Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
28 September 2024, 07:37
Pats…raak en nog een, de bloedspatten zitten op de muur, de mijne!
We hadden de afgelopen dagen ongestoord kunnen slapen maar nu waren ze er toch echt, de vliegende vampiertjes…..muggen.
Vanavond de klamboe maar op zetten en laat ik dat maar doen voor het grote feest vandaag want erna….dat wordt niks meer.
Gisteren had ik weer een wandeling met ons vaste groepje, locatie Chora.
10 mensjes en 1 afzegging….de lichamelijke gesteldheid was wat minder en ook binnen de groep waren er twee die zich niet helemaal jovel voelden.
Het is zondag en het was slechts een kort bezoekje aan de markt waar het druk en dus slecht parkeren was in Potamos.
In tegenstellling tot de parking in Chora waar plek zat was en als alle deelnemers er zijn hopla het pad nu voor de derde keer deze vakantie naar beneden.
De weilanden in bij het dorp Manitochori, de meeste van de groep waren hier nog niet geweest dus voor hun spannend, voor mij routine.
Ik doe even voorzichtig, er staat een brommertje bij het huisje op de landerijen dus de eigenaar is aanwezig en ik weet niet of deze het op prijs stelt dat we over zijn gebied struinen.
Als ik hem zie groet ik vriendelijk, hij verdwijnt en zegt niets.
Ik denk die komt zo meteen met een karabijn te voorschijn….
Maar nee niet meer gezien.
We steken het veld over naar het eerste kerkje en verder door een wirwar van voor buitenstaanders onbekende paden en doorsteken door diepe kloofjes.
De hond is dolblij dat hij ons weer ziet en ook de kippen geven dit te kennen.
Op een gegeven moment steken we het land door langs een oud hoog verlaten en vervallen huis. Hoe oud! Geen idee maar de staat is erbarmelijk. De buitenkant gaat nog wel maar binnen zijn de balken kurkdroog en hebben die de sterkte van een lucifer.
De oude kanonskogel ligt nog steeds in de voortuin en is niet te tillen, zo een ding op je dak en die gaat er echt door hè.
Ik struin het terrein wat af en vind op het dak van een oud schuurtje een verzameling oude rommel…de Manitochori marktplaats zullen we maar zeggen. Natuurlijk laten we alles liggen alleen de 30 kilo wegende kanonskogel gaat wel mee in de rugzak.
Dan volgt een volgend kerkje waar we al de gehele middag omheen draaien, normaal steken we het land over van de boze meneer met zijn karabijn maar goed die was nu thuis dus moest het met een omweg.
Uit het zicht een hek door en daar lag het oude kerkje, van binnen niet te bezichtigen al wist ik wel van de vorige keren dat dit godshuis oneerbiedig werd gebruik voor opslag van ouwe zooi.
“Zeg Jaap gaan we ook nog naar die waterbekkens”, Femke medewerkster van het bekende Pyrgos House was de vorige keer wel mee dus vandaar de vraag.
Goed dan, zelfde weg terug en iets over het asfalt dalen we eerst nog naar het een na laatste kerkje van die dag.
Zo snel als we erin zijn zo snel staat een ieder weer buiten, er zit een flinke scheur in het kerkje wat het in tweeen deelt en het houtwerk komt al bijna naar beneden, twee keer stampen met z’n allen en ze kunnen ons uit komen graven, mocht iemand ooit het idee hebben om ons hier dan te gaan zoeken.
Verder door komen we in een gebied waarvan ik nog steeds niet weet wat het is, een oude badplaats of een waterplaats in ieder geval zijn er een aantal betonnen pilaren te zien en in de rotswand enorme kamers voor de opvang van water.
“Zeg Jaap wist jij dat ze hier aan de overkant die beroemde leeuw van Kythira hebben gevonden?”
Ja ho wacht effe geen echte hè, voordat u denkt dat er hier van die dieren rondlopen!
Nee dat zou gaan om een volgens mij marmeren leeuw die nu in het museum in Chora te bewonderen is.
