Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
20 September 2024, 18:37
Deze vrijdagmorgen wordt ik wakker met een zwaar hoofd.
Oef, ja eigenwijs zonder pet gaan lopen / wandelen of zouden het de biertjes en de rosé geweest kunnen zijn ter afsluiting van een mooie wandeldag aan die langgerekte tafel ergens aan de boulevard van Pelaghia? Al van in den beginne dat wij hier in deze maand van dit jaar aankwamen kreeg ik al diverse berichten binnen van wanneer gaan wij weer wandelen?
“Wij” dat zijn dan vaste vrienden die inmiddels tot een eigen select wandelgroepje behoren.
Dat groepje wil ik graag behouden, zodra men op het eiland is wandelt men mee. Dan krijg ik vaak van buitenstaanders te horen, zeg ik wil ook mee.
Daar pas ik uitdrukkelijk voor, de groep is net groot genoeg en een ieder kent elkaar, houdt rekening met een ieder en is uiterst sociaal.
Bovendien voor te wandelen is er een uitstekend toeristenburo in Potamós.
Goed, de donderdagmorgen was de afspraak te vertrekken bij de Mayo, het cafénion in Aroniadika, 10.30 uur.
De kudde bestaat uit wat geiten, bokken en oudere bokken.
Als herder zal ik het volk vandaag door de weide begeleiden.
Het op gang komen van de kudde lukt niet echt, terwijl de bokken al in gang zijn staan de geiten nog te mekkeren bij het vertrekpunt.
Gelukkig duurt het niet lang en is de complete commune weldra in beweging.
We gaan rechts over het mooie geplaveide pad westwaarts richting de kust en slaan bij het eerstvolgende pad richting het kerkhof en het bovengelegen kerkje van het dorp.
De camper die er in het voorjaar ook stond, staat er nog.
Of dit een officiële camperplek is weet ik niet maar je staat er uitstekend met prachtig zicht naar alle kanten.
Na het kerk bezoek hersluit ik het heiligdom en gaan we verder.
Wederom blijven de geiten steken en als ik even stevig op de vingers fluit steekt er een geit zijn kop om de hoek en maant de rest tot beweging.
Het is weer een mooie dag met mooie wolkenluchten en een aangenaam windje wat voor enige verkoeling zorgt.
Westwaarts om de heuvel dalen we af naar het verbrande achterland, een mooie streek die ingeklemd ligt tussen de dorpen Arei, Mylopotamos en Dourianika.
Het land wordt weer langzaam groen doch zijn de tekenen van de brand nog duidelijk zichtbaar.
Duizenden bomen staan er dood in het landschap of er ooit weer leven in zal komen is slecht een kwestie van tijd en tijd…. Dat is er hier zat.
Het zijn slechts eeuwenoude paden die hier het landschap doorkruisen en leiden naar de eerdere genoemde dorpen.
Bij een kruising wordt er even gediscussieerd over een stalen kast.
Een koelkast of een vriezer? En even wordt de prijs van oud ijzer besproken maar we besluiten toch om het te laten liggen.
“En nu Japio?”
De route gaat rechts over het rode pad maar ik stel voor nog even rechtdoor te lopen, het is een pad waarvan ik weet dat het doodloopt maar het uitzicht aan einde is mooi en kijkt in de kloof van Mylopotamos met zijn watermolens.
Niet een ieder loopt mee in de wetenschap dat we weer terugkomen en het pad wat nu lekker daalt, straks omhoog gaat.
Terug bij de kruising slaan er links, ja ho even eerder zei je toch rechts? Dat klopt.
We komen van de andere kant, dus links.
Het pad slingert door het glooiende landschap waar we zicht hebben op de indrukwekkende grotten onder het dorp Dourianika en boven de diepe kloof die hier het landschap doorklieft.
We gaan rechts, rechtdoor is het pad naar de Panagia, het klooster aan weer een andere kloof van Mylopotamos.
Rechts dus en ondertussen zoals een goede herder betaamd tel ik mijn kudde.
