Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
21 September 2023, 18:36
Zo ik zit of liever gezegd lig ik even want uitgeteld ben ik toch wel weer.
Ik heb nog even om een verhaaltje te schrijven dus bij deze.
Allereerst wil ik even melden dat we gisteren echt maar dan ook echt niets uitgevreten hebben, zo dat is er uit.
Ik smeer deze morgen een dikke laag boter op het bloem brood wat ik vanmorgen gehaald heb bij Kapsanis de supermarkt, hij heeft gelukkig nog brood van beide bakkerijen en het bloembrood komt uit Potamos.
Ruim strooi ik de Venz hagelslag erover…… heerlijk.
“Neem jij hagelslag mee als je op vakantie gaat?”
Nee dat niet maar als je goede kennissen hebt die weer naar huis gaan, dan hebben ze vaak wat over, dus Boshuis Epe bedankt voor de sponsoring van het ontbijt.
Moment ik ga even buiten zitten….ouzootje erbij en verder.
Op naar het monument van de volksheld Kolacotronics aan de voet van de weg naar het klooster de Aghia Moni.
Tassen om auto op slot en gaan.
We gaan de Agios Ilias weer eens bezoeken, voor de zoveelste keer, ja klopt.
Dit keer echter niet gelijk onderlangs de heuvel maar ik pak een pad iets westelijker wat bijna evenwijdig loopt.
Daarvoor moeten we wel een stukje langs de hoofdweg, of dat gevaarlijk is, normaliter niet maar ik denk dat de boot net aangekomen is want het is wel erg druk.
Vrachtwagens, bussen en hee kijk een auto met een Hollands kenteken, is dat niet die dame die haar koffer al weken kwijt was!
Nou zeg, die kent ons toch wel, die had minstens toch wel even kunnen toeteren of kunnen stoppen want normaal lopen wij echt niet langs het asfalt.
We slaan rechts het pad in wat onverhard is en mooi rood kleurt in de zon.
Het is warm, 27 graden zegt mijn navigatie en er staat geen wind, als de drukte op het asfalt voorbij is en we even stoppen hoor ik alleen het geblèr van een jonge geit ergens ver weg, voor de rest…immense stilte, hoe heerlijk is dit.
Ik verruil mijn hoed voor mijn eeuwenoude “Kythira pet” hoeveel zweet die al opgevangen heeft.
We lopen een kleine kilometer noordwaarts om daarna vlakbij wat oude vervallen stallen, rechts het veld in te slaan.
Deze route is makkelijker omdat je eigenlijk als je de akker doorsteekt vrijwel direct aan de beklimming kunt beginnen.
We slingeren door de oude akker en beginnen gestaag aan de beklimming naar boven.
Hier en daar herken ik nog de “mannetjes” die we de vorige keer opgestapeld hebben om het pad aan te duiden.
Ze hebben ogenschijnlijk de zware regenval van de laatste tijd overleefd.
Op de weg naar boven nemen we een keer rust om vervolgens aan het laatste zware deel te beginnen.
Bij het kerkje zijn we buiten adem en voel ik mijn hart onder mijn shirt hevig protesteren tegen de gedane inspanning.
Water en een broodje, een korte pauze en nu maar kijken hoe we aan de andere kant verder moeten.
“Ja nee je moet door het grote gat in de muur” de woorden van wandelgids.
De muur weet ik te vinden, een denk anderhalve meter dikke muur van gestapelde stenen die een gebied afbakend.
Volgens andere geleerden heeft er ooit een Venetiaans fort gestaan.
Nu dus alleen de dikke muur.
We lopen behendig over de dikke keien naar de oostzijde van het plateau.
“Hee volgens mij kunnen we hier ook naar beneden”
“Nee doe nou maar niet, laten we maar doen wat Frank gezegd heeft.”
Aangekomen bij de brede muur snap ik het verhaal, daar gaat de heuvel net iets minder steil naar beneden.
We kiezen een geitenpad wat langzaam daalt, een fluitje van een cent denk ik nog.
Maar tijden veranderen en zo ook de prijzen, het fluitje van een cent wordt ineens onbetaalbaar als we vaststaan voor bossages.
