Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
16 September 2023, 07:22
Deze eerste morgen op het ons zo bekende eilandje zien en voelen er vreedzaam uit in vergelijk met de verhalen die we reeds hebben vernomen van de diverse vrienden die we gisteren op de aankomstdag al weer snel ontmoet hebben.
De reisdag vanaf Athene naar Kythira die we zoals altijd door de lucht doen was simpel en verliep vlotjes.
De aankomst was hartelijk en al snel zaten we in het huurautootje richting het noorden.
Pelaghia was Pelaghia en lag onbedrieglijk onaangeroerd aan de helder blauwe zee die slechts door een simpele bries enige tekening op het water vertoonde.
In het appartementen complex ging ik op zoek naar Kostas, de oude taxichauffeur uit het dorp, om een electronisch kaartje te bemachtigen dat de toegang verschaft tot ons appartement.
Ondertussen werden we door dorpsgenoten op de hoogte gebracht over de situatie op het eiland en al snel bleek dat ook de rest van het complex vol zat met bekenden die we in de loop van de tijd hadden leren kennen, aardige lieve mensen die net als wij een ding gemeen hebben, de liefde voor het eiland en het gevoel van rust.
Diezelfde rust is er ook deze morgen als ik heerlijk aan de koffie zit en geniet van het ruime uitzicht voor me, het is 7.00 uur en doodstil, ik denk dat de rest van het complex nog heerlijk in het land van Klaas Vaak zijn bezigheden doet.
Na gisteren de koffers gedropt te hebben was het snel nog even naar het dorp voor een drankje en al gauw was het over met de rust want diverse bekenden kwamen aanschuiven en deden hun verhaal.
Ook Yoran komt aanschuiven, een Zweed, een kolos van een man wiens rug rechtstreeks doorloopt in zijn hoofd.
De vriendelijke Scandinaviër ken ik al jaren, de eerste ontmoeting met hem was dat ik van zijn land werd af gescholden.
Per ongeluk was ik verkeerd gereden en kwam uit op zijn landerijen, hij reed mij tegemoet in een grote jeep en vroeg in het Engels wat ik op zijn land moest.
Ik stapte uit en hij bleef zitten, nu had ik niet echt angst voor de brede Zweed, blaffende honden bijten immers niet maar de grote hond die in de bagageruimte mij ietwat vreemd aankeek die blafte niet.
Sindsdien is een vriendschap ontstaan, de levensloop van Yoran kent een geschiedenis waar ik een boek over kan schrijven.
Hij zit naast me en drinkt bier, het Nederlands is voor hem hetzelfde als voor mij het Grieks, sommige woordjes pik ik op, de andere laat ik liggen.
Als ik een olijf doormidden bijt krijg ik niet de smaak die ik daags ervoor in mijn mond kreeg, deze is bitter, niet vies maar toch de smaak is duidelijk anders dan de zoute olijf die ik eerder op het vaste land had geproefd.
De Zweed ziet dat mijn gezicht vertrekt en dan begint een verhaal over olijven en als iemand iets weet over olijven…… juist…hij.
Gelukkig stopt de uitleg als in de verte een passagiersschip vreemd hellend op de kade afstevent.
Het schip wat normaal aan de kade in diakofti afmeert komt nu toch echt deze kant op.
“Fuel, gasoline” zegt Yoran, “no passengers, only trucks”
Tien minuten later worden zijn woorden bevestigd als er 4 trucks met oplegger achterste voren het schip verlaten, brandstof voor het eiland.
Het blijkt voor de wagens makkelijker te zijn om vanuit hier hun goederen te verdelen in plaats om vanuit Diakofti waar de zware trucks stijl omhoog moeten.
Na de verhalen en de ouzo krijg ik honger, deze wordt even later gestild bij Kaleris, een van de restaurants langs de boulevard.
Het is er eerst rustig maar later wordt het er gelukkig plezierig druk en dat doet me deugt, voorgaande jaren is het er wel anders geweest.
