Forum
wageral.nl
Linkenpagina
Steun Oríste
01 October 2024, 08:39
Na de helse tocht op de Paleokastro was het op de vrijdag rustdag.
Niet dat ik dat echt nodig heb maar goed ik ben niet alleen op vakantie en wordt inmiddels al door sommige eilandbewoners voor slavendrijver uitgemaakt.
We proberen uit te slapen op de vrijdag maar dat lukt niet echt, is de zon op dan zijn wij dat ook, zo niet dan is er hier beneden ergens in t veld een haan die er wel voor zorgt dat we wakker worden.
Het is herfst al zou je dat niet zeggen aan de steeds maar stijgende temperatuur die toch nog rond de 30 zit.
Broodje halen en aan het ontbijt, rustig aan maar.
In het dorp wordt het ook steeds rustiger en sommige restaurantjes sluiten hun deuren voor het seizoen.
We doen een klein wandelingetje vanuit huis, dit om even de benen te strekken en de schoonmaakster de gelegenheid te geven ons onderkomen te kuizen.
Een bezoek aan een klein kerkje verderop op de heuvel en dan door naar Aghia Patrikia.
Geen dorp maar meer een jachthaven met een werf.
We dalen de heuvel af tussen de olijfbomen en vervolgen de asfaltweg naar het doodlopende deel ervan.
De legende gaat dat hier ooit de eerste eilandbewoners aan land kwamen en gezien de ligging zou dat zo maar eens kunnen.
In Patrikia is weinig te beleven, wat bootjes in en buiten het water, een Belgische zeilboot waarvan het hout ligt te verdrogen en gilt om onderhoud en een aanhalige kat.
Normaal stikte het hier van de katten maar deze zijn blijkbaar verdwenen, toch is er nog steeds een voederstation aanwezig.
Bij het kerkje is er rust, niet volledig want deze wordt verstoord door de ontziltings installatie.
Men pompt hier zeewater op en zorgt ervoor dat het zout verdwijnt.
Het water kun je dus drinken, al heeft het een heel neutrale smaak maar voor de douche en het tandenpoetsen gaat dat goed, de rest doen we met flessen water.
Enige nadeel is dat de leidingdruk hoger is geworden dat resulteert dat de verouderde leidingen de geest geven, met lekkages tot gevolg.
We nemen afscheid van de vriendelijk kat en nemen dezelfde weg terug, ik kijk nog even op het aangrenzende strand en klim een heuvel op met mooi uitzicht.
Dat strand is misschien wel mooi om ‘s morgens vroeg een duik te nemen en de zon op te zien komen.
Ontbijtje halen bij de bakker in Karavas en hier bij het opkomen van de zon heerlijk te genieten van een nog warme verse bougatsa.
Ik stel het voor maar een groot bord op het strand doet mij even nadenken, ik neem een foto en zal het later thuis even vertalen.
Het appartement is weer fris we hebben nog even tijd om te douchen voordat we om drie uur naar beneden vertrekken voor een afscheidslunch.
In een van de restaurants waarvan ik u de naam niet ga geven omdat ik die toch steeds verkeerd opschrijf nemen we plaats aan een lange tafel met Brabanders, Bourgondiërs, goed volk.
De gezelligheid zorgt ervoor dat de middag overgaat in de avond en de biertjes voor het sluiten van de luiken.
Die zaterdag dan aan de wandel?
Ja nee..ehhh we hebben een rommelige dag, moeten nog zus moeten nog zo.
We besluiten met de auto naar het zuiden te rijden, ik wil nog een keer kijken of ik een kloofje in kan.
“Moet dat vandaag” … ja die ziet de bui natuurlijk alweer hangen als ik wat wil proberen dan komen er meestal pleisters aan te pas.
“Gooi de zwemkleding maar achterin, misschien kunnen we nog ergens zwemmen”
Het is nog steeds warm en wat verkoeling is altijd welkom.
In Livadi, het dorp midden op het eiland is het druk, heel druk.
Ik besluit na het dorp linksaf te slaan en het kloofbezoek af te gelasten, ik zeg echter niets.
We zitten achter een vrachtwagen die niet alleen enorm stinkt maar ook telkens een klein deel van zijn lading grind op straat kiepert.
De laadklep is niet helemaal afsluitend en ik ben bang dat de bestelde hoeveelheid grind hoger zal zijn dan wat er aankomt.
Ik hou wijs afstand van de wagen en waag het niet hem voorbij te gaan.
