Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
17 September 2024, 18:14
Het probleem met het schrijven van een verhaaltje is dat dit altijd aan het eind van de dag is, de ogen moe worden en het verhaal plots stopt.
Maar goed op maandag gaan we maar weer aan de wandel na een weekend met invullen van formulieren en sturen van foto’s van de bagage, u begrijpt het, nog steeds geen koffer.
De dag start in Chora en zal eindigen in Pelaghia, dat is een beste wandeling zult u denken en dat klopt ook.
Alleen dat gaan we niet doen.
Het een en ander zal u weldra duidelijk worden.
Boven de hoofdstad hangt een dik wolkendek met ergens daarachter de zon.
We lopen de nauwe straatjes af en nemen plaats in het cafenion in de hoek op het grote plein.
Eerst maar ontbijt.
Tijdens mijn ontbijt wordt ik gestoord, vliegen heel veel vliegen.
Mijn benen zitten vol, het lijkt wel een spotje van vroeger met die kleine kindertjes in Afrika die voor de camera onder de vliegen het toonbeeld zijn van de hongersnood.
“Kom we gaan, hier word ik gek!” En zo zijn we al lekker vroeg op stap.
We lopen noordwaarts de stad uit en slaan aan het einde rechts richting de grote parking.
We nemen het grote onverharde pad wat daalt langs een diepe kloof.
De olijfboomgaarden en de velden liggen er prachtig schoongemaakt bij en mijn vriendin verteld dat ze gelezen heeft dat de Griekse regering dit een verplichting gemaakt heeft dat elke landeigenaar moet zorgen dat alles er goed verzorgt uit dient te zien op straffe van boete.
We zijn in het dal van Manitochori (Μανιτοχώρι) een wirwar van paden kruist hier de bodem en zonder gps verdwaal je hier toch echt.
Wat de omgeving aantrekkelijk maakt zijn de vele oude kerkjes die alleen te voet en met het nodige doorzettingsvermogen te vinden en te bereiken zijn.
Vanaf de hoofdweg zijn ze makkelijk te zien, er te komen is een tweede.
Het eerste kerkje is de makkelijkste, het ligt beduidend hoger dan het land.
Alleen het jammere is dat een of andere gek het heeft witgekalkt sinds de vorige keer.
De grote sleutel steekt in de deur, alleen ontsluiten van het slot is even een raadsel.
Je dient de sleutel tegengesteld te draaien.
Het interieur is zoals vele van dit soort kerkjes hetzelfde maar toch mooi, het verschil zit m meestal in de geschilderde iconen.
We sluiten het godshuisje en lopen verder langs de andere kerkjes, we zijn hier eerder geweest dus het is een kwestie van het volgen van de juiste track op de gps.
Al de tijd dat we in het dal waren stond er ergens een hond te blaffen, het is erg stil in het dal dus de viervoeter had ons al van verre aan horen komen.
Als ik een voor ons nieuw pad kies wordt het geblaf luider en onder aan het pad staat de kleine hond aan een ketting.
Hij gaat te keer als een malle, niet agressief want zijn staart kwispelt als een op hol geslagen metronoom.
Mooi woord hè, ja ik moest t ook effe opzoeken, wist wel hoe zo een ding eruit zag maar had er geen naampje bij.
De hond staat in een kleine landerij met wel 60 a 70 kippen, kalkoenen, ganzen en wat meer wat er allemaal losloopt, alleen de hond is dus geketend.
Zijn drinkbak is leeg en als ik de hoge muur afspring staat het beest gelijk tegen mij op, hij is allervriendelijkst en dolblij dat we er zijn.
Ik vul zijn bak met water, althans dat probeer ik hij heeft hem eerder leeg dan ik hem vullen kan.
Ik gooi er een dikke liter in en als dank krijgen mijn benen een poetsbeurt.
We bekijken het schouwspel en inmiddels ben ik ook in trek bij het gevogelte wat mij op de voet volgt.
Ik klim het muurtje weer op en net als we weg willen gaan komt er een auto aan.