Moe, het is nog niet echt laat die avond maar ik ben moe.
Als we vanuit de duisternis het complex betreden worden we begroet door bekende stemmen en die stemmen koppel ik direct aan het kaartje met de twee biertjes die ik bij aankomst in de koeling vond.
“Boshuis Epe”, Bart en Irene zitten naast ons op dezelfde etage, ook regelmatige eilandbevolkers met dezelfde voorkeuren als wij.
Na een vriendelijk gesprek gaan we naar binnen, gooi ik mijn kleding ergens neer en val als een blok in slaap.
Zo de tweede bak koffie zit er in en hier en daar ontwaken de medebewoners van het complex.
Wat gaan we vandaag doen? Uiteraard op stap, te voet want verhalen over het sociale gebeuren daar zit niet echt iedereen op te wachten en is ook niet echt reclame voor het eiland.
Ik kan echter nog niet op stap, ik moet wachten op een telefoontje uit Nederland, sinds januari van dit jaar heb ik problemen met de rechter knie.
Wandelen gaat maar buigen wordt een probleem en na diverse fotoos en ziekenhuis bezoeken heeft men toch besloten voor een kijk operatie, waarover ik zo een telefonische consultatie krijg, zoals dat zo mooi omschreven wordt.
Blablablabla dat was t consult… niks nieuws eerst maar vakantie.
Nog voordat ik in gesprek kom deze week met de beroemde wandelgids van Pyrgos House mail ik hem alvast mijn “todo” lijst waar hij altijd om vraagt en ik eigenlijk nooit heb, deze keer echter wel, ik geloof iets van 9 of 10 wandelingen voor het geval ik niets meer weet of er niets meer in mij opkomt, als u denk dat is toch hetzelfde dan kunt u een een deel van de tekst schrappen.
Goed dat telefoongesprek kwam dus als een geplande onderbreking waar ik niet op zat te wachten, ik had liever het dagelijkse wandelingetje naar het dorp gemaakt voor een vers bammetje.
Nu dus ontbijt onderweg, ook geen straf, zeker niet als je weet wat de bakker in Karavas allemaal te bieden heeft.
Dus op weg naar het noorden Karavas.
Ook bij de bakker wederom bekenden die heerlijk aan de koffie zitten, een van de laatste keren helaas want morgen staat voor hun de terugreis in de planning en aan die gedachte moet ikzelf even niet denken.
In de bakkerij zelf Amerikanen en ik weet niet of u het al eens meegemaakt heeft maar dat is toch wel apart volk dat volgens mij toch echt denkt dat de wereld van hen is.
Wordt je vriendelijk geholpen terwijl je aan de beurt bent dan kwekken ze er gewoon brutaal doorheen.
2 bougatsa en een dikke plak cake, de cake gaat er buiten gedeeltelijk aan, weggespoeld met een koude koffie, de bougatsa bewaar ik voor op het strand.
“Welk strand” nou gewoon bij de vuurtoren “ nee hè je gaat ons toch niet weer opnieuw vervelen met die eenzijdige tocht naar die vuurtoren”
Ja helaas wel al is de route dit keer wel even anders dan andere keren dus laten we maar gewoon beginnen.
Na het korte ontbijt parkeer ik het witte huurautootje onderaan de kerk op de parking.
“Godver vloek ik “ voluit.
“Waar is mij Gps” niet dat ik zonder dat ding niet op pad kan maar het apparaat kost een vermogen en ik gebruik hem slechts gedeeltelijk voor het wandelen en eigenlijk meer voor de fiets.
Het laatst had ik hem gebruikt op de tafel bij de bakkerij om contact te maken met de satellieten en was er toch heilig van overtuigd dat ik hem onder het midden console van de auto had geschoven maar hij was weg.
Het zweet brak me uit, ben ik nu echt dement aan het worden, kwaad schut ik mijn rugzak leeg, maar geen Gps.
