Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
Op de late woensdag middag gooi ik een WhatsApp bericht in de groep “ morgen aan de wandel, heeft iemand nog suggesties?”
Het duurt slechts kort voordat ik antwoordt terug krijgt, onder andere wordt Paliokastro genoemd. Ik speur mijn wandelingen af en stuur er een maar zodra ik deze verstuur denk ik wacht effe Paliokastro en ik stuur Paleopoli dat is niet goed.
Paliokastro is een heuvel, je kunt het met 300 meter niet echt een berg noemen en hij begint ook niet echt vanuit zeeniveau dus ‘t aantal meters dat je klimt is niet echt de 300.
Indrukwekkend is het gesteente echter wel, zeker als je vanuit Mitata de heuvel bekijkt maar goed daarover later meer.
11.00 uur Paleokastro gaat de deur uit als bericht met de opmerking dat het voor sommige mensen wel iets te zwaar kan zijn.
Ik krijg even later een berichtje over 1 afmelding, het wordt die dag warm en wind is er nauwelijks dus dat is voor die persoon de reden om niet mee te gaan en later die avond krijg ik er nog een met de excuses voor de late reactie.
Dan volgen er diverse berichten over eerder gaan etc etc.
Tenslotte een bericht dat we om 10.30 uur vertrekken vanaf de locatie oude supermarkt net buiten Potamos.
Hehe ik kan slapen.
De volgende dag is het warm en er is nauwelijks wind, als ik langs de boulevard van het dorp rij zie ik twee vissers, een met een hengel op een rots een ander, vliegt vlak boven het water, een mooi ijsvogeltje wat later verdwijnt tussen de rotsen.
Om 10.30 uur staan we tegenover het BP benzine station bij de verlaten supermarkt.
In al die jaren dat we op het eiland waren zat hier een supermarkt met vriendelijke mensen.
Die mensen en de inhoud van de winkel is verhuisd, een aantal honderden meters terug dichter bij het dorp Potamos aan de overzijde van waar we nu staan.
De winkel is kleiner maar bied voldoende voor de Potameze bevolking.
Als wij er eerder deze week boodschappen doen treffen we een inwoner die erg blij is dat de supermarkt dichterbij gekomen is, nu kan hij zijn boodschapjes te voet doen.
De vriendelijke oude baas helpt ons zelfs even met het afwegen van fruit.
Als tegendienst rijden we hem toch maar even terug naar het dorp want de tas met boodschapjes is toch wel erg zwaar voor deze aardige man.
Hij praat een klein beetje Nederlands waarop we opmaken dat hij vanavond broccoli eet, we wensen hem een goeden dag en hij dankt voor de rit.
Op weg dan maar naar de startlokatie van vandaag.
Ik kies de weg door Mitata omdat dit mooier is en je zo de heuvel voor je ziet verschijnen als een enorme puist gesteente.
Net voor het dorp zie ik volgens mij iets nieuws, in een grote steen is de naam van het dorp gebeiteld…was dit altijd al?
Mitata zelf is verlaten, we komen er niemand tegen, Michaelis de taverna is echter wel open en gelijk komt de gedachte naar boven om daar straks maar eens een lekker koud pilsje te pakken.
Via de vele bochten slingeren we het dorp uit, passeren de oude brug over de kloof en rijden door het smalle Viaradika.
Links het betonpad in en afdalen door de heuvels.
Om 11.00 uur sta ik bij het bord met daarop de tekst “Paliokastro”
Er zullen niet veel mensen hier naar boven gaan, van onder af te zien biedt de heuvel weinig perspectief.
Ja twee kerkjes maar goed die zijn er op andere plekken ook en bovendien makkelijker bereikbaar.
Vandaag ga ik voor de 4 keer in mijn leven de heuvel op en weet dus hoe mooi het is en ook welk avontuur er komen gaat.
Ik tel 4 dames en 3 heren, 7 stervelingen dus die het pad nemen naar boven.
Het pad slingert zich naar boven, onderweg pak ik een stuk steen van de bodem.
Jaren geleden liep met ons Tzanis mee naar boven, een kunstenaar.
Iemand die mooie schilderijen maakte, een vriendelijk persoon als zovele.
