Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
29 October 2023, 12:37
Terwijl ik in het koude Nederland driftig op zoek ben naar rode paddestoelen met witte stippen, zal de bekende wandelgids op Kythira binnenkort wel weer door de knieën gaan voor zijn passie naar de eerste orchidee van dit jaar.
Feit is dat het hier herfst is en regen eerder voorkomt dan zonneschijn maar goed het is de periode van het jaar en dat heeft ook zijn mooie momenten.
Thuis gekomen kwam ik er echter achter dat ik een verhaaltje vergeten was, dus bij deze en excuus voor de vertraging.
De laatste…het zit er weer op.
Een vroege want we hebben een drukke dag althans zo staat het in de planning, het lijkt wel of ik nu al weer thuis ben.
Feit is wel dat om 6.30 uur de wekker gaat en als we dat omrekenen is dat 5.30 uur
Broodje halen in karavas, het is met 17 graden best wel frisjes te noemen, goed het is dan nog vroeg maar een uurtje later lijken de cijfers bevroren want ze geven nog steeds hetzelfde aan en bovendien beuken de golven tegen de kademuur en soms erover….herfst.
Ook een mooi wolkendek hangt boven het eiland dat af en toe de zon doet schuilen.
Mylopotamos, 9.00 uur als er 6 wandelaars vertrekken richting Riza, het gehucht, hoger gelegen zuidelijker van Mylopotamos.
De boetiek van Karin is nog gesloten, 10.00 uur staat er op de deur als opening.
We lopen via de asfaltweg het dorp uit, van enig verkeer, mocht dat er al zijn is op dit tijdstip nauwelijks sprake.
Bij het bord “Piza” slaan we rechts een pad in wat langzaam stijgt en bij de volgende handgemaakte wegbewijzering slaan we links.
Dan gaat het pittig omhoog.
Na de beklimming worden we opgewacht door een loslopende ezel… een jonge nog.
Het dier blijkt blij ons te zien, snuffelt aan een ieder en net zoals elk dier op deze wandelingen loopt deze een tijdje met ons mee.
Bij de heilige Gregorios opent een vriendelijke passant voor ons de mooie oude kerk en doet zijn verhaal over de inhoud erover.
Onze dank is groot maar we moeten verder, ja ik heb enige haast want heb een lunchafspraak om 15.00 en die wil ik niet in de soep laten lopen.
Het volgende kerkje bij de oude steengroeve is een plaatje, een voor op een Griekse kalender, de mooie blauwe kleuren, het witte kerkje en de eenzame boom vormen een mooi geheel.
Er wordt rust genomen, gedronken en iets gegeten.
Lang zitten kan ik echter niet, de versleten rug staat dat echt niet toe, dus ik bezoek het oude fabriekje waarvan alles vastgeroest zit, doe een rondje in de omgeving en als ik terugkom is ook de rest weer klaar voor het vervolg.
Via de asfaltweg draaien we terug richting Mylopotamos en proberen we een pad te vinden anders dan het asfalt.
Dat vinden we niet zo snel, wat we wel vinden is plastic…. Veel plastic.
“Ja stop maar” hoor ik achter mij terwijl de wandelaar een plastic zak uit zijn rugzak tovert.
Binnen een mum van tijd loopt een ieder met een overvolle tas met plastic flessen, bier blikjes en oude koffiebekers… het is geen reclame voor dit deel van het eiland en dit is dan ook treurig om te vermelden.
Gelukkig dragen we ons steentje bij al is het wel een gezeul.
We hebben een pad zien liggen, ongeveer evenwijdig aan het asfalt.
Er te geraken is een doolhof van kleine paden dwars door de velden.
Iets teleurgesteld omdat het pad niet zo lang is komen we uit op het asfalt richting Mylopotamos.
We kunnen niet meer, elke hand nee echt elke vinger is voorzien van afval.
We dumpen de zooi bij een hokje wat lijkt op een bushalte.
Nico, een van de wandelaars doet de belofte het later per auto op te halen en geloof me dat gebeurd echt!
Nog twee dingen te doen op deze tocht, ten eerst naar de heilige Antonius een kerkje rechts van de weg, geplakt tegen een heuvel en dan door naar Mylopotamos.
Net voorbij het bushokje een prachtig geplaveid oud pad, ik denk verrek waarom heb ik dit nooit eerder gezien, de vorige keer de andere kant op gekeken?
Even opslaan dit gegeven en dan maar weer door.
