Sept 2023 18 sept

[Japio]

Ik stap om half acht deze morgen de bakkerij in Karavas binnen om een broodje te scoren.
De vriendelijke oude bakker die van pensioen of stoppen met werken niets wil weten, staat te puffen.
“One moment sir, I’ll be with you in a moment” ik heb helemaal geen haast maar kijk wat geschrokken naar de lege schapen waar normaal het vers gebakken brood ligt…..Leeg?
Als de bakker weer verschijnt vraagt hij wat ik wil en ik vraag of hij brood heeft, hij lacht en zegt… ik ben bakker.
“One olive oil bread please…..”
‘Anything Else sir?’
Maar voordat ik nee kan schudden staat mijn wandelmaatje al achter mij met haar armen vol met de paksimadia in de smaken die zij lekker vind.
Die erbij dus en ook nog een fles water die ik buiten op pik.
De bakker klaagt,  ze hebben het druk en kunnen de vraag bijna niet aan, personeels tekort is ook hier een probleem.
Zo voor het eerst even een ontbijtje op het balkon, vers brood, koffie, jus de orange en diverse beleg, wat wil je nog meer.
“Hee je pillen……..” o ja.
Om half negen zetten we koers naar het zuiden achter alweer een bekende stoet, een touringcar met daarachter de bekende kleine huurautootjes….. het schiet niet op.
Even heb ik de hoop dat ie afslaat naar Potamos of Diakofti, Mylopotamos misschien?
Nee hoor vlak voor Livadi ben ik hem pas kwijt, hij zal wel weer alle kloosters afgaan.
Ik sla rechts een verkeerde afslag in en rij door te smalle bekende dorpjes maar kom toch uiteindelijk uit bij de weg naar Agia Ellessa, de doodlopende weg naar boven die eindigd bij het klooster.
We gaan aan de wandel, op mijn lijstje staat een route richting Chora.
Nee niet over een pad of iets dergelijks maar bovenlangs over de heuvelrug waar ook het klooster op ligt.
Als we uitstappen waait ‘t hard ik kan nog net mijn zonnebril vastpakken voordat deze eerder de auto uit is dan de brildrager zelf.
We laten het klooster voor wat het is en lopen door een klein bos in de richting van een naast gelegen kerkhofje.
Imposante graven staan hier tentoongesteld niet veel maar wel enorm groot.
We verlaten de rustplaats en lopen een betonpad af wat richting de radarpost gaat.
Een eerste bord geeft ons de informatie dat we ons in een restricted area gaan begeven.
Verboden gebied dus, uitgekomen van de Griekse marine.
Ik denk en nu?
Ach geen mens te zien door huppelen maar.
Dan een tweede bord waar ik eerst een foto van maak en er daarna achterkom dat ze dat liever niet hebben of erger nog het is gewoon verboten staat er zelfs in het Duits.
Eigenwijs gaan we toch verder maar bij een derde bord besluiten we toch terug te keren naar het klooster ik heb niet echt zin in een discussie met lui van de Griekse marine waarin ik hun vertel dat ik de borden niet gezien heb.
Bij het klooster staat de bus waar ik eerder achter zat, de Griekse dames doen een rondje om de kerk en hup weg zijn ze weer.
“En nu?”
“Wat bedoel je?”
“Wat gaan we nu doen?”
Tis te vroeg voor het strand en voor de wandel ben ik vergeten mijn mobiel op te laden en mijn gps ligt uit te rusten van de tocht van gisteren.
Op mijn to do lijstje staat nog een tocht vanuit Chora maar als ik het wandelnetwerk beneden mij in de diepte bekijk is dit ook makkelijk vanaf deze kant te doen.
“Onthou jij effe dat we bij de cypresses daar beneden het pad op moeten”
We rijden de steeds slechter wordende weg vanaf het klooster naar beneden en daar waar het wandelpad begint parkeer ik het huurautootje.
Het is prachtig weer, in de auto las ik iets van 24 graden maar dat zal wel weer gaan stijgen.
De wind is een welkome afkoeling, al gaan we voorlopig alleen maar naar beneden.
Het landschap hier langs de west kust is ruig en mooi, toont diepe kloven en vele grotten.
We lopen inmiddels zuidwaarts met links boven ons het klooster en in de verte de punt van het eiland Trachillos.
Bij de cypresses staan we stil, is dit het pad waar we in moeten?
