Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
12 September 2024, 09:02
Brrr het is fris deze dinsdagmorgen om 6.30 uur en beduidend kouder dan de voorgaande dagen.
Bovendien branden de straat lantaarns nog.
Het zal de laatste keer zijn dit jaar vrees ik dat ik in kort wielertenue naar het werk kan.
Ik heb echter een kleine maand om te overleven.
We vieren het begin van de herfst in een ander deel van de wereld en vaste lezers zullen wel weer begrijpen op welk paradijselijk eiland dat gaat gebeuren.
De woensdag wordt de avond ervoor al aangekondigd met stakingen, het openbaar vervoer gaat plat. Mensen met zware beroepen voeren actie om eerder te stoppen. Een goed recht, ik val er zelf ook onder maar goed om dit nou net te doen als wij met de trein naar de luchthaven willen…
We wisten het al ruim van te voren dus hadden we ander vervoer geregeld.
Een lange file de volgende dag is het bewijs dat het openbaar vervoer daadwerkelijk voet bij stuk heeft gehouden, de file toont uitsluitend auto’s met blauwe kentekenplaten. De taxiwereld verdient goud geld vandaag.
Het duurt even voordat we op de luchthaven zijn maar we hebben een zee van tijd en dat terwijl het hard regent… heel hard regent.
Op de luchthaven zelf is van de drukte buiten weinig terug te vinden, we wandelen door naar de incheck waar onze koffers worden doorgelabeld naar Kythira.
Dit laatste gegeven scheelt ons dan weer een hoop gezeul met de koffers in Athene.
Eindbestemming voor vandaag is dan Athene en dan met het busje door naar de havenstad Rafina.
Morgen Kythira.
Bij de gate wordt er vriendelijk gevraagd of de mensen met een trolleykoffertje deze willen afgeven maar de vraag blijkt tegen dovemansoren te zijn gezegd.
Er zijn duidelijk meer koffertjes dan personen, sommige hebben er twee en zelfs drie, kun je het asociaal noemen, ik denk het wel.
Dit gegeven zorgt er mede voor dat we een uur te laat vertrekken, of mij dat boeit? Nee niet echt, we hebben geen aansluitende vlucht dus ik zet mijn koptelefoon op en sluimer weg bij de muziek.
Als het toestel beweegt is het 13.15 uur en als ik daar de vluchttijd en het tijdverschil bij op tel weet ik nu al dat ik het tranferbusje van het Avra hotel ga missen maar geen nood het nummer staat in de telefoon klapper.
“Sir what would you like to drink?” De vriendelijke stem van de mooie stewardess schrikt mij op.
De maaltijd wordt geserveerd, mijn vriendin kip en ik stoofvlees in citroensaus.
Dat klinkt alsof het heel wat is maar het stoofvlees bestaat uit 3 stukjes vlees, wel heel lekker maar als ik het vroeger aan een van mijn katten zou serveren dan kon ik er op rekenen dat er diepe krassen op mijn armen gekerfd zouden worden ten teken dat het niet voldoende was.
De salade, de kaas, het broodje maken het echter wel compleet zodat ik de mier zoete baklava afsla.
De ouzo maakt het compleet en zet gelijk de hersenen aan tot het bedenken van een eerste verhaal.
Het is vijf uur als de captain in onverstaanbaar Engels aankondigt dat de daling wordt ingezet.
Wie gaat het winnen? Is de grote wijzer van de klok eerder bij de zes dan het toestel bij de gate?
Half zes komt langzaam dichter bij als de deur van het toestel opengaat, dan nog de bus in… nee dat gaan we niet redden.
Of toch?
Verrassend snel vertrek de bus waarin we net staan, ik tel 6 personen.
Ja dat ging denk ik niet helemaal goed we werden al losgelaten terwijl er naast ons een vliegtuig stond te tanken.
“Doe maar rustig hoor, we pakken het volgende busje, ik bel zo wel even”.
Ruimschoots tijd voor een toiletbezoek en dan naar buiten door een druk vliegveld, zoekende mensen met een koffer met levensbehoeften sjokken door de hal.
Buitengekomen zie ik tot mijn verbazing verderop net het busje van Afra hotel vertrekken, we sprinten het asfalt op en zo kan ik nog net op tijd het busje tegenhouden.