“Stap in, terug naar de bakker” maar ook bij de bakker geen gps….
Nog een keer kijken maar nu met mijn leesbril op en ja hoor hij ligt gewoon waar ik hem had geplaatst in het midden console.
Varifocus…. Ik heb een nieuwe bril maar kan er niet echt aan wennen, dus die gaat voorlopig maar even niet meer op.
Het verhaal start dus op nieuw onder aan de parking bij de kerk in Karavas, gps aan en rugzakken om.
We lopen schuin omhoog het dorp in en via de trappen lopen we langs het kerkplein.
Karavas is mooi, het is zonde dat men vaak niet even de moeite neemt om dit dorp te bezoeken, als het de angst is om mensen tegen te komen, die vind je er bijna niet en zowel dan zijn ze uiterst vriendelijk.
Aan de andere zijde lopen we het dorp weer uit over een betonpad richting de waterbronnen waarna we in een bocht een smal stijl pad kiezen dat ons doet uitkomen bij een gehucht met de onuitspreekbare naam: Diakopoulianika.
We noemen het gemakshalve het “Lada” dorp.
Het enig positieve wat er tegenwoordig nog te melden is uit Rusland is dit terreinwagentje waarvan er hier twee mooie exemplaren staan.
Langs het pad staan vruchtbomen, peren van het type stoof en eigenwijs als ik ben proef ik er een om hem direct maar tussen de spijltjes van een hek te plaatsen, de eigenaar die dit weldra leest zal weten dat ik daar geweest ben.
We zijn net het dorp uit als we kiezen voor een pad rechts wat stijl het dal ingaat, het is een mooi maar steil en smal pad dat keurig lijkt te zijn schoongespoeld door de regen enige tijd geleden.
We steken een weg over en vervolgen aan de overzijde weer het pad wat uiteindelijk uitkomt bij een stroompje en een klein bruggetje.
“Wil jij nog cake” en het laatste deel van de cake wordt evenredig verdeelt waarbij het grootse deel mij ten delen valt.
Het stroompje is een kleine rivier wat prachtig door het landschap snijd en uitkomt bij het bekende Amir Ali. Daar stopt hij echter niet maar gaat gevoed door diverse bronnen door totdat hij uiteindelijk uitkomt in zee bij Platia Ammos.
Het riviertje blijkt een levensader te zijn voor diverse landerijen en ook diverse watergoten die ook op hun beurt weer de watermolens aandreven.
Getuige zijn slechts enkele ruïnes die aan weerskanten van het riviertje te bewonderen zijn.
Het pad loopt dan weer links en dan weer rechts langs het stroompje en diverse malen zijn er kleine dammen opgeworpen om zo water te collecteren voor de landerijen met de vele fruitbomen.
De granaatappel is volgens mij rijp om geplukt te worden gezien zijn fel rode kleur.
Als we uitkomen bij Amir Ali blijkt het restaurant wel in bedrijf maar vooralsnog gesloten.
Naast de bron kiezen we een stenen trap die omhoog gaat en overgaat in een oud pad.
Bovenaan slaan we rechts en klimmen behoorlijk omhoog, Amir Ali achter ons latend.
Dit pas schoongemaakte pad had ik van het voorjaar ontdekt en toen vanaf de andere kant belopen echter in deze richting is hij ook zeer de moeite waard.
In oostelijk richting zien we in de verte de zee en ook de vuurtoren en Platia Ammos zijn zichtbaar.
Het is warm, een wind waait er nauwelijks en het lichaam is bezweet, de shirts heerlijk nat.
We nemen regelmatig water om de dorst te lessen.
Het mooie pad stopt bij een waterbron waarvan als ik de kraan opendraai er slechts druppelsgewijs iets uitkomt, wil ik de fles vullen dan schat ik dat we een uur moeten blijven zitten, dus dat gaan we echt niet doen.
