Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
14 September 2023, 08:21
Hallo beste levensgenieters, ik heb van de week een nieuw maagdelijk groen schriftje gekocht.
In het witte kader in het midden van de voorkant schrijf ik in keurige letters “Kythira 9/2023”
Het schriftje is 24 lijns en de pagina’s zijn nog onbevlekt, hoog tijd om daar verandering in te brengen en dit ietwat van geschiedenisgeschrift vol te krijgen.
Het zijn nare tijden, branden, aardverschuivingen en overstromingen door hevige regenvallen.
Tel daarbij de absurd hoge temperaturen in september voor Nederland bij en bij een ieder moet dan toch wel het kwartje gaan vallen dat we de verkeerde weg in zijn geslagen met z’n allen.
Tijd om ergens massaal te gaan protesteren op een snelweg heb ik echter niet.
Dus voor zo lang men mij de tijd gunt hier op aarde te verblijven, zal ik deze dan ook maar vooral heel nuttig besteden.
Op de eerste reisdag worden we verbaasd wakker, regen, harde regen met stevige windstoten en daar ben ik niet blij mee, had dat nou niet een paar dagen kunnen wachten?
Even komt bij mij de gedachte naar boven om twee plastic vuilniszakken klaar te maken om over de koffers te schuiven maar de buienradar app verteld mij dat het over een half uur al weer droog moet zijn dus ik laat het plastic voor wat het is.
De trein van 5 over half acht is ons vervoersmiddel naar de luchthaven, vanaf huis is het een kleine 750 meter lopen naar ons kleine station en ach aan lopen heb ik niet echt een hekel dus dat lukt wel.
De trein zal druk zijn dus we boeken om naar 1e klas in de hoop een plekje te kunnen bemachtigen.
Hebben we alles? Koffers, paspoorten, tickets, foto-apparatuur etc etc, je kent het wel het plaatje passeert de afgelopen uren steeds opnieuw de revue en dan toch nog even kijken of je alles hebt in de veronderstelling dat je weet dat het wel goed zit.
De weg naar het station ligt vol met obstakels, de ferme wind heeft diverse bomen van hun vruchten ontdaan, kastanjes nog niet ontdaan van hun stekelige schil doen de wieltjes van de koffers diverse malen vastlopen en ook de nog groene eikels kraken heerlijk onder de wandelschoenen.
Een vroege hondenbezitster kijkt even schichtig om haar heen, de hond had net zijn behoefte gedaan en ze was echt niet van plan het op te ruimen totdat wij in haar oogbeeld verschenen en ze vlug een groen poepzakje uit haar jas graaide.
“Goedemorgen” en de vrouw mopperde iets onverstaanbaars.
Ja sorry maar uitwerpselen aan de wieltjes van je valies is niet echt prettig.
De vriendelijke stem uit de speaker op het station kondigde aan dat we 5 minuten vertraging hebben, dat worden er tien en in Haarlem treed het automatische remsysteem van de trein in werking en gaat er niet meer af.
Overstappen dus in een super drukke trein maar uiteindelijk toch nog ruim op tijd op de luchthaven waar dikke wolken dreigend boven de Haarlemmermeer verschijnen.
Als het vliegmachientje van Agean air iets later dan gepland vertrekt tikt de regen zacht tegen de ronde ramen van het toestel…… op naar de zon.
We drinken wat, we lunchen en weldra trekt de hemel open boven de zuidelijke landen rond de middellandse zee.
Het vliegveld ligt vol in de zon en anders dan anders gaan we toch met een bus richting de aankomsthal, een hal waar het druk is… stervensdruk.
Ik dacht dat de vakanties al weer een beetje voorbij waren maar het lijkt hier de Nieuwe Dijk wel op een zaterdagmiddag.
In de ene hand een trolley en in de ander de mobiel op gezichtshoogte, de mens blijkt getransformeerd tot robotjes met een extern geheugen in de rechterhand.
Ook in de bagagehal heb ik het nog nooit zo druk gezien en aan de minder vrolijke gezichten is af te lezen dat het allemaal niet zo vlotjes verloopt.
De plooien in mijn gezicht ontbreken vooralsnog maar als na dik een uur er nog geen koffers zijn wordt het toch krap om het busje van het hotel te scoren om 17.30 uur.