De eigenaar van de kinderboerderij groet ons vriendelijk en ik leg hem uit dat we de hond net water gegeven hebben waarna hij een grote jerrycan tevoorschijn haalt ten teken dat hij zijn beesten goed onderhoudt.
Ook de kippen worden gevoerd, twee grote emmers gevuld met sla en pasta, afkomstig uit een van de restaurants.
We lopen verder naar de hoofdweg, het is nog steeds super wandelweer, niet te warm en de zon achter de beschutting van de wolken tovert boven het kastro een mooi schilderij.
Een Hollandse meester zou hier goed kunnen verdienen.
Iets de hoofdweg noordwaarts en dan links omhoog, flink omhoog.
Bovenaan komen we uit bij het pad wat links naar Chora en rechts de heuvel verder overgaat in de richting van het klooster van de Ellessa.
We volgen dit pad gedeeltelijk, hier bovenaan staan de mooiste huizen en het uitzicht is niet te beschrijven.
We zijn op zoek naar een kerkje, de Άγιος Μύρωνας. Tenminste zo staat het op mijn kaart.
We slaan rechts een onbekend pad in, in de richting van het Gebedshuis wat echter nog niet zichtbaar is.
Het pad loopt dood op een mooie akker hoog boven de hoofdweg, aan de andere kant is het dorp Strapodi te zien dat inmiddels vol door de zon beschenen wordt.
Op de akker een mooie ruïne van wat eens waarschijnlijk wel het mooiste huis moet zijn geweest van deze omgeving.
Nu vervallen en een geschiedenis die zich laat raden.
En nu?
Het kerkje moet hier in de buurt zijn en via de aanwijzingen op de gps lopen we door het land, steken brutaal een afgesloten akker op maar geen kerkje.
Ik loop nog wat rond maar nee hoor geen kerk, er staat wel iets maar dat is gewoon een schuur.
Ik heb een volgend pad gevonden wat weer afdaalt naar de hoofdweg met zicht op de vele kerkjes in de eerder belopen vallei.
Bij het asfalt noordwaarts en dan vlak bij een van de kerkjes zag ik een schoongemaakt pad wat aansluit op het betonpad wat links naar strapodi en rechts naar Chora terug gaat.
Het pad is mooi maar O zo steil maar goed de benen protesteren nog niet en zolang de machine draait…….
We slaan rechts in de richting van de hoofdstad, het is stil, aangenaam stil, het enige geluid komt van mijn blaffende vriend ergens in de vallei, hij zal ons weer gehoord hebben.
We schrikken ons rot als er een kwartel voor onze voeten weg vliegt, je kunt het ze niet kwalijk nemen, het gevogelte is namelijk doof… vandaar de uitdrukking.
Links is inmiddels het stijle pad zichtbaar in de richting van Chora maar ik wil nog niet de brug over die de beginnende kloof overspant maar nog even verder omhoog aan deze kant van de kloof.
Het pad is mooi en heeft een mooi zicht naar het zuiden met goed zichtbaar anti Kythira en zelfs de contouren van Kreta zijn waar te nemen.
Het pad loopt dood in een olijfboomgaard, dus moeten we weer terug, de brug over en op naar Chora.
Onderweg staat een vrijwel nieuw gebedshuisje met de foto van een vrij jonge vrouw.
Jong gestorven waarschijnlijk.
Even later verteld mijn vriendin het verhaal van de vrouw die hier eerder dit jaar is vermoord of zelfmoord heeft gepleegd….. we lopen snel door.
Op de grote parking van Chora is het beduidend drukker dan vanmorgen.
En als ik voor een biertje wil gaan bij het café in de hoek, zit het er vol kakelende toeristen.
De wandelgroep van Pyrgos House bezet het plein, Grieken van ginder.
Ook de gids zelf is aanwezig, ik had hem nog niet gezien, wel contact gehad eerder die dag.
De vraag was of we hem even terug wilde brengen naar Pelaghia waar zijn auto stond en ja na zoveel dingen die hij altijd doet voor een ander is dat voor ons eigenlijk geen vraag maar een bevel.