Verder dan maar weer, de volgende uitdaging is het schoenendorp, ook een dorp met een bijnaam vanwege de vele schoenen die er om onduidelijke reden gedumpt zijn.
Het dorp zelf heeft mooie grote huizen, vervallen en onbewoond.
Of het echt een apart gehucht is of hoort bij het naast gelegen KRYONERI weet ik niet echt dus het blijft voor ons gewoon het schoenen dorp.
Het pad naar boven is stijl en vergt enige inspanning, de bloeiende cactussen erlangs zijn echter prachtig.
We gaan verder door het eerder beschreven volgende dorp waar eveneens geen levende ziel te vinden is.
Na het dorp slaan we rechts een ander pad in, steken de weg over en vervolgen onze weg om uit te komen bij het kleine gebedshuisje op de splitsing naar de vuurtoren.
We gaan door de zee lonkt, bij deze temperatuur is een koele duik een aangename afkoeling en bovendien de bougatsa moet er nog aan geloven.
Bij het strand gaat de kleding uit en plak ik deze tegen de rotsen om te drogen, met name de rug is door de rugzak drijfnat en is doorgelopen op de korte broek.
Dus terwijl wij een frisse duik nemen kan de kleding drogen.
Na de lunch gaan we om half drie deze middag verder waarbij de bougatsa moet dienen als brandstof om via de meest noordelijke rots boven te geraken bij de vuurtoren.
Nadat de ademhaling weer in de stationair stand is teruggekeerd gaan we verder door het landschap dat links van het brede pad ligt.
Dit pad zigzagt mooi door de lage begroeiing en loopt deels langs de oude Telegraaf palen die ooit de enige connectie waren met de vuurtoren.
Dan dalen we stijl verder af richting de oostkust, een ruige rotsige kust waar de zee kalm blauw kleurt.
Door de kleine kloof waar ik gasten verwacht, blijken deze niet thuis te zijn, ik heb überhaupt nog geen geit gezien. Zou het toeristenseizoen daar de oorzaak van zijn dat menig geit via de heerlijke gerechten via het bord verdwenen zou zijn, het zal toch niet?
Verderop komt Platia Ammos dichterbij en dat betekend Fiorenza.
Ik weet nu al dat de 1/2 liter bier binnen een paar seconden op is.
In het restaurant is het rustig, bekenden van ons zitten heerlijk aan een lunch.
De eigenaar Yourgos begroet ons vriendelijk en inderdaad het biertje is verdampt voordat ik ook maar twee keer met mijn ogen knipper.
“Doet u mij maar hetzelfde als die meneer” en even later staan er twee borden met heerlijk voedsel, een kebab en een souvlaki.
“Waar moeten jullie nu nog naar toe” vraagt de vriendelijke Hollander
Als ik hem vertel dat we naar Karavas moeten is het aanbod voor de lift wel heel aanlokkelijk maar we doen het toch niet.
Een laat namiddag wandelingetje rond de klok van 5 moet toch niet zo moeilijk zijn en bovendien is dit een mooie kans om het bier eruit te lopen en de spijsvertering weer op gang te helpen.
Naar Karavas is het eigenlijk een rechte lijn, dat deze ook gloeit in het landschap was ik echter een beetje vergeten en ook de namiddag zon geeft nog gewoon 28 graden aan op mijn horloge.
Opnieuw is de kleding drijfnat en bij de bron van de portokalia tap ik een fles vol met water om deze vervolgens in een keer over mij hoofd te ledigen…….heerlijk.
Het water bij Amir Ali stroomt rustig, de Libelles blijken verdwenen en ook de meestal aanwezige kikkers zijn er niet meer te vinden.
Het ziet er een beetje triest uit.
Het restaurant is echter wel open, een enkel gezin zit heerlijk aan een late lunch.
Via de brug met de vele mooi gekleurde eenden, of zijn het nu ganzen, klimmen we omhoog richting de kerk van Karavas, steken het dorp nog even door en komen ruim na zessen weer terug bij de auto, moe maar voldaan.