17.25 de eerste koffer van de vlucht vanuit Amsterdam rollen de band op en twee tellen later zetten we het op een draf naar buiten waar we nog net op tijd zijn om plaats te nemen in het busje ……….. pffffff, wie zei er nou dat vakantie ontspanning was.
In het Avra hotel in Rafina hebben we zeezicht, de laatste boten van die dag meren aan.
Vreemd want volgens de berichten was er een staking vandaag.
Tegen de avond gaan we maar eens op stap richting het centrum, het centrale plein om te kijken voor wat vertier.
Het is rustig op het plein, slechts een paar restaurantjes zijn er open, de rest is dicht en zo ook het etablissement waar we normaliter zitten.
We gaan dus op zoek naar een vervanger en lopen de smalle straatjes af.
“Hee zullen we vast het ontbijt meenemen voor morgen?” De donutshop heeft allerlei heerlijke producten die elke dag vers in de vitrine uitgestalt liggen, wachtend op een hongerige toerist.
We kiezen er twee en ook nog wat water voor de nacht.
Op een ander pleintje gaan we zitten bij een restaurant om even later weer op de stappen, pizza… nee daar heb ik niet echt trek in.
“Naar de haven dan maar”
“Hallo my friend how are you” de kleine vriendelijke Griek met zijn gekromde neus die bijna zijn bovenlip raakt, kan zo ongeschikt in een spannende griezelfilm, hij is of een hele goede toneelspeler of flink in de war.
Hij zweert bij hoog en bij laag dat hij ons kent, van verleden jaar of zelfs van gisteren.
We nemen plaats bij een van de tafeltjes en 5 tellen later staat er ouzo en ijs.
Na de eerste slok van de anijsdrank valt het kwartje……vakantie!
Als ook de zachte hemelse smaak van de verse tomaten in de salade mijn tong streelt volgt een tweede herkenning.
Het is rustig en de Griek maakt een praatje met ons, vraagt waar we heen gaan en verteld over de staking die er wel degelijk is, het noodweer van de afgelopen tijd en een ongeluk met twee veerboten een week geleden.
De borden zijn leeg en ook de ouzo heeft geen tijd gehad om te verdampen.
Moe maar voldaan stap ik na een korte wandeling onder de douche en even later vallen we als een blok in slaap.
In het witte kader in het midden van de voorkant schrijf ik in keurige letters “Kythira 9/2023”
Het schriftje is 24 lijns en de pagina’s zijn nog onbevlekt, hoog tijd om daar verandering in te brengen en dit ietwat van geschiedenisgeschrift vol te krijgen.
Het zijn nare tijden, branden, aardverschuivingen en overstromingen door hevige regenvallen.
Tel daarbij de absurd hoge temperaturen in september voor Nederland bij en bij een ieder moet dan toch wel het kwartje gaan vallen dat we de verkeerde weg in zijn geslagen met z’n allen.
Tijd om ergens massaal te gaan protesteren op een snelweg heb ik echter niet.
Dus voor zo lang men mij de tijd gunt hier op aarde te verblijven, zal ik deze dan ook maar vooral heel nuttig besteden.
Op de eerste reisdag worden we verbaasd wakker, regen, harde regen met stevige windstoten en daar ben ik niet blij mee, had dat nou niet een paar dagen kunnen wachten?
Even komt bij mij de gedachte naar boven om twee plastic vuilniszakken klaar te maken om over de koffers te schuiven maar de buienradar app verteld mij dat het over een half uur al weer droog moet zijn dus ik laat het plastic voor wat het is.
De trein van 5 over half acht is ons vervoersmiddel naar de luchthaven, vanaf huis is het een kleine 750 meter lopen naar ons kleine station en ach aan lopen heb ik niet echt een hekel dus dat lukt wel.
De trein zal druk zijn dus we boeken om naar 1e klas in de hoop een plekje te kunnen bemachtigen.
Hebben we alles? Koffers, paspoorten, tickets, foto-apparatuur etc etc, je kent het wel het plaatje passeert de afgelopen uren steeds opnieuw de revue en dan toch nog even kijken of je alles hebt in de veronderstelling dat je weet dat het wel goed zit.
De weg naar het station ligt vol met obstakels, de ferme wind heeft diverse bomen van hun vruchten ontdaan, kastanjes nog niet ontdaan van hun stekelige schil doen de wieltjes van de koffers diverse malen vastlopen en ook de nog groene eikels kraken heerlijk onder de wandelschoenen.