“Zijn jullie nu al terug van de wandeling?”
Drie uur zou hij terug moeten zijn maar hij moest eerst nog met de groep naar Stavros, het winkeltje aan het begin van de “stad”
Dan met een ieder die dat nog wilde door naar Kapsali.
De Grieken hadden een wandelvakantie maar zo vanzelf sprekend als wij een wandelvakantie kennen zo is dat bij de Grieken niet echt, daar ligt de oriëntatie meer op de vraag hoe vaak en hoelang er gestopt wordt, waar er gestopt wordt en waar er gegeten en gedronken wordt en soms gaat de helft niet eens mee, dus erg vermoeiend allemaal.
“Stuur maar een bericht als je beneden bent” vertel ik de gids en neem afscheid.
Even over drieën pakken we de gids op en rijden richting het noorden.
De zaken gaan goed, te goed zelfs voor het kleine reisbureau uit Potamos, groepswandelingen, trektochters etc etc.
Hij heeft het druk…. Erg druk.
We droppen hem in Pelaghia en daar krijg ik eindelijk mijn biertje en nog een en nog een…..
Terug in Kapsali ligt er een fortuin aan zeilboten en luxe jachten aan de kade.
Veel tijd om er naar te kijken hebben we niet, we moeten naar Kondolianika.
19.30 uur afspraak met de autoverhuurder.
O ik stop even en ga aan de wandel…. Straks weer verder..excuus
Kalimera.
Ik mis je wandelavonturen?!
Lopen jullie niet of loop jij achter?
?
Toch geen writersblock ?
Haha een berichtje van een van mijn trouwe lezers… ja ze heeft wel gelijk dus ik schrijf gelijk verder.
Waar waren we O ja de autoverhuurder.
Panayotis, het kleine stressvolle manneke van de autoverhuur, erg vriendelijk altijd maar altijd druk, druk druk.
Wij lopen een groot leeg restaurant binnen vlakbij de grote super voor Livadi.
De eigenaresse staat ons een beetje vreemd aan te kijken als we binnen staan en nog vreemder als we zeggen dat we voor panayotis komen.
Achteraf heeft ze natuurlijk gelijk, ik bedoel als je in Nederland een kroeg binnen stapt en zegt ik kom voor Kees, ja daar zijn er natuurlijk zat van, welke Kees wil je?
Dan komt er een ober aan en wel een bekende.
Het is Alekos de man die wij al een kleine 21 jaar kennen vanaf het begin dat we nog ‘s avonds gingen eten bij Maria in Logothetianika.
Sindsdien hebben we hem door de jaren heen overal zien werken en tot onze verrassing en de zijne ontmoeten we hem nu hier.
De gesprekken gaan over en weer.
Van panayotis nog geen spoor te bekennen.
Er komt nog een ander stel binnen en dol enthousiast als hij is stelt de ober ons aan zijn gasten voor.
20.00 uur het kleine muize smoeltje van de vriendelijke autoverhuurder komt om de hoek kijken.
“I am Busy very busy, i go to the supermarket I’ll be back in 15 minutes”
Daar waren we al voor gewaarschuwd maar goed hij zegt bestel maar vast dus Alekos komt niet met de kaart maar net zo als vroeger verteld hij met zijn rustige kalmerende stem wat de pot schaft en daar zit uiteraard wat van onze gading bij.
Nikos de eigenaar maakt en levert alles zelf en zo ook de rosé, de drank valt opvallend goed en heeft een heerlijke nasmaak.
Als panayotis een half uur later verschijnt volgen er nog 3 kannen van een liter.
De verhuurder praat honderd uit over zijn familie en kinderen, zijn bestaan en bedrijf.
We eten heerlijk maar de wijn maakt van panayotis een vermoeid man, blijven jullie maar zitten ik ben bekaf af zegt ie en zo toont hij ook.
Even later nemen we afscheid.