17 kilometer aan mooi wandelavontuur, goed bekend terrein maar toch altijd weer mooier dan de mookerhei
Later!
De reisdag vanaf Athene naar Kythira die we zoals altijd door de lucht doen was simpel en verliep vlotjes.
De aankomst was hartelijk en al snel zaten we in het huurautootje richting het noorden.
Pelaghia was Pelaghia en lag onbedrieglijk onaangeroerd aan de helder blauwe zee die slechts door een simpele bries enige tekening op het water vertoonde.
In het appartementen complex ging ik op zoek naar Kostas, de oude taxichauffeur uit het dorp, om een electronisch kaartje te bemachtigen dat de toegang verschaft tot ons appartement.
Ondertussen werden we door dorpsgenoten op de hoogte gebracht over de situatie op het eiland en al snel bleek dat ook de rest van het complex vol zat met bekenden die we in de loop van de tijd hadden leren kennen, aardige lieve mensen die net als wij een ding gemeen hebben, de liefde voor het eiland en het gevoel van rust.
Diezelfde rust is er ook deze morgen als ik heerlijk aan de koffie zit en geniet van het ruime uitzicht voor me, het is 7.00 uur en doodstil, ik denk dat de rest van het complex nog heerlijk in het land van Klaas Vaak zijn bezigheden doet.
Na gisteren de koffers gedropt te hebben was het snel nog even naar het dorp voor een drankje en al gauw was het over met de rust want diverse bekenden kwamen aanschuiven en deden hun verhaal.
Ook Yoran komt aanschuiven, een Zweed, een kolos van een man wiens rug rechtstreeks doorloopt in zijn hoofd.
De vriendelijke Scandinaviër ken ik al jaren, de eerste ontmoeting met hem was dat ik van zijn land werd af gescholden.
Per ongeluk was ik verkeerd gereden en kwam uit op zijn landerijen, hij reed mij tegemoet in een grote jeep en vroeg in het Engels wat ik op zijn land moest.
Ik stapte uit en hij bleef zitten, nu had ik niet echt angst voor de brede Zweed, blaffende honden bijten immers niet maar de grote hond die in de bagageruimte mij ietwat vreemd aankeek die blafte niet.
Sindsdien is een vriendschap ontstaan, de levensloop van Yoran kent een geschiedenis waar ik een boek over kan schrijven.
Hij zit naast me en drinkt bier, het Nederlands is voor hem hetzelfde als voor mij het Grieks, sommige woordjes pik ik op, de andere laat ik liggen.
Als ik een olijf doormidden bijt krijg ik niet de smaak die ik daags ervoor in mijn mond kreeg, deze is bitter, niet vies maar toch de smaak is duidelijk anders dan de zoute olijf die ik eerder op het vaste land had geproefd.
De Zweed ziet dat mijn gezicht vertrekt en dan begint een verhaal over olijven en als iemand iets weet over olijven…… juist…hij.
Gelukkig stopt de uitleg als in de verte een passagiersschip vreemd hellend op de kade afstevent.
Het schip wat normaal aan de kade in diakofti afmeert komt nu toch echt deze kant op.
“Fuel, gasoline” zegt Yoran, “no passengers, only trucks”
Tien minuten later worden zijn woorden bevestigd als er 4 trucks met oplegger achterste voren het schip verlaten, brandstof voor het eiland.
Het blijkt voor de wagens makkelijker te zijn om vanuit hier hun goederen te verdelen in plaats om vanuit Diakofti waar de zware trucks stijl omhoog moeten.
Na de verhalen en de ouzo krijg ik honger, deze wordt even later gestild bij Kaleris, een van de restaurants langs de boulevard.
Het is er eerst rustig maar later wordt het er gelukkig plezierig druk en dat doet me deugt, voorgaande jaren is het er wel anders geweest.
Moe, het is nog niet echt laat die avond maar ik ben moe.