Als hij aan kant gaat om ons erlangs te laten moet ik linksaf….. hij zal wel zitten vloeken…zeker weten.
We gaan naar Firi Ammos, het langgerekte strand in het verlengde van Komponada richting het zuiden.
De oostkust dus, over de heuvel dalend eerst asfalt en later is dat onverhard.
“Zullen we nog even bij het kerkje kijken?”
Ja er is bijna niemand die weet dat op een zijarm van deze weg een bijzonder kerkje ligt en ik ben bang als ik foto’s ervan plaats de vragen weer naar boven komen.
Niet alleen het kerkje is bijzonder, ook de ligging en tevens een kloof die erlangs loopt.
Al is het niet diegene die ik wilde bekijken toch is deze ook interessant.
Ik zet het autootje langs de kant en schop een dikke steen onder het voorwiel…voor het geval dat.
We dalen het onverharde pad af naar beneden en het beetje rozig gekleurde godshuis wordt zichtbaar.
De aanwezige geiten maken zich blèrend uit de hoeven en verdwijnen hogerop op een tegenovergelegen heuvel.
De plek bij de kerk is duidelijk hun thuisbasis en zeker ook de kleine grot die ik er boven zie.
Ik vraag me af of ik die ken…. Straks maar even kijken.
De kerk zit op slot, een korte speurtocht levert niets op dus bekijk ik de kloof.
Die is mooi en ruig maar bovenal glad en de hoogte verschillen zijn te groot, glijden naar beneden zal wel gaan maar wie haalt je weer omhoog?
De diepte is beangstigend dus ik loop terug.
Ik klauter nog even naar het grotje wat duidelijk een B&B is voor het geitenvolk, de schoonmaakster, die komt hier nooit.
Terug en met de auto de weg af naar beneden en wat opvalt dat dit veel langer doorgaat dan anders, goed ben er een tijdje niet geweest maar er is duidelijk beton gevlinderd op het laatste stuk, slechts een klein stukje is nog onverhard.
De zee is helder en bijna vlak, de bodem is goed zichtbaar.
Nog maar een keer terug met flippers en duikmasker…. zal wel heel mooi zijn als je wat dieper gaat.
Een groot uur duurt de ontspanning als we weer terug gaan en in Livadi bij Maria’s aan de koffie gaan.
Maria’s is een begrip niet vanwege de koffie maar de heerlijke toetjes en taartjes die daar in de vitrine opgebaard liggen.
Twee koffie en twee taartjes…..heerlijk.
Het is weer chaos in het dorp, de auto’s kunnen er niet langs.
De straat ligt deels open en er stroomt water…. U weet inmiddels de oorzaak.
Iedereen die langsrijdt die stopt even om te kijken en desnoods te vragen wat er loos is, in dit kunnen verschillen de Grieken niet veel met de Hollanders.
We gaan, brengen de spullen naar binnen, wat zeer gewaardeerd wordt en nemen tenslotte nog een taartje mee.
Op naar het vliegveld, uitzwaaien, ja dat hoort erbij, doen we niet bij iedereen maar wel bij leden van het vaste wandelgroepje.
Er vertrekt een koppel maar voordat we dat doen geven we het gekochte taartje af bij de grondstewardess die ons zo geweldig geholpen heeft met het opsporen van onze eerder verloren gegane valies.
Het had niet gehoeven want het was haar werk etc etc etc maar toen ik zag dat ze eerder uitgefoeterd werd door een stel Grieken vond ik wel dat dit op zijn plaats was.
In de vertrekhal zitten ook Jan en Katleen.
Wie zijn dat?
Ja regelmatige bezoekers van het eiland kennen de goedgesnorde muzikant en muziekleraar van de diverse optredens op het eiland.
Een vriendelijk persoon, met een mooie rustgevende stem.
Ze vertrekken van het eiland naar elders en dat doet mij zichtbaar een beetje verdriet.
Het stel hoort bij het eiland het klinkt raar maar het is net alsof er iemand een hap genomen heeft uit je pas gesmeerde boterham met hagelslag.
Ik neem afscheid van de fijne en vriendelijke mensen.
Dan zwaaien we de Brabanders uit in de hoop hun weer eens te ontmoeten tijdens onze wandelavonturen.
Druk dagje…..
Boodschappen doen en dan een biertje aan de kust.
Hehe een bier en twee ouzo worden het.
De rosé wordt geschonken in Platia Ammos tezamen met het avondeten.
