Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
16 September 2023, 20:08
Dat de dag niet altijd zo verloopt als gepland blijkt vandaag maar weer eens.
De planning was vroeg op stap, ontbijt in Kapsali en daar ergens een klein wandelingetje op pakken als ontlasting voor de dag van gisteren, die toch wel duidelijk voelbaar was in de kuiten.
Wat ging er mis? Nou ja mis……..
Op de eerste plaats had ik mijn verhaal van gisteren nog niet helemaal af en toen mijn wandelmaatje gisteravond ineens tussen de lakens verdwenen was voelde ik ook de aandrang om vroeg mijn ogen te sluiten.
Na het verhaal moest ik eerst nog wat afleveren in het dorp, dat klinkt als een cocaine deal maar was gewoon gerookte paling en chocolade stroopwafels, iets waar de Grieken overigens wel een moord voor doen.
Ik had gewoon ruimte nodig in de koelkast om de boodschappen kwijt te kunnen die we nog niet gedaan hadden.
Dat effe afleveren werd koffie met een dikke plak cake en een hoop geouweneel.
Dus een uur vloog zomaar voorbij, reken daar nog een keer het feit bij dat ik vanaf Potamos tot Chora bijna in file reed.
Een sliert van huurautootjes die een bus niet voorbij durfde en er pas ruimte kwam in Livadi.
Laat dus maar die planning….
“Hee wat dacht je van eerst een koffie op het plein in Chora, dan doen we daarna wel een rondje”
Helaas was het café in de bocht bezet door toeristen van allerlei pluimage, ik had in het begin de bussen al zien staan en was al voorbereid.
Zeg nou eerlijk wat is Chora nou voor de Griekse toerist?
Ze strompelen de bus uit, lopen de centrale straat af naar het Kastro, waar ze misschien de moeite nemen om het te bezichtigen en zo niet linea recta omkeren om zich ergens bij een café te nestelen en de rest van de tijd zich zitten verteren op een koffie, dat dus.
Wij nemen plaats op een terras bij een ander café wat prachtig uitkijkt richting het zuiden.
En ja hoor ik krijg gelijk als ik de toeristen die ik net zag vertrekken binnen 20 minuten terug zie strompelen, zo zonde.
Maar ik denk laat maar………..
Na de koffie strompelen wij ook richting het kastro door de smalle hoofdstraat en laten ook wij het kastro voor wat het is.
Het waait nauwelijks dus we nemen het mooie pad onderlangs het oude kasteel.
Het pad daalt sterk en brengt je langs hoge afgronden waar ik nu na al die jaren wel weet hoe ik daar mee om moet gaan.
We vervolgen onze weg en nemen het pad naar het strand van Sparagario, een mooi breed strand, alleen om er te komen dat vergt wat energie, vandaar dat het ook heerlijk rustig is op het strand.
Als ik de laatste trappen naar het strand afdaal zie ik twee mensen zwemmen met daar tussen iets van een eend.
“Achtung da komt jemand” hoor ik vanuit het water, Duitsers, de man was spiernaakt en was binnen twee tellen het wasser aus.
De vreemde eend bleek een aalscholver die niet was gediend van enige concurrentie als hij aan het vissen was, hij zat met zijn snavel te pikken aan het touwtje van het bikinibroekje van frau Helga die er dus ook zo uit was.
Wij pakken de tassen uit en smeren een dikke laag bescherming op de huid. De gevleugelde visser is inmiddels verdwenen.
Even later tijdens een korte zwemtocht zie ik hem echter staan tegen de zwarte rotsen, hij of zij is niet zwart zoals we ze bij ons kennen maar heeft een meer bruin achtige camouflage kleur waardoor hij bijna niet opvalt tegen de donkere rotsen, alleen zijn witte snavel valt op.
Het beest heeft mij wel degelijk in de gaten en blijft stokstijf staan, ik aan de andere kant heb geen zin in een onnodige confrontatie en laat de visser met rust.
Even na de klok van enen bestijgen we de rots aan de andere zijde van het strand en komen uit bij de dalende weg die tot de boulevard van Kapsali lijdt.
Het is er voor deze maand behoorlijk druk, de zee staat vol met toeristen en ook de restaurants doen zichtbaar goede zaken.
