Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
30 May 2023, 15:14
Welkom op de maandagmorgen, een mooie morgen vooralsnog.
Gisteren de zondag niets uitgevreten, alhoewel een deel van dat laatste werkwoord wel, een lunch bij scandia het bekende restaurant dat nog steeds via een omweg te bereiken is, de brug die een kleine kloof overspant is nog steeds niet klaar.
Niet te veel want de laatste tijd komt er meer aan in het lichaam dan dat er aan calorieën uitgaat en daar moeten we even op letten.
Dus minder eten of toch meer bewegen.
Daar komt nog bij dat we de laatste tijd steeds later waker worden en dat is dan rond de klok van 8.
Regen ja het heeft zowaar geregend, niet veel maar toch.
Ik had de bui al zien hangen toen we gisterenavond nog even naar beneden het dorp inliepen voor een pitta gyros.
Dikke grijze wolken boven Potamós.
Teruggekomen op de parking van onze accommodatie vond ik een wandelstok, nee niet zo een moderne maar een ouderwetse houten.
Eerder had ik de oude taxichauffeur Kostas, de vader van de eigenaar, in het gebouw rond horen lopen en de gegoede burger loopt inderdaad met een stok maar nu dus even niet.
“Haal jij de autosleutel even?”
Op naar Potamos, het dorp waar Kostas woont.
Ineens zijn de straten zeiknat en ruik ik de geur van het water op het gras en het warme asfalt, verrek….
Even de snelheid wat minderen wat het is glad als het geregend heeft.
Even later tekent de regen zijn verhaal op het raam en zet ik de ruitenwissers aan om het te wissen.
Regen… en hard ook.
Als ik voor het raam sta te zwaaien met de stok van Kostas staat moeder Baveas wat vreemd naar buiten te staren
“Kostas” klinkt het binnen en ik hoor het buiten.
Als het buitenlicht aangaat en ik de sympathieke ex taxie chauffeur zijn stok toon schiet hij in de lach en bedankt hij vriendelijk voor de pakketdienst.
Vandaag dus.. wat ogenschijnlijk een simpel wandelingetje van Pyrgos House zou moeten worden eindigde weer in bloed, zweet en pracht.
Ik zal het even uitleggen, al ben ik bang dat dit weer een heel lang verhaal gaat worden dus nu alvast bedankt voor uw geduld.
Nieuwe paden vinden op dit eiland waar we al zo lang aan de wandel zijn wordt steeds moeilijker, dus op de vraag “ wat gaan we vandaag doen?” Wordt het steeds moeilijker een antwoordt te vinden.
Ja je kunt opnieuw wandelingen gaan lopen of misschien wel andersom, nee niet achterste voren lopen maar in de tegenovergestelde richting maar is dit leuk?
Nu gebeurde het regelmatig dat mij via de schrijver van Kythira Doorlopend en de trektochten gevraagd wordt om assistentie.
![[Afbeelding: IMG-6117.jpg]](https://i.ibb.co/zPGk956/IMG-6117.jpg)
Het heerschap in kwestie loopt elk seizoen zijn wandelingen na en past deze waar nodig aan.
Voor de trektochten, de grote als wel het rondje noord of zuid komt er een boekje uit met de wandelingen, tekst, voorzien van een illustratie van de gelopen wandeling.
Geen ruwe schets maar een duidelijke weergave van de gelopen wandeling.
Die wandeling krijg ik dus opgestuurd van het kantoor met de vraag er een tekening van te breien.
Zo dus ook van het rondje van vandaag het rondje van Mitata maakt deel uit van het rondje noord.
Ik pas waar nodig voor mezelf de route aan en kijk op de kaart of er mogelijkheden voor mij zijn om een ander pad te volgen.
Zo gezegd zo gedaan.
Na het verse broodje, de twee gekookte eitjes en de koffie gaan we op pad per auto richting Mitata.
Mitata het hoger centraal gelegen dorp in het midden van het eiland.
Staande op het dorpsplein en uitkijkend over het zuiden voel je je een koning te reik.
Het dorp is stil en verlaten al lijkt de deur van het restaurant achter mij wel open te staan, een reminder voor een late lunch misschien.
De oorspronkelijke route daalt via de rustige asfaltweg naar beneden, wij kiezen er echter voor om via de mooie paden af te dalen naar de rivier die onderlangs het dorp loopt.
Loopt, inderdaad want door de droogte zal er wel niets stromen.
Langs de bijzondere grotwoningen en stallen voor de dieren dalen we af naar de rivier.
Een rivier die ik hoor en denk bij mezelf… water?
Inderdaad er staat water in de rivier en het stroomt, niet veel maar toch voldoende voor leven.
Kikkers, Libelles en andere insecten leven er vrolijk op los.
We bekijken de diverse poeltjes in het sterk overgroeide gebied, is er water dan groeit alles ook lekker.
Even het pad terug om langs de oude watermolen een pad te vervolgen, het pad is glad en even moet ik op de kont verder omdat het te glad is om te staan.
Uitglijden heeft tot resultaat een landing tussen de kikkers in de diepe pool beneden.
De oude watermolen is nog in redelijke staat en ook de diverse watergoten zijn nog mooi aanwezig, echter door de begroeiing niet altijd zichtbaar.
Dit geldt ook voor het pad waar van alle kanten de bramenstruiken je het weer moeilijk maken.
Daar waar het pad duidelijker en breder wordt gaan we omhoog van de rivier af, de gps geeft duidelijk aan de asfaltweg nu op te gaan en te vervolgen.