Die zaterdagavond waait het, het waait hard in het hogergelegen appartement, de volle glazen waaien bijna van tafel en het laken op bed golft als de zee.
O heerlijk slapen zonder klamboe want muggen… nee als het waait zie en hoor je ze niet.
Ik had bij restaurant Fiorenza aan de kustplaats Platia Ammos heerlijke “locale worstjes” besteld, frietjes erbij, wat schijfje tomaat en een platte pitta.
De worstjes waren wat zout maar goed de roze loste dat wel op.
Om elf uur die avond wordt ik wakker, windstil!
Ik denk wat is dit?
Net nog storm en een uurtje later dit.
Ik voel me niet lekker, mijn maag is in gevecht met de te zoute worstjes.
Ook de klamboe moet opgehangen worden want de muggen zijn terug.
De nacht slaap ik slecht en als ik zondagmorgen wakker wordt is het anderhalve literpak melk leeg plus nog eens bijna anderhalve liter water…. Die worstjes zijn lekker alleen niet voor mij bestemd.
Snel aan de pillen en een simpel ontbijt.
Aan de wandel vandaag, ja dat zal toch zeker wel moeten anders heb ik niks te schrijven.
Het hoger gelegen dorp Potamos is via diverse wegen te bereiken, de simpelste en snelste is die van het asfalt, alleen dat gaan we niet doen.
Ik had al zitten kijken voor een andere weg dan normaal en had wat lijntjes op de gps gecombineerd om een leuke route uit te zoeken.
Kom we gaan.
We lopen achter het dorp Pelaghia langs en dat is best leuk om te doen, de meeste mensen kennen alleen de weg langs de kust maar dwars door het dorp is aan te bevelen.
Al snel worden we in de gaten gehouden door een roofvogel die op een paal ons aanstaart….owwwwwww had ik nou maar mijn camera meegenomen.
Die camera ligt in het appartement en kan bij wijze van spreken op 500 meter afstand zien welke kleur navelpiercing de buurvrouw verderop heeft.
Ik probeer het met mijn telefoon en volgens mij is dat redelijk gelukt.
Als we de straatjes door wandelen komen we bekenden tegen op een hoog terras, mensen die hier ook al 6000 jaar komen.
We raken aan de praat en ondertussen loopt de tijd door.
Langs de school van het dorp en links de brug over en direct rechts langs het riet.
Welk riet?
Krijg nou wat!
Het onverharde pad langs de droge rivier is compleet kaal gemaaid, alle bamboe is verdwenen en de keien van de droge rivier zijn zichtbaar.
Rigoureus is men hier te werk gegaan, de bamboe was mooi maar dit heeft toch ook wel wat en bovendien zal het wel een goede reden hebben dat ze dit gedaan hebben.
We lopen verder stroomopwaarts langs de droge rivier, en bij de tweede watermolen slaan we links.
Kruipen omhoog, slingerend door de terrassen en in een klein naaldbomenbos nemen we rust…het is warm.
Gaande weg naar boven want naar boven gaat het, al laat je je soms in de maling nemen door een pad wat daalt, is er veel schoongemaakt rond bebouwingen, oude huisjes en ruïnes die ons nooit eerder zijn opgevallen omdat ze door begroeiing aan het oog onttrokken werden.
Bijna boven neen ik een pad wat daalt al weet ik dat ik deze ontspanning later weer moet bekopen met een inspanning.
Weer een watermolen en ik weet dat er hier veel meer moeten staan, die meneer met die snoeischaar die moet hier in de sterk begroeide kloof ook nog even zijn werk gaan doen.
Potamos komt als een oase in de woestijn, de weg vlakt af en we zijn bijna boven.
Dan heb ik hem, had het gevogelte al diverse keren gespot in bomen en velden maar nu zat hij daar dus, ik graai mijn mobiel voorzichtig te voorschiet en gebied mijn volger om even pas op de plaats te maken.
Niet vermoedend stapt het parmantige vogeltje rond in een tuin, ik schiet twee keer…ik heb m de Hop!
Veel te laat arriveren we in Potamos, de markt is al bijna voorbij en alle bekenden zijn reeds vertrokken.
Een fris en een koude Alfa wat rust en dan nemen we de weg terug naar de kustplaats van waar we kwamen.
Dalend lopen we richting de oost kust met de blauwe zee steeds in zicht.
Bij het waterhuisje plukken we wat verse munt, goed voor de maag en heerlijk voor in de thee.