Ik mis er twee, de oudere zijn meestal de wijste en zijn achter gebleven in de wijsheid en ervaring dat wij ook hier weer wederkeren.
“Gadver” ja ik ruik het in eerste instantie niet maar een van de wandelaars die het reukvermogen iets lager heeft zitten dan ik merkt het op,
Niet dat de neus van de dame op een andere plek zit, ze is gewoon iets kleiner dan ik.
Een kadaver van iets dat ooit iets was ligt te stinken in de zon, gauw verder dus.
We lopen noordwaarts het doodlopende pad in dat evenwijdig aan een diepe kloof ligt.
“Hoe is t mogelijk dat je hier een kerk bouwt” merkt een vriendelijke Brabander op.
Ik denk voor de rust en de aanbidding. Zo rustig als het nu is zal het vroeger niet geweest zijn getuige de vele opgestapelde muurtjes rondom de landerijen.
Het kerkje blijft inderdaad imposant, wie vaste lezer is weet van de muizen familie die we hier in t voorjaar hebben ontmoet.
Ze zijn verhuisd of ten prooi gevallen aan de mooie roofvogel die nu boven de kloof op zoek is naar meer eventueel overgebleven familieleden.
Plantenspuit vergeten, dus ik doe het maar even zoals het niet hoort, neem een flinke slok water en bespuug een voor een de drie heilige die dan ineens mooier zichtbaar worden en vraag in mezelf om vergiffenis voor deze daad.
Water, broodje en dan maar weer terug via hetzelfde pad op zoek naar de twee verloren zonen van mijn kudde.
Als ze niet snel genoeg zichtbaar zijn en de telefoon slechts woorden uit brabbelt waar geen zinnige zin van gemaakt kan worden, denk ik dat ik weet waar ze zitten.
Ik stuur de kudde een pad in en loop zelf even een rondje om er zeker van te zijn dat de twee verloren gegane zonen niet in het landschap verdwaald zijn.
We vinden ze bij een vervallen stal.
Als de kudde kompleet is dalen we af richting de kloof, met de grotten en bijbehorende geiten die achter ons de berg afdalen.
Over het kleine boogbruggetje waar ik zie dat er een pad schoongemaakt is wat de kloof ingaat… t zal toch niet?
Vanuit de kloof die we twee keer gedaan hebben moesten we hier omhoog en dat was niet echt makkelijk….misschien een oplossing?
Het gaat omhoog richting de kerk van Dourianika.
Ondertussen meldt ik even dat de roze cyclaampjes weer als paddestoelen uit de grond schieten.
Bij de kerk is het rust, even op adem komen.
Dan vervolgen we de weg het dorp uit en via Perlegianika en de steile asfaltweg naar Pitsinades.
Net voor het paleis van Albert & Anita links het veld door om te eindigen bij de Mayo.
Ik denk nu een lekker biertje maar daar is niet iedereen het mee eens.
Met een biertje wel maar niet met de locatie dus al snel wordt er in een democratische stemming besloten om uit te wijken naar Port Bello in Pelaghia.
Onder het genot van het verkoelende vocht wordt er over van alles gesproken maar vooral over voetbal.
Na drie ijskoude doodgeslagen tab biertjes is het voldoende en valt de commune uiteen, we besluiten later die avond de gezelligheid voort te zetten bij een van de restaurants aan de boulevard.
Eerst maar even lekker douchen.
Als ik de contactsleutel van het huurautootje omdraai gebeurd er weinig, ik denk wat is dit?
Accu leeg!
Ik heb het stadslicht aan laten staan.
Nog net op tijd kan mijn vriendin twee andere wandelaars uit de groep aanschieten voor een duwtje…. Hij loopt.
“Zeg als jij Panayotis gaat bellen hierover, zeg maar dat wij ook gratis mee willen eten”
Ik schiet in de lach en we gaan ervan door.
“Zeg moeten we niet effe een stukje rijden om de accu op te laden?”
