Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
Het is dinsdagavond, ik krijg net van de redactie mijn toegezonden verhaal terug wat goedgekeurd is en inmiddels ook gepubliceerd.
En ze is gelijk weg…..dansen.
Het waait, het waait hard.
Ik had voor mijzelf drie bammetjes gesmeerd met salami en toen ik terug kwam met de Ouzo was de salami verdwenen.
Drie plakjes waren keurig door de wind naar elders verplaatst.
Eerst maar even een warme douche maar voor de douche doe ik eerst de muggenronde.
Het resultaat is dat er weer een tiental zijn gaan hemelen.
De douche laat altijd even op zich wachten, ik weet niet waar het warme water vandaan dient te komen maar het duurt een minuut.
Nou is een minuut niet lang maar het is zonde van het water wat nutteloos doorstroomt, dus als ik ga douchen sta ik klaar met de waterkoker, het steelpannetje voor het gekookte eitje van morgen en het afwasteiltje voor de was.
Of iedereen zo een tik heeft betwijfel ik maar goed het is een kleine bijdrage.
Na de douche maar in het lang, jogging, hoodie en sokken want de kleine bloedzuigers zullen zo wel weer verschijnen.
Nou vandaag dus.
De hoofdstad hadden wij nog niet uitgebreid bezocht deze vakantie dus een bezoek zou wel leuk zijn vandaag, ik had de route in mijn kop dus hoefde geen gps of iets dergelijks mee.
Daar komt nog bij dat als je wilt verdwalen in de smalle straten van Chora, je of slechtziend moet zijn, dan wel de bodem van de ouzofles hebben gezien.
De route naar de hoofdstad is simpel, een lange asfaltweg naar het zuiden en op het laatst kun je je oriënteren op het grote kasteel aan het einde van de “stad”.
Op de grote parking aan het begin is het druk.
De drukte laat zich echter niet vergallen in de straatjes van het dorp, of iedereen moet in het kastro zitten.
In de bocht bij het dorpsplein van de stad zie ik twee bekende Nederlanders die heerlijk aan de koffie gezeten hebben, ietwat jaloers hebben we het over het wandelen.
Bij de een wil de heup niet meewerken en de ander had last van een eerdere val.
De geest en de conditie zijn perfect alleen het ouder wordende lichaam werkt niet mee en toont zijn gebreken, iets wat zeker ook bij mij gaat tellen dus we lopen wat we lopen kunnen zodat we later kunnen dromen van de mooie herinneringen van het eiland.
Waar ben ik niet geweest? God zal het weten en die weet het ook en ik kan alleen maar hopen dat hij ons wat meer tijd gunt voor het lichaam de geest geeft…amen.
We doen eerst de kerkje links van het kastro en ik raak ongevraagd in gesprek met buitenlanders, aan hun taal herken ik de inwoners van de voormalige Britse strafkolonie… Australiërs.
Ze vertellen mij honderd uit over de dingen die wij al weten maar beleefd luister ik toe.
Ze vinden het hier perfect en de zee, je kunt hier heerlijk zwemmen zonder dat je hier moet uitkijken voor haaien.
Als ik ze wil vertellen over de kwallen van afgelopen week weet ik echter niet hoe een kwal heet in het Engels dus ik laat de opmerking schieten.
We gaan door omhoog richting het kastro en net als ik de hoek om wil kom ik de eerder ontmoete landgenoten weer tegen.
“Het waait joh, we komen net vanuit het kasteel maar het waait enorm”
Dus ik denk O jee…
Ik wilde onderlangs aan de rechterzijde van het kastro.
Daar zit eigenlijk een klein stukje in wat de vrees voor de hoogte bij mij aanwakkert, dus met deze wind gaan we dat niet doen.
Ik weet nog een andere weg.
We lopen noordwaarst de “grote winkelstraat” af, bij het kermamiek winkeltje van Roussos gluren we even naar binnen en als we net weg willen draaien “ kalimera how are you” ontsluit de oudste dochter van Roussos de deur voor ons.
Het kleine kind wat ik mij kon herinneren is een mooie jonge vrouw geworden en heeft het karakter van de familie meegekregen, vriendelijk en goedlachs.
We kopen wat leuke spulletjes en gaan dan door naar het plein voor de koffie, een stuk appeltaart en nokencake waar de honing van af druipt.
“Hee gaan we nog naar Kapsali?”…. Is goed.
Er gaat zeggen en schrijven vanaf Chora en asfaltweg slingerend naar benden naar de mondaine badplaats.
Tussen dat geslinger loopt een dalend onverhard pad naar beneden dat de bochten van het asfalt afsnijd.