In het dorp een verlate lunch en nu een punt achter een lang verhaal, ik geniet…ik hoop u ook.
Niet dat ik dat echt nodig heb maar goed ik ben niet alleen op vakantie en wordt inmiddels al door sommige eilandbewoners voor slavendrijver uitgemaakt.
We proberen uit te slapen op de vrijdag maar dat lukt niet echt, is de zon op dan zijn wij dat ook, zo niet dan is er hier beneden ergens in t veld een haan die er wel voor zorgt dat we wakker worden.
Het is herfst al zou je dat niet zeggen aan de steeds maar stijgende temperatuur die toch nog rond de 30 zit.
Broodje halen en aan het ontbijt, rustig aan maar.
In het dorp wordt het ook steeds rustiger en sommige restaurantjes sluiten hun deuren voor het seizoen.
We doen een klein wandelingetje vanuit huis, dit om even de benen te strekken en de schoonmaakster de gelegenheid te geven ons onderkomen te kuizen.
Een bezoek aan een klein kerkje verderop op de heuvel en dan door naar Aghia Patrikia.
Geen dorp maar meer een jachthaven met een werf.
We dalen de heuvel af tussen de olijfbomen en vervolgen de asfaltweg naar het doodlopende deel ervan.
De legende gaat dat hier ooit de eerste eilandbewoners aan land kwamen en gezien de ligging zou dat zo maar eens kunnen.
In Patrikia is weinig te beleven, wat bootjes in en buiten het water, een Belgische zeilboot waarvan het hout ligt te verdrogen en gilt om onderhoud en een aanhalige kat.
Normaal stikte het hier van de katten maar deze zijn blijkbaar verdwenen, toch is er nog steeds een voederstation aanwezig.
Bij het kerkje is er rust, niet volledig want deze wordt verstoord door de ontziltings installatie.
Men pompt hier zeewater op en zorgt ervoor dat het zout verdwijnt.
Het water kun je dus drinken, al heeft het een heel neutrale smaak maar voor de douche en het tandenpoetsen gaat dat goed, de rest doen we met flessen water.
Enige nadeel is dat de leidingdruk hoger is geworden dat resulteert dat de verouderde leidingen de geest geven, met lekkages tot gevolg.
We nemen afscheid van de vriendelijk kat en nemen dezelfde weg terug, ik kijk nog even op het aangrenzende strand en klim een heuvel op met mooi uitzicht.
Dat strand is misschien wel mooi om ‘s morgens vroeg een duik te nemen en de zon op te zien komen.
Ontbijtje halen bij de bakker in Karavas en hier bij het opkomen van de zon heerlijk te genieten van een nog warme verse bougatsa.
Ik stel het voor maar een groot bord op het strand doet mij even nadenken, ik neem een foto en zal het later thuis even vertalen.
Het appartement is weer fris we hebben nog even tijd om te douchen voordat we om drie uur naar beneden vertrekken voor een afscheidslunch.
In een van de restaurants waarvan ik u de naam niet ga geven omdat ik die toch steeds verkeerd opschrijf nemen we plaats aan een lange tafel met Brabanders, Bourgondiërs, goed volk.
De gezelligheid zorgt ervoor dat de middag overgaat in de avond en de biertjes voor het sluiten van de luiken.
Die zaterdag dan aan de wandel?
Ja nee..ehhh we hebben een rommelige dag, moeten nog zus moeten nog zo.
We besluiten met de auto naar het zuiden te rijden, ik wil nog een keer kijken of ik een kloofje in kan.
“Moet dat vandaag” … ja die ziet de bui natuurlijk alweer hangen als ik wat wil proberen dan komen er meestal pleisters aan te pas.
“Gooi de zwemkleding maar achterin, misschien kunnen we nog ergens zwemmen”
Het is nog steeds warm en wat verkoeling is altijd welkom.
In Livadi, het dorp midden op het eiland is het druk, heel druk.
Ik besluit na het dorp linksaf te slaan en het kloofbezoek af te gelasten, ik zeg echter niets.
We zitten achter een vrachtwagen die niet alleen enorm stinkt maar ook telkens een klein deel van zijn lading grind op straat kiepert.
De laadklep is niet helemaal afsluitend en ik ben bang dat de bestelde hoeveelheid grind hoger zal zijn dan wat er aankomt.
Ik hou wijs afstand van de wagen en waag het niet hem voorbij te gaan.
Als hij aan kant gaat om ons erlangs te laten moet ik linksaf….. hij zal wel zitten vloeken…zeker weten.
