Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
7 bussen en er waren er al twee dat maakt 9, maal ongeveer 50 stervelingen in een bus.. dat is in totaal dus 450 mensen!
Dit trek ik niet!
Het wordt veel te druk op het eiland!
Thee met een soort ontbijtkoek is het ontbijt voor deze morgen gister meegenomen vanuit de bakker in karvounades, spéciality from The Island, ik denk ja gewoon t recept gejat van onze Hollandse ontbijtkoek.
Zo smaakt het ook alleen de structuur is wat grof.
Tis zondag, marktdag in Potamos en ik zie de bui al hangen, alle bussen gaan richting het te kleine dorp voor al die mensen.
Daar komt nog bij dat ze een heel eind moeten lopen want de bussen kunnen het dorp niet in en dan uitrusten op het plein.
Het zal een gekakel worden en een plekje vinden op het terras wordt echt een drama.
1e pinksterzondag al weet ik niet echt of het hier gevierd wordt maar het is nog steeds drukker dan ervoor.
Ik zit aan de koffie, uit te buiken van een verlate lunch en klaar om nog even wat op het scherm te tikken voor een kort verhaal.
Op de zondagsmarkt viel de drukte mee, uit voorzorg parkeer ik het huurautootje bij het bejaardentehuis en gaan we te voet verder.
Een Italiaan met een te grote camper probeert het dorp in te komen en aangezien de Griekse parkeermentaltiteit vrij simpel is kan hij achterwaarts tussen de geparkeerde bussen weer achteruit terug.
Vrouwen, ik zie louter oudere vrouwen in het dorp, schuifelend langs de kraampjes waar alles bijna hetzelfde is.
Kaas, honing, fatourada en wijn.
Wij zetten ons neer in een van de zetels uitkijkend op het schouwspel van de markt.
Koffie en cola en zoals de traditie ons leert om 11 over 11 een ouzo.
Later die zondag vreten we niets uit, ik download een boek op mijn telefoon en ga heerlijk zitten lezen op het verlaten strand van Komponada waar als het te warm wordt de zee heerlijke afkoeling schenkt.
Later die avond stroomt het plein bij het restaurant Kokkino Spalleto langzaam vol met mensen, als wij de eerste ronde van het avondeten al achter de kiezen hebben.
Ook de koningin van het eiland arriveert.
Niet per gouden koets maar op een slagschip van een motorfiets fel verlicht met allerlei led-verlichting, een afschuwelijk ding.
Ik weet niet waar ze vandaan komen maar het mannelijk geslacht is gekleed alsof hij zo uit de oorlog in Oekraïne geplukt is, een compleet camouflage pak en mevrouw lijkt op een sterk opgewaardeerde imca marina.
Het is de levende belichaming van een kleurplaat.
Het individu zal zeker twee uur nodig hebben om de kermisatraktie die ze is voor te moeten bereiden.
Ze zijn al op leeftijd en ze wil graag gezien worden, alleen op zo een leeftijd onthuld een te strak zittende bloemetjes legging niet echt de schoonheid van de dame want de nodige kilootjes puilen er aan alle kanten uit.
Blauw is het thema wat ook overslaat in de make-up, ogen lippen etc zijn fel fluoriserend blauw.
Ze blijven niet lang en dat snap ik ook wel, de garnaal moet vanavond nog gepeld worden en de verf moet er ook allemaal weer af.
Het is een 4 mans band die tot diep in de avond de indringende klanken van de Griekse muziek ten gehoren brengt, kretenzer muziek.
Bij de eerste klanken staat de dansvloer al vol met jeugd die vrolijk dansend de avond beginnen.
Het duurt tot twee uur in de ochtend voordat eindelijk de Fatourada op tafel komt en wij huiswaarts keren, dat werd dus een kort nachtje.
“Zeg gaan we nog een keer wandelen bij Avlemonas?”
Waar dan?
Ik bedoel je kunt vanuit dat mooie Italiaans aandoende dorp alle kanten op.
“Nou zo langs de kust”
O dat is goed.
Oké oké het is er mooi maar dat hebben we reeds eerder twee of drie keer gedaan en in het begin is er een pad maar voor de rest is het vooral uitkijken dat je je ledematen heel houdt.
In het visserplaatsje is het druk, twee busladingen met frivole toeristen op lak schoenen en te opvallende sieraden schuifelen gewapend met hun mobiel fotograferend of telefonerend door het dorp.
Als mijn vriendin een foto wil nemen zeg ik wacht even, doe dat straks als de meute weer verdwenen is en het vredige kustplaatsje weer rustig is.