Steil is het pad wel en dat merk ik als we naar beneden lopen, plots ligt ik op mijn rug, uitgegleden over de losse stenen.
Een schrammetje meer of minder maakt ook niet meer uit.
Als we verder dalen blijft mijn vriendin achter.
“Hee loop eens door” roep ik ietwat geërgerd.
“Ja daaag ik heb de spullen van Roussos in mijn rugzak”.
Op de vraag of ik de rugzak moet nemen weet ik zelf het antwoord al.
Voor de Engelse brug slaan we rechts het sterk steigende pad op, het waait, het waait erg. Even sta ik op het onverharde pad om af te dalen naar het strand maar ook dit slaan we over.
Wat rest is een snelle lunch in Kapsali, aan de boulevard, verse mamos van t vat en een heerlijke clubsandwich.
Zo ik ga douchen, mijn wederhelft komt zo terug van de dansles in Fratsia.
Tien uur had ik afgesproken deze woensdagmorgen met andere wandelaars.
Ik moest er dus op tijd uit, scheren, douchen en brood halen.
Dat laatste kon in Karavas en dat scheelde weer tijd.
We hebben huisdieren, nee geen katten iets kleiner, nee niet de muskieten!
Op het balkon loopt al de gehele week een mier, een grote dat wel maar hij doet ons niets, blijft keurig buiten dus wij proberen hem in leven te houden en niet te vertrappen.
Sinds deze morgen heeft hij een vriendinnetje en gezamenlijk wandelen ze het balkon heen en weer.
Vandaag eindelijk naar het kerkje bij het vliegveld, de Agios Ilias.
Hoog op een heuvel kijkt het oude kerkje uit over het vliegveld.
Het weer is goed, bewolkt en iets van 23 graden, regen dreigt en valt later ook in de vorm van een paar druppels.
3 auto’s 7 personen, drie mannelijk vier vrouwelijk.
Bij het Kolocotronics monument zetten we de vervoersmiddelen neer en lopen het pad op richting Diakofti, gadegeslagen door geiten, veel geiten.
We slaan links van het bekende pad af en volgen het pad noordwaarts onderlangs de hoge heuvelrug waar op de laatste hoge punt het kerkje staat.
Ik voorop, daarachter de twee mannen en daarachter weer de Albert Cuyp.
Ik weet niet waar ze het allemaal over hebben maar links en rechts schieten de geiten verbaasd uit de struiken en ook van grote hoogte wordt het bont gezelschap door de viervoeters aanschouwd.
Daar waar het pad ophoud gaan we verder over de geiten paden.
Een deel had al een keer getracht omhoog te komen maar had duidelijk de verkeerde richting genomen, ze waren te snel omhoog gegaan terwijl je hier juist omlaag moest.
Oké het was voor mij ook even zoeken maar ik wist een ding, laag blijven tot de gestapelde stenen.
Daar ging de bril af, de camera in de tas en de pet op.
De klim naar boven is inspannend te noemen maar duidelijk te volgen.
Het werd langzaam stiller maar tijdens een rustpauze ging het gesprek weer verder, wat ik er uit kon opmaken was dat de dames het over de onderkleding lijn hadden.
Ik hoorde wat maten over de toonbank rollen en wat wel en niet goed zat.
Ik denk we gaan maar weer want dit gaat nergens over.
Ietwat uitgeput kwam het gezelschap op adem bij het kerkje alwaar wed genoten van het uitzicht richting het vliegveld en de omringende dorpen.
Ook het hoger gelegen gebouw werd bekeken waaruit op het laatste moment nog een stel geiten de vlucht namen.
Ik zelf liep nog even door naar de andere zijde van de heuvel.
Een van de wandelaars had gehoord van iemand dat je aan de andere zijde de heuvel weer af kon, natuurlijk wist ik wel wie dat was, dus ik bekeek even de mogelijkheden en zag hier wel heil in voor ook een volgende keer.
Terug ging over hetzelfde pad wat ineens veel steiler afdaalt dan je denkt.
Ik had onderweg wat stenen gestapeld voor de juiste terug route want er waren meerdere mogelijkheden waarvan ik niets wist of er wel doorgang was.
Beneden staken we de muur over om het pad te vervolgen.
Toen liepen we vast, ik wist dat we nog een muur over moesten alleen niet meer waar.
Uiteindelijk eindigde het avontuur door de struiken op de weg waar ik uit wilde komen.
Een heel avontuur weer met het nodige letsel.