De man was ook beeldhouwer en gebruikte de zachte steensoort die men hier kan vinden voor zijn projecten, die dag had hij zijn gereedschap mee en beitelde een gezicht in zo een steen.
Het resultaat is te bezichtigen in het kantoor van Pyrgos House, bij binnenkomst links volgens mij.
De kunstenaar is inmiddels overleden maar de herinnering die blijft.
We slaan een draadstalen hek open en sluiten het weer achter ons.
Passeren een verlaten stal en staan weldra voor het eerste kerkje van deze dag, de meest zuidelijke.
Het kerkje is open, de sloten echter op slot gedraaid maar ik zie geen enkele schade aan de deurpost.
Het is mooi van binnen, twee pilaren ondersteunen de binnenzijde ervan.
Ook in de muren van het kerkje zijn delen van pilaren gebruikt.
Wellicht afkomstig van iets van een gebouw wat bij het andere kerkje ooit gestaan heeft.
Het uitzicht vanaf hier ja dat moet je zelf gezien hebben, het is gewoon een 360 graden 3D ansichtkaart.
Gek genoeg en wat we zeker niet verwachtte ontmoeten we nog drie wandelaars die naar boven zijn gekomen, een man, een vrouw en een hond.
We gaan naar het tweede kerkje en dat is in een paar woorden zo geschreven, er komen is een tweede.
Het kerkje ligt noordelijker en hoger de heuvel op.
“Gekloot is het” ja sorry maar dat is wat ik mij van de vorige keer kan herinneren.
Er is niet echt een pad naar het heiligdom en bovendien is het op een gegeven moment niet meer zichtbaar.
De enige kennis die je hebt is dat je naar boven moet en de juiste weg dient te kiezen.
Ik hou de oostelijke kant van de heuvel aan en volg daar waar mogelijk de paden gemaakt door het geitenvolk.
Dat lukt redelijk, goed wat schrammetjes maar dat hoort erbij als je zo eigenwijs bent om hier naar boven te gaan met een korte broek.
Goed het was van mijn kant misschien achteraf wel zo netjes geweest om dit even aan mijn mede lotgenoten te melden maar was dit gewoon even vergeten.
Over muurtjes, scherpe rotsen en prikkelige bossages maar uiteindelijk komen we bij het kerkje uit.
Op slot helaas en de sleutel…..ach.
Tijd voor een pauze na het gestuntel van net.
De fundamenten van een gebouw of een oude weg ik weet het niet, ik heb het ooit beschreven in een van de vorige verhalen dat ik hier was maar ze liggen er nog steeds bij de kerk al verslechterd hun toestand zichtbaar, ooit is iemand bezig geweest dit te onderzoeken maar vond de wandeling ieder keer naar boven toch schijnbaar iets te zwaar.
Na een wel verdiende pauze met brood, drinken, gedroogd fruit en paksimadia gaan we terug.
Ik had al stiekem een stukje gelopen toen de andere zaten bij te komen maar zag toen al dat dit een helse tocht naar beneden zou worden.
Terug naar het vorige kerkje was een optie maar rechts aanhouden dan zou je op het eerste opwaartse pad moeten komen, ik had de track op de telefoon als leidraad.
U raad het al….bebloede ledematen en mensen verdwenen in de struiken.
Het gevloek bleef echter achterwege en er werd meer gelachen dan geklaagd.
Ineens het pad in zicht, nog een deel door de struiken en we stonden op de weg terug.
Het gevecht met moeder natuur was overwonnen, hels en inspannend.
Wat blijft zijn de striemen in de benen en een onvergetelijke ervaring rijker.
Michaelis in Mitata, de dame ligt op één oor en ook het café is dicht.
Door naar Potamos voor een biertje en een ouzootje op het plein.
Aanvullende info: De kerk van Agios Kosmas in Paiokastro is een historische kerk die toebehoort aan de familie Prineas. Gebouwd rond de 6e eeuw na Christus, en het gebouw wordt ondersteund door zuilen die dateren uit het midden van de Minoïsche beschaving, 1500 v.Chr. MIJN GROOTOUDERS HEBBEN DE KERK EN HET LAND WAAROP DEZE STAAT GEHEEL GEHOUDEN. (Reactie van een bewoner)
Het duurt slechts kort voordat ik antwoordt terug krijgt, onder andere wordt Paliokastro genoemd. Ik speur mijn wandelingen af en stuur er een maar zodra ik deze verstuur denk ik wacht effe Paliokastro en ik stuur Paleopoli dat is niet goed.