Hele mythe gaat er over het beeld, het zou in het kastro hebben gestaan in de franse tijd en toen hebben de Duitsers het weer meegenomen maar volgens mij kwam hij niet uit deze buurt.
Wat ik wel weet is het verhaal dat er een tweede zou zijn ergens op het eiland… zoeken dus.
Terug, het laatste kerkje laten we rechts liggen, dat is niet de uitdrukking maar gebeurd zo wel.
We maken een oversteek door het dal met een weg die zo steil omhoog gaat dat als je stil staat je vanzelf terug glijd.
Het is even een inspanning maar even later staan we op het pad van Strapodi naar Chora en in die laatste richting gaan we dan ook.
Bruggetje over en de laatste klim naar de parking.
De dag wordt afgesloten met wat drankjes en een diner bij restaurant Tratamento in Kapsali….heel vervelend.
O ja voordat ik boze brieven krijg, die kogel ligt nog steeds op zijn plek in de tuin…
De Maandag maar rustig aan, de wind is iets gaan liggen dus een perfecte dag om te gaan snorkelen met mijn nieuwe duikmasker.
Bij Komponada is het alsof de duvel er mee speelt, het waait weer hard en maakt dat de branding het zicht in het water onmogelijk maakt.
Ik heb de tijd dus misschien zwakt de wind nog af…… vergeet het maar.
Die avond is het feest in het dorp Pelaghia, de viering van de zwarte Madonna.
Aan de noordzijde afsluiting en in het zuiden evenzo, alleen een hond komt er door.
Langgerekte tafels met eten en drank.
We schuiven aan, aan een lange tafel, voor mijn neus blikjes bier en nog meer blikjes bier en zo beleefd als ik ben drink ik die leeg.
De muziek is mooi en opzwepend maar ik blijf lekker zitten maar als ik ga staan voel ik ineens de blikjes bier….pfff effe teveel en voordat er weer nieuwe voor mijn neus verschijnen vertrekken we rond 00.30 uur richting appartement.
Ik lig bekaf af op bed en wordt ontkleed, dan gaan de luiken dicht.
Met een hoofd van oude lappen sta in deze dinsdagmorgen op, geen hoofdpijn maar ben toch niet helemaal fit.
Het ontbijt hou ik simpel met in het achterhoofd dat het er misschien zo weer uit zou kunnen komen.
Een bak koffie van twee zakjes van de bruine drap maken me wakker.
Zeg we gaan aan de wandel!
Mijn benen voelen echter als die van een trekpop, ze willen alle kanten op behalve..juist.
Nog even wachten en de wandeling die ik in mijn hoofd had misschien even aanpassen.
We starten bij het grote kruis nabij het klooster van de zwarte Madonna.
Het is vandaag de viering van dit fenomeen dus ik moet rekening houden met de drukte.
We zijn al laat dus ik schat dat de ceremonie met alle plichtplegingen en bijbehorende priesters al voorbij is.
Nu hebben de Grieken van alles uitgevonden, behalve het autorijden en zeker de vrouwen hier niet.
Wat dan weer wel is het mobiel gebruik tijdens het rijden en spiegels die zijn met uitzondering van de binnen spiegel niet belangrijk.
Deze laatste heeft dan alleen tot functie het bijschilderen van de bestuurster en dat kan gewoon tijdens het rijden.
Wat ik al verwachte gebeurde en ik ga aan de kant voor een stuk of acht toeringbussen die van het klooster terugkomen, alle bedanken ze mij vriendelijk.
Ik neem de oude weg onderlangs omdat ik weet dat de touringbussen niet onder de natuurlijke rotsboog door kunnen.
Aan het eind van de weg staat de gendarmerie of hoe heten die mennekes hier?
Mijn vriendin draait het raampje open en hij brabbelt iets ik het Grieks waarop ik kan uitmaken dat ik moet wachten, mijn vriendin vraagt echter of hij het ook in het Engels kan en het bandje wordt terug gespoeld en de zelfde tekst is hoorbaar in het Engels.