Als we vanuit de duisternis het complex betreden worden we begroet door bekende stemmen en die stemmen koppel ik direct aan het kaartje met de twee biertjes die ik bij aankomst in de koeling vond.
“Boshuis Epe”, Bart en Irene zitten naast ons op dezelfde etage, ook regelmatige eilandbevolkers met dezelfde voorkeuren als wij.
Na een vriendelijk gesprek gaan we naar binnen, gooi ik mijn kleding ergens neer en val als een blok in slaap.
Zo de tweede bak koffie zit er in en hier en daar ontwaken de medebewoners van het complex.
Wat gaan we vandaag doen? Uiteraard op stap, te voet want verhalen over het sociale gebeuren daar zit niet echt iedereen op te wachten en is ook niet echt reclame voor het eiland.
Ik kan echter nog niet op stap, ik moet wachten op een telefoontje uit Nederland, sinds januari van dit jaar heb ik problemen met de rechter knie.
Wandelen gaat maar buigen wordt een probleem en na diverse fotoos en ziekenhuis bezoeken heeft men toch besloten voor een kijk operatie, waarover ik zo een telefonische consultatie krijg, zoals dat zo mooi omschreven wordt.
Blablablabla dat was t consult… niks nieuws eerst maar vakantie.
Nog voordat ik in gesprek kom deze week met de beroemde wandelgids van Pyrgos House mail ik hem alvast mijn “todo” lijst waar hij altijd om vraagt en ik eigenlijk nooit heb, deze keer echter wel, ik geloof iets van 9 of 10 wandelingen voor het geval ik niets meer weet of er niets meer in mij opkomt, als u denk dat is toch hetzelfde dan kunt u een een deel van de tekst schrappen.
Goed dat telefoongesprek kwam dus als een geplande onderbreking waar ik niet op zat te wachten, ik had liever het dagelijkse wandelingetje naar het dorp gemaakt voor een vers bammetje.
Nu dus ontbijt onderweg, ook geen straf, zeker niet als je weet wat de bakker in Karavas allemaal te bieden heeft.
Dus op weg naar het noorden Karavas.
Ook bij de bakker wederom bekenden die heerlijk aan de koffie zitten, een van de laatste keren helaas want morgen staat voor hun de terugreis in de planning en aan die gedachte moet ikzelf even niet denken.
In de bakkerij zelf Amerikanen en ik weet niet of u het al eens meegemaakt heeft maar dat is toch wel apart volk dat volgens mij toch echt denkt dat de wereld van hen is.
Wordt je vriendelijk geholpen terwijl je aan de beurt bent dan kwekken ze er gewoon brutaal doorheen.
2 bougatsa en een dikke plak cake, de cake gaat er buiten gedeeltelijk aan, weggespoeld met een koude koffie, de bougatsa bewaar ik voor op het strand.
“Welk strand” nou gewoon bij de vuurtoren “ nee hè je gaat ons toch niet weer opnieuw vervelen met die eenzijdige tocht naar die vuurtoren”
Ja helaas wel al is de route dit keer wel even anders dan andere keren dus laten we maar gewoon beginnen.
Na het korte ontbijt parkeer ik het witte huurautootje onderaan de kerk op de parking.
“Godver vloek ik “ voluit.
“Waar is mij Gps” niet dat ik zonder dat ding niet op pad kan maar het apparaat kost een vermogen en ik gebruik hem slechts gedeeltelijk voor het wandelen en eigenlijk meer voor de fiets.
Het laatst had ik hem gebruikt op de tafel bij de bakkerij om contact te maken met de satellieten en was er toch heilig van overtuigd dat ik hem onder het midden console van de auto had geschoven maar hij was weg.
Het zweet brak me uit, ben ik nu echt dement aan het worden, kwaad schut ik mijn rugzak leeg, maar geen Gps.
“Stap in, terug naar de bakker” maar ook bij de bakker geen gps….
Nog een keer kijken maar nu met mijn leesbril op en ja hoor hij ligt gewoon waar ik hem had geplaatst in het midden console.