De kleine boompjes staan net iets te dicht op elkaar en ik zie de striemen alweer op mijn benen staan.
Nu is dat laatste gegeven niet zo een probleem, het is meer dat mij rechterknie niet wil buigen, dus gaan we verder dan zal ik toch een deel op mijn kont verder moeten.
Ach er is toch niemand in de buurt en zo worstelen wij ons door drie bossages, staan de natuur tatoeages weer op benen en verder.
Terug had ik echt geen zin in, dan maar een beetje ledematige schade, groeit wel weer dicht.
Het wemelt hier van de geiten, als we de bossages, hun woonkamer zeg maar intrekken zijn ze even verdwenen.
De afdaling is niet echt steil en overstekende rotsen ontbreken, achteraf gezien had ik misschien beter iets noorderlijker af moeten dalen maar ja dat ik dat bekende verhaal van die koe die je in zijn reet kijkt (pardon)
We komen uit bij het schilderachtige zeer rustiek gelegen Manea.
Een verlaten tot ruïne achtergelaten boeren gehucht.
Zo mooi en op een plek waarvan je denkt hoe heeft men hier ooit kunnen leven?
Na een korte stadswandeling van hooguit 5 minuten zetten we koers naar het zuiden.
Onderweg enkele geiten en bokken maar niet de hoeveelheden die we hier gewend zijn, ik blijf het vreemd vinden.
De wandeling duurt ongeveer nog een vijf kwartier voordat we weer terug zijn bij de auto, een mooie tocht, inspannend maar zeker de moeite waard.
Blijft voor mij echter de vraag of ik de rest van de Hollandse wandelaars de volgende week meekrijg.
Een late lunch doe wij in Diakofti waar ik even aanschuif bij een inmiddels bekende brabo.
Hij geniet zichtbaar van zijn biertje en het uitzicht, naast hem een kat en op tafel een leeg bordje waar waarschijnlijk sardientjes op gelegen hebben.
Als ik de kat goed bekijk denk ik verrek, dat is toch Hitler, de bekende witte kat van Skandeia, wellicht z’n broer of zuster.
Fijne avond!
Ik heb nog even om een verhaaltje te schrijven dus bij deze.
Allereerst wil ik even melden dat we gisteren echt maar dan ook echt niets uitgevreten hebben, zo dat is er uit.
Ik smeer deze morgen een dikke laag boter op het bloem brood wat ik vanmorgen gehaald heb bij Kapsanis de supermarkt, hij heeft gelukkig nog brood van beide bakkerijen en het bloembrood komt uit Potamos.
Ruim strooi ik de Venz hagelslag erover…… heerlijk.
“Neem jij hagelslag mee als je op vakantie gaat?”
Nee dat niet maar als je goede kennissen hebt die weer naar huis gaan, dan hebben ze vaak wat over, dus Boshuis Epe bedankt voor de sponsoring van het ontbijt.
Moment ik ga even buiten zitten….ouzootje erbij en verder.
Op naar het monument van de volksheld Kolacotronics aan de voet van de weg naar het klooster de Aghia Moni.
Tassen om auto op slot en gaan.
We gaan de Agios Ilias weer eens bezoeken, voor de zoveelste keer, ja klopt.
Dit keer echter niet gelijk onderlangs de heuvel maar ik pak een pad iets westelijker wat bijna evenwijdig loopt.
Daarvoor moeten we wel een stukje langs de hoofdweg, of dat gevaarlijk is, normaliter niet maar ik denk dat de boot net aangekomen is want het is wel erg druk.
Vrachtwagens, bussen en hee kijk een auto met een Hollands kenteken, is dat niet die dame die haar koffer al weken kwijt was!
Nou zeg, die kent ons toch wel, die had minstens toch wel even kunnen toeteren of kunnen stoppen want normaal lopen wij echt niet langs het asfalt.
We slaan rechts het pad in wat onverhard is en mooi rood kleurt in de zon.
Het is warm, 27 graden zegt mijn navigatie en er staat geen wind, als de drukte op het asfalt voorbij is en we even stoppen hoor ik alleen het geblèr van een jonge geit ergens ver weg, voor de rest…immense stilte, hoe heerlijk is dit.