Een pad naar de Antonius is er niet, ja het is er wel alleen de natuur, meestal mijn grote vriend maar nu mijn vijand heeft het vol geplant met stekeligheden die ik mijn benen niet aan wil doen.
We gaan via de terrassen omhoog, lopen verkeerd lopen vast maar komen uiteindelijk uit bij een ingang die vol overgroeit is met struiken.
Nicoooooooooooooooooo!
Helaas de man met de snoeischaar heeft zijn eigen weg gezocht naar boven en het duurt even voordat de snoeischaar zijn werk kan doen.
Het godshuis is zoals zovele een ruïne maar mooi en fresco’s zijn nog deels zichtbaar.
Het is een prachtig project en dan bedoel ik voor Pyrgos House, de weledele heer Frank om de toegang tot dit kerkje eens vrij te maken.
Wellicht iets voor de komende snoei weken, zodat ook een ander eens kan genieten van al dit moois.
We keren terug naar het asfalt waar de eerste persoon al weer begint te rapen….
Ik denk nee hè!
Het is voor een goed doel maar ik ben bang dat volgend seizoen de boel opnieuw vol ligt met dezelfde attributen.
Het is water naar de zee dragen… maar misschien ooit?
We bereiken de eerste huizen van Mylopotamos.
“O even naar Karin”
Ja..wie is Karin?
Nou mevrouw had eerst een leuk kledingzaak je in de buurt van het grote restaurant en zit nu aan de andere zijde van het dorp.
Vaste klanten weten haar immers toch wel te vinden.
Ik ken de van oorsprong Hollandse dame niet maar daar komt verandering in als we met z’n allen het schattige kledingwinkeltje instappen.
Een frivole vrolijke dame begroet ons hartelijk en wij doen ons verhaal.
Het winkeltje is prachtig ingericht en van binnen nog verrassend groot.
Oeps tijd!
We moeten gaan, we nemen afscheid van de groep en Karin en gaan op weg voor de lunch in Pelaghia, bonensoep met gerookte paling!
Zo dat was het weer voor dit jaar, ik hoop dat u een beetje genoten heeft van mijn korte verhaaltjes en ik u enthousiast gemaakt heb voor het eiland van mijn dromen.
Wellicht mogen we elkaar eens begroeten.
Voor nu dank ik iedereen die deze vakantie heeft gemaakt tot wat het is, geweldig weer.
Met dank aan Frank van Weerde van Pyrgos House voor alle ondersteuning.
Iedereen een goede winter!
Feit is dat het hier herfst is en regen eerder voorkomt dan zonneschijn maar goed het is de periode van het jaar en dat heeft ook zijn mooie momenten.
Thuis gekomen kwam ik er echter achter dat ik een verhaaltje vergeten was, dus bij deze en excuus voor de vertraging.
De laatste…het zit er weer op.
Een vroege want we hebben een drukke dag althans zo staat het in de planning, het lijkt wel of ik nu al weer thuis ben.
Feit is wel dat om 6.30 uur de wekker gaat en als we dat omrekenen is dat 5.30 uur
Broodje halen in karavas, het is met 17 graden best wel frisjes te noemen, goed het is dan nog vroeg maar een uurtje later lijken de cijfers bevroren want ze geven nog steeds hetzelfde aan en bovendien beuken de golven tegen de kademuur en soms erover….herfst.
Ook een mooi wolkendek hangt boven het eiland dat af en toe de zon doet schuilen.
Mylopotamos, 9.00 uur als er 6 wandelaars vertrekken richting Riza, het gehucht, hoger gelegen zuidelijker van Mylopotamos.
De boetiek van Karin is nog gesloten, 10.00 uur staat er op de deur als opening.
We lopen via de asfaltweg het dorp uit, van enig verkeer, mocht dat er al zijn is op dit tijdstip nauwelijks sprake.
Bij het bord “Piza” slaan we rechts een pad in wat langzaam stijgt en bij de volgende handgemaakte wegbewijzering slaan we links.
Dan gaat het pittig omhoog.
Na de beklimming worden we opgewacht door een loslopende ezel… een jonge nog.
Het dier blijkt blij ons te zien, snuffelt aan een ieder en net zoals elk dier op deze wandelingen loopt deze een tijdje met ons mee.
Bij de heilige Gregorios opent een vriendelijke passant voor ons de mooie oude kerk en doet zijn verhaal over de inhoud erover.
Onze dank is groot maar we moeten verder, ja ik heb enige haast want heb een lunchafspraak om 15.00 en die wil ik niet in de soep laten lopen.