Bij een van de laatste nemen we plaats, Trattamento.
De ervaring heeft ons geleert dat het eten daar goed is.
De huis salade die bestaat uit sla, komkommer, rode kool, witte kool, wortel en andijvie smaakt heerlijk en als later de loukanika en de inktvis verschijnt blijkt het toch wel iets teveel van het goede maar uiteindelijk komt het op.
We waren net op tijd want even later staan de mensen gewoon te wachten tot er een plekje vrij komt.
Het is uitstekend weer voorlopig met een graad of dertig is het heerlijk aan de kust maar ik vrees voor zo het ergste.
Na de lunch doen we nog een wandeling naar de tweede baai om na een pauze met een ijsco toch echt te beginnen aan de wandeling naar de hoofdstad Chora.
Deze terugtocht begint net over de oude Engelse brug en bestaat uit 4 etappes waarvan de eerste de zwaartste is.
Zo voelt het ook als we ons neer zetelen op de trappen van het gesloten barretje in de eerste bocht, de zweetdruppeltjes dalen neer op de warme grond.
Mijn oog valt echter op twee koelkasten die onbeheerd en ingesloten staan opgesteld.
Stoutmoedig open ik de eerste waarin ik alleen maar glazen vindt, in de tweede grote zakken met ijsklontjes waarvan ik er een aantal steel.
Nou ja stelen, ik heb nog nooit moeten betalen voor ijs in mijn frisdrank sterker nog het wordt er altijd maar ongevraagd in gekieperd en als het er niet in zit en ik er om vraag hoef ik nooit bij te betalen en met diep geruststellende gedachte nemen we de tweede, de derde en ook de laatste etappe Chora in.
Waarbij bij het bestijgen van de laatste trede het ijs uit mijn handen is verdwenen en ik mijn nek koel….zalig.
Inmiddels is Chora verlaten, de toeristen opgelost in een intense stilte en de bussen verdwenen.
Ook wij gaan enigsinds vermoeid richting Pelaghia, er staat ons nog een klusje te wachten…. Verhuizen, een verdieping hoger.
Tot morgen maar weer.
De planning was vroeg op stap, ontbijt in Kapsali en daar ergens een klein wandelingetje op pakken als ontlasting voor de dag van gisteren, die toch wel duidelijk voelbaar was in de kuiten.
Wat ging er mis? Nou ja mis……..
Op de eerste plaats had ik mijn verhaal van gisteren nog niet helemaal af en toen mijn wandelmaatje gisteravond ineens tussen de lakens verdwenen was voelde ik ook de aandrang om vroeg mijn ogen te sluiten.
Na het verhaal moest ik eerst nog wat afleveren in het dorp, dat klinkt als een cocaine deal maar was gewoon gerookte paling en chocolade stroopwafels, iets waar de Grieken overigens wel een moord voor doen.
Ik had gewoon ruimte nodig in de koelkast om de boodschappen kwijt te kunnen die we nog niet gedaan hadden.
Dat effe afleveren werd koffie met een dikke plak cake en een hoop geouweneel.
Dus een uur vloog zomaar voorbij, reken daar nog een keer het feit bij dat ik vanaf Potamos tot Chora bijna in file reed.
Een sliert van huurautootjes die een bus niet voorbij durfde en er pas ruimte kwam in Livadi.
Laat dus maar die planning….
“Hee wat dacht je van eerst een koffie op het plein in Chora, dan doen we daarna wel een rondje”
Helaas was het café in de bocht bezet door toeristen van allerlei pluimage, ik had in het begin de bussen al zien staan en was al voorbereid.
Zeg nou eerlijk wat is Chora nou voor de Griekse toerist?
Ze strompelen de bus uit, lopen de centrale straat af naar het Kastro, waar ze misschien de moeite nemen om het te bezichtigen en zo niet linea recta omkeren om zich ergens bij een café te nestelen en de rest van de tijd zich zitten verteren op een koffie, dat dus.
Wij nemen plaats op een terras bij een ander café wat prachtig uitkijkt richting het zuiden.
En ja hoor ik krijg gelijk als ik de toeristen die ik net zag vertrekken binnen 20 minuten terug zie strompelen, zo zonde.