Ik denk verrek dat had ik toch moeten zeggen, ik ben hier de monteur!
“Goed plan zeg ik”.
De weg naar ons appartement loopt naar beneden en stopt daar, mocht de accu nog niet vol zijn of vol geraken dan kan bergop aanduwen toch wel een dingetje zijn.
We rijden via de heuvel en Karavas terug als het autootje een scherp hoog geluid produceert, ik denk zal het v snaartje wel zijn, de accu was goed leeg dus t dynamootje zal er flink aan moeten trekken.
Het geluid blijft echter en ook als ik de motor uitzet tijdens het naar benden rijden gaat het geluid door merg en been.
Het komt linksvoor bij het wiel vandaan en zit me niet lekker maar goed ik ga er een nachtje over slapen.
De vrijdagmorgen eerst maar een wit pijnstillertje tegen de koppijn, een koude douche en op naar het dorp voor het brood.
“Zeg ik trek straks effe dat voorwiel eraf, effe kijken wat er scheelt”
“Ja doe dat nou maar niet bel Panayotis maar gewoon”
Na het ontbijt toch doordrijven, wieldeksel eraf, moeren los, krikje eronder, reservewiel eronder, wiel eraf en ja hoor bij slechts een klein beetje verdraaien gaat het geluid door merg en been.
Als ik verder buk om te kijken of er niet ergens een steentje tussen zit begint mijn hoofd te bonken, O wacht effe dat moet ik niet doen.
Ik heb m, een van de trilplaatjes van de remblokken loopt tegen de remschijf, even terug buigen en het probleem is verholpen.
Halfuurtje arbeidsloon van €70 euro, toch weer een dikke maaltijd verdient.
Trots loop ik naar binnen, gevonden…een veertje.
Handen dan weer wel pikzwart en de nageltjes waar net zo mooi de randjes van schoon waren zijn weer in de rouw.
Ping ping ping waar ik al bang voor was gebeurd, bijna elke wandelaar had zijn mobiel mee gisteren dus ik wordt overladen door een tsunami aan foto’s.
Ik kijk vanavond wel even.
Vandaag rustdag en ik pak de spullen in voor het keienstrand van Komponada.
Zwemvliezen, duikbrillen en een onderwatercamera, ja ik wil op zoek naar de in het voorjaar gespotte barracuda.
Echt strandweer is het niet en midden boven het eiland hangt zelfs dikke bewolking die de temperatuur onder de 20 graden doet zakken.
Afslag Komponada een weg die nu weinig bereden wordt, toch kortbij flink in de ankers als net na een bocht een auto min of meer midden op de weg stilstaat.
Een zwarte ford is er achtergelaten en staat daar wel heel gevaarlijk.
De eigenaar had hem bergafwaarts gewoon aan de kant kunnen zetten, ik stap nog even uit om te kijken of ik iemand zie maar nee, dan moeten we hem heuvel afwaarts richting het strand ontmoeten.
Niemand.
Wel een grote ford pickup komt ons tegemoet met de restanten van het zomerseizoen, een kantine compleet met stoelen en inboedel.
Ik ga zover mogelijk aan de kant terwijl de combinatie langzaam omhoog kruipt.
Nog slechts een paar rieten parasols bezetten het strand en verder is het leeg.
Als we zuidwaarts het strand aflopen is er duidelijk iets verandert aan het plaatje wat ik in mijn hoofd heb van het voorjaar.
Diverse grote rotsen zijn van de steile bergwand naar beneden gekomen en versperren hier en daar de doorgang en ook in zee grote blokken, waarschijnlijk is door de hevige regenval van deze week de boel gaan schuiven.. je zal er maar zitten of lopen.
De zwemvliezen, duikbrillen en camera kunnen in de tas blijven, hoge golfslag heeft het anders zo heldere water troebel gemaakt en is er onder water niets zichtbaar.
Na een paar uurtjes met inmiddels toch de zon paraat breken we op.
Tijd voor een late lunch….diakofti… altijd lekker.