Het volgende kerkje bij de oude steengroeve is een plaatje, een voor op een Griekse kalender, de mooie blauwe kleuren, het witte kerkje en de eenzame boom vormen een mooi geheel.
Er wordt rust genomen, gedronken en iets gegeten.
Lang zitten kan ik echter niet, de versleten rug staat dat echt niet toe, dus ik bezoek het oude fabriekje waarvan alles vastgeroest zit, doe een rondje in de omgeving en als ik terugkom is ook de rest weer klaar voor het vervolg.
Via de asfaltweg draaien we terug richting Mylopotamos en proberen we een pad te vinden anders dan het asfalt.
Dat vinden we niet zo snel, wat we wel vinden is plastic…. Veel plastic.
“Ja stop maar” hoor ik achter mij terwijl de wandelaar een plastic zak uit zijn rugzak tovert.
Binnen een mum van tijd loopt een ieder met een overvolle tas met plastic flessen, bier blikjes en oude koffiebekers… het is geen reclame voor dit deel van het eiland en dit is dan ook treurig om te vermelden.
Gelukkig dragen we ons steentje bij al is het wel een gezeul.
We hebben een pad zien liggen, ongeveer evenwijdig aan het asfalt.
Er te geraken is een doolhof van kleine paden dwars door de velden.
Iets teleurgesteld omdat het pad niet zo lang is komen we uit op het asfalt richting Mylopotamos.
We kunnen niet meer, elke hand nee echt elke vinger is voorzien van afval.
We dumpen de zooi bij een hokje wat lijkt op een bushalte.
Nico, een van de wandelaars doet de belofte het later per auto op te halen en geloof me dat gebeurd echt!
Nog twee dingen te doen op deze tocht, ten eerst naar de heilige Antonius een kerkje rechts van de weg, geplakt tegen een heuvel en dan door naar Mylopotamos.
Net voorbij het bushokje een prachtig geplaveid oud pad, ik denk verrek waarom heb ik dit nooit eerder gezien, de vorige keer de andere kant op gekeken?
Even opslaan dit gegeven en dan maar weer door.
Een pad naar de Antonius is er niet, ja het is er wel alleen de natuur, meestal mijn grote vriend maar nu mijn vijand heeft het vol geplant met stekeligheden die ik mijn benen niet aan wil doen.
We gaan via de terrassen omhoog, lopen verkeerd lopen vast maar komen uiteindelijk uit bij een ingang die vol overgroeit is met struiken.
Nicoooooooooooooooooo!
Helaas de man met de snoeischaar heeft zijn eigen weg gezocht naar boven en het duurt even voordat de snoeischaar zijn werk kan doen.
Het godshuis is zoals zovele een ruïne maar mooi en fresco’s zijn nog deels zichtbaar.
Het is een prachtig project en dan bedoel ik voor Pyrgos House, de weledele heer Frank om de toegang tot dit kerkje eens vrij te maken.
Wellicht iets voor de komende snoei weken, zodat ook een ander eens kan genieten van al dit moois.
We keren terug naar het asfalt waar de eerste persoon al weer begint te rapen….
Ik denk nee hè!
Het is voor een goed doel maar ik ben bang dat volgend seizoen de boel opnieuw vol ligt met dezelfde attributen.
Het is water naar de zee dragen… maar misschien ooit?
We bereiken de eerste huizen van Mylopotamos.
“O even naar Karin”
Ja..wie is Karin?
Nou mevrouw had eerst een leuk kledingzaak je in de buurt van het grote restaurant en zit nu aan de andere zijde van het dorp.
Vaste klanten weten haar immers toch wel te vinden.
Ik ken de van oorsprong Hollandse dame niet maar daar komt verandering in als we met z’n allen het schattige kledingwinkeltje instappen.
Een frivole vrolijke dame begroet ons hartelijk en wij doen ons verhaal.
Het winkeltje is prachtig ingericht en van binnen nog verrassend groot.
Oeps tijd!
We moeten gaan, we nemen afscheid van de groep en Karin en gaan op weg voor de lunch in Pelaghia, bonensoep met gerookte paling!
Zo dat was het weer voor dit jaar, ik hoop dat u een beetje genoten heeft van mijn korte verhaaltjes en ik u enthousiast gemaakt heb voor het eiland van mijn dromen.
Wellicht mogen we elkaar eens begroeten.
Voor nu dank ik iedereen die deze vakantie heeft gemaakt tot wat het is, geweldig weer.
Met dank aan Frank van Weerde van Pyrgos House voor alle ondersteuning.
Iedereen een goede winter!