De rest van het pad over de rode aarde gaat richting de auto, gade geslagen door op nieuw veel geiten die duidelijk zicht en reukbaar aanwezig waren.
En ze is gelijk weg…..dansen.
Het waait, het waait hard.
Ik had voor mijzelf drie bammetjes gesmeerd met salami en toen ik terug kwam met de Ouzo was de salami verdwenen.
Drie plakjes waren keurig door de wind naar elders verplaatst.
Eerst maar even een warme douche maar voor de douche doe ik eerst de muggenronde.
Het resultaat is dat er weer een tiental zijn gaan hemelen.
De douche laat altijd even op zich wachten, ik weet niet waar het warme water vandaan dient te komen maar het duurt een minuut.
Nou is een minuut niet lang maar het is zonde van het water wat nutteloos doorstroomt, dus als ik ga douchen sta ik klaar met de waterkoker, het steelpannetje voor het gekookte eitje van morgen en het afwasteiltje voor de was.
Of iedereen zo een tik heeft betwijfel ik maar goed het is een kleine bijdrage.
Na de douche maar in het lang, jogging, hoodie en sokken want de kleine bloedzuigers zullen zo wel weer verschijnen.
Nou vandaag dus.
De hoofdstad hadden wij nog niet uitgebreid bezocht deze vakantie dus een bezoek zou wel leuk zijn vandaag, ik had de route in mijn kop dus hoefde geen gps of iets dergelijks mee.
Daar komt nog bij dat als je wilt verdwalen in de smalle straten van Chora, je of slechtziend moet zijn, dan wel de bodem van de ouzofles hebben gezien.
De route naar de hoofdstad is simpel, een lange asfaltweg naar het zuiden en op het laatst kun je je oriënteren op het grote kasteel aan het einde van de “stad”.
Op de grote parking aan het begin is het druk.
De drukte laat zich echter niet vergallen in de straatjes van het dorp, of iedereen moet in het kastro zitten.
In de bocht bij het dorpsplein van de stad zie ik twee bekende Nederlanders die heerlijk aan de koffie gezeten hebben, ietwat jaloers hebben we het over het wandelen.
Bij de een wil de heup niet meewerken en de ander had last van een eerdere val.
De geest en de conditie zijn perfect alleen het ouder wordende lichaam werkt niet mee en toont zijn gebreken, iets wat zeker ook bij mij gaat tellen dus we lopen wat we lopen kunnen zodat we later kunnen dromen van de mooie herinneringen van het eiland.
Waar ben ik niet geweest? God zal het weten en die weet het ook en ik kan alleen maar hopen dat hij ons wat meer tijd gunt voor het lichaam de geest geeft…amen.
We doen eerst de kerkje links van het kastro en ik raak ongevraagd in gesprek met buitenlanders, aan hun taal herken ik de inwoners van de voormalige Britse strafkolonie… Australiërs.
Ze vertellen mij honderd uit over de dingen die wij al weten maar beleefd luister ik toe.
Ze vinden het hier perfect en de zee, je kunt hier heerlijk zwemmen zonder dat je hier moet uitkijken voor haaien.
Als ik ze wil vertellen over de kwallen van afgelopen week weet ik echter niet hoe een kwal heet in het Engels dus ik laat de opmerking schieten.
We gaan door omhoog richting het kastro en net als ik de hoek om wil kom ik de eerder ontmoete landgenoten weer tegen.
“Het waait joh, we komen net vanuit het kasteel maar het waait enorm”
Dus ik denk O jee…
Ik wilde onderlangs aan de rechterzijde van het kastro.
Daar zit eigenlijk een klein stukje in wat de vrees voor de hoogte bij mij aanwakkert, dus met deze wind gaan we dat niet doen.
Ik weet nog een andere weg.
We lopen noordwaarst de “grote winkelstraat” af, bij het kermamiek winkeltje van Roussos gluren we even naar binnen en als we net weg willen draaien “ kalimera how are you” ontsluit de oudste dochter van Roussos de deur voor ons.
Het kleine kind wat ik mij kon herinneren is een mooie jonge vrouw geworden en heeft het karakter van de familie meegekregen, vriendelijk en goedlachs.
We kopen wat leuke spulletjes en gaan dan door naar het plein voor de koffie, een stuk appeltaart en nokencake waar de honing van af druipt.
“Hee gaan we nog naar Kapsali?”…. Is goed.
Er gaat zeggen en schrijven vanaf Chora en asfaltweg slingerend naar benden naar de mondaine badplaats.
Tussen dat geslinger loopt een dalend onverhard pad naar beneden dat de bochten van het asfalt afsnijd.