We gaan naar Firi Ammos, het langgerekte strand in het verlengde van Komponada richting het zuiden.
De oostkust dus, over de heuvel dalend eerst asfalt en later is dat onverhard.
“Zullen we nog even bij het kerkje kijken?”
Ja er is bijna niemand die weet dat op een zijarm van deze weg een bijzonder kerkje ligt en ik ben bang als ik foto’s ervan plaats de vragen weer naar boven komen.
Niet alleen het kerkje is bijzonder, ook de ligging en tevens een kloof die erlangs loopt.
Al is het niet diegene die ik wilde bekijken toch is deze ook interessant.
Ik zet het autootje langs de kant en schop een dikke steen onder het voorwiel…voor het geval dat.
We dalen het onverharde pad af naar beneden en het beetje rozig gekleurde godshuis wordt zichtbaar.
De aanwezige geiten maken zich blèrend uit de hoeven en verdwijnen hogerop op een tegenovergelegen heuvel.
De plek bij de kerk is duidelijk hun thuisbasis en zeker ook de kleine grot die ik er boven zie.
Ik vraag me af of ik die ken…. Straks maar even kijken.
De kerk zit op slot, een korte speurtocht levert niets op dus bekijk ik de kloof.
Die is mooi en ruig maar bovenal glad en de hoogte verschillen zijn te groot, glijden naar beneden zal wel gaan maar wie haalt je weer omhoog?
De diepte is beangstigend dus ik loop terug.
Ik klauter nog even naar het grotje wat duidelijk een B&B is voor het geitenvolk, de schoonmaakster, die komt hier nooit.
Terug en met de auto de weg af naar beneden en wat opvalt dat dit veel langer doorgaat dan anders, goed ben er een tijdje niet geweest maar er is duidelijk beton gevlinderd op het laatste stuk, slechts een klein stukje is nog onverhard.
De zee is helder en bijna vlak, de bodem is goed zichtbaar.
Nog maar een keer terug met flippers en duikmasker…. zal wel heel mooi zijn als je wat dieper gaat.
Een groot uur duurt de ontspanning als we weer terug gaan en in Livadi bij Maria’s aan de koffie gaan.
Maria’s is een begrip niet vanwege de koffie maar de heerlijke toetjes en taartjes die daar in de vitrine opgebaard liggen.
Twee koffie en twee taartjes…..heerlijk.
Het is weer chaos in het dorp, de auto’s kunnen er niet langs.
De straat ligt deels open en er stroomt water…. U weet inmiddels de oorzaak.
Iedereen die langsrijdt die stopt even om te kijken en desnoods te vragen wat er loos is, in dit kunnen verschillen de Grieken niet veel met de Hollanders.
We gaan, brengen de spullen naar binnen, wat zeer gewaardeerd wordt en nemen tenslotte nog een taartje mee.
Op naar het vliegveld, uitzwaaien, ja dat hoort erbij, doen we niet bij iedereen maar wel bij leden van het vaste wandelgroepje.
Er vertrekt een koppel maar voordat we dat doen geven we het gekochte taartje af bij de grondstewardess die ons zo geweldig geholpen heeft met het opsporen van onze eerder verloren gegane valies.
Het had niet gehoeven want het was haar werk etc etc etc maar toen ik zag dat ze eerder uitgefoeterd werd door een stel Grieken vond ik wel dat dit op zijn plaats was.
In de vertrekhal zitten ook Jan en Katleen.
Wie zijn dat?
Ja regelmatige bezoekers van het eiland kennen de goedgesnorde muzikant en muziekleraar van de diverse optredens op het eiland.
Een vriendelijk persoon, met een mooie rustgevende stem.
Ze vertrekken van het eiland naar elders en dat doet mij zichtbaar een beetje verdriet.
Het stel hoort bij het eiland het klinkt raar maar het is net alsof er iemand een hap genomen heeft uit je pas gesmeerde boterham met hagelslag.
Ik neem afscheid van de fijne en vriendelijke mensen.
Dan zwaaien we de Brabanders uit in de hoop hun weer eens te ontmoeten tijdens onze wandelavonturen.
Druk dagje…..
Boodschappen doen en dan een biertje aan de kust.
Hehe een bier en twee ouzo worden het.
De rosé wordt geschonken in Platia Ammos tezamen met het avondeten.
Die zaterdagavond waait het, het waait hard in het hogergelegen appartement, de volle glazen waaien bijna van tafel en het laken op bed golft als de zee.