Maar ik denk laat maar………..
Na de koffie strompelen wij ook richting het kastro door de smalle hoofdstraat en laten ook wij het kastro voor wat het is.
Het waait nauwelijks dus we nemen het mooie pad onderlangs het oude kasteel.
Het pad daalt sterk en brengt je langs hoge afgronden waar ik nu na al die jaren wel weet hoe ik daar mee om moet gaan.
We vervolgen onze weg en nemen het pad naar het strand van Sparagario, een mooi breed strand, alleen om er te komen dat vergt wat energie, vandaar dat het ook heerlijk rustig is op het strand.
Als ik de laatste trappen naar het strand afdaal zie ik twee mensen zwemmen met daar tussen iets van een eend.
“Achtung da komt jemand” hoor ik vanuit het water, Duitsers, de man was spiernaakt en was binnen twee tellen het wasser aus.
De vreemde eend bleek een aalscholver die niet was gediend van enige concurrentie als hij aan het vissen was, hij zat met zijn snavel te pikken aan het touwtje van het bikinibroekje van frau Helga die er dus ook zo uit was.
Wij pakken de tassen uit en smeren een dikke laag bescherming op de huid. De gevleugelde visser is inmiddels verdwenen.
Even later tijdens een korte zwemtocht zie ik hem echter staan tegen de zwarte rotsen, hij of zij is niet zwart zoals we ze bij ons kennen maar heeft een meer bruin achtige camouflage kleur waardoor hij bijna niet opvalt tegen de donkere rotsen, alleen zijn witte snavel valt op.
Het beest heeft mij wel degelijk in de gaten en blijft stokstijf staan, ik aan de andere kant heb geen zin in een onnodige confrontatie en laat de visser met rust.
Even na de klok van enen bestijgen we de rots aan de andere zijde van het strand en komen uit bij de dalende weg die tot de boulevard van Kapsali lijdt.
Het is er voor deze maand behoorlijk druk, de zee staat vol met toeristen en ook de restaurants doen zichtbaar goede zaken.
Bij een van de laatste nemen we plaats, Trattamento.
De ervaring heeft ons geleert dat het eten daar goed is.
De huis salade die bestaat uit sla, komkommer, rode kool, witte kool, wortel en andijvie smaakt heerlijk en als later de loukanika en de inktvis verschijnt blijkt het toch wel iets teveel van het goede maar uiteindelijk komt het op.
We waren net op tijd want even later staan de mensen gewoon te wachten tot er een plekje vrij komt.
Het is uitstekend weer voorlopig met een graad of dertig is het heerlijk aan de kust maar ik vrees voor zo het ergste.
Na de lunch doen we nog een wandeling naar de tweede baai om na een pauze met een ijsco toch echt te beginnen aan de wandeling naar de hoofdstad Chora.
Deze terugtocht begint net over de oude Engelse brug en bestaat uit 4 etappes waarvan de eerste de zwaartste is.
Zo voelt het ook als we ons neer zetelen op de trappen van het gesloten barretje in de eerste bocht, de zweetdruppeltjes dalen neer op de warme grond.
Mijn oog valt echter op twee koelkasten die onbeheerd en ingesloten staan opgesteld.
Stoutmoedig open ik de eerste waarin ik alleen maar glazen vindt, in de tweede grote zakken met ijsklontjes waarvan ik er een aantal steel.
Nou ja stelen, ik heb nog nooit moeten betalen voor ijs in mijn frisdrank sterker nog het wordt er altijd maar ongevraagd in gekieperd en als het er niet in zit en ik er om vraag hoef ik nooit bij te betalen en met diep geruststellende gedachte nemen we de tweede, de derde en ook de laatste etappe Chora in.
Waarbij bij het bestijgen van de laatste trede het ijs uit mijn handen is verdwenen en ik mijn nek koel….zalig.
Inmiddels is Chora verlaten, de toeristen opgelost in een intense stilte en de bussen verdwenen.
Ook wij gaan enigsinds vermoeid richting Pelaghia, er staat ons nog een klusje te wachten…. Verhuizen, een verdieping hoger.
Tot morgen maar weer.