Paliokastro is een heuvel, je kunt het met 300 meter niet echt een berg noemen en hij begint ook niet echt vanuit zeeniveau dus ‘t aantal meters dat je klimt is niet echt de 300.
Indrukwekkend is het gesteente echter wel, zeker als je vanuit Mitata de heuvel bekijkt maar goed daarover later meer.
11.00 uur Paleokastro gaat de deur uit als bericht met de opmerking dat het voor sommige mensen wel iets te zwaar kan zijn.
Ik krijg even later een berichtje over 1 afmelding, het wordt die dag warm en wind is er nauwelijks dus dat is voor die persoon de reden om niet mee te gaan en later die avond krijg ik er nog een met de excuses voor de late reactie.
Dan volgen er diverse berichten over eerder gaan etc etc.
Tenslotte een bericht dat we om 10.30 uur vertrekken vanaf de locatie oude supermarkt net buiten Potamos.
Hehe ik kan slapen.
De volgende dag is het warm en er is nauwelijks wind, als ik langs de boulevard van het dorp rij zie ik twee vissers, een met een hengel op een rots een ander, vliegt vlak boven het water, een mooi ijsvogeltje wat later verdwijnt tussen de rotsen.
Om 10.30 uur staan we tegenover het BP benzine station bij de verlaten supermarkt.
In al die jaren dat we op het eiland waren zat hier een supermarkt met vriendelijke mensen.
Die mensen en de inhoud van de winkel is verhuisd, een aantal honderden meters terug dichter bij het dorp Potamos aan de overzijde van waar we nu staan.
De winkel is kleiner maar bied voldoende voor de Potameze bevolking.
Als wij er eerder deze week boodschappen doen treffen we een inwoner die erg blij is dat de supermarkt dichterbij gekomen is, nu kan hij zijn boodschapjes te voet doen.
De vriendelijke oude baas helpt ons zelfs even met het afwegen van fruit.
Als tegendienst rijden we hem toch maar even terug naar het dorp want de tas met boodschapjes is toch wel erg zwaar voor deze aardige man.
Hij praat een klein beetje Nederlands waarop we opmaken dat hij vanavond broccoli eet, we wensen hem een goeden dag en hij dankt voor de rit.
Op weg dan maar naar de startlokatie van vandaag.
Ik kies de weg door Mitata omdat dit mooier is en je zo de heuvel voor je ziet verschijnen als een enorme puist gesteente.
Net voor het dorp zie ik volgens mij iets nieuws, in een grote steen is de naam van het dorp gebeiteld…was dit altijd al?
Mitata zelf is verlaten, we komen er niemand tegen, Michaelis de taverna is echter wel open en gelijk komt de gedachte naar boven om daar straks maar eens een lekker koud pilsje te pakken.
Via de vele bochten slingeren we het dorp uit, passeren de oude brug over de kloof en rijden door het smalle Viaradika.
Links het betonpad in en afdalen door de heuvels.
Om 11.00 uur sta ik bij het bord met daarop de tekst “Paliokastro”
Er zullen niet veel mensen hier naar boven gaan, van onder af te zien biedt de heuvel weinig perspectief.
Ja twee kerkjes maar goed die zijn er op andere plekken ook en bovendien makkelijker bereikbaar.
Vandaag ga ik voor de 4 keer in mijn leven de heuvel op en weet dus hoe mooi het is en ook welk avontuur er komen gaat.
Ik tel 4 dames en 3 heren, 7 stervelingen dus die het pad nemen naar boven.
Het pad slingert zich naar boven, onderweg pak ik een stuk steen van de bodem.
Jaren geleden liep met ons Tzanis mee naar boven, een kunstenaar.
Iemand die mooie schilderijen maakte, een vriendelijk persoon als zovele.
