Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
20 September 2023, 09:16
Om 21.32 uur gisteravond kreeg ik een melding vanuit een hoger gelegen appartement waar ook fanatieke wandelaars hun vakantie houden, “zien jullie de brand?” En een twintig minuten later “Tis al geblust”
Ik schreef “kreeg” want tegen die tijd staat de mobiel net als zijn baasje al in de slaapstand, erger nog de luiken waren al gesloten voor deze meneer, om die tijd dus van een brand heb ik niets meegekregen maar goed ze zouden me toch wel wakker hebben gemaakt als het erger zou worden?
Maar goed ik moet nu nog een verhaal schrijven van gisteren, ik had daar gisteren geen tijd meer voor dus kan deze ochtend nog even aan de bak.
Gelukkig heb ik tijd over, ik hoef niet naar de bakker en er staan ook geen wandelingen gepland, althans niet in mijn agenda.
De dinsdag, de 3e in september, ja daar was iets mee, ik weet allang niet zo snel meer wat.
Als ik die morgen wakker wordt heb ik het eerste record voor deze vakantie gebroken, niet qua wandelen o.i.d maar we hebben gewoon 12 uur geslapen!
Om half negen deze morgen maakte ik kennis met de nieuwe dag, schamen doe ik me niet, we waren gewoon moe van de mooie wandeling de dag ervoor en uiteraard het gezellige glaasje rosé in de avonduren.
Vandaag dus maar een klein wandelingetje en nadien ergens een strandje oppikken.
Bij Kapsanis, de overbekende supermarkt halen we brood en bij het groentevrouwtje wat fruit.
Ontbijt is thuis en wel zo lekker.
Nadien op naar KARVOUNADES, een gehucht ergens geplakt tussen Potamos en Livadi, misschien wel midden op het eiland.
Wederom zitten we achter een bus, ik denk dat het heilige september is of iets dergelijks, het stikt van de bussen.
Deze chauffeur is echter galant, zet zijn richtingaanwijzer aan zodat wij er langs kunnen.
24 graden verteld de temperatuurmeter van de auto mij, het is nog vroeg dus deze zal nog wel oplopen.
In KARVOUNADES onder de mooie kerk met de fel blauwe koepels parkeer ik het huurautootje.
Gaan de rugzakken om en knip ik de gps aan, het is een route uit mijn lijstje te doen en dus puur gemaakt op een kaart, of alles doorgang zal hebben weten we weer als wij hier terug zijn en heerlijk genieten van een ijsje uit de supermarkt hier op het plein.
We lopen in zuidelijke richting over de doorgaande weg, net voor de wegversmalling moeten we even wachten op de bus die ik eerder had ingehaald, de weg is daar te smal voor twee auto’s en veelal geld er het recht van de grootste.
Voorbij het bakkertje die overigens heerlijke producten heeft slaan we rechts het kleine dorpspleintje over, lopen langs een oude garage en verdwijnen via een mooi dalend betonpad het dorp uit.
Bij het laatste huis slaat een hond aan, een grote, het geblaf is niet echt meer krachtig en aan het vlies op zijn ogen zie ik dat hij nagenoeg blind moet zijn, als hij wil gaan staan zakt hij door zijn achterstel en even slik ik en denk haal dat dier in godsnaam uit zijn lijden maar wie ben ik om daar over te beslissen, ik ken de relatie mens en dier maar al te goed.
Het pad is mooi en komt via de achteraf straatjes uit in Keramoto en van de vele kleine dorpjes westelijk vanaf de doorgaande weg.
De dorpjes zijn liefelijk en mooi, de smalle straatjes zijn eeuwenoud en niet echt gemaakt voor een normale personenauto, met een kleine huurauto zou het misschien nog net lukken.
Mooier is het natuurlijk te voet en we lopen dan ook elk straatje in wat meestal doodloopt.
Via een ander pad lopen we omhoog en komen in het volgende dorp uit dat bijna een kopie is van de eerste Pitsiniadika.
Ik heb wel trek in koffie dus we lopen even van de route af omdat ik weet dat even verderop een cafenoin zit maar helaas staan de vrolijke gekleurde stoeltje te wachten op klanten maar is de deur gesloten.
We gaan terug en pakken de route weer op.
Naast de vele watermolens die het eiland rijk is of was zijn het in dit gebied veelal windmolens die de arbeid verrichten in vroegere tijden.
Elke van deze staan hier in de regio opgesteld veelal voor het malen van graan.
Helaas staat slechts het stenen geraamte er nog en ontbreken de wieken en het dak.
Bij een verlaten voetbalveld staat nog een toren en nieuwsgierig als we zijn gaan we naar binnen, niet doen, volgende keer gewoon langslopen want de toren doet nu dienst als openbaar toilet.
In de verte verschijnen de contouren van het volgende dorp Kalokerines….herkenbaar aan de gerestaureerde molen en de bakkerij.
De route loopt echter bij het dorp vandaan , weer prachtige velden door om uit te komen bij de wijncooperatie.
