Sept 2013 17 sept

[Japio]

8 heen en 8 terug dat is bij elkaar 19,2 kilometer op deze mooie warme zondag.
Nee ga me niet vragen waarom het niet klopt, dat komt straks wel goed.
Om 7 uur staat de koffie op tafel en ben ik al onder de douche door geweest, schoon onderbroekje aan en klaar voor de laatste dag van de week.
Zondag is vaste prik… markt in Potamos en dan kunnen we gelijk effe de spulletjes meenemen……
Ja hoor gooi maar in me rugzak…..
Ik denk ieder inclusief water iets van 5 kilo en dat is lekker want zo heb je een beetje stevigheid in je schoenen, zeker de heenweg bergop.
Vanaf het appartement eerst maar de kustweg af en ergens aan de boulevard een ontbijtje oppikken.
Grieken en ontbijt is net zoiets als pinguïn in de woestijn.
Ik loop een restaurantje in om 8.30 uur en vraag vriendelijk of ze ontbijt hebben, “ of course we have”.
Ik krijg een plastic kaart in mijn handen gedrukt met het gehele dagmenu erop.
In slecht een klein kadertje zie ik iets van ontbijt, drie eieren met spek, sla en toast.
Mijn wederhelft kiest voor toast met turkey en nog wat.
Ze had eigenlijk trek in yogurt met verse vruchten maar dat ontbrak op de menukaart.
Eerst maar koffie, koude koffie heerlijk.
Ondertussen bestek en een papieren placemate met het menu erop, een andere kaart.
De drie eieren zijn er ineens twee geworden en yogurt met verse vruchten staat er nu gewoon op.
“Zeg zal ik yogurt voor je bestellen?” … nee joh laat maar.
Het is vredig in het dorp, het is per slot zondag.
Ik zie een volgepropte toeringbus voorbij gaan en daarna nog een, topdrukte in Potamos denk ik bij mezelf, als we rustig aan doen, is de meute misschien verdwenen voordat wij boven zijn.
De eieren zijn er inderdaad twee, de sla ontbreekt en het spek is niet te snijden maar goed ik schreef het al.
Op naar boven maar…
Bij de kerk rijdt een derde bus weg met daarachter schreeuwend een Griekse toerist, bus vergeten maar ze kon gelukkig nog mee en anders had ze wel met ons mee kunnen wandelen……….ahum.
De tocht naar boven is inspannend maar toch is de eerste stop pas net na het waterhuisje en dat is wel eens anders geweest.
Na de nodige vochtinname en verplichte vochtdonatie slaan we linksaf richting Potamos, het gaat nog steeds omhoog maar de percentages nemen af.
Hier en daar schieten de cyclaampjes roze kleurend uit de grond en weldra lopen we een druk Potamos in.
Eerst maar even naar het toeristenburo om wat spullen af te geven maar de baas is druk dus slaan we dat even over.
Op het plein is het gezellig en om die gezelligheid wat luisteren bij te brengen kijk ik op mijn horloge.
Het is inmiddels 11 over 11 dus een ouzo zou er zo maar in gaan.
Het worden er twee voordat we het te drukke Potamos verlaten via een van de steegjes achterlangs het bejaarden tehuis en de oude Engelse school.
Ik heb nog drie kerkjes op de gps staan dus die gaan we even langs al denk ik dat ik ze wel ken.
We lopen langs het voetbalveld en slaan rechts de weilanden in waar het eerste kerkje zich presenteert … o die ken ik dus al.
Ook als ik in de richting van een tweede loop kap ik de route af en loop naar het laatste kerkje de Agios Nikitas.
Het kerkje ligt prachtig in de zon, helaas op slot en naast de kerk een muizenval.
Ik denk wat raar een muizenval, je kunt er beter een prullenbak plaatsen gezien het afval wat er door toeristen weer is achtergelaten.
“Hee kijk een pad!” En dan niet een luie kikker maar een keurig schoongemaakt pad.
“O dat is het pad waar Frank het de vorige keer over had” onbedoeld lopen we het mooie pad af, het staat niet op mijn route maar nu we er toch zijn dalen we een stuk van het pad af.
Daar waar het pad weer omhoog gaat kijk ik in noordelijke richting en zie een hoge boom die we op de heenweg ook passeerden.
“Hee daar moeten we heen, daar gaat de weg terug”
We lopen door de smalle vallei via de terrassen met olijfbomen aan de andere zijde weer omhoog.
Helaas stuiten we op een hoge omheining waar we niet over kunnen.
Dan sta ik onder de hoge boom en heb mijn gevoel voor richting terug.
Daar waar het hekwerk net iets lager is klimmen we erover en via een prachtige Boomgaard bereiken we een hoog hek wat aan de doorgaande weg ligt.
Tis effe klauteren maar we staan weer op de weg terug.
We vervolgen dalend het onverharde pad en doen keurig wat een gids ons in het verleden geleerd heeft, afslagen negerend.
Het is heerlijk stil en alleen de wind maakt een geluid door de struiken en bossages.
Dan hoor ik stemmen, meerdere maar kan niet ontdekken van waar.
Ik zie een wandelaar, is die in zichzelf bezig of hangt ie aan zijn mobiel.
Maar goed ik kom hier voor mijn rust en we besluiten om even te gaan zitten op het muurtje bij de splitsing met het waterhuisje om te zien welk gezelschap ons achterop komt.
Het duurt een vijftal minuten en dan komt het kakelende leger in onze richting, bewapend met stokken en overdreven grote hoeden, de achterste loopt zelfs met een paraplu.
Ik wil wat zeggen maar beperk mij tot een goedemiddag en vraag waar ze vandaan komen…….Engelsen, een deel had ik al waargenomen bij het toeristenburo waar ik me snel uit de voeten maakte.
Toen ik vroeg waar ze heen gingen was het Pelaghia, ik vertelde ze dat ze twee kanten op konden maar er was een dame heel resoluut….. zelfde weg terug…. Ik denk stik.
“Hee ik weet niet hoe het met jou zit maar daar ga ik echt niet achteraan”.
Dus nemen wij het andere pad wat zich langzaam van de groep verwijderd en de rust doet wederkeren.
We slingeren naar beneden via een voor ons nieuw pad wat we de vorige vakantie omhoog gelopen hadden, passeren een oude watermolen en via het hoge riet belanden we weer in Pelagia.
Daar gaan we aan een late lunch en het nodige vocht.
Het waren weer de nodige calorieën en kilometertjes, de calorieën zijn er inmiddels weer bij, de kilometers blijven staan.

Welterusten.

O ja Pyrgos House, vriendelijk dank voor het aanharken van het mooie pad! bravo!