We mogen nog mee, het busje heeft nog net twee plekken over, het zit vol.
Het is warm, de lange broek en het t shirt doen mij zweten, ik moet nog even wennen aan de temperatuur.
In Rafina heerst er grote bedrijvigheid, de veerboten komen af en aan en gehaast zie ik dezelfde stervelingen met hun troleys langs de kade rennen.
We gaan het dorp in of is het een stad?
Het is niet echt druk, goed het is 19.30 uur dus nog vroeg zodat we de maaltijd voor vanavond even uitstellen.
We steken het grote plein met de vele restaurants over en kijken ondertussen waar we de maaltijd straks zullen gaan nuttigen.
Bij de donut winkel in een van de hoofdstraten kiezen we vast het ontbijt voor de volgende morgen.
Ondanks dat het nog vroeg is nemen we toch plaats in een van de restaurants, het is niet zozeer de honger maar meer de trek in een lekker groot glas bier, Mythos of Alfa of zal ik toch Nimfy nemen.
Als de ober verschijnt en vraagt wat we willen drinken is mijn wederhelft mij voor….. Ouzo natuurlijk!
Mijn droom valt in duigen en ik stil mijn dorst met water, koel helder koud water….. ook lekker.
De ouzo smaakt en smaakt naar meer.
Griekenland is zien, proeven, ruiken en beleven en bij de eerst hap in een grote tomaat worden de zintuigen geprikkeld.
We zijn het niet meer gewend, de smaak van echte producten.
Ik denk als je een Griek bij ons in een restaurant een tomaat zou laten proeven, ongeacht hoeveel Michelin sterren er aan toegevoegd zouden worden, deze gelijk de benen zou nemen.
De smaak van het echte eten alleen hiervoor zou je naar hier vertrekken!
Inktvis, Griekse salade, tzatziki, brood en feta met sesam en honing… ik zeg niets meer.
We sluiten af met een ijsje bij het ijsbarretje op de hoek en slenteren daarna langs de kade van de haven richting het hotel.
Ik heb net nog de puff om op bed neer te ploffen, de luiken gaan dicht…
Bovendien branden de straat lantaarns nog.
Het zal de laatste keer zijn dit jaar vrees ik dat ik in kort wielertenue naar het werk kan.
Ik heb echter een kleine maand om te overleven.
We vieren het begin van de herfst in een ander deel van de wereld en vaste lezers zullen wel weer begrijpen op welk paradijselijk eiland dat gaat gebeuren.
De woensdag wordt de avond ervoor al aangekondigd met stakingen, het openbaar vervoer gaat plat. Mensen met zware beroepen voeren actie om eerder te stoppen. Een goed recht, ik val er zelf ook onder maar goed om dit nou net te doen als wij met de trein naar de luchthaven willen…
We wisten het al ruim van te voren dus hadden we ander vervoer geregeld.
Een lange file de volgende dag is het bewijs dat het openbaar vervoer daadwerkelijk voet bij stuk heeft gehouden, de file toont uitsluitend auto’s met blauwe kentekenplaten. De taxiwereld verdient goud geld vandaag.
Het duurt even voordat we op de luchthaven zijn maar we hebben een zee van tijd en dat terwijl het hard regent… heel hard regent.
Op de luchthaven zelf is van de drukte buiten weinig terug te vinden, we wandelen door naar de incheck waar onze koffers worden doorgelabeld naar Kythira.
Dit laatste gegeven scheelt ons dan weer een hoop gezeul met de koffers in Athene.
Eindbestemming voor vandaag is dan Athene en dan met het busje door naar de havenstad Rafina.
Morgen Kythira.
Bij de gate wordt er vriendelijk gevraagd of de mensen met een trolleykoffertje deze willen afgeven maar de vraag blijkt tegen dovemansoren te zijn gezegd.
Er zijn duidelijk meer koffertjes dan personen, sommige hebben er twee en zelfs drie, kun je het asociaal noemen, ik denk het wel.
Dit gegeven zorgt er mede voor dat we een uur te laat vertrekken, of mij dat boeit? Nee niet echt, we hebben geen aansluitende vlucht dus ik zet mijn koptelefoon op en sluimer weg bij de muziek.