Daar een stukje asfalt om vervolgens weer af te slaan een pad in, de route gaat tot nu perfect, bij een oude vijgenboom plukken we wat vruchten voor morgenochtend door de yogurt om weer door te lopen naar het eerder genoemde dorp.
We komen onder aan het dorp uit, onderlangs de kerk met waterput en vreemde gaten in een rotswand waarvan ik denk wat is dit?
Het dorp is stil en verlaten, eeuwige rust denk ik bij mezelf…. Totdat ..
Ja hoor weer diezelfde bus, toeristjes eruit, wanhopig op zoek naar een café of toilet wat er niet is en 10 minuten later weer op weg naar het volgende dorp.
We lopen even de bakkerij van het dorp in, daar is men echter druk met de schoonmaak zodat wij de vraag om koffie maar achterwege laten.
Net buiten het dorp verlaten we het asfalt om links het veld in te slaan.
Het pad is echter moeilijk zichtbaar, dan weer wel en dan weer niet.
We komen weer uit op het asfalt en lopen de weg af.
Rechtsaf, net voor de brug het pad in.
Geen pad, wel tientallen muurtjes met een ondergrond met te hoge struiken. Is het nou iets van een paar honderd meter naar het dorp waar we heen moeten maar het ligt een kilometer of twee verder.
“Dit gaan we niet doen”
Een blik op de gps verteld mij dat we via het asfalt wel weer uit kunnen komen op het bestaande pad maar het is iets van 1.5 kilometer om.
Ja wat moet je? Dan maar door over het asfalt.
Ik schiet in de lach want verderop gaat weer de bekende grijze bus.
De anderhalve kilometer zitten erop als ik links een pad zie die volgens de gps weer uitkomt op de bestaande route.
We lopen langs een vuilcontainer waar meer vuil naast als in ligt.
Het pad loopt in de richting van KARVOUNADES, ik herken de blauwe koepels.
Hier links! Zeg mijn gevoel en ook de gps bevestigd dit.
We lopen vast in een akker en de weg die ik gepland had is er helaas niet of erger, die kan er nooit geweest zijn.
Ik had de route die we vandaag lopen ook doorgegeven aan andere wandelaars, vlug app ik even een berichtje dat de route niet klopt, als ze hem vandaag ook lopen, raken ze verdwaald.
“En nu?”
We gaan terug links naar het dorp Keramoto, daar slaapt de hond waarschijnlijk want het geblaf blijft uit.
In KARVOUNADES staat de teller op 11,4 in plaats van 8, is dat een probleem, nee zeker niet, de route was mooi en ik zal “thuis” even kijken of ik hem aan kan passen.
IJsje en terug naar Pelaghia
Ik schreef “kreeg” want tegen die tijd staat de mobiel net als zijn baasje al in de slaapstand, erger nog de luiken waren al gesloten voor deze meneer, om die tijd dus van een brand heb ik niets meegekregen maar goed ze zouden me toch wel wakker hebben gemaakt als het erger zou worden?
Maar goed ik moet nu nog een verhaal schrijven van gisteren, ik had daar gisteren geen tijd meer voor dus kan deze ochtend nog even aan de bak.
Gelukkig heb ik tijd over, ik hoef niet naar de bakker en er staan ook geen wandelingen gepland, althans niet in mijn agenda.
De dinsdag, de 3e in september, ja daar was iets mee, ik weet allang niet zo snel meer wat.
Als ik die morgen wakker wordt heb ik het eerste record voor deze vakantie gebroken, niet qua wandelen o.i.d maar we hebben gewoon 12 uur geslapen!
Om half negen deze morgen maakte ik kennis met de nieuwe dag, schamen doe ik me niet, we waren gewoon moe van de mooie wandeling de dag ervoor en uiteraard het gezellige glaasje rosé in de avonduren.
Vandaag dus maar een klein wandelingetje en nadien ergens een strandje oppikken.
Bij Kapsanis, de overbekende supermarkt halen we brood en bij het groentevrouwtje wat fruit.
Ontbijt is thuis en wel zo lekker.
Nadien op naar KARVOUNADES, een gehucht ergens geplakt tussen Potamos en Livadi, misschien wel midden op het eiland.
Wederom zitten we achter een bus, ik denk dat het heilige september is of iets dergelijks, het stikt van de bussen.
Deze chauffeur is echter galant, zet zijn richtingaanwijzer aan zodat wij er langs kunnen.
24 graden verteld de temperatuurmeter van de auto mij, het is nog vroeg dus deze zal nog wel oplopen.
In KARVOUNADES onder de mooie kerk met de fel blauwe koepels parkeer ik het huurautootje.
Gaan de rugzakken om en knip ik de gps aan, het is een route uit mijn lijstje te doen en dus puur gemaakt op een kaart, of alles doorgang zal hebben weten we weer als wij hier terug zijn en heerlijk genieten van een ijsje uit de supermarkt hier op het plein.
We lopen in zuidelijke richting over de doorgaande weg, net voor de wegversmalling moeten we even wachten op de bus die ik eerder had ingehaald, de weg is daar te smal voor twee auto’s en veelal geld er het recht van de grootste.