Het was een lange vermoeiende dag maar toch mijn verhaal klaar, excuses voor de vertraging, met name voor de vriendelijke dame uit Limburg.
Maar goed op maandag gaan we maar weer aan de wandel na een weekend met invullen van formulieren en sturen van foto’s van de bagage, u begrijpt het, nog steeds geen koffer.
De dag start in Chora en zal eindigen in Pelaghia, dat is een beste wandeling zult u denken en dat klopt ook.
Alleen dat gaan we niet doen.
Het een en ander zal u weldra duidelijk worden.
Boven de hoofdstad hangt een dik wolkendek met ergens daarachter de zon.
We lopen de nauwe straatjes af en nemen plaats in het cafenion in de hoek op het grote plein.
Eerst maar ontbijt.
Tijdens mijn ontbijt wordt ik gestoord, vliegen heel veel vliegen.
Mijn benen zitten vol, het lijkt wel een spotje van vroeger met die kleine kindertjes in Afrika die voor de camera onder de vliegen het toonbeeld zijn van de hongersnood.
“Kom we gaan, hier word ik gek!” En zo zijn we al lekker vroeg op stap.
We lopen noordwaarts de stad uit en slaan aan het einde rechts richting de grote parking.
We nemen het grote onverharde pad wat daalt langs een diepe kloof.
De olijfboomgaarden en de velden liggen er prachtig schoongemaakt bij en mijn vriendin verteld dat ze gelezen heeft dat de Griekse regering dit een verplichting gemaakt heeft dat elke landeigenaar moet zorgen dat alles er goed verzorgt uit dient te zien op straffe van boete.
We zijn in het dal van Manitochori (Μανιτοχώρι) een wirwar van paden kruist hier de bodem en zonder gps verdwaal je hier toch echt.
Wat de omgeving aantrekkelijk maakt zijn de vele oude kerkjes die alleen te voet en met het nodige doorzettingsvermogen te vinden en te bereiken zijn.
Vanaf de hoofdweg zijn ze makkelijk te zien, er te komen is een tweede.
Het eerste kerkje is de makkelijkste, het ligt beduidend hoger dan het land.
Alleen het jammere is dat een of andere gek het heeft witgekalkt sinds de vorige keer.
De grote sleutel steekt in de deur, alleen ontsluiten van het slot is even een raadsel.
Je dient de sleutel tegengesteld te draaien.
Het interieur is zoals vele van dit soort kerkjes hetzelfde maar toch mooi, het verschil zit m meestal in de geschilderde iconen.
We sluiten het godshuisje en lopen verder langs de andere kerkjes, we zijn hier eerder geweest dus het is een kwestie van het volgen van de juiste track op de gps.
Al de tijd dat we in het dal waren stond er ergens een hond te blaffen, het is erg stil in het dal dus de viervoeter had ons al van verre aan horen komen.
Als ik een voor ons nieuw pad kies wordt het geblaf luider en onder aan het pad staat de kleine hond aan een ketting.
Hij gaat te keer als een malle, niet agressief want zijn staart kwispelt als een op hol geslagen metronoom.
Mooi woord hè, ja ik moest t ook effe opzoeken, wist wel hoe zo een ding eruit zag maar had er geen naampje bij.
De hond staat in een kleine landerij met wel 60 a 70 kippen, kalkoenen, ganzen en wat meer wat er allemaal losloopt, alleen de hond is dus geketend.
Zijn drinkbak is leeg en als ik de hoge muur afspring staat het beest gelijk tegen mij op, hij is allervriendelijkst en dolblij dat we er zijn.
Ik vul zijn bak met water, althans dat probeer ik hij heeft hem eerder leeg dan ik hem vullen kan.
Ik gooi er een dikke liter in en als dank krijgen mijn benen een poetsbeurt.
We bekijken het schouwspel en inmiddels ben ik ook in trek bij het gevogelte wat mij op de voet volgt.
Ik klim het muurtje weer op en net als we weg willen gaan komt er een auto aan.