De man was ook beeldhouwer en gebruikte de zachte steensoort die men hier kan vinden voor zijn projecten, die dag had hij zijn gereedschap mee en beitelde een gezicht in zo een steen.
Het resultaat is te bezichtigen in het kantoor van Pyrgos House, bij binnenkomst links volgens mij.
De kunstenaar is inmiddels overleden maar de herinnering die blijft.
We slaan een draadstalen hek open en sluiten het weer achter ons.
Passeren een verlaten stal en staan weldra voor het eerste kerkje van deze dag, de meest zuidelijke.
Het kerkje is open, de sloten echter op slot gedraaid maar ik zie geen enkele schade aan de deurpost.
Het is mooi van binnen, twee pilaren ondersteunen de binnenzijde ervan.
Ook in de muren van het kerkje zijn delen van pilaren gebruikt.
Wellicht afkomstig van iets van een gebouw wat bij het andere kerkje ooit gestaan heeft.
Het uitzicht vanaf hier ja dat moet je zelf gezien hebben, het is gewoon een 360 graden 3D ansichtkaart.
Gek genoeg en wat we zeker niet verwachtte ontmoeten we nog drie wandelaars die naar boven zijn gekomen, een man, een vrouw en een hond.
We gaan naar het tweede kerkje en dat is in een paar woorden zo geschreven, er komen is een tweede.
Het kerkje ligt noordelijker en hoger de heuvel op.
“Gekloot is het” ja sorry maar dat is wat ik mij van de vorige keer kan herinneren.
Er is niet echt een pad naar het heiligdom en bovendien is het op een gegeven moment niet meer zichtbaar.
De enige kennis die je hebt is dat je naar boven moet en de juiste weg dient te kiezen.
Ik hou de oostelijke kant van de heuvel aan en volg daar waar mogelijk de paden gemaakt door het geitenvolk.
Dat lukt redelijk, goed wat schrammetjes maar dat hoort erbij als je zo eigenwijs bent om hier naar boven te gaan met een korte broek.
Goed het was van mijn kant misschien achteraf wel zo netjes geweest om dit even aan mijn mede lotgenoten te melden maar was dit gewoon even vergeten.
Over muurtjes, scherpe rotsen en prikkelige bossages maar uiteindelijk komen we bij het kerkje uit.
Op slot helaas en de sleutel…..ach.
Tijd voor een pauze na het gestuntel van net.
De fundamenten van een gebouw of een oude weg ik weet het niet, ik heb het ooit beschreven in een van de vorige verhalen dat ik hier was maar ze liggen er nog steeds bij de kerk al verslechterd hun toestand zichtbaar, ooit is iemand bezig geweest dit te onderzoeken maar vond de wandeling ieder keer naar boven toch schijnbaar iets te zwaar.
Na een wel verdiende pauze met brood, drinken, gedroogd fruit en paksimadia gaan we terug.
Ik had al stiekem een stukje gelopen toen de andere zaten bij te komen maar zag toen al dat dit een helse tocht naar beneden zou worden.
Terug naar het vorige kerkje was een optie maar rechts aanhouden dan zou je op het eerste opwaartse pad moeten komen, ik had de track op de telefoon als leidraad.
U raad het al….bebloede ledematen en mensen verdwenen in de struiken.
Het gevloek bleef echter achterwege en er werd meer gelachen dan geklaagd.
Ineens het pad in zicht, nog een deel door de struiken en we stonden op de weg terug.
Het gevecht met moeder natuur was overwonnen, hels en inspannend.
Wat blijft zijn de striemen in de benen en een onvergetelijke ervaring rijker.
Michaelis in Mitata, de dame ligt op één oor en ook het café is dicht.
Door naar Potamos voor een biertje en een ouzootje op het plein.
Aanvullende info: De kerk van Agios Kosmas in Paiokastro is een historische kerk die toebehoort aan de familie Prineas. Gebouwd rond de 6e eeuw na Christus, en het gebouw wordt ondersteund door zuilen die dateren uit het midden van de Minoïsche beschaving, 1500 v.Chr. MIJN GROOTOUDERS HEBBEN DE KERK EN HET LAND WAAROP DEZE STAAT GEHEEL GEHOUDEN. (Reactie van een bewoner)