Varifocus…. Ik heb een nieuwe bril maar kan er niet echt aan wennen, dus die gaat voorlopig maar even niet meer op.
Het verhaal start dus op nieuw onder aan de parking bij de kerk in Karavas, gps aan en rugzakken om.
We lopen schuin omhoog het dorp in en via de trappen lopen we langs het kerkplein.
Karavas is mooi, het is zonde dat men vaak niet even de moeite neemt om dit dorp te bezoeken, als het de angst is om mensen tegen te komen, die vind je er bijna niet en zowel dan zijn ze uiterst vriendelijk.
Aan de andere zijde lopen we het dorp weer uit over een betonpad richting de waterbronnen waarna we in een bocht een smal stijl pad kiezen dat ons doet uitkomen bij een gehucht met de onuitspreekbare naam: Diakopoulianika.
We noemen het gemakshalve het “Lada” dorp.
Het enig positieve wat er tegenwoordig nog te melden is uit Rusland is dit terreinwagentje waarvan er hier twee mooie exemplaren staan.
Langs het pad staan vruchtbomen, peren van het type stoof en eigenwijs als ik ben proef ik er een om hem direct maar tussen de spijltjes van een hek te plaatsen, de eigenaar die dit weldra leest zal weten dat ik daar geweest ben.
We zijn net het dorp uit als we kiezen voor een pad rechts wat stijl het dal ingaat, het is een mooi maar steil en smal pad dat keurig lijkt te zijn schoongespoeld door de regen enige tijd geleden.
We steken een weg over en vervolgen aan de overzijde weer het pad wat uiteindelijk uitkomt bij een stroompje en een klein bruggetje.
“Wil jij nog cake” en het laatste deel van de cake wordt evenredig verdeelt waarbij het grootse deel mij ten delen valt.
Het stroompje is een kleine rivier wat prachtig door het landschap snijd en uitkomt bij het bekende Amir Ali. Daar stopt hij echter niet maar gaat gevoed door diverse bronnen door totdat hij uiteindelijk uitkomt in zee bij Platia Ammos.
Het riviertje blijkt een levensader te zijn voor diverse landerijen en ook diverse watergoten die ook op hun beurt weer de watermolens aandreven.
Getuige zijn slechts enkele ruïnes die aan weerskanten van het riviertje te bewonderen zijn.
Het pad loopt dan weer links en dan weer rechts langs het stroompje en diverse malen zijn er kleine dammen opgeworpen om zo water te collecteren voor de landerijen met de vele fruitbomen.
De granaatappel is volgens mij rijp om geplukt te worden gezien zijn fel rode kleur.
Als we uitkomen bij Amir Ali blijkt het restaurant wel in bedrijf maar vooralsnog gesloten.
Naast de bron kiezen we een stenen trap die omhoog gaat en overgaat in een oud pad.
Bovenaan slaan we rechts en klimmen behoorlijk omhoog, Amir Ali achter ons latend.
Dit pas schoongemaakte pad had ik van het voorjaar ontdekt en toen vanaf de andere kant belopen echter in deze richting is hij ook zeer de moeite waard.
In oostelijk richting zien we in de verte de zee en ook de vuurtoren en Platia Ammos zijn zichtbaar.
Het is warm, een wind waait er nauwelijks en het lichaam is bezweet, de shirts heerlijk nat.
We nemen regelmatig water om de dorst te lessen.
Het mooie pad stopt bij een waterbron waarvan als ik de kraan opendraai er slechts druppelsgewijs iets uitkomt, wil ik de fles vullen dan schat ik dat we een uur moeten blijven zitten, dus dat gaan we echt niet doen.
Verder dan maar weer, de volgende uitdaging is het schoenendorp, ook een dorp met een bijnaam vanwege de vele schoenen die er om onduidelijke reden gedumpt zijn.
Het dorp zelf heeft mooie grote huizen, vervallen en onbewoond.