De eigenaar van de kinderboerderij groet ons vriendelijk en ik leg hem uit dat we de hond net water gegeven hebben waarna hij een grote jerrycan tevoorschijn haalt ten teken dat hij zijn beesten goed onderhoudt.
Ook de kippen worden gevoerd, twee grote emmers gevuld met sla en pasta, afkomstig uit een van de restaurants.
We lopen verder naar de hoofdweg, het is nog steeds super wandelweer, niet te warm en de zon achter de beschutting van de wolken tovert boven het kastro een mooi schilderij.
Een Hollandse meester zou hier goed kunnen verdienen.
Iets de hoofdweg noordwaarts en dan links omhoog, flink omhoog.
Bovenaan komen we uit bij het pad wat links naar Chora en rechts de heuvel verder overgaat in de richting van het klooster van de Ellessa.
We volgen dit pad gedeeltelijk, hier bovenaan staan de mooiste huizen en het uitzicht is niet te beschrijven.
We zijn op zoek naar een kerkje, de Άγιος Μύρωνας. Tenminste zo staat het op mijn kaart.
We slaan rechts een onbekend pad in, in de richting van het Gebedshuis wat echter nog niet zichtbaar is.
Het pad loopt dood op een mooie akker hoog boven de hoofdweg, aan de andere kant is het dorp Strapodi te zien dat inmiddels vol door de zon beschenen wordt.
Op de akker een mooie ruïne van wat eens waarschijnlijk wel het mooiste huis moet zijn geweest van deze omgeving.
Nu vervallen en een geschiedenis die zich laat raden.
En nu?
Het kerkje moet hier in de buurt zijn en via de aanwijzingen op de gps lopen we door het land, steken brutaal een afgesloten akker op maar geen kerkje.
Ik loop nog wat rond maar nee hoor geen kerk, er staat wel iets maar dat is gewoon een schuur.
Ik heb een volgend pad gevonden wat weer afdaalt naar de hoofdweg met zicht op de vele kerkjes in de eerder belopen vallei.
Bij het asfalt noordwaarts en dan vlak bij een van de kerkjes zag ik een schoongemaakt pad wat aansluit op het betonpad wat links naar strapodi en rechts naar Chora terug gaat.
Het pad is mooi maar O zo steil maar goed de benen protesteren nog niet en zolang de machine draait…….
We slaan rechts in de richting van de hoofdstad, het is stil, aangenaam stil, het enige geluid komt van mijn blaffende vriend ergens in de vallei, hij zal ons weer gehoord hebben.
We schrikken ons rot als er een kwartel voor onze voeten weg vliegt, je kunt het ze niet kwalijk nemen, het gevogelte is namelijk doof… vandaar de uitdrukking.
Links is inmiddels het stijle pad zichtbaar in de richting van Chora maar ik wil nog niet de brug over die de beginnende kloof overspant maar nog even verder omhoog aan deze kant van de kloof.
Het pad is mooi en heeft een mooi zicht naar het zuiden met goed zichtbaar anti Kythira en zelfs de contouren van Kreta zijn waar te nemen.
Het pad loopt dood in een olijfboomgaard, dus moeten we weer terug, de brug over en op naar Chora.
Onderweg staat een vrijwel nieuw gebedshuisje met de foto van een vrij jonge vrouw.
Jong gestorven waarschijnlijk.
Even later verteld mijn vriendin het verhaal van de vrouw die hier eerder dit jaar is vermoord of zelfmoord heeft gepleegd….. we lopen snel door.
Op de grote parking van Chora is het beduidend drukker dan vanmorgen.
En als ik voor een biertje wil gaan bij het café in de hoek, zit het er vol kakelende toeristen.
De wandelgroep van Pyrgos House bezet het plein, Grieken van ginder.
Ook de gids zelf is aanwezig, ik had hem nog niet gezien, wel contact gehad eerder die dag.
De vraag was of we hem even terug wilde brengen naar Pelaghia waar zijn auto stond en ja na zoveel dingen die hij altijd doet voor een ander is dat voor ons eigenlijk geen vraag maar een bevel.