Als het toestel beweegt is het 13.15 uur en als ik daar de vluchttijd en het tijdverschil bij op tel weet ik nu al dat ik het tranferbusje van het Avra hotel ga missen maar geen nood het nummer staat in de telefoon klapper.
“Sir what would you like to drink?” De vriendelijke stem van de mooie stewardess schrikt mij op.
De maaltijd wordt geserveerd, mijn vriendin kip en ik stoofvlees in citroensaus.
Dat klinkt alsof het heel wat is maar het stoofvlees bestaat uit 3 stukjes vlees, wel heel lekker maar als ik het vroeger aan een van mijn katten zou serveren dan kon ik er op rekenen dat er diepe krassen op mijn armen gekerfd zouden worden ten teken dat het niet voldoende was.
De salade, de kaas, het broodje maken het echter wel compleet zodat ik de mier zoete baklava afsla.
De ouzo maakt het compleet en zet gelijk de hersenen aan tot het bedenken van een eerste verhaal.
Het is vijf uur als de captain in onverstaanbaar Engels aankondigt dat de daling wordt ingezet.
Wie gaat het winnen? Is de grote wijzer van de klok eerder bij de zes dan het toestel bij de gate?
Half zes komt langzaam dichter bij als de deur van het toestel opengaat, dan nog de bus in… nee dat gaan we niet redden.
Of toch?
Verrassend snel vertrek de bus waarin we net staan, ik tel 6 personen.
Ja dat ging denk ik niet helemaal goed we werden al losgelaten terwijl er naast ons een vliegtuig stond te tanken.
“Doe maar rustig hoor, we pakken het volgende busje, ik bel zo wel even”.
Ruimschoots tijd voor een toiletbezoek en dan naar buiten door een druk vliegveld, zoekende mensen met een koffer met levensbehoeften sjokken door de hal.
Buitengekomen zie ik tot mijn verbazing verderop net het busje van Afra hotel vertrekken, we sprinten het asfalt op en zo kan ik nog net op tijd het busje tegenhouden.
We mogen nog mee, het busje heeft nog net twee plekken over, het zit vol.
Het is warm, de lange broek en het t shirt doen mij zweten, ik moet nog even wennen aan de temperatuur.
In Rafina heerst er grote bedrijvigheid, de veerboten komen af en aan en gehaast zie ik dezelfde stervelingen met hun troleys langs de kade rennen.
We gaan het dorp in of is het een stad?
Het is niet echt druk, goed het is 19.30 uur dus nog vroeg zodat we de maaltijd voor vanavond even uitstellen.
We steken het grote plein met de vele restaurants over en kijken ondertussen waar we de maaltijd straks zullen gaan nuttigen.
Bij de donut winkel in een van de hoofdstraten kiezen we vast het ontbijt voor de volgende morgen.
Ondanks dat het nog vroeg is nemen we toch plaats in een van de restaurants, het is niet zozeer de honger maar meer de trek in een lekker groot glas bier, Mythos of Alfa of zal ik toch Nimfy nemen.
Als de ober verschijnt en vraagt wat we willen drinken is mijn wederhelft mij voor….. Ouzo natuurlijk!
Mijn droom valt in duigen en ik stil mijn dorst met water, koel helder koud water….. ook lekker.
De ouzo smaakt en smaakt naar meer.
Griekenland is zien, proeven, ruiken en beleven en bij de eerst hap in een grote tomaat worden de zintuigen geprikkeld.
We zijn het niet meer gewend, de smaak van echte producten.
Ik denk als je een Griek bij ons in een restaurant een tomaat zou laten proeven, ongeacht hoeveel Michelin sterren er aan toegevoegd zouden worden, deze gelijk de benen zou nemen.
De smaak van het echte eten alleen hiervoor zou je naar hier vertrekken!
Inktvis, Griekse salade, tzatziki, brood en feta met sesam en honing… ik zeg niets meer.
We sluiten af met een ijsje bij het ijsbarretje op de hoek en slenteren daarna langs de kade van de haven richting het hotel.
Ik heb net nog de puff om op bed neer te ploffen, de luiken gaan dicht…