Of het echt een apart gehucht is of hoort bij het naast gelegen KRYONERI weet ik niet echt dus het blijft voor ons gewoon het schoenen dorp.
Het pad naar boven is stijl en vergt enige inspanning, de bloeiende cactussen erlangs zijn echter prachtig.
We gaan verder door het eerder beschreven volgende dorp waar eveneens geen levende ziel te vinden is.
Na het dorp slaan we rechts een ander pad in, steken de weg over en vervolgen onze weg om uit te komen bij het kleine gebedshuisje op de splitsing naar de vuurtoren.
We gaan door de zee lonkt, bij deze temperatuur is een koele duik een aangename afkoeling en bovendien de bougatsa moet er nog aan geloven.
Bij het strand gaat de kleding uit en plak ik deze tegen de rotsen om te drogen, met name de rug is door de rugzak drijfnat en is doorgelopen op de korte broek.
Dus terwijl wij een frisse duik nemen kan de kleding drogen.
Na de lunch gaan we om half drie deze middag verder waarbij de bougatsa moet dienen als brandstof om via de meest noordelijke rots boven te geraken bij de vuurtoren.
Nadat de ademhaling weer in de stationair stand is teruggekeerd gaan we verder door het landschap dat links van het brede pad ligt.
Dit pad zigzagt mooi door de lage begroeiing en loopt deels langs de oude Telegraaf palen die ooit de enige connectie waren met de vuurtoren.
Dan dalen we stijl verder af richting de oostkust, een ruige rotsige kust waar de zee kalm blauw kleurt.
Door de kleine kloof waar ik gasten verwacht, blijken deze niet thuis te zijn, ik heb überhaupt nog geen geit gezien. Zou het toeristenseizoen daar de oorzaak van zijn dat menig geit via de heerlijke gerechten via het bord verdwenen zou zijn, het zal toch niet?
Verderop komt Platia Ammos dichterbij en dat betekend Fiorenza.
Ik weet nu al dat de 1/2 liter bier binnen een paar seconden op is.
In het restaurant is het rustig, bekenden van ons zitten heerlijk aan een lunch.
De eigenaar Yourgos begroet ons vriendelijk en inderdaad het biertje is verdampt voordat ik ook maar twee keer met mijn ogen knipper.
“Doet u mij maar hetzelfde als die meneer” en even later staan er twee borden met heerlijk voedsel, een kebab en een souvlaki.
“Waar moeten jullie nu nog naar toe” vraagt de vriendelijke Hollander
Als ik hem vertel dat we naar Karavas moeten is het aanbod voor de lift wel heel aanlokkelijk maar we doen het toch niet.
Een laat namiddag wandelingetje rond de klok van 5 moet toch niet zo moeilijk zijn en bovendien is dit een mooie kans om het bier eruit te lopen en de spijsvertering weer op gang te helpen.
Naar Karavas is het eigenlijk een rechte lijn, dat deze ook gloeit in het landschap was ik echter een beetje vergeten en ook de namiddag zon geeft nog gewoon 28 graden aan op mijn horloge.
Opnieuw is de kleding drijfnat en bij de bron van de portokalia tap ik een fles vol met water om deze vervolgens in een keer over mij hoofd te ledigen…….heerlijk.
Het water bij Amir Ali stroomt rustig, de Libelles blijken verdwenen en ook de meestal aanwezige kikkers zijn er niet meer te vinden.
Het ziet er een beetje triest uit.
Het restaurant is echter wel open, een enkel gezin zit heerlijk aan een late lunch.
Via de brug met de vele mooi gekleurde eenden, of zijn het nu ganzen, klimmen we omhoog richting de kerk van Karavas, steken het dorp nog even door en komen ruim na zessen weer terug bij de auto, moe maar voldaan.
17 kilometer aan mooi wandelavontuur, goed bekend terrein maar toch altijd weer mooier dan de mookerhei
Later!
