Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
13 September 2024, 08:21
Paniek in de tent!
Nu al?
Je vakantie moet nog beginnen!
Ja eerlijk gezegd had ik er geen goed gevoel over, het doorlabelen van de koffers op Schiphol.
Het ging stuntelig en toen al had ik de gedachte…mijn god komt dat wel goed?
De ochtend van de donderdag ben ik al vroeg wakker, we hebben zeezicht en voor dat bestede geld moet je als Hollander natuurlijk genieten want anders is het zonde van je geld.
De zon achter de heuvels aan de overzijde van de nog grijze zee tovert mooie gezichten en contouren van het land verderop.
Voor mij liggen de ferryboten uit te rusten voor een nieuwe vaart naar ginder.
Het is rond de klok van acht dat ik wakker ben, nog voordat de wekker zijn kans krijgt om af te gaan.
Ik gooi de deur van het kleine balkon open en voel de frisse lucht op mijn naakte lichaam.
Het is bezweet en riekt daar ook naar, even een douche en ik ruik naar chloor.
Maar goed dat is beter dan de penetrante zweetlucht.
Koffie en de eerder gehaalde donuts nuttigen aan de kade, ja dat was het plan.
Echter de electriciteitslijn zit vol met duiven en ik weet het alweer, zodra ik daar zit komt het gevogelte op mij af fladderen om zich te mengen in mijn ochtendritueel, zijnde het ontbijt.
“Zeg wij hadden toch ook koude koffie gekocht gisteren?”
De vraag wordt weldra positief beantwoord door het vrouwelijk schoon wat mijn bed deelt.
“Ontbijten maar op het balkon dan?”
Gelukkig stemt ze in met het voorstel en even later zet ik mijn tanden in een grote donut, de mondhoeken en het puntje van mijn neus versierd met poedersuiker.
De zon is inmiddels op en doet zijn uiterste best ons van het balkon te verdrijven, het is warm, tenminste niet de warmte die we gewend zijn.
Het is nog vroeg en er is nog tijd voor een kleine wandeling, in gedachten weet ik al welke.
Ik pak een borstel ik schrob mijn tanden, even later verlaten we het hotel om via de kade en de haven onze weg te vervolgen naar de kleine haven.
Het is rustig in de omgeving, de grote ferry’s zijn inmiddels vertrokken en de kade is leeg.
Op de pier staat een enkele visser te wachten tot zijn slachtoffer toehapt.
We lopen noordwaarts, bij een kleine vissersboot staan tientallen katten te wachten, ze willen graag delen in de vangst van die nacht.
Rafina moet nog ontwaken als we vanaf de kust naar boven klimmen naar een mooi kerkje.
In het kerkje heb ik een opdracht, ik heb een belofte in te vullen!
Ik steek een kaarsje op voor een van mijn trouwe lezers waarmee het even wat minder gaat, schiet een foto als bewijs en hoop als ongelovige dat mijn wens door de door menig mens aanbeden God wordt vervult.
We vervolgen onze weg door de stad waar het warm is en ik denk aan een volgende douche.
Om 11.00 uur het busje en even later de douane door en wachten op het vervoer naar Kythira.
In de bus wordt ik herkent door een stel lezers van mijn verhalen en wordt ik daarom geprezen…… en daar doe ik het voor, de glimlach op ieders gezicht is het bewijs dat ze mijn avonturen volgen.
De vlieger is op tijd alleen vertrekt later dan de planning, dat op zijn beurt wordt dan weer opgelost door de wind die het vliegtuig min of meer op tijd op zijn bestemming blaast.
De landing krijgt een vijf niet echt een hoogstandje maar goed we zijn er.
Een grote schare aan trouwe fans staat ons op te wachten, lezers en wandelaars.
Maar ik ben er niet helemaal bij… en als een van de vrienden met zijn hoofd iets schuddend naar buiten komt wordt mijn vermoeden werkelijkheid……. 1 koffer.
Er is maar een koffer aangekomen, ingetogen vloek ik alle duivels uit de hel naar boven.
Wat nu?
We moeten “even” wachten totdat het gereedstaande vliegtuig vertrokken is.
Die heeft dan weer vertraging en zo zijn we weer een geruime tijd verder, de opmerking we hebben de tijd…laat ik even achterwege want dit is echt tijdsverspilling.
Het kan allemaal gebeuren dat weet ik maar het is niet leuk.
We zijn nog niet aan de beurt er zijn nog enkele andere figuranten in dit toneelstukje die een oververhitte discussie beginnen met de dame achter de desk.
Geërgerd kijkt ze om zich heen, ze blijkt ineens de schuld te krijgen van alle leed wat er op dat moment in het luchthaven gebouw aanwezig is.
Als wij aan de beurt zijn is ze nog steeds geërgerd maar de kalmerende overdracht van onze kant brengt de dame tot rust.
Wij vullen een formulier in laten onze gegevens achter…..afwachten maar.
Te laat komen we aan in Kapsali waar De eigenaar ons vriendelijk begroet.
We maken een praatje met de vriendelijke uitbater en als we de enige koffer uitpakken is er toch enige opluchting…. Het meeste wat we nodig hebben zit in deze koffer….
De afdeling logistiek had de koffers thuis 50/50 ingepakt.
De stress zakt een beetje en zeker als we later de maaltijd nemen bij Trattamento aan de boulevard waar een gemoedelijke sfeer de mens tot rust bedaard.