O ja de ford was verdwenen.
Oef, ja eigenwijs zonder pet gaan lopen / wandelen of zouden het de biertjes en de rosé geweest kunnen zijn ter afsluiting van een mooie wandeldag aan die langgerekte tafel ergens aan de boulevard van Pelaghia? Al van in den beginne dat wij hier in deze maand van dit jaar aankwamen kreeg ik al diverse berichten binnen van wanneer gaan wij weer wandelen?
“Wij” dat zijn dan vaste vrienden die inmiddels tot een eigen select wandelgroepje behoren.
Dat groepje wil ik graag behouden, zodra men op het eiland is wandelt men mee. Dan krijg ik vaak van buitenstaanders te horen, zeg ik wil ook mee.
Daar pas ik uitdrukkelijk voor, de groep is net groot genoeg en een ieder kent elkaar, houdt rekening met een ieder en is uiterst sociaal.
Bovendien voor te wandelen is er een uitstekend toeristenburo in Potamós.
Goed, de donderdagmorgen was de afspraak te vertrekken bij de Mayo, het cafénion in Aroniadika, 10.30 uur.
De kudde bestaat uit wat geiten, bokken en oudere bokken.
Als herder zal ik het volk vandaag door de weide begeleiden.
Het op gang komen van de kudde lukt niet echt, terwijl de bokken al in gang zijn staan de geiten nog te mekkeren bij het vertrekpunt.
Gelukkig duurt het niet lang en is de complete commune weldra in beweging.
We gaan rechts over het mooie geplaveide pad westwaarts richting de kust en slaan bij het eerstvolgende pad richting het kerkhof en het bovengelegen kerkje van het dorp.
De camper die er in het voorjaar ook stond, staat er nog.
Of dit een officiële camperplek is weet ik niet maar je staat er uitstekend met prachtig zicht naar alle kanten.
Na het kerk bezoek hersluit ik het heiligdom en gaan we verder.
Wederom blijven de geiten steken en als ik even stevig op de vingers fluit steekt er een geit zijn kop om de hoek en maant de rest tot beweging.
Het is weer een mooie dag met mooie wolkenluchten en een aangenaam windje wat voor enige verkoeling zorgt.
Westwaarts om de heuvel dalen we af naar het verbrande achterland, een mooie streek die ingeklemd ligt tussen de dorpen Arei, Mylopotamos en Dourianika.
Het land wordt weer langzaam groen doch zijn de tekenen van de brand nog duidelijk zichtbaar.
Duizenden bomen staan er dood in het landschap of er ooit weer leven in zal komen is slecht een kwestie van tijd en tijd…. Dat is er hier zat.
Het zijn slechts eeuwenoude paden die hier het landschap doorkruisen en leiden naar de eerdere genoemde dorpen.
Bij een kruising wordt er even gediscussieerd over een stalen kast.
Een koelkast of een vriezer? En even wordt de prijs van oud ijzer besproken maar we besluiten toch om het te laten liggen.
“En nu Japio?”
De route gaat rechts over het rode pad maar ik stel voor nog even rechtdoor te lopen, het is een pad waarvan ik weet dat het doodloopt maar het uitzicht aan einde is mooi en kijkt in de kloof van Mylopotamos met zijn watermolens.
Niet een ieder loopt mee in de wetenschap dat we weer terugkomen en het pad wat nu lekker daalt, straks omhoog gaat.
Terug bij de kruising slaan er links, ja ho even eerder zei je toch rechts? Dat klopt.
We komen van de andere kant, dus links.
Het pad slingert door het glooiende landschap waar we zicht hebben op de indrukwekkende grotten onder het dorp Dourianika en boven de diepe kloof die hier het landschap doorklieft.
We gaan rechts, rechtdoor is het pad naar de Panagia, het klooster aan weer een andere kloof van Mylopotamos.
Rechts dus en ondertussen zoals een goede herder betaamd tel ik mijn kudde.
