slaan we links een dalend pad af en drie keer raden wie we daar weer tegen komen….
Inderdaad … de bok.
Hij kijkt achterom en loopt op zo een 5 meter voor ons uit, onze aanwezigheid schijnt hem geheel niet te interesseren en ik heb zelf het idee dat hij op ons wacht.
Ik hou toch maar even gepaste afstand terwijl het dier mekkerend doorloopt.
Het pad van ons daalt en de zwarte viervoeter kiest zijn eigen weg waarbij het gemekker verstomd.
De kloof, ja de kloof… eh stenen stenen, keien en uiteindelijk rotsblokken.
Van boven naar beneden kijken hoever we komen, kijken hoever de durf het overwint van de angst.
Een angst die bij de vaste lezer wel bekend mag zijn ondertussen.
De eerste paar honderd meter gast het makkelijk een beetje klauteren en kijken dat je de juiste route kiest.
Hier en daar hangen in het beging stalen kabels en muurankers maar om je daaraan te zekeren is eigenlijk nog niet gelijk nodig.
Het is warm in de kloof, om de bocht is de wind verdwenen en de stilte intens.
De eerste echte hindernis vraagt om een zekering en dan bedoel ik niet zo een stop die doorslaat als je kortsluiting maakt maar een val beveiliging.
Laten we die nou net meegenomen hebben en terwijl mijn vriendin zich in haar harnas hijst hoor ik een luide gil.
Ze is gaan zitten in een mierennest en het gepeupel kruipt om haar enkels en ook ik voel het bijten van de mieren….. gadverdamme…
Tuig om en naar beneden, dat was niet zo moeilijk en ook de volgende is een bekende.
Daartussen een mooie kloofwandeling met hoge rotsen en stijle wanden, af en toe een grote en veel kleine salamanders die wegkruipen tussen de rotsen.
Het derde grote obstakel doet het bloed toch wel sneller stromen, we hadden hem al eerder gedaan maar ik vond het geen fijne.
Je ging bovenlangs een diepe afgrond, goed je stond met je gezicht naar de rotswand maar toch had je in je achterhoofd de kennis van wat daar in de diepte allemaal mogelijk was en dat dan in de mogelijkheid van gebroken ledematen of erger nog.
Wat zat ik nou te zeuren, ik was gezekerd, zat vast aan de staalkabels met een dubbele valbeveiliging dus zou er iets gebeuren dan hing ik vast.
Maar wat nou als dit en wat nou als dat.
Het duurde even voordat ik mezelf onder controle had en het volgende moment tegen de rotswand aanstond.
Het viel achteraf wel weer mee.
So far so good, zover waren we de vorige keer ook gekomen, door angst en tijdgebrek zijn we toen niet verder gegaan.
Nu hadden we twee opties, of rechts de andere kloof stroomopwaarts inlopen of door naar beneden tot waar de angst het zou overwinnen van de durf.
Eerst maar de kloof rechts in die na 50 meter niet verder gaat vanwege een te hoog obstakel… jammer want die had ik graag verder ingewandeld.
Dus de oorspronkelijke kloof maar weer in en verder naar beneden.
Bij de volgende afdaling staan we te twijfelen, we kunnen hier omlaag maar kunnen we hier straks ook weer omhoog als we niet verder kunnen.
We doen het gewoon moet lukken bezie ik als we naar benden klauteren.
Weer kunnen we een aantal honderd meters verder en het wordt alsmaar mooier nog een afdaling maar dan staan we voor een groot gappend gat wat mij net effe te diep is en erger nog de beugels gaan eerst nog effe steil omhoog en ik kan niet zien waar naar beneden.
“We stoppen, ik vind t genoeg voor vandaag, wat jij?”
“Nee als jij niet wilt moet je het niet doen”
Ik kijk nog effe, zeker mij maar neem toch het besluit om terug te gaan, mocht ik om een of andere manier vallen dan is mijn wederhelft toch echt niet in staat mij op te takelen, laat staan dat ik effe iemand kan bellen en bovendien het bereik is hier nul.
Terug gaat makkelijker dan heen al vergt het wel de nodige inspanning maar toch.
Terug bij de oude hoofdstad blijkt alles nog verlaten en we besluiten maar te gaan lunchen in Avlenomas, dat is ons zo goed bevallen dat doen we nog eens.
Aardappel salade met vis en zeewier, en pasta met geitenkaas en spekjes.
Kretenzer recept… aangevuld met wel heel sterke ouzo waarvan ik het flesje maar niet leegdrink maar meeneem.
Het gehuppel over de stenen heeft gezorgd voor de nodige spierpijn na de lunch, mijn bovenbenen protesteren heftig als we naar de auto lopen.
Als ik even ga liggen om het verhaal te schrijven vallen de ogen dicht.
Nog net op tijd gaan ze open voor de Italiaanse wielerronde, avondeten slaan we over.
Zo en nu maar het verhaal schrijven
Klaar.