Steil is het pad wel en dat merk ik als we naar beneden lopen, plots ligt ik op mijn rug, uitgegleden over de losse stenen.
Een schrammetje meer of minder maakt ook niet meer uit.
Als we verder dalen blijft mijn vriendin achter.
“Hee loop eens door” roep ik ietwat geërgerd.
“Ja daaag ik heb de spullen van Roussos in mijn rugzak”.
Op de vraag of ik de rugzak moet nemen weet ik zelf het antwoord al.
Voor de Engelse brug slaan we rechts het sterk steigende pad op, het waait, het waait erg. Even sta ik op het onverharde pad om af te dalen naar het strand maar ook dit slaan we over.
Wat rest is een snelle lunch in Kapsali, aan de boulevard, verse mamos van t vat en een heerlijke clubsandwich.
Zo ik ga douchen, mijn wederhelft komt zo terug van de dansles in Fratsia.
Tien uur had ik afgesproken deze woensdagmorgen met andere wandelaars.
Ik moest er dus op tijd uit, scheren, douchen en brood halen.
Dat laatste kon in Karavas en dat scheelde weer tijd.
We hebben huisdieren, nee geen katten iets kleiner, nee niet de muskieten!
Op het balkon loopt al de gehele week een mier, een grote dat wel maar hij doet ons niets, blijft keurig buiten dus wij proberen hem in leven te houden en niet te vertrappen.
Sinds deze morgen heeft hij een vriendinnetje en gezamenlijk wandelen ze het balkon heen en weer.
Vandaag eindelijk naar het kerkje bij het vliegveld, de Agios Ilias.
Hoog op een heuvel kijkt het oude kerkje uit over het vliegveld.
Het weer is goed, bewolkt en iets van 23 graden, regen dreigt en valt later ook in de vorm van een paar druppels.
3 auto’s 7 personen, drie mannelijk vier vrouwelijk.
Bij het Kolocotronics monument zetten we de vervoersmiddelen neer en lopen het pad op richting Diakofti, gadegeslagen door geiten, veel geiten.
We slaan links van het bekende pad af en volgen het pad noordwaarts onderlangs de hoge heuvelrug waar op de laatste hoge punt het kerkje staat.
Ik voorop, daarachter de twee mannen en daarachter weer de Albert Cuyp.
Ik weet niet waar ze het allemaal over hebben maar links en rechts schieten de geiten verbaasd uit de struiken en ook van grote hoogte wordt het bont gezelschap door de viervoeters aanschouwd.
Daar waar het pad ophoud gaan we verder over de geiten paden.
Een deel had al een keer getracht omhoog te komen maar had duidelijk de verkeerde richting genomen, ze waren te snel omhoog gegaan terwijl je hier juist omlaag moest.
Oké het was voor mij ook even zoeken maar ik wist een ding, laag blijven tot de gestapelde stenen.
Daar ging de bril af, de camera in de tas en de pet op.
De klim naar boven is inspannend te noemen maar duidelijk te volgen.
Het werd langzaam stiller maar tijdens een rustpauze ging het gesprek weer verder, wat ik er uit kon opmaken was dat de dames het over de onderkleding lijn hadden.
Ik hoorde wat maten over de toonbank rollen en wat wel en niet goed zat.
Ik denk we gaan maar weer want dit gaat nergens over.
Ietwat uitgeput kwam het gezelschap op adem bij het kerkje alwaar wed genoten van het uitzicht richting het vliegveld en de omringende dorpen.
Ook het hoger gelegen gebouw werd bekeken waaruit op het laatste moment nog een stel geiten de vlucht namen.
Ik zelf liep nog even door naar de andere zijde van de heuvel.
Een van de wandelaars had gehoord van iemand dat je aan de andere zijde de heuvel weer af kon, natuurlijk wist ik wel wie dat was, dus ik bekeek even de mogelijkheden en zag hier wel heil in voor ook een volgende keer.
Terug ging over hetzelfde pad wat ineens veel steiler afdaalt dan je denkt.
Ik had onderweg wat stenen gestapeld voor de juiste terug route want er waren meerdere mogelijkheden waarvan ik niets wist of er wel doorgang was.
Beneden staken we de muur over om het pad te vervolgen.
Toen liepen we vast, ik wist dat we nog een muur over moesten alleen niet meer waar.
Uiteindelijk eindigde het avontuur door de struiken op de weg waar ik uit wilde komen.
Een heel avontuur weer met het nodige letsel.
De rest van het pad over de rode aarde gaat richting de auto, gade geslagen door op nieuw veel geiten die duidelijk zicht en reukbaar aanwezig waren.