Ik verruil mijn hoed voor mijn eeuwenoude “Kythira pet” hoeveel zweet die al opgevangen heeft.
We lopen een kleine kilometer noordwaarts om daarna vlakbij wat oude vervallen stallen, rechts het veld in te slaan.
Deze route is makkelijker omdat je eigenlijk als je de akker doorsteekt vrijwel direct aan de beklimming kunt beginnen.
We slingeren door de oude akker en beginnen gestaag aan de beklimming naar boven.
Hier en daar herken ik nog de “mannetjes” die we de vorige keer opgestapeld hebben om het pad aan te duiden.
Ze hebben ogenschijnlijk de zware regenval van de laatste tijd overleefd.
Op de weg naar boven nemen we een keer rust om vervolgens aan het laatste zware deel te beginnen.
Bij het kerkje zijn we buiten adem en voel ik mijn hart onder mijn shirt hevig protesteren tegen de gedane inspanning.
Water en een broodje, een korte pauze en nu maar kijken hoe we aan de andere kant verder moeten.
“Ja nee je moet door het grote gat in de muur” de woorden van wandelgids.
De muur weet ik te vinden, een denk anderhalve meter dikke muur van gestapelde stenen die een gebied afbakend.
Volgens andere geleerden heeft er ooit een Venetiaans fort gestaan.
Nu dus alleen de dikke muur.
We lopen behendig over de dikke keien naar de oostzijde van het plateau.
“Hee volgens mij kunnen we hier ook naar beneden”
“Nee doe nou maar niet, laten we maar doen wat Frank gezegd heeft.”
Aangekomen bij de brede muur snap ik het verhaal, daar gaat de heuvel net iets minder steil naar beneden.
We kiezen een geitenpad wat langzaam daalt, een fluitje van een cent denk ik nog.
Maar tijden veranderen en zo ook de prijzen, het fluitje van een cent wordt ineens onbetaalbaar als we vaststaan voor bossages.
De kleine boompjes staan net iets te dicht op elkaar en ik zie de striemen alweer op mijn benen staan.
Nu is dat laatste gegeven niet zo een probleem, het is meer dat mij rechterknie niet wil buigen, dus gaan we verder dan zal ik toch een deel op mijn kont verder moeten.
Ach er is toch niemand in de buurt en zo worstelen wij ons door drie bossages, staan de natuur tatoeages weer op benen en verder.
Terug had ik echt geen zin in, dan maar een beetje ledematige schade, groeit wel weer dicht.
Het wemelt hier van de geiten, als we de bossages, hun woonkamer zeg maar intrekken zijn ze even verdwenen.
De afdaling is niet echt steil en overstekende rotsen ontbreken, achteraf gezien had ik misschien beter iets noorderlijker af moeten dalen maar ja dat ik dat bekende verhaal van die koe die je in zijn reet kijkt (pardon)
We komen uit bij het schilderachtige zeer rustiek gelegen Manea.
Een verlaten tot ruïne achtergelaten boeren gehucht.
Zo mooi en op een plek waarvan je denkt hoe heeft men hier ooit kunnen leven?
Na een korte stadswandeling van hooguit 5 minuten zetten we koers naar het zuiden.
Onderweg enkele geiten en bokken maar niet de hoeveelheden die we hier gewend zijn, ik blijf het vreemd vinden.
De wandeling duurt ongeveer nog een vijf kwartier voordat we weer terug zijn bij de auto, een mooie tocht, inspannend maar zeker de moeite waard.
Blijft voor mij echter de vraag of ik de rest van de Hollandse wandelaars de volgende week meekrijg.
Een late lunch doe wij in Diakofti waar ik even aanschuif bij een inmiddels bekende brabo.
Hij geniet zichtbaar van zijn biertje en het uitzicht, naast hem een kat en op tafel een leeg bordje waar waarschijnlijk sardientjes op gelegen hebben.
Als ik de kat goed bekijk denk ik verrek, dat is toch Hitler, de bekende witte kat van Skandeia, wellicht z’n broer of zuster.
Fijne avond!