Bij de haven nemen we het pad langs de kust, voor ons uit loopt een toerist.
De man heeft haast en even denk ik zal hij iets verkeerds gegeten hebben.
Hij komt waarschijnlijk uit een van de bussen en loopt niet met de meute mee maar neemt zijn foto’s elders.
Hij zal een tijdstempel voor de bus meegekregen hebben, vandaar zijn haast.
Bij de vuurtoren blijft hij staan terwijl wij verder links het pad nemen langs de lange zwarte kust.
De kust bestaat uit Een Grillige maar messcherpe bodem.
Als de wind op de kust staat heeft de zee vrij spel om hier van alles te lozen.
Het is een ware supermarkt van gebruikte spullen.
Schoenen, sandalen, reddingsvesten, flessen, broeken, truien een helm en hout.
Heel veel hout en jammer genoeg veel plastic flessen, het komt van overzee dus je kunt de bevolking hier niet de schuld geven, de mensheid in het algemeen wel.
Als ik voor elke plastic fles een dubbeltje, sorry 10 cent zou krijgen dan zat ik de rest van de vakantie gratis te eten.
Waar komt het allemaal vandaag en even krijg ik het vermoeden dat veel van het alles best zou kunnen komen van de vluchtelingen van de andere kant, ik moet het toch niet meemaken dat ik hier menselijke resten vindt.
Gelukkig niet en al was het wel zo dan zou ik daar zeker niet over schrijven.
Tot nu toe was het inmiddels onzichtbare pad gemarkeerd met blauwe verf maar bij de kleine baai met superklein zandstrand vervaagt de markering en moeten we verder op eigen instinct en dat lukt aardig.
Er wordt hier zout gewonnen, nou ja gewonnen het enige wat zo iemand moet doen is de kleine gaten in de bodem hier leeg scheppen, de zee, zon en wind doen het voorbereidende werk.
Bij het kleine kapelletje, tenminste wat daar van over is stoppen we even.
Jesus is verdwenen, zijn beeltenis is voor de wind niet heilig, ik vind de gegoede herder in stukken, met zijn gezicht naar de bodem gekeerd.
Het is even zoeken maar de stenen legpuzzel van de tegel met beeltenis is weer bijna kompleet… God mag weten voor hoelang maar ik had een goede daad verricht en zoiets wordt altijd beloont…toch?
“Gaan we terug?”
Gaan we terug denk ik bij mezelf, wat voor toegevoegde waarde heeft deze wandeling dan die ik verder langs de kust zie gaan.
Bovendien zijn de blauwe markeringen ook weer opgedoken.
Ik had gezien dat er ergens een mooie rotsformatie moest zijn dus nee terug… me hoela.
“Nee ik wil nog effe door”
En zo geschiedde het dat we op deze tweede pinksterdag voor de ingang staan van een grote grot, een grot die uitkijkt naar een van de twee eilandje ten zuiden van diakofti.
Het is het huis van een geiten familie, dat moge duidelijk zijn gezien de vloerbedekking die er ligt.
Prachtig, je zou hier toch maar wonen en even denk ik dat in na mijn dood wel terug wil als geit.
Als we na het grotbezoek afdalen naar de ruige kust is het een prachtig plaatje.
Met weemoed kijk ik naar de blauwe markering die verder gaat langs de kust.
We worden in de verte gadegeslagen door een grotbewoner, een witte geit blert ons om te verdwijnen uit zijn woning.
Ik heb voor een volgende keer dus al twee uitdagingen, thuis even een notitie maken.
Nu terug, iets hoger langs de kust zodat we de scherpe rotsbodem deels vermijden.
Waar we doorlopen is ook gewoon zeebodem, ooit.
Nu omhoog gekomen, bewijs hiervan zijn de enorme schelpen in de rotsbodem die zo groot zijn als een volwassen hand (mannelijk)
We steken het weiland door om zo een deel van de eerste moeilijk beloopbare route af te snijden en komen uit bij het eerder besproken strandje.
Gezwommen wordt er vandaag niet, het is tijd voor de lunch.
Via de kleine vuurtoren lopen we weer op een begaanbaar pad.
Aan de kunst staat een geit ons aan te staren en op het pad staat een grote bok met voor mij een net iets te groot gewei.
Even afwachten wat deze van plan is.
Licht geïrriteerd maakt de viervoeter langzaam voor ons plaats alsof hij weet dat ik toch wel wat angst voor hem heb.
De meeste toeristen zijn verdwenen uit het dorp.