Voorbij het bakkertje die overigens heerlijke producten heeft slaan we rechts het kleine dorpspleintje over, lopen langs een oude garage en verdwijnen via een mooi dalend betonpad het dorp uit.
Bij het laatste huis slaat een hond aan, een grote, het geblaf is niet echt meer krachtig en aan het vlies op zijn ogen zie ik dat hij nagenoeg blind moet zijn, als hij wil gaan staan zakt hij door zijn achterstel en even slik ik en denk haal dat dier in godsnaam uit zijn lijden maar wie ben ik om daar over te beslissen, ik ken de relatie mens en dier maar al te goed.
Het pad is mooi en komt via de achteraf straatjes uit in Keramoto en van de vele kleine dorpjes westelijk vanaf de doorgaande weg.
De dorpjes zijn liefelijk en mooi, de smalle straatjes zijn eeuwenoud en niet echt gemaakt voor een normale personenauto, met een kleine huurauto zou het misschien nog net lukken.
Mooier is het natuurlijk te voet en we lopen dan ook elk straatje in wat meestal doodloopt.
Via een ander pad lopen we omhoog en komen in het volgende dorp uit dat bijna een kopie is van de eerste Pitsiniadika.
Ik heb wel trek in koffie dus we lopen even van de route af omdat ik weet dat even verderop een cafenoin zit maar helaas staan de vrolijke gekleurde stoeltje te wachten op klanten maar is de deur gesloten.
We gaan terug en pakken de route weer op.
Naast de vele watermolens die het eiland rijk is of was zijn het in dit gebied veelal windmolens die de arbeid verrichten in vroegere tijden.
Elke van deze staan hier in de regio opgesteld veelal voor het malen van graan.
Helaas staat slechts het stenen geraamte er nog en ontbreken de wieken en het dak.
Bij een verlaten voetbalveld staat nog een toren en nieuwsgierig als we zijn gaan we naar binnen, niet doen, volgende keer gewoon langslopen want de toren doet nu dienst als openbaar toilet.
In de verte verschijnen de contouren van het volgende dorp Kalokerines….herkenbaar aan de gerestaureerde molen en de bakkerij.
De route loopt echter bij het dorp vandaan , weer prachtige velden door om uit te komen bij de wijncooperatie.
Daar een stukje asfalt om vervolgens weer af te slaan een pad in, de route gaat tot nu perfect, bij een oude vijgenboom plukken we wat vruchten voor morgenochtend door de yogurt om weer door te lopen naar het eerder genoemde dorp.
We komen onder aan het dorp uit, onderlangs de kerk met waterput en vreemde gaten in een rotswand waarvan ik denk wat is dit?
Het dorp is stil en verlaten, eeuwige rust denk ik bij mezelf…. Totdat ..
Ja hoor weer diezelfde bus, toeristjes eruit, wanhopig op zoek naar een café of toilet wat er niet is en 10 minuten later weer op weg naar het volgende dorp.
We lopen even de bakkerij van het dorp in, daar is men echter druk met de schoonmaak zodat wij de vraag om koffie maar achterwege laten.
Net buiten het dorp verlaten we het asfalt om links het veld in te slaan.
Het pad is echter moeilijk zichtbaar, dan weer wel en dan weer niet.
We komen weer uit op het asfalt en lopen de weg af.
Rechtsaf, net voor de brug het pad in.
Geen pad, wel tientallen muurtjes met een ondergrond met te hoge struiken. Is het nou iets van een paar honderd meter naar het dorp waar we heen moeten maar het ligt een kilometer of twee verder.
“Dit gaan we niet doen”
Een blik op de gps verteld mij dat we via het asfalt wel weer uit kunnen komen op het bestaande pad maar het is iets van 1.5 kilometer om.
Ja wat moet je? Dan maar door over het asfalt.
Ik schiet in de lach want verderop gaat weer de bekende grijze bus.
De anderhalve kilometer zitten erop als ik links een pad zie die volgens de gps weer uitkomt op de bestaande route.
We lopen langs een vuilcontainer waar meer vuil naast als in ligt.
Het pad loopt in de richting van KARVOUNADES, ik herken de blauwe koepels.
Hier links! Zeg mijn gevoel en ook de gps bevestigd dit.
We lopen vast in een akker en de weg die ik gepland had is er helaas niet of erger, die kan er nooit geweest zijn.
Ik had de route die we vandaag lopen ook doorgegeven aan andere wandelaars, vlug app ik even een berichtje dat de route niet klopt, als ze hem vandaag ook lopen, raken ze verdwaald.
“En nu?”
We gaan terug links naar het dorp Keramoto, daar slaapt de hond waarschijnlijk want het geblaf blijft uit.
In KARVOUNADES staat de teller op 11,4 in plaats van 8, is dat een probleem, nee zeker niet, de route was mooi en ik zal “thuis” even kijken of ik hem aan kan passen.
IJsje en terug naar Pelaghia