O heerlijk slapen zonder klamboe want muggen… nee als het waait zie en hoor je ze niet.
Ik had bij restaurant Fiorenza aan de kustplaats Platia Ammos heerlijke “locale worstjes” besteld, frietjes erbij, wat schijfje tomaat en een platte pitta.
De worstjes waren wat zout maar goed de roze loste dat wel op.
Om elf uur die avond wordt ik wakker, windstil!
Ik denk wat is dit?
Net nog storm en een uurtje later dit.
Ik voel me niet lekker, mijn maag is in gevecht met de te zoute worstjes.
Ook de klamboe moet opgehangen worden want de muggen zijn terug.
De nacht slaap ik slecht en als ik zondagmorgen wakker wordt is het anderhalve literpak melk leeg plus nog eens bijna anderhalve liter water…. Die worstjes zijn lekker alleen niet voor mij bestemd.
Snel aan de pillen en een simpel ontbijt.
Aan de wandel vandaag, ja dat zal toch zeker wel moeten anders heb ik niks te schrijven.
Het hoger gelegen dorp Potamos is via diverse wegen te bereiken, de simpelste en snelste is die van het asfalt, alleen dat gaan we niet doen.
Ik had al zitten kijken voor een andere weg dan normaal en had wat lijntjes op de gps gecombineerd om een leuke route uit te zoeken.
Kom we gaan.
We lopen achter het dorp Pelaghia langs en dat is best leuk om te doen, de meeste mensen kennen alleen de weg langs de kust maar dwars door het dorp is aan te bevelen.
Al snel worden we in de gaten gehouden door een roofvogel die op een paal ons aanstaart….owwwwwww had ik nou maar mijn camera meegenomen.
Die camera ligt in het appartement en kan bij wijze van spreken op 500 meter afstand zien welke kleur navelpiercing de buurvrouw verderop heeft.
Ik probeer het met mijn telefoon en volgens mij is dat redelijk gelukt.
Als we de straatjes door wandelen komen we bekenden tegen op een hoog terras, mensen die hier ook al 6000 jaar komen.
We raken aan de praat en ondertussen loopt de tijd door.
Langs de school van het dorp en links de brug over en direct rechts langs het riet.
Welk riet?
Krijg nou wat!
Het onverharde pad langs de droge rivier is compleet kaal gemaaid, alle bamboe is verdwenen en de keien van de droge rivier zijn zichtbaar.
Rigoureus is men hier te werk gegaan, de bamboe was mooi maar dit heeft toch ook wel wat en bovendien zal het wel een goede reden hebben dat ze dit gedaan hebben.
We lopen verder stroomopwaarts langs de droge rivier, en bij de tweede watermolen slaan we links.
Kruipen omhoog, slingerend door de terrassen en in een klein naaldbomenbos nemen we rust…het is warm.
Gaande weg naar boven want naar boven gaat het, al laat je je soms in de maling nemen door een pad wat daalt, is er veel schoongemaakt rond bebouwingen, oude huisjes en ruïnes die ons nooit eerder zijn opgevallen omdat ze door begroeiing aan het oog onttrokken werden.
Bijna boven neen ik een pad wat daalt al weet ik dat ik deze ontspanning later weer moet bekopen met een inspanning.
Weer een watermolen en ik weet dat er hier veel meer moeten staan, die meneer met die snoeischaar die moet hier in de sterk begroeide kloof ook nog even zijn werk gaan doen.
Potamos komt als een oase in de woestijn, de weg vlakt af en we zijn bijna boven.
Dan heb ik hem, had het gevogelte al diverse keren gespot in bomen en velden maar nu zat hij daar dus, ik graai mijn mobiel voorzichtig te voorschiet en gebied mijn volger om even pas op de plaats te maken.
Niet vermoedend stapt het parmantige vogeltje rond in een tuin, ik schiet twee keer…ik heb m de Hop!
Veel te laat arriveren we in Potamos, de markt is al bijna voorbij en alle bekenden zijn reeds vertrokken.
Een fris en een koude Alfa wat rust en dan nemen we de weg terug naar de kustplaats van waar we kwamen.
Dalend lopen we richting de oost kust met de blauwe zee steeds in zicht.
Bij het waterhuisje plukken we wat verse munt, goed voor de maag en heerlijk voor in de thee.
In het dorp een verlate lunch en nu een punt achter een lang verhaal, ik geniet…ik hoop u ook.