Bij restaurant Psomoladea nemen wij de lunch, een mamos en een klein flesje ouzo.
Dit trek ik niet!
Het wordt veel te druk op het eiland!
Thee met een soort ontbijtkoek is het ontbijt voor deze morgen gister meegenomen vanuit de bakker in karvounades, spéciality from The Island, ik denk ja gewoon t recept gejat van onze Hollandse ontbijtkoek.
Zo smaakt het ook alleen de structuur is wat grof.
Tis zondag, marktdag in Potamos en ik zie de bui al hangen, alle bussen gaan richting het te kleine dorp voor al die mensen.
Daar komt nog bij dat ze een heel eind moeten lopen want de bussen kunnen het dorp niet in en dan uitrusten op het plein.
Het zal een gekakel worden en een plekje vinden op het terras wordt echt een drama.
1e pinksterzondag al weet ik niet echt of het hier gevierd wordt maar het is nog steeds drukker dan ervoor.
Ik zit aan de koffie, uit te buiken van een verlate lunch en klaar om nog even wat op het scherm te tikken voor een kort verhaal.
Op de zondagsmarkt viel de drukte mee, uit voorzorg parkeer ik het huurautootje bij het bejaardentehuis en gaan we te voet verder.
Een Italiaan met een te grote camper probeert het dorp in te komen en aangezien de Griekse parkeermentaltiteit vrij simpel is kan hij achterwaarts tussen de geparkeerde bussen weer achteruit terug.
Vrouwen, ik zie louter oudere vrouwen in het dorp, schuifelend langs de kraampjes waar alles bijna hetzelfde is.
Kaas, honing, fatourada en wijn.
Wij zetten ons neer in een van de zetels uitkijkend op het schouwspel van de markt.
Koffie en cola en zoals de traditie ons leert om 11 over 11 een ouzo.
Later die zondag vreten we niets uit, ik download een boek op mijn telefoon en ga heerlijk zitten lezen op het verlaten strand van Komponada waar als het te warm wordt de zee heerlijke afkoeling schenkt.
Later die avond stroomt het plein bij het restaurant Kokkino Spalleto langzaam vol met mensen, als wij de eerste ronde van het avondeten al achter de kiezen hebben.
Ook de koningin van het eiland arriveert.
Niet per gouden koets maar op een slagschip van een motorfiets fel verlicht met allerlei led-verlichting, een afschuwelijk ding.
Ik weet niet waar ze vandaan komen maar het mannelijk geslacht is gekleed alsof hij zo uit de oorlog in Oekraïne geplukt is, een compleet camouflage pak en mevrouw lijkt op een sterk opgewaardeerde imca marina.
Het is de levende belichaming van een kleurplaat.
Het individu zal zeker twee uur nodig hebben om de kermisatraktie die ze is voor te moeten bereiden.
Ze zijn al op leeftijd en ze wil graag gezien worden, alleen op zo een leeftijd onthuld een te strak zittende bloemetjes legging niet echt de schoonheid van de dame want de nodige kilootjes puilen er aan alle kanten uit.
Blauw is het thema wat ook overslaat in de make-up, ogen lippen etc zijn fel fluoriserend blauw.
Ze blijven niet lang en dat snap ik ook wel, de garnaal moet vanavond nog gepeld worden en de verf moet er ook allemaal weer af.
Het is een 4 mans band die tot diep in de avond de indringende klanken van de Griekse muziek ten gehoren brengt, kretenzer muziek.
Bij de eerste klanken staat de dansvloer al vol met jeugd die vrolijk dansend de avond beginnen.
Het duurt tot twee uur in de ochtend voordat eindelijk de Fatourada op tafel komt en wij huiswaarts keren, dat werd dus een kort nachtje.
“Zeg gaan we nog een keer wandelen bij Avlemonas?”
Waar dan?
Ik bedoel je kunt vanuit dat mooie Italiaans aandoende dorp alle kanten op.
“Nou zo langs de kust”
O dat is goed.
Oké oké het is er mooi maar dat hebben we reeds eerder twee of drie keer gedaan en in het begin is er een pad maar voor de rest is het vooral uitkijken dat je je ledematen heel houdt.
In het visserplaatsje is het druk, twee busladingen met frivole toeristen op lak schoenen en te opvallende sieraden schuifelen gewapend met hun mobiel fotograferend of telefonerend door het dorp.
Als mijn vriendin een foto wil nemen zeg ik wacht even, doe dat straks als de meute weer verdwenen is en het vredige kustplaatsje weer rustig is.
Bij de haven nemen we het pad langs de kust, voor ons uit loopt een toerist.