Ik mis er twee, de oudere zijn meestal de wijste en zijn achter gebleven in de wijsheid en ervaring dat wij ook hier weer wederkeren.
“Gadver” ja ik ruik het in eerste instantie niet maar een van de wandelaars die het reukvermogen iets lager heeft zitten dan ik merkt het op,
Niet dat de neus van de dame op een andere plek zit, ze is gewoon iets kleiner dan ik.
Een kadaver van iets dat ooit iets was ligt te stinken in de zon, gauw verder dus.
We lopen noordwaarts het doodlopende pad in dat evenwijdig aan een diepe kloof ligt.
“Hoe is t mogelijk dat je hier een kerk bouwt” merkt een vriendelijke Brabander op.
Ik denk voor de rust en de aanbidding. Zo rustig als het nu is zal het vroeger niet geweest zijn getuige de vele opgestapelde muurtjes rondom de landerijen.
Het kerkje blijft inderdaad imposant, wie vaste lezer is weet van de muizen familie die we hier in t voorjaar hebben ontmoet.
Ze zijn verhuisd of ten prooi gevallen aan de mooie roofvogel die nu boven de kloof op zoek is naar meer eventueel overgebleven familieleden.
Plantenspuit vergeten, dus ik doe het maar even zoals het niet hoort, neem een flinke slok water en bespuug een voor een de drie heilige die dan ineens mooier zichtbaar worden en vraag in mezelf om vergiffenis voor deze daad.
Water, broodje en dan maar weer terug via hetzelfde pad op zoek naar de twee verloren zonen van mijn kudde.
Als ze niet snel genoeg zichtbaar zijn en de telefoon slechts woorden uit brabbelt waar geen zinnige zin van gemaakt kan worden, denk ik dat ik weet waar ze zitten.
Ik stuur de kudde een pad in en loop zelf even een rondje om er zeker van te zijn dat de twee verloren gegane zonen niet in het landschap verdwaald zijn.
We vinden ze bij een vervallen stal.
Als de kudde kompleet is dalen we af richting de kloof, met de grotten en bijbehorende geiten die achter ons de berg afdalen.
Over het kleine boogbruggetje waar ik zie dat er een pad schoongemaakt is wat de kloof ingaat… t zal toch niet?
Vanuit de kloof die we twee keer gedaan hebben moesten we hier omhoog en dat was niet echt makkelijk….misschien een oplossing?
Het gaat omhoog richting de kerk van Dourianika.
Ondertussen meldt ik even dat de roze cyclaampjes weer als paddestoelen uit de grond schieten.
Bij de kerk is het rust, even op adem komen.
Dan vervolgen we de weg het dorp uit en via Perlegianika en de steile asfaltweg naar Pitsinades.
Net voor het paleis van Albert & Anita links het veld door om te eindigen bij de Mayo.
Ik denk nu een lekker biertje maar daar is niet iedereen het mee eens.
Met een biertje wel maar niet met de locatie dus al snel wordt er in een democratische stemming besloten om uit te wijken naar Port Bello in Pelaghia.
Onder het genot van het verkoelende vocht wordt er over van alles gesproken maar vooral over voetbal.
Na drie ijskoude doodgeslagen tab biertjes is het voldoende en valt de commune uiteen, we besluiten later die avond de gezelligheid voort te zetten bij een van de restaurants aan de boulevard.
Eerst maar even lekker douchen.
Als ik de contactsleutel van het huurautootje omdraai gebeurd er weinig, ik denk wat is dit?
Accu leeg!
Ik heb het stadslicht aan laten staan.
Nog net op tijd kan mijn vriendin twee andere wandelaars uit de groep aanschieten voor een duwtje…. Hij loopt.
“Zeg als jij Panayotis gaat bellen hierover, zeg maar dat wij ook gratis mee willen eten”
Ik schiet in de lach en we gaan ervan door.
“Zeg moeten we niet effe een stukje rijden om de accu op te laden?”
Ik denk verrek dat had ik toch moeten zeggen, ik ben hier de monteur!