“Hee wacht eens ik wil even dit pad bekijken”
Het is een breed pad wat naar beneden gaat en eindigt op een goed verzorgt veld wat zich voedt met water uit de rivier.
Mooie bomen met vruchten, citroenen en ook nog sinaasappelen als zijn deze laatste niet echt meer eetbaar.
Terwijl mijn vriendin fotoos schiet van de boomgaard bekijk ik de rivier, de eigenaar heeft er een pomp staan en van tijd tot tijd zal deze het water gebruiken om zijn tuin te besproeien.
Als ik op het einde van het pad kom zie ik ineens een overspanning over het water.
Ik denk verrek is dat nou een brug?
Als een klein kind maak ik dankbaar gebruik van de blauwe dikke ladder die de veld eigenaar daar heeft geplaatst om af te zakken in de rivier.
“Wat zie je?” Hoor ik achter mij?
“Een brug of iets dergelijks en hier een pad omhoog”
Als ook mijn wederhelft in de kloof is afgedaald bekijken we het bouwwerk, het is te smal voor een brug dus waarschijnlijk een viaduct.
Ja noem je dat wel zo?
Een viaduct is als het water over een weg gaat maar nu gaat het water over het water…laat maar.
Als ik de mogelijkheid bekijk om te zien hoe de watergoot loopt lukt dat niet door de begroeiing.
Na wat fotoos nemen we het smalle steile pad aan de overzijde van de rivier.
Het is smal, steil en vooral niet schoongemaakt.
Voorzichtig klimmen we omhoog, omhoog en omhoog.
Dan weer even vlak en dan weer zo steil dat je uitglijdt als je niet uitkijkt.
Te zien is er niets, je loopt of klautert eigenlijk door het bos wat geplakt ligt onder de heuvel waar ook de bron van Viaradika zich bevindt.
Onderweg waterbazins, goten en andere voorzieningen om maar water te verzamelen.
Wellicht wordt het eerder ontdekte viaduct wel gevoed door een van deze watercircuits.
Dan staan we stil, houd het pad op, op een vlak stuk en stel ik de vraag “ hebben we een pad overgeslagen of iets gemist?”
We lopen terug en speuren door de dichte begroeiing op iets wat op een vervolg lijkt maar nee.
Het pad was zo af en toe al moeilijk te vinden maar nu sta ik toch even te kijken.
Als ik de volgende tekst schrijf weet de vaste lezer al wat er gaat gebeuren.
“Blijf jij maar effe staan ik kijk wel effe”
Bebloede onderbenen en zelfs de korte spijkerbroek is her en der roodgekleurd.
“Ik heb het pad weer gevonden”
Bramenstruiken everywhere…”benen op tillen en op de struiken stappen”
Dat blijkt de enige remedie om door het obstakel van een kleine 10 meter hoge begroeiing en natuurlijk prikkeldraad te geraken.
Laag onder laaghangende bomen door vervolgt het pad zijn weg weer omhoog, net zo als zijn belopers.
Als het pad breder wordt en uitkomt op een ander pad zie ik aan de andere zijde de kerk van Mitata bijna op ooghoogte liggen.
We zijn aardig omhoog geklommen en ook van de route af…
Ik hou wijs mijn mond.
“Hier links” beveel ik mijn wandelgenoot en voordat ik de opmerking kan maken dat weldra aan zullen komen bij de bron van Viaradika is het wit van de muurtjes al te zien.
Er stroomt water naast de bron en ook als ik een van de drie mooie kranen van de bron opendraai stroomt er ijskoud water uit en spoel ik het bloed van mijn benen.
Rust….
Ik ga het niet weer uitleggen maar dit gegeven krijg men hier gratis.
Alleen het zachte stromen van een waterstraaltje afkomstig uit de bron is hoorbaar.
Het vervolg gaat via de wasbekkens en het water reservoir wat bijna overstroomt over een voor ons bekend pad wat naar beneden gaat.
Links en dan weer rechts de bekende watergoten die zorgen voor het water voor de diverse akkers.
Nog geheel intact maar de meeste zitten vol met groenafval waardoor de doorstroming stokt en dat is ook verder niet nodig want geen van de velden aan het dalende pad wordt nog bewerkt.
Wat er wel is is plastic, afzet linten en waarschuwingsborden voor een atb wedstrijd, een komende of een die al geweest is, mocht het laatste zo zijn dan is het van de organisatie niet zo netjes om dit zo achter te laten.
Onderaan het dalende pad slaan we rechts en komen uit bij de betonbrug die de asfaltweg terug voert naar Mitata.
Wij steken deze over en slaan een onverhard pad op, de eigenlijke route vervolgend.
De paden zijn hier mooi en slingeren door het landschap ten zuiden van Mitata.
De zon is inmiddels verdwenen en dit keer ga ik er niet over klagen want het is warm en de stijgingen in de route zorgen voor extra belasting.
Oorzaak voor de zonsverduistering is een dreigende wolk die boven de west kust hangt en soms de vorm heeft van een draak.
We stappen rustig verder en als we bij een oud kerkje uitkomen is de route nagenoeg vlak en voert deze ons terug naar Mitata.
De deur van het eerder besproken restaurant staat nog steeds open en de dame haast zich naar de keuken als ze ons ziet.
De piepers worden gejast, de grill gaat aan de salade wordt gemaakt.
Michaelis…. Een gezellig restaurant… alleen zonder Michaelis…..God heeft zijn ziel.
Amen