De man heeft haast en even denk ik zal hij iets verkeerds gegeten hebben.
Hij komt waarschijnlijk uit een van de bussen en loopt niet met de meute mee maar neemt zijn foto’s elders.
Hij zal een tijdstempel voor de bus meegekregen hebben, vandaar zijn haast.
Bij de vuurtoren blijft hij staan terwijl wij verder links het pad nemen langs de lange zwarte kust.
De kust bestaat uit Een Grillige maar messcherpe bodem.
Als de wind op de kust staat heeft de zee vrij spel om hier van alles te lozen.
Het is een ware supermarkt van gebruikte spullen.
Schoenen, sandalen, reddingsvesten, flessen, broeken, truien een helm en hout.
Heel veel hout en jammer genoeg veel plastic flessen, het komt van overzee dus je kunt de bevolking hier niet de schuld geven, de mensheid in het algemeen wel.
Als ik voor elke plastic fles een dubbeltje, sorry 10 cent zou krijgen dan zat ik de rest van de vakantie gratis te eten.
Waar komt het allemaal vandaag en even krijg ik het vermoeden dat veel van het alles best zou kunnen komen van de vluchtelingen van de andere kant, ik moet het toch niet meemaken dat ik hier menselijke resten vindt.
Gelukkig niet en al was het wel zo dan zou ik daar zeker niet over schrijven.
Tot nu toe was het inmiddels onzichtbare pad gemarkeerd met blauwe verf maar bij de kleine baai met superklein zandstrand vervaagt de markering en moeten we verder op eigen instinct en dat lukt aardig.
Er wordt hier zout gewonnen, nou ja gewonnen het enige wat zo iemand moet doen is de kleine gaten in de bodem hier leeg scheppen, de zee, zon en wind doen het voorbereidende werk.
Bij het kleine kapelletje, tenminste wat daar van over is stoppen we even.
Jesus is verdwenen, zijn beeltenis is voor de wind niet heilig, ik vind de gegoede herder in stukken, met zijn gezicht naar de bodem gekeerd.
Het is even zoeken maar de stenen legpuzzel van de tegel met beeltenis is weer bijna kompleet… God mag weten voor hoelang maar ik had een goede daad verricht en zoiets wordt altijd beloont…toch?
“Gaan we terug?”
Gaan we terug denk ik bij mezelf, wat voor toegevoegde waarde heeft deze wandeling dan die ik verder langs de kust zie gaan.
Bovendien zijn de blauwe markeringen ook weer opgedoken.
Ik had gezien dat er ergens een mooie rotsformatie moest zijn dus nee terug… me hoela.
“Nee ik wil nog effe door”
En zo geschiedde het dat we op deze tweede pinksterdag voor de ingang staan van een grote grot, een grot die uitkijkt naar een van de twee eilandje ten zuiden van diakofti.
Het is het huis van een geiten familie, dat moge duidelijk zijn gezien de vloerbedekking die er ligt.
Prachtig, je zou hier toch maar wonen en even denk ik dat in na mijn dood wel terug wil als geit.
Als we na het grotbezoek afdalen naar de ruige kust is het een prachtig plaatje.
Met weemoed kijk ik naar de blauwe markering die verder gaat langs de kust.
We worden in de verte gadegeslagen door een grotbewoner, een witte geit blert ons om te verdwijnen uit zijn woning.
Ik heb voor een volgende keer dus al twee uitdagingen, thuis even een notitie maken.
Nu terug, iets hoger langs de kust zodat we de scherpe rotsbodem deels vermijden.
Waar we doorlopen is ook gewoon zeebodem, ooit.
Nu omhoog gekomen, bewijs hiervan zijn de enorme schelpen in de rotsbodem die zo groot zijn als een volwassen hand (mannelijk)
We steken het weiland door om zo een deel van de eerste moeilijk beloopbare route af te snijden en komen uit bij het eerder besproken strandje.
Gezwommen wordt er vandaag niet, het is tijd voor de lunch.
Via de kleine vuurtoren lopen we weer op een begaanbaar pad.
Aan de kunst staat een geit ons aan te staren en op het pad staat een grote bok met voor mij een net iets te groot gewei.
Even afwachten wat deze van plan is.
Licht geïrriteerd maakt de viervoeter langzaam voor ons plaats alsof hij weet dat ik toch wel wat angst voor hem heb.
De meeste toeristen zijn verdwenen uit het dorp.
Bij restaurant Psomoladea nemen wij de lunch, een mamos en een klein flesje ouzo.