“Goed plan zeg ik”.
De weg naar ons appartement loopt naar beneden en stopt daar, mocht de accu nog niet vol zijn of vol geraken dan kan bergop aanduwen toch wel een dingetje zijn.
We rijden via de heuvel en Karavas terug als het autootje een scherp hoog geluid produceert, ik denk zal het v snaartje wel zijn, de accu was goed leeg dus t dynamootje zal er flink aan moeten trekken.
Het geluid blijft echter en ook als ik de motor uitzet tijdens het naar benden rijden gaat het geluid door merg en been.
Het komt linksvoor bij het wiel vandaan en zit me niet lekker maar goed ik ga er een nachtje over slapen.
De vrijdagmorgen eerst maar een wit pijnstillertje tegen de koppijn, een koude douche en op naar het dorp voor het brood.
“Zeg ik trek straks effe dat voorwiel eraf, effe kijken wat er scheelt”
“Ja doe dat nou maar niet bel Panayotis maar gewoon”
Na het ontbijt toch doordrijven, wieldeksel eraf, moeren los, krikje eronder, reservewiel eronder, wiel eraf en ja hoor bij slechts een klein beetje verdraaien gaat het geluid door merg en been.
Als ik verder buk om te kijken of er niet ergens een steentje tussen zit begint mijn hoofd te bonken, O wacht effe dat moet ik niet doen.
Ik heb m, een van de trilplaatjes van de remblokken loopt tegen de remschijf, even terug buigen en het probleem is verholpen.
Halfuurtje arbeidsloon van €70 euro, toch weer een dikke maaltijd verdient.
Trots loop ik naar binnen, gevonden…een veertje.
Handen dan weer wel pikzwart en de nageltjes waar net zo mooi de randjes van schoon waren zijn weer in de rouw.
Ping ping ping waar ik al bang voor was gebeurd, bijna elke wandelaar had zijn mobiel mee gisteren dus ik wordt overladen door een tsunami aan foto’s.
Ik kijk vanavond wel even.
Vandaag rustdag en ik pak de spullen in voor het keienstrand van Komponada.
Zwemvliezen, duikbrillen en een onderwatercamera, ja ik wil op zoek naar de in het voorjaar gespotte barracuda.
Echt strandweer is het niet en midden boven het eiland hangt zelfs dikke bewolking die de temperatuur onder de 20 graden doet zakken.
Afslag Komponada een weg die nu weinig bereden wordt, toch kortbij flink in de ankers als net na een bocht een auto min of meer midden op de weg stilstaat.
Een zwarte ford is er achtergelaten en staat daar wel heel gevaarlijk.
De eigenaar had hem bergafwaarts gewoon aan de kant kunnen zetten, ik stap nog even uit om te kijken of ik iemand zie maar nee, dan moeten we hem heuvel afwaarts richting het strand ontmoeten.
Niemand.
Wel een grote ford pickup komt ons tegemoet met de restanten van het zomerseizoen, een kantine compleet met stoelen en inboedel.
Ik ga zover mogelijk aan de kant terwijl de combinatie langzaam omhoog kruipt.
Nog slechts een paar rieten parasols bezetten het strand en verder is het leeg.
Als we zuidwaarts het strand aflopen is er duidelijk iets verandert aan het plaatje wat ik in mijn hoofd heb van het voorjaar.
Diverse grote rotsen zijn van de steile bergwand naar beneden gekomen en versperren hier en daar de doorgang en ook in zee grote blokken, waarschijnlijk is door de hevige regenval van deze week de boel gaan schuiven.. je zal er maar zitten of lopen.
De zwemvliezen, duikbrillen en camera kunnen in de tas blijven, hoge golfslag heeft het anders zo heldere water troebel gemaakt en is er onder water niets zichtbaar.
Na een paar uurtjes met inmiddels toch de zon paraat breken we op.
Tijd voor een late lunch….diakofti… altijd lekker.
O ja de ford was verdwenen.