Een vroege hondenbezitster kijkt even schichtig om haar heen, de hond had net zijn behoefte gedaan en ze was echt niet van plan het op te ruimen totdat wij in haar oogbeeld verschenen en ze vlug een groen poepzakje uit haar jas graaide.
“Goedemorgen” en de vrouw mopperde iets onverstaanbaars.
Ja sorry maar uitwerpselen aan de wieltjes van je valies is niet echt prettig.
De vriendelijke stem uit de speaker op het station kondigde aan dat we 5 minuten vertraging hebben, dat worden er tien en in Haarlem treed het automatische remsysteem van de trein in werking en gaat er niet meer af.
Overstappen dus in een super drukke trein maar uiteindelijk toch nog ruim op tijd op de luchthaven waar dikke wolken dreigend boven de Haarlemmermeer verschijnen.
Als het vliegmachientje van Agean air iets later dan gepland vertrekt tikt de regen zacht tegen de ronde ramen van het toestel…… op naar de zon.
We drinken wat, we lunchen en weldra trekt de hemel open boven de zuidelijke landen rond de middellandse zee.
Het vliegveld ligt vol in de zon en anders dan anders gaan we toch met een bus richting de aankomsthal, een hal waar het druk is… stervensdruk.
Ik dacht dat de vakanties al weer een beetje voorbij waren maar het lijkt hier de Nieuwe Dijk wel op een zaterdagmiddag.
In de ene hand een trolley en in de ander de mobiel op gezichtshoogte, de mens blijkt getransformeerd tot robotjes met een extern geheugen in de rechterhand.
Ook in de bagagehal heb ik het nog nooit zo druk gezien en aan de minder vrolijke gezichten is af te lezen dat het allemaal niet zo vlotjes verloopt.
De plooien in mijn gezicht ontbreken vooralsnog maar als na dik een uur er nog geen koffers zijn wordt het toch krap om het busje van het hotel te scoren om 17.30 uur.
17.25 de eerste koffer van de vlucht vanuit Amsterdam rollen de band op en twee tellen later zetten we het op een draf naar buiten waar we nog net op tijd zijn om plaats te nemen in het busje ……….. pffffff, wie zei er nou dat vakantie ontspanning was.
In het Avra hotel in Rafina hebben we zeezicht, de laatste boten van die dag meren aan.
Vreemd want volgens de berichten was er een staking vandaag.
Tegen de avond gaan we maar eens op stap richting het centrum, het centrale plein om te kijken voor wat vertier.
Het is rustig op het plein, slechts een paar restaurantjes zijn er open, de rest is dicht en zo ook het etablissement waar we normaliter zitten.
We gaan dus op zoek naar een vervanger en lopen de smalle straatjes af.
“Hee zullen we vast het ontbijt meenemen voor morgen?” De donutshop heeft allerlei heerlijke producten die elke dag vers in de vitrine uitgestalt liggen, wachtend op een hongerige toerist.
We kiezen er twee en ook nog wat water voor de nacht.
Op een ander pleintje gaan we zitten bij een restaurant om even later weer op de stappen, pizza… nee daar heb ik niet echt trek in.
“Naar de haven dan maar”
“Hallo my friend how are you” de kleine vriendelijke Griek met zijn gekromde neus die bijna zijn bovenlip raakt, kan zo ongeschikt in een spannende griezelfilm, hij is of een hele goede toneelspeler of flink in de war.
Hij zweert bij hoog en bij laag dat hij ons kent, van verleden jaar of zelfs van gisteren.
We nemen plaats bij een van de tafeltjes en 5 tellen later staat er ouzo en ijs.
Na de eerste slok van de anijsdrank valt het kwartje……vakantie!
Als ook de zachte hemelse smaak van de verse tomaten in de salade mijn tong streelt volgt een tweede herkenning.
Het is rustig en de Griek maakt een praatje met ons, vraagt waar we heen gaan en verteld over de staking die er wel degelijk is, het noodweer van de afgelopen tijd en een ongeluk met twee veerboten een week geleden.
De borden zijn leeg en ook de ouzo heeft geen tijd gehad om te verdampen.
Moe maar voldaan stap ik na een korte wandeling onder de douche en even later vallen we als een blok in slaap.