Nu al?
Je vakantie moet nog beginnen!
Ja eerlijk gezegd had ik er geen goed gevoel over, het doorlabelen van de koffers op Schiphol.
Het ging stuntelig en toen al had ik de gedachte…mijn god komt dat wel goed?
De ochtend van de donderdag ben ik al vroeg wakker, we hebben zeezicht en voor dat bestede geld moet je als Hollander natuurlijk genieten want anders is het zonde van je geld.
De zon achter de heuvels aan de overzijde van de nog grijze zee tovert mooie gezichten en contouren van het land verderop.
Voor mij liggen de ferryboten uit te rusten voor een nieuwe vaart naar ginder.
Het is rond de klok van acht dat ik wakker ben, nog voordat de wekker zijn kans krijgt om af te gaan.
Ik gooi de deur van het kleine balkon open en voel de frisse lucht op mijn naakte lichaam.
Het is bezweet en riekt daar ook naar, even een douche en ik ruik naar chloor.
Maar goed dat is beter dan de penetrante zweetlucht.
Koffie en de eerder gehaalde donuts nuttigen aan de kade, ja dat was het plan.
Echter de electriciteitslijn zit vol met duiven en ik weet het alweer, zodra ik daar zit komt het gevogelte op mij af fladderen om zich te mengen in mijn ochtendritueel, zijnde het ontbijt.
“Zeg wij hadden toch ook koude koffie gekocht gisteren?”
De vraag wordt weldra positief beantwoord door het vrouwelijk schoon wat mijn bed deelt.
“Ontbijten maar op het balkon dan?”
Gelukkig stemt ze in met het voorstel en even later zet ik mijn tanden in een grote donut, de mondhoeken en het puntje van mijn neus versierd met poedersuiker.
De zon is inmiddels op en doet zijn uiterste best ons van het balkon te verdrijven, het is warm, tenminste niet de warmte die we gewend zijn.
Het is nog vroeg en er is nog tijd voor een kleine wandeling, in gedachten weet ik al welke.
Ik pak een borstel ik schrob mijn tanden, even later verlaten we het hotel om via de kade en de haven onze weg te vervolgen naar de kleine haven.
Het is rustig in de omgeving, de grote ferry’s zijn inmiddels vertrokken en de kade is leeg.
Op de pier staat een enkele visser te wachten tot zijn slachtoffer toehapt.
We lopen noordwaarts, bij een kleine vissersboot staan tientallen katten te wachten, ze willen graag delen in de vangst van die nacht.
Rafina moet nog ontwaken als we vanaf de kust naar boven klimmen naar een mooi kerkje.
In het kerkje heb ik een opdracht, ik heb een belofte in te vullen!
Ik steek een kaarsje op voor een van mijn trouwe lezers waarmee het even wat minder gaat, schiet een foto als bewijs en hoop als ongelovige dat mijn wens door de door menig mens aanbeden God wordt vervult.
We vervolgen onze weg door de stad waar het warm is en ik denk aan een volgende douche.
Om 11.00 uur het busje en even later de douane door en wachten op het vervoer naar Kythira.
In de bus wordt ik herkent door een stel lezers van mijn verhalen en wordt ik daarom geprezen…… en daar doe ik het voor, de glimlach op ieders gezicht is het bewijs dat ze mijn avonturen volgen.
De vlieger is op tijd alleen vertrekt later dan de planning, dat op zijn beurt wordt dan weer opgelost door de wind die het vliegtuig min of meer op tijd op zijn bestemming blaast.
De landing krijgt een vijf niet echt een hoogstandje maar goed we zijn er.
Een grote schare aan trouwe fans staat ons op te wachten, lezers en wandelaars.
Maar ik ben er niet helemaal bij… en als een van de vrienden met zijn hoofd iets schuddend naar buiten komt wordt mijn vermoeden werkelijkheid……. 1 koffer.
Er is maar een koffer aangekomen, ingetogen vloek ik alle duivels uit de hel naar boven.
Wat nu?
We moeten “even” wachten totdat het gereedstaande vliegtuig vertrokken is.
Die heeft dan weer vertraging en zo zijn we weer een geruime tijd verder, de opmerking we hebben de tijd…laat ik even achterwege want dit is echt tijdsverspilling.
Het kan allemaal gebeuren dat weet ik maar het is niet leuk.
We zijn nog niet aan de beurt er zijn nog enkele andere figuranten in dit toneelstukje die een oververhitte discussie beginnen met de dame achter de desk.
Geërgerd kijkt ze om zich heen, ze blijkt ineens de schuld te krijgen van alle leed wat er op dat moment in het luchthaven gebouw aanwezig is.
Als wij aan de beurt zijn is ze nog steeds geërgerd maar de kalmerende overdracht van onze kant brengt de dame tot rust.
Wij vullen een formulier in laten onze gegevens achter…..afwachten maar.
Te laat komen we aan in Kapsali waar De eigenaar ons vriendelijk begroet.
We maken een praatje met de vriendelijke uitbater en als we de enige koffer uitpakken is er toch enige opluchting…. Het meeste wat we nodig hebben zit in deze koffer….
De afdeling logistiek had de koffers thuis 50/50 ingepakt.
De stress zakt een beetje en zeker als we later de maaltijd nemen bij Trattamento aan de boulevard waar een gemoedelijke sfeer de mens tot rust bedaard.