Ja geen telefoon en geen gps.
Dan maar gokken en dat gaat goed, had ik maar zoveel geluk in de staatsloterij.
Dit mooie pad wat eerst door een prachtig olijven veld gaat daalt sterk in de richting van de west kust.
We hebben het eerder gelopen in een poging om uit te komen op het strand van Felotti, de mooie baai.
Dat is toen niet gelukt omdat de kloof waarin we toen liepen een te groot verval had om op het strand uit te komen.
Nu wil ik verder door om te kijken of we via de rechterkant het strand kunnen bereiken.
Het pad stopt en de begroeiing begint, niet echt hoog en ook niet te dicht er is door te komen.
We besluiten meer naar de kust te lopen waar de ondergrond bestaat uit rots en keien.
Bovenop een rots kijken we in de diepte naar Felotti wat verder weg ligt dan ik dacht.
We kunnen vanaf hier afdalen naar beneden in de hoop dat we het strand kunnen bereiken,  zo niet dan kunnen we weer terug.
Maar dat is toch wel een hele klim.
Er is nog een andere optie en die is een stukje noordwaarts langs de hoge kustlijn, er moet hier nog ergens een gat in de rotsen zitten waar als de wind vanuit zee komt water omhoog wordt gespoten.
Het zijn struiken en stenen en schiet niet echt op, dat hoeft ook niet echt want het uitzicht is prachtig.
In de diepte ligt een mooi jacht in de baai van Melidoni.
Ook herken ik diverse grotten waaronder de grote van de cyclops.
Maar helaas nog geen gat in de rotsen.
Iets meer noorderlijker wordt de kust ruiger en we besluiten verder af te dalen.
Ik stapel stenen voor de terugweg omdat de gps thuisligt.
We komen uit bij een groot plateau en in dit plateau lijkt het net alsof er een sleuf geslepen is, die gaat aan de ene kant naar beneden en even later weer omhoog.
Aan de andere kant zijn duidelijk sporen van zeezout te zien.
Als ik de uitstekende rots verder beloop blijkt deze recht boven zee uit te steken en een blik naar beneden zegt mij … tot hier en niet verder.
Aan de andere kant in de sleuf waar ik het eerder overhad zit een zwart gat.
Luguber denk ik bij mezelf, het zou zo maar kunnen dat je hier rechtstreeks naar de hel kunt lopen, een soort zwart gat.
“Wat ga je doen”
Ik loop de brede sleuf in met de informatie dat waar deze weer omhoog gaat een enorm diep gat moet zitten waar water omhoog gespoten wordt.
Als ik bij de rand van het gat aankom is het heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel diep, ik denk verdomme je zal blind zijn, dan flikker je zo zonder waarschuwing naar beneden.
Het gat is pikzwart en de bodem van deze natuurlijk put is niet zichtbaar en ik denk bij mezelf ik ga ook geen poging doen dit te ontdekken.
Ook het idee om even om te lopen en dan te kijken laat ik uit mijn hoofd, ze vinden je nooit weer terug.
Dit moet het zijn, hier komt s avond de duivel naar boven op aarde.
Gauw weg wezen voordat het donker wordt.
We kruipen weer terug de rotswand op, een etage hoger.
Kriskras door het weiland doen we een poging om weer uit te komen op het oorspronkelijke pad, dat lukt tenslotte maar dan ligt daar het pad omhoog.
Ik krijg medelijden met de duivel, eerst uit dat zwarte gat omhoog komen en dan nog eens dit pad omhoog.
Het gaat langzaam maar gestaag, het pad is steil en de ondergrond niet echt stevig, rode klei en losse stenen maar stilstaan is geen optie op een helling.
Wel eens een auto proberen weg te duwen, de meeste kracht ben je kwijt om hem aan het rollen te krijgen, daarna kost het je minder energie.
Nou laat staan op deze helling dus we stappen rustig door.
Bij de cypresses zakken we onder een naaldboom minstens een halve meter omlaag als we plaatsnemen op een dikke deken van naalden die heerlijk door de kleding heen prikken.
Het is hier het enige schaduw plekje dus dat nemen we maar voor lief.
De 24 graden zullen er inmiddels wel dertig zijn en de wind laat het ook afweten.
We moeten nog een stukje omhoog.
Na 6 haarspeldbochten staat daar het witte huurautootje als een oase.
We ploffen neer, op naar de lunch……avlenomas deze keer.