“Zijn jullie nu al terug van de wandeling?”
Drie uur zou hij terug moeten zijn maar hij moest eerst nog met de groep naar Stavros, het winkeltje aan het begin van de “stad”
Dan met een ieder die dat nog wilde door naar Kapsali.
De Grieken hadden een wandelvakantie maar zo vanzelf sprekend als wij een wandelvakantie kennen zo is dat bij de Grieken niet echt, daar ligt de oriëntatie meer op de vraag hoe vaak en hoelang er gestopt wordt, waar er gestopt wordt en waar er gegeten en gedronken wordt en soms gaat de helft niet eens mee, dus erg vermoeiend allemaal.
“Stuur maar een bericht als je beneden bent” vertel ik de gids en neem afscheid.
Even over drieën pakken we de gids op en rijden richting het noorden.
De zaken gaan goed, te goed zelfs voor het kleine reisbureau uit Potamos, groepswandelingen, trektochters etc etc.
Hij heeft het druk…. Erg druk.
We droppen hem in Pelaghia en daar krijg ik eindelijk mijn biertje en nog een en nog een…..
Terug in Kapsali ligt er een fortuin aan zeilboten en luxe jachten aan de kade.
Veel tijd om er naar te kijken hebben we niet, we moeten naar Kondolianika.
19.30 uur afspraak met de autoverhuurder.
O ik stop even en ga aan de wandel…. Straks weer verder..excuus
Kalimera.
Ik mis je wandelavonturen?!
Lopen jullie niet of loop jij achter?
?
Toch geen writersblock ?
Haha een berichtje van een van mijn trouwe lezers… ja ze heeft wel gelijk dus ik schrijf gelijk verder.
Waar waren we O ja de autoverhuurder.
Panayotis, het kleine stressvolle manneke van de autoverhuur, erg vriendelijk altijd maar altijd druk, druk druk.
Wij lopen een groot leeg restaurant binnen vlakbij de grote super voor Livadi.
De eigenaresse staat ons een beetje vreemd aan te kijken als we binnen staan en nog vreemder als we zeggen dat we voor panayotis komen.
Achteraf heeft ze natuurlijk gelijk, ik bedoel als je in Nederland een kroeg binnen stapt en zegt ik kom voor Kees, ja daar zijn er natuurlijk zat van, welke Kees wil je?
Dan komt er een ober aan en wel een bekende.
Het is Alekos de man die wij al een kleine 21 jaar kennen vanaf het begin dat we nog ‘s avonds gingen eten bij Maria in Logothetianika.
Sindsdien hebben we hem door de jaren heen overal zien werken en tot onze verrassing en de zijne ontmoeten we hem nu hier.
De gesprekken gaan over en weer.
Van panayotis nog geen spoor te bekennen.
Er komt nog een ander stel binnen en dol enthousiast als hij is stelt de ober ons aan zijn gasten voor.
20.00 uur het kleine muize smoeltje van de vriendelijke autoverhuurder komt om de hoek kijken.
“I am Busy very busy, i go to the supermarket I’ll be back in 15 minutes”
Daar waren we al voor gewaarschuwd maar goed hij zegt bestel maar vast dus Alekos komt niet met de kaart maar net zo als vroeger verteld hij met zijn rustige kalmerende stem wat de pot schaft en daar zit uiteraard wat van onze gading bij.
Nikos de eigenaar maakt en levert alles zelf en zo ook de rosé, de drank valt opvallend goed en heeft een heerlijke nasmaak.
Als panayotis een half uur later verschijnt volgen er nog 3 kannen van een liter.
De verhuurder praat honderd uit over zijn familie en kinderen, zijn bestaan en bedrijf.
We eten heerlijk maar de wijn maakt van panayotis een vermoeid man, blijven jullie maar zitten ik ben bekaf af zegt ie en zo toont hij ook.
Even later nemen we afscheid.
Het was een lange vermoeiende dag maar toch mijn verhaal klaar, excuses voor de vertraging, met name voor de vriendelijke dame uit Limburg.