Ik moet even wachten totdat de laatste bus vanaf het klooster is vertrokken, zijn collega beneden geeft dit door.
Ik stap uit maar blijf wijselijk uit de buurt van bromsnor, mogelijk is er nog iets van een bier lucht bij mij te rieken.
Het duurt een kleine 5 minuten als we door mogen en even later de auto plaatsen bij het eerder besproken kruis.
Rugzakken om, de monopathi af die aan de overzijde van de asfaltweg begint, het oude ezelspad naar het klooster.
De harmoniekapel is aan het inpakken en de priesters maken zich klaar om zich in het klaarstaande vervoer te proppen.
De mannen hebben hun werk weer gedaan, 4 keer met t wierook heen en weer en dat was t, tot volgend jaar met Pasen!
O nee wacht met kruisduiken in januari staan er ook altijd van die mannekes bij…..zwaar beroep, eerder stoppen zou mogelijk moeten zijn.
We gaan naar het kerkje aan de west kust…krassa of krassie, wie de geschiedenis wil weten over het ontstaan van het kerkje moet het wandelboekje maar even kopen.
Het pad is simpel….beton, heen en weer.
Irritant zijn wel de twee auto’s waar we voor aan de kant moeten.
Het kerkje slaan we voor nu over en ik draai mijn korpus richting de kloof die hieronder loopt.
Verderop de mooie grotten met in een daarvan een kerkje maar dat gaan we vandaag niet doen met de benen.
Wel nog deze vakantie beloof ik maar dan de kloof vanuit landzijde…bekend werk.
We slaan links van het betonpad af en lopen het onverharde pad af naar benden richting het riet.
Hoe was het ook alweer?
Ik moet aan de andere kant van het riet uitkomen maar hoe was dat nu ook al weer, vorige keer een aantal jaar geleden zat ik ook in het riet.
Ik zie iets wat lijkt op een opening en begin aan het bamboe avontuur, de stokken buig je makkelijk opzij, daarin tegen buigen ze net zo makkelijk weer terug.
Ik sta midden in het bamboe en weet van geen richting…”gaat het?” Hoor ik ergens vandaan komen.
“Ja kom maar”
Na een tien minuten hoor ik “gaat dit wel goed”
Dat vraag ik mij op dat moment ook af, moet ik wel door het riet?
We besluiten langs het riet te lopen stroomafwaarts ja stroomafwaarts want ik hoor zowaar water.
Even later houd het riet op en steken we een klein stroompje over.
Het gebied wordt nu ruiger en steiler, rotsen verschijnen en automatisch dan de geiten die ons wat stom aan staan te staren maar geen intentie hebben om ook maar een stap te verzetten.
We laten ze met rust en via wat klauterwerk komen we in de kloof die eindigt in zee.
Het is hier prachtig, mooie ruige rotsen en weer een grote roofvogel die wegvliegt uit zijn schuilplaats.
Wat moet ik hier nu allemaal weer over schrijven?
Terug dan maar weer na een korte pauze met uitzicht op het mooie blauw tussen de gitzwarte rotsen.
Bij het kerkje van de krassa aan gekomen staat er iemand staand te plassen en achter een auto een gehurkt.
Verschrikt kijkt de jongen mij aan en verteld zijn wildplaster dat de broek omhoog moet.
Ik loop even terug om uit beeld te gaan.
Ze groeten vriendelijk en ik probeer niet te lachen.
Een pauze bij het kerkje is altijd mooi en een zonsondergang moet hier prachtig zijn…moeten we ook nog doen.
We gaan terug het betonpad af en de monopathi omhoog.
Als ik bijna boven ben toetert er een oude zwarte golf “bravo” roept de man!
Terug maar langs Mylopotamos om even een hapje te eten maar de vele touringcars zorgen ervoor dat ik doorrijd.
Dan maar Potamos maar daar is alles dicht ten slotte eindigen we in Pelaghia voor een late lunch…